Απρίλη μου, απρίλη μου ξανθέ...

Αυτόν τον λίγο καιρό που είμαστε πίσω στην Ελλάδα, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε παλιούς φίλους και γνωστούς, να επισκεφτούμε μέρη και τόπους που έμειναν ευτυχώς απαράλαχτοι μέσα στα 4 χρόνια που λείπαμε, και καθώς η άνοιξη πλησιάζει και η φύση ανθίζει, πήραμε την απόφαση να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τον τόπο μας και την φύση του. Τέσσερα χρόνια στη ΝΖ, τους έκανα αρκετή διαφήμιση, πόσταρα ωραίες φωτό στο Πανοράμιο, ασχολήθηκα με ζώα και τα φυτά της χώρας, έγραψα για τα ταξίδια που κάναμε, τα καλά και τα κακά που συναντήσαμε (και ευχαριστώ δεν άκουσα- που λένε!).
Τεσπά, μιας και έκανα αρκετά καλή δουλειά με το μπλογκ, αποφάσισα να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ ως εν μέρει ταξιδιωτικό, αλλά αυτή την φορά, μέσα στην χώρα μου, την Ελλάδα…Ας γνωρίσουμε τον τόπο μας λοιπόν, που έχει τόσο πολύ ανάγκη την καλή τουριστική προβολή, και ας προσπαθήσουμε όλοι να τον κάνουμε καλύτερο, να τον κρατήσουμε καθαρό και να τον διαφημίζουμε χωρίς υπερβολή και υπεροψία, όπως μπορούμε, όσο μπορούμε, όπου μπορούμε. Εγώ προσωπικά αυτό θα κάνω από ‘δω και πέρα, επειδή χρειάζομαι να βλέπω και να μεταλαβαίνω την ομορφιά της χώρας μου.

Είναι ωραία η παραθαλάσσια διαδρομή από Πλατανίδια προς Μαλάκι. Φυσικά τα αθλητικά παπούτσια είναι απαραίτητα, τα οποία υπάρχει και η πιθανότητα να χρειαστεί να τα βγάλετε, προκειμένου να περάσετε μέσα από τα μικρά ρεματάκια που εκβάλλουν στη θάλασσα, και που αυτόν το καιρό, κατεβάζουν παγωμένο πεντακάθαρο νερό... Ε, θα τσαλαβουτήσετε λίγο, αλλά αξίζει τον κόπο!

Πηγαίνοντας προς το Μαλάκι: Οι παλιοί ιδιοκτήτες των παραθαλάσσιων κτημάτων με τις αχλαδιές, τις ροδακινιές και τα κηπευτικά, για να αποφύγουν την διάβρωση από τις παλίρροιες και τη θαλασσοταραχή, είχαν χτίσει τοιχάκια που συγκρατούν το έδαφος και ακολουθούν τον αιγιαλό, τα οποία συντηρούνται τακτικά και για αυτόν τον λόγο βρίσκονται σε πάρα πολύ καλή κατάσταση... Αν λοιπόν η θάλασσα είναι πολύ ψηλά και δεν μπορείτε να περάσετε από την ακτή, μπορείτε να σκαρφαλώστε στα τοιχάκια αυτά, που σχηματίζουν ένα είδος συνεχόμενου υπερυψωμένου διαδρόμου, και να περιδιαβείτε όλην αυτή την παραθαλάσσια περιοχή, εύκολα και με ασφάλεια...

Η θέα προς το Μαλάκι (στο βάθος οι ελαιώνες και οι εγκαταστάσεις του ΚΑΑΥ), οι μικρές ξύλινες σκάλες που δένουν οι βαρκούλες μετά το ψάρεμα...Υπέροχη θάλασσα, και ήρεμη παραλία, όμορφη, ήσυχη και καθαρή... 

Τραπεζάκι έξω, με τα όλα του...Κρατήστε τό μου, παρακαλώ!

Προς τις Μηλιές...Λέγαμε να περάσουμε από τη Βυζίτσα και από 'κει να καταλήξουμε στις Πινακάτες, αλλά αντί να περάσουμε μέσα από το χωριό και να πάμε εκεί που θέλαμε, στρίψαμε αριστερά, και βγήκαμε στην διασταύρωση της Αργαλαστής: Λάθος! Γυρίσαμε πίσω, και με την ευκαιρία σταματήσαμε και φωτογραφήσαμε αυτό το παλιό αγροτόσπιτο, ανάμεσα στα ανθισμένα αγριολούλουδα και τις αχλαδιές, που έχουν πιάσει κι αυτές να μπουμπουκιάζουν...

Η κρήνη στην πλατεία των Πινακατών, δωρεά των αδελφών Τσιρογιάννη από το Κάιρο, μια εποχή που οι ομογενείς είχαν λαχτάρα για την πατρίδα τους και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να την ομορφύνουν και να την ενισχύσουν.

Αναπαλαιωμένοι ξενώνες στο χωριό Πινακάτες με τα υπέροχα πέτρινα παραδοσιακά κτίριά του, που πρέπει να διασωθούν...Ας ελπίσουμε οτι αυτή η τεχνητή οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας μαζί με ολόκληρον τον Μεσογειακό Νότο, θα τελειώσει σύντομα και θα ξαναρχίσουν τα έργα ανάπλασης και διατήρησης των κτηρίων αυτών.

Στο ρέμα του Αη Βλάσση, κατά τον δρόμο της επιστροφής προς Βόλο: Τα δέντρα και τα φυτά δεν έχουν πρασινίσει ακόμα καλά -καλά, αλλά το μέρος είναι πανέμορφο!
Απρίλη μου ξανθέ, περιμένω και τον μυρωδάτο Μάιο, να δω και τις δικές του ομορφιές!