Thursday, December 4, 2008

Η Φωτεινή στο κατώφλι…

Η Φωτεινή άνοιξε το παράθυρο του μικρού σπιτιού της, μπροστά στη θάλασσα…Είχε καταιγίδα χθες βράδυ, το μικρό κεφαλόσκαλο ήταν γεμάτο με άμμο και φύκια, φερμένα από την παραλία…
«Παραλίγο να το σηκώσει το παλιόσπιτο, κι εμένα μαζί…Να μας βρούνε να πλέουμε μπροστά στο Αρσενάλι, ή να μας πάρει καλύτερα η θάλασσα να μας πάει στον πάτο…» μονολόγησε και μισόκλεισε τα παντζούρια επειδή ο ήλιος την χτύπησε κατευθείαν στα μάτια…Πήρε μαζί της την σκούπα της και βγήκε στο κατώφλι να καθαρίσει την άμμο…, με την πλάτη προς τον ήλιο…68 χρονών ήταν η Φωτεινή…Τίποτα δεν είχε μείνει από την Φωτεινή των νεανικών της χρόνων…Ούτε καν αυτά τα κατσαρά καστανοκόκκινα μαλλιά της δεν ήτανε αναγνωρίσιμα…Δεμένα τα κράταγε σε ένα φακιόλι, να μην φαίνονται… Στράγγισε από νωρίς, από την ώρα που απαρνήθηκε τον Μανώλη, τον Μανώλη που έφυγε στην ξενιτιά, 23 χρονών παιδί…
Για μια στιγμή απόκαμε να σκουπίζει…Στο φως του ήλιου όλα ήταν τόσο μα τόσο σκληρά και ανάγλυφα, όλες οι ρυτίδες των χεριών της, οι σακουλιασμένοι ρόζοι τους, τα άσπρα νύχια, η ηλικία και η μοναξιά σμίλεψε το κοριτσίστικο κορμί της σε ένα κουρελιασμένο τώρα σώμα, που τιμωρώντας το ακόμα περισσότερο, τύλιγε σε άχρωμες ρόμπες…
Από την ώρα που έφυγε ο Μανώλης, κύρτωσε η Φωτεινή…Σαν εκείνο το μελαχρινό αγόρι με το νοτισμένο δέρμα από την θάλασσα και τον ήλιο, να ήταν το στήριγμα που της το πήραν από τα 19 της, θα έλεγε κάποτε, για να γλυκάνει τον πόνο της, ή τον θυμό της…Κι όμως αυτός ήταν που ευωδίαζε αλάτι και κρίταμο, εκείνο το αλμυρό θαλασσόχορτο που φύτρωνε στα ανοίγματα των βράχων και τις πετρώδικες παραλίες…
-Έλα μαζί μου Φωτεινή, την παρακάλαγε για μέρες, βδομάδες, μήνες, κρατώντας τα χέρια της σφιχτά μέσα στα χέρια του…Θα μας στηρίξει η αγάπη μας και θα τα καταφέρουμε…»
-«Η μάνα μου, η θειά μου», απάνταγε η Φωτεινή… «Το σπίτι που θα μείνει…»
-«Η αγάπη θα μας κρατήσει, και θα γυρνάμε συχνά πίσω…Μόνον να φύγουμε, τώρα που υπάρχουνε δουλειές…Θα δουλέψουμε και θα σταθούμε, μαζί με την αγάπη μας, για φάρμακο και βάμμα…Έγραψα στον θείο μου, μας περιμένει…Θα περάσουμε τις δυσκολίες και θα γυρίσουμε μια μέρα…Δεν έχει μείνει τίποτα πια στο νησί…»
-«Η μάνα μου είναι εδώ…Το σπίτι…»
-«Αχ Φωτεινή», έκλαιγε ο Μανώλης παρακαλώντας με τα εισιτήρια του πλοίου στο χέρι, «δεν φεύγουμε για πάντα, κι είναι νέα η μάνα σου…Το σπίτι θα το βρούμε όταν γυρίσουμε απ’ τα ξένα…» Κι εκείνη αρνιόταν…
ΚΙ ο Μανώλης έφυγε μόνος του για την Αμερική…Ορφανός από μάνα και πατέρα, για χρόνια ξενοδούλευε σε τράτες και καΐκια, για να βγάλει το εισιτήριο για την Αμερική, να πάει κοντά στον αδελφό του πατέρα του, μετανάστης κι εκείνος στo Νιου Γιορκ…Έζησε, πέθανε; Τα κατάφερε; Πάντως δεν ξαναγύρισε στο νησί, αλλά τα πρώτα χρόνια, της έστελνε γράμματα τακτικά, μα εκείνη δεν καταδέχτηκε ν’ απαντήσει, μέχρι που σταμάτησαν κι αυτά να έρχονται…Κι η Φωτεινή γηροκόμησε πρώτα την μάνα, και μετά την θεία…Πατημένα ενενήντα έφυγαν κι οι δυο, η κάθε μία στον καιρό της…Το σπίτι της έμεινε και γίνηκε ερείπιο, σαν τη μετανιωμένη Φωτεινή που κάθε μέρα, κάθε χρόνο, από τότε που έφυγε ο Μανώλης, έβγαινε με την σκούπα να καθαρίσει την άμμο απ’ την εξώπορτα, ρημαγμένη σαν κι εκείνο, στεγνή από αγάπη και συγχώρεση…
-«Που να σε πάρει και να σε σηκώσει ο άνεμος κι η θάλασσα, και σένα και το σπίτι σου μαζί», γκρίνιαξε απηυδισμένη η Φωτεινή και μπαίνοντας στο σκοτεινό ρημάδι, βρόντηξε την πόρτα πίσω της…

.......................................................................................................................
Οι όροι του μπλογκοπαίχνιδου αυτού είναι να χρησιμοποιήσετε τις λέξεις bold του ποστ, για να φτιάξετε ένα κείμενο με θέμα της αρεσκείας σας, είτε ως ποίημα, είτε ως πεζό…
Θαλασσινή μου, σ’ ευχαριστώ για τη πρόσκληση να παίξω σε τούτο το παιχνίδι, ελπίζω να σου άρεσε η συμμετοχή μου...
Κι εσείς φίλοι και φίλες συνμπλόγκερ, σας καλώ όλους και όλες να παίξετε αν θέλετε…Σας φιλώ…

57 comments:

Anonymous said...

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ! Εσύ δε φτιάνεις μόνο με τα χέρια, μα και με τις λέξεις!
Πρώτο σχόλιο; Επιτέλους! :) An δηλαδή δε με προλάβει κάποιος όσο το γράφω!

Καλησπέρες :))

venceremos said...

εεελααα συγκινιθηκα απογευματιατικα....
τι κριμα... πως 'δενουνε' τα παιδια οι γονεις και τα καταστρεφουν!!
φιλια καρυστινα

Artanis said...

@Έκτορά μου καλησπέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε, καλέ μου...Βρήκα και το μήνυμα στο sync, μ' έκανες και γέλασα...Να είσαι καλά, σε φιλώ...
Καλό σου βράδυ...

Artanis said...

Καλή μου @Venceremos, όλη η ιστορία είναι βγαλμένη απ' το μυαλό μου...Αλλά ναι, μπορείς να πεις πως την κατέστρεψαν την Φωτεινή, αν και πιστεύω πως αν ήθελε η ίδια, θα είχε πάει με τον Μανώλη, και θα ήταν και ευτυχισμένη μαζί του...Θα μπορούσα να το τελειώσω με happy end, αλλά προτίμησα να μην το κάνω...
Είχα στο νου μου η ιστορία να χωρέσει μέσα σε ένα φύλλο του word, και δεν ήθελα να πλατιάσω...Καλούτσικο βγήκε όμως, ε;
Καλό σου βράδυ, φιλιά πολλά...

jk in your life said...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ.ΣΑΝ ΑΛΗΘΙΝΗ.

koptoraptou said...

Και έρχομαι να συμφωνήσω με τον Έκτορα. Πολύ θα θελα να παιζα, αλλά εσχάτως υποφέρω από ράιτερς μπλοκ. Και από υπνηλία. Κι αυτό θα περάσει.Τα φιλιά μου!

Artanis said...

Φίλε @jk in your life, χαίρομαι που σου άρεσε...θα μπορούσε να είναι και αληθινή...Εγώ ήθελα να γράψω κι άλλα πολλά, αλλά τελικά περιορίστηκα σε περίπου ένα φυλλο του word... Διαφορετικά θα έβγαινε διήγημα ολόκληρο...
Καλό σου βράδυ, σε φιλώ...

Artanis said...

@Κοπτοραπτού μου καλησπέρα...
Δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή, όποιος θέλει και μπορεί, παίζει, γι' αυτό και δεν "έστειλα" προσωπικές προσκλήσεις στους φίλους και φίλες μπλόγκερ, επειδή ξέρω πως όλοι έχουμε βαρύ προγραμμα...
Εξάλλου, παίζουμε για την πλάκα μας...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, και να προσπαθείς να ξεκουράζεσαι...
Φιλιά...

Anonymous said...

μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, artanis μου. δοσμένη με συγκίνηση και με μια γλύκα. φιλιά!

Artanis said...

@Θείε Σκρουτζ μου, καλησπέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε, φίλε μου...
Παίξε κι εσύ το παιχνιδάκι αν έχεις χρόνο και προλαβαίνεις...Γράφεις πολύ όμορφα...
Καλό βράδυ να έχεις, φιλιά πολλά...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Α-ΦΩ-ΝΗ.......
Σκηνοθέτη έχεις;.....
;-)))

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Aspa said...

Καταπληκτική ιστορία. Αν την έγραψες προκειμένου να παίξεις στο παιχνίδι και να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις έχεις απίστευτο χάρισμα... Μπράβο, συγχαρητήρια! Καλό βράδυ Artanis!

Artanis said...

Αχ @Γλαρένια μου, τί είναι αυτά που λες και γράφεις κάθε φορά; Με κάνεις και κοκκινίζω...Και με πιάνει και νευρικό γέλιο...Καλά που δεν με βλέπει κανείς...
Καλό βράδυ να έχεις, και σ' ευχαριστώ...
Φιλιά πολλά στο γλαροσόι...

Artanis said...

@Άσπα μου, για το παιχνίδι και μόνο το έγραψα...Διαφορετικά δεν θα το ξεκινούσα καν...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια...Καλό βράδυ να έχετε, φιλιά σε όλους σας...

kostaslogh said...

Ολοφάνερη μια μικρή μελαγχολία φυγής!
Γιαυτό βγήκε τόσο όμορφο,έχει ψυχή μέσα!

nikiplos said...

Καλησπέρα… από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει… Τελικά έχεις βλέμμα. Αφήνεσαι να παρατηρείς τους ανθρώπους… Μπράβο… μην το εγκαταλείψεις ποτέ αυτό…



Η ιστορία ήταν καταπληκτική. Πόσες Φωτεινές και πόσοι Μανώληδες αλήθεια δεν έχουν κάνει τα πρώτα τους δειλά βήματα, έχουν ανδρωθεί, έχουν βασανιστεί…. Κι ύστερα η ζωή, η ανάγκη, οι «άλλοι» που μένουν ή έφυγαν πρώτοι, βάζουν το ειδικό βάρος εκείνο που απαιτείται και χωρίζει τους ανθρώπους. Το κακό είναι ότι αυτοί οι «άλλοι» είναι πάντοτε μια χαρά… Αντίθετα εκείνοι που αγαπούν, που πονάνε εκείνοι και θα τραβήξουν το σταυρό του μαρτυρίου. «Σ’ αυτό τον κόσμο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί». Την καλησπέρα μου μαζί με τα φιλιά μου!

Artanis said...

Φίλε μου @kostaslogh, αν σου έλεγα πως η παρατήρησή σου δεν ισχύει, θα σου έλεγα ψέματα...
Υπάρχει ένα ίχνος της νοσταλγίας της αναχώρησης, αλλά εδώ με ενδιέφερε να γράψω την φανταστική ιστορία της Φωτεινής και του Μανώλη...
Καληνύχτα σου και πολλά φιλιά...

Artanis said...

@Νικιπλέ μου έχεις δίκιο...Αν όμως ήθελε να αντιδράσει, αν δεν είχε κολλήσει στο νησί, θα είχε την ελπίδα για ευτυχία, κι αν ακόμα δεν πήγαινε καλά, θα έλεγε τουλάχιστον πως προσπάθησε...Αντ' αυτού, προτίμησε να υποταχθεί στις επιθυμίες τρίτων...Ο Μανώλης προτίμησε να προχωρήσει, μα δεν την ξέχασε...Η απόρριψη όμως που δέχτηκε από την αγαπημένη του, ήταν πολλαπλή, και δεν είχε να κάνει μόνο με την άρνησή της να τον ακολουθήσει...Όπως και νά'χει, αν και μυθιστορία, θα μπορούσε να έχει πραγματική βάση...
Ήθελα επίσης να σου πω, πως λυπάμαι πολύ για την απώλεια του φίλου σου...Καταλαβαίνω πως ήταν ισχυρό πλήγμα για σένα...
Να είσαι καλά, και σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου...
Καληνύχτα, σε φιλώ...

faraona said...

Eξαιρετικο κειμενο Αρτανις μου!
Κατασυγκινηθηκα!


πολλα φιλια κοριτσι μου

Sophia Kollia said...

Δεν μου άρεσε για ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...μπα καλέ!!
Σοβαρά τώρα, ωραίο και πραγματικό. Πόσες και πόσες δεν τόλμησαν, ήλπιζαν κρυφά για μιά άλλη αγάπη που θα τους διευκόλυνε τη ζωή, και πιάστηκαν στο ίδιο τους το δόκανο της ελπίδας, που με τα χρόνια έγινε δόκανο ανάγκης, και μετά μεταμέλειας..
Καλημέρα

βασίλης said...

Πολύ καλή η τοποθέτηση των λέξεων κλειδια, η ιστορία σου πρωτότυπη σημαντική. Μπράβο σου και καλώς σε βρήκα

Giorgos Varvakis said...

Υπέροχη προσέγγιση πάω στα "υποχρεωτικά πατήματα" της Θαλασσινής! Ο μύθος βρήκε έδαφος γόνιμο στη γραφή σου και ξετυλίχτηκε μπροστά μας ολοζώντανος. Τέλειο :)

Σταλαγματιά said...

Μα αυτό δεν είναι παιχνίδι,
Ποιος θα μπορούσε να συνεχίσει μετά από σένα.
Τέλειο !!!

Καλό σ/κ

VAD said...

Πανέμορφη η ιστορία σου,κάδρο μιας αλλης εποχής,και η φωτογραφία σαν να την τράβηξες στο χωριό μου πριν πενήντα χρόνια!
Νασαι καλά...

Artanis said...

@Φαραώνα μου καλησπέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο...Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, φιλιά πολλά στην όμορφη Κέρκυρά μας...Καλό Σ/Κ να έχεις...

Artanis said...

@Σοφία μου σκέφτηκα να δώσω κι άλλα στοιχέια μέσα στο κείμενο, αλλά σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα να περιοριστώ στο φύλλο του word, και να μην πλατιάσω...Για το παιχνίδι και μόνον γράφτηκε το συγκεκριμένο κομμάτι...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, καλό Σ/Κ και πολλά φιλιά...

Artanis said...

Φίλε @Βασίλη, καλωσόρισες...Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το ευγενικό σχόλιο...Έλπίζω να τα λέμε συχνά, από 'δω και πέρα...
Καλό απόγευμα, και καλό Σ/Κ να έχεις...

Artanis said...

Φίλε @gvarvakis, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...Η αλήθεια είναι πως την "μαγείρευα" για μέρες την ιστορία, αλλά τελικά βγήκε αρκετά καλό αποτέλεσμα...
Να έχεις ένα όμορφο σπόγευμα, φιλιά πολλά...
Και καλό Σ/Κ...

Artanis said...

@Αναστασία μου γλυκιά, δεν χρειάζεται να το συνεχίσει κάποιοος, αλλά να το παίξει εξαρχής, γράφοντας μια δική του ιστορία, ένα ποίημα, ένα κείμενο...
Τώρα που το σκέφτομαι, και ένας απλός συνδιασμός από φωτό και τμήματα ποιημάτων Ελλήνων ποιητών (πχ από τον Ελύτη και την Μαρίνα των βράχων:"Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα,
ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο κλπ) , θα ήταν πολύ όμορφη ανάρτηση ως συμμετοχή στην ποσκληση της Θαλασσινής...
Βέβαια τώρα έπαιξα ήδη...
Καλό Π/Σ/Κ να έχεις, φιλάκια πολλά σου στέλνω...Καλό απόγευμα..

Artanis said...

@VaD μου καλησπέρα...Η τελευταία φωτό ειναι από τον Βενετσιάνικο λιμένα των Χανίων, σε χρώματα σέπιας...Δεν κατάφερα δυστυχώς να βρω ασπρόμαυρες φωτό που ήθελα, σε σωστό μέγεθος...Όλες ήταν μικρές...Ποιο είναι το χωριό σου; Επειδή θυμάμαι κάτι αναρτήσεις με φωτό από τον Κολινδρό...
Τεσπά, καλό Π/Σ/Κ να έχεις, σε φιλώ...
Καλά να περνάς...

Roadartist said...

Tι όμορφο..
Πάρα πολύ όμορφο..
Να εισαι καλα γλυκια αρτανις μου..

VAD said...

Ακριβώς,ο Κολινδρός,σου λέει κάτι;

Artanis said...

Καλησπέρα @καλλιτέχνιδα...Ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς καλύτερα...Και οπωσδήποτε να πήγες στην αποψινή συναυλία...
Σ' ευχαριστω για τα τρυφερά σου λόγια, καλό σου βράδυ...Να έχεις ένα υπέροχο Σ/Κ...Φιλιά πολλά...

Artanis said...

@VaD μου, ξέρω πολύ λίγα βασικά πράγματα...Οτι βρίσκεται την κεντρική Μακεδονία, γίνεται εκεί γιορτή κερασιού, έχουν γίνει ανασκαφές και έχουν βρεθεί αρχαιότητες, και πως παλιά καλιεργούσαν καπνά...Δεν έχω πάει ποτέ, φαντάζομαι όμως πως είναι πολύ όμορφα...Οι φωτό που αναρτάς στο μπλογκ σου, "μιλάνε"...θα μπω και στον Γκούγκλη να βρω πληροφορίες και φωτό...
καλό σου βράδυ, φιλιά...

ILive2LoveMe said...

Πολύ όμορφη η ιστορία σου. Και δεν ανήκει μόνο στη σφαίρα του φανταστικού. Πόσες και πόσες Φωτεινές κάποτε δεν έκαναν το ίδιο. Πόσες Φωτεινές του σήμερα για τον ίδιο ή άλλον λόγο απαρνιούνται ότι αγαπούν.
Μπορεί να μην έχει happy end, αλλά πόσες ιστορίες της ζωής των ανθρώπινων πλασμάτων έχουν...
Να είσαι πάντα καλά, να δημιουργείς χειροτεχνίες, και ιστορίες μέσα από το όμορφο μυαλό σου.
Καλό βράδυ, φιλιά.

Artanis said...

Καλή μου @ILive2LoveMe, καλημέρα σου...
Θα μπορούσε να έχει αληθινή βάση η ιστορία,αν και στην προκειμένη περίπτωση, προκειται περί μυθεύματος...Σκεφτόμουν το σχόλιο ενος φίλου σε παλιότερη ανάρτηση, και την πιθανότητα μιας αντίστοιχης δικής μου, όταν έγραψα το συγκεκριμένο κείμενο...
Για τις γνώμες των τρίτων και την ανάγκη ορισμένων ανθρώπων να ανταπεξέλθουν στην ιδανική εικόνα που έχουν ή θα επιθυμούσαν οι άλλοι για αυτούς, και την οποία εικόνα υποτάσσονται, ακόμα και τεράστιο ψυχικό κόστος...Η Φωτεινή διάλεξε να μείνει, παρόλο που οι οιωνοί για την σχέση της με τον Μανώλη και το κοινό τους μέλλον, ήταν ευνοϊκοί...Προτίμησε να την θυμούνται ως "καλή" κόρη και ανιψιά, παρά να διεκδικήσει την προσωπική ευτυχία...Το αν ο Μανωλη προχώρησε στην ζωή του και πώς, είναι άσχετο...Θα μπορούσα να γράψω κεφάλαια επί κεφαλαίων, αλλά αυτό το λίγο μου φτάνει για την συμμετοχή...
Να είσαι καλά και να έχεις ένα υπέροχο Σ/Κ...Σε φιλώ...

Τρελός του Χωριού said...

Ενας καμβας το ανθρώπινο βλέμμα. Γεματος χρώματα και .... ελλειψεις τους

Madame de la Luna said...

Δεν ήξερα οτι ήταν παιχνίδι. Μου άρεσε πολύ σαν ιστορία. Εγώ πάντως στη θέση της, θα τα 'χα αφήσει όλα για ν' ακολουθήσω τον έρωτά μου. Ίσως επειδή πιστεύω οτι είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες. Τα απωθημένα γίνονται μαράζι. Φιλιά! Καλό Σ/ Κ.

Anonymous said...

Τι εκπληκτικό κείμενο είναι αυτό artanis!

Πόσο μια μικρή λέξη, μας ταξιδεύει σε δικά μας θέλω που αρνηθήκαμε για χάρη των πρέπει. Τι υπέροχο, πραγματικά!

Το αντέγραψα. Το χρειάζομαι όταν μελαγχολώ. Σε φιλώ

Anonymous said...

Βρε Αρτάνις μου.... το ξαναδιαβάζω , το ξαναδιαβάζω..
και βουρκώνω και βουρκώνω ... είναι υπέροχο.Στγκλονιστικό!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που έπαιξες! Πολύ όμως!

Φιλιά πολλά και έξτρα πατουσοφιλιά για σένα! Καλό βραδάκι!

Anonymous said...

πσσστ! Να σου πω ένα μυστικό???
Το θαλασσόχορτο από τη Μαρίνα των βράχων το έκλεψα καθότι Μαρίνα και εγώ!!χιχι

Απίθανο και πάλι δε χορταίνβω να το διαβάζω!

Artanis said...

@Τρελλέ μου καλησπέρα...Χαίρομαι που σου άρεσε το κειμενάκι...Να είσαι καλά...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ και μια καλή Κυριακή αύριο...
Σε φιλώ...

Artanis said...

@Φεγγαροκυρά μου καλησπέρα...
Ξέρεις σκέφτηκα να παραλλάξω λίγο αυτό το κλασικό και βαρετό "Μπλογκοπαίχνιδο νο..." που έγραφα σε κάθε τίτλο ποστ...Γι' αυτό έδωσα τους όρους του παιχνιδιού στο τέλος μόνον, καθώς και το λίνκ της Θαλασσινής που με κάλεσε...
Κι εγώ πιστεύω πως έπρεπε να τα παρατήσει όλα, γι' αυτό και έφτιαξα την Φωτεινή έτσι ωστε να φαίνεται πως αδικεί τόσο πολύ τον Μανώλη...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ...Καλή Κυριακή αύριο...Σε φιλώ...

Artanis said...

@Φριντούλα μου, το σχόλιό σου θα το πάρω σαν κοπλιμέντο...Ξέρω πώς γράφεις εσύ, και πραγματικά με τιμάς...Στην τελευταία σου ανάρτηση έκλαψα...
Σ' ευχαριστώ πολύ, και σε φιλώ...
Καλό σου βράδυ, κι αύριο να έχεις μια υπέροχη Κυριακή...
Φιλιά πολλά και πάλι...

Artanis said...

@Θαλασσινή μου, αν σου πω πως είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου να γράψω, θα το πιστέψεις; Είχα κάνει και έρευνα σχετική, για την εποχή που χτιζόταν το Αρσενάλι, και μετά για την εποχή που χρησιμοποιόταν σαν Νοσοκομείο...Εκεί μου κολλούσε το "βάμμα"...
Μετά πήραν την πρώτη ιστορία και την κόλλησα στην 2η, και μετέθεσα την χρονολογία...Θα ήθελα να τοποθετήσω αλλού τον Μανώλη, αλλά θα προέκυπτε αναχρονισμός, και τελικά υιοθέτησα αυτό το σενάριο, ωστε να ταιριάξουν όλα...
Χαίρομαι που σου άρεσε η συμμετοχή και που το ένστικτό μου για το ποίημα του Ελύτη βγήκε αληθινό...
Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω, είναι από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα...
Τα πατουσοφιλιά είναι δικά μου!!!
Δικά μου!!!!Ναιαιαιαιαιαιαιαι!!!!!
Να μου τα φιλήσεις πολλές -πολλές φορές...Πολλά -πολλά φιλιά και σε σένα...
Καλό βράδυ να εχετε...Σας φιλώ γλυκά όλους...

Aθηνά Π.Κ. said...

Πάρα πολύ μου άρεσε !!
Ευτυχώς που η θαλασσινή σου έστειλε πρόσκληση για το παιχνίδι και βγήκε αυτό το μικρό αριστούργημα !!
Ένα συμπυκνωμένο μα ολοκληρωμένο κείμενο γεμάτο μοναξιά, ερημιά, χαμένα νιάτα και όνειρα !!
Εδώ στο νησί , για αρκετές γιαγιούλες, ίσως να είναι πραγματικά η ιστορία της ζωής τους !!
Μια νησιώτικη νυσταγμένη καληνύχτα

Anonymous said...

Πώ πώ αλλαγές! μεγιά μεγιά
Και η μουσική τέλεια

Καλημέρα :)

Leviathan said...

iperoxo to keimeno sou..siginitiko...kai grammeni apla gia ena paixnidi..teleia!!kali kiriaki!

Artanis said...

@Αθηνά μου καλημέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε καλή μου...
Θα μπορούσε να έχει πραγματική βάση, αλλά στην ουσία είναι ένα μύθευμα...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, να είσαι καλά...Καλή Κυριακή να έχετε...
Σας φιλώ...

Artanis said...

Είδες, είδες @Έκτορα μου;
Χλίδες σου λέω...Τρίβω τα μάτια μου και δεν με αναγνωρίζω...Γκατζετάκιας έγινα...
Να έχεις κι εσύ μια όμορφη Κυριακή...
Εγώ πάντως έχω την tv ανοιχτή και ακούω συνέχεια τα χθεσινοβραδινά... Χαμένο πήγε το παιδάκι...
Άντε και θα τα πούμε και με κανένα μεηλ-άκι...
Φιλιά από 'δω...

Artanis said...

@Λεβιάθαν μου, δεν πήγες Θεσσαλονίκη;
Τεσπα, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Πάντα με την ευγένεια και τον καλό λόγο είσαι...
Να είσαι καλά, να περνάς ακόμα καλύτερα και να έχεις μια όμορφη Κυριακή...Εδώ η μέρα είναι λαμπερή σαν άνοιξη...
Φιλιά πολλά...

Παλμος said...

ARTANIS μου καλησπέρα:)

Τι όμορφο είναι αυτό που το διάβασα όχι μία άλλα δύο φορές....μπορεί να το ξαναδιαβάσω!!!!


Καλό απόγευμα φιλια:))

Artanis said...

@Παλμέ μου καλησπέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε καλή μου, νά 'σαι καλά για τα όμορφα λόγια...
Καλό απόγευμα να έχεις, σου στέλνω πολλά φιλιά...

Hfaistiwnas said...

Γεννημένη να γράφεις ιστορίες.. ας είναι και για παιχνίδι...
Μπράβο κοπελιά μου!!!

Artanis said...

@Ηφαιστίωνά μου, τί να γράψω καλό μου; Το έστυψα,το ξαναέστυψα, έβγαλα αυτό...Καλό είναι, για ένα παιχνιδάκι γράφτηκε εξάλλου...Το ξέρεις πως έχω ψώνιο με τα μπλογκοπαιχνίδια...
Φιλιά κι από 'δω, πάω στο πιο πρόσφατο τώρα...

animavox said...

Εξαιρετικό ήταν και ..δεν θα το αναγνώριζα ότι το έγραψες εσύ..Έφτιαξες δυνατό χαρακτήρα με μνήμες και ιστορία..Έχεις ταλέντο συνέχισε σου ταιριάζει το μυθιστόρημα..
Στο βάθος η Νεα Ζηλανδία..
Σευχαριστώ για το ολιγόλεπτο ταξίδι στο ..σκούπισμα της Φωτεινής

Artanis said...

Καλέ μου @Animavox, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...
Ήθελα να σου γράψω ένα άλλο σχόλιο εδώ, αλλά δεν θα το κάνω...Εσύ καταλαβαίνεις και ξέρεις καλύτερα, και δεν θέλω να περιαυτολογήσω... Απλά να σου πω, πώς τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτην την ιστορία...Όλα έχουν την σημασία τους...
Να είσαι καλά, καλό σου βράδυ...Σε φιλώ...