Tuesday, March 18, 2008

Παράξενες Υιοθεσίες

1η ιστορία.
Στο σταθμό Προστασίας δεν υπάρχουν μόνο τα ζώα που φιλοξενούνται μέχρι να καταφέρουν να αναρρώσουν και να απελευθερωθούν…Υπάρχουν και άλλα, που πάσχουν από ανίατες ασθένειες, δηλητηριάσεις που χτυπούν το νευρικό σύστημα καθώς και από ακρωτηριασμούς. Ήταν τόσο βαρύ το τραύμα που είχε υποστεί ένας ασημόγλαρος από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, που το φτερό του το δεξί, ήταν σχεδόν τελείως αποκομμένο, από το ύψος του ώμου. (Όσοι πάνε προς Αγριά, θα έχουν προσέξει ένα καΐκι που δένει στο ύψος της Mobil και πουλάει φρέσκα ψάρια. Εκεί κατεβαίνουν πολλοί γλάροι ακόμα και στο οδόστρωμα, και αρκετοί χτυπιούνται από τα αυτοκίνητα, όταν κάποιος οδηγός τρέχει πολύ και δεν προσέχει, μας φέρνουν αρκετούς από αυτό το σημείο)…Παρά όμως τον ακρωτηριασμό και την αιμορραγία που είχε υποστεί ο συγκεκριμένος γλάρος, κατάφερε να επιζήσει και τώρα φιλοξενείται στον χώρο του σταθμού.

2η ιστορία.
Πριν από 3 χρόνια, εμφανίστηκε στην αυλή του χώρου, μια κεραμιδόγατα σε οικτρή κατάσταση: είχε φάει φόλα, κάναμε όμως τα αδύνατα –δυνατά, αν και αδεσποτάκι και άσχετη με τα δικά μας (άγρια ζώα), να τη βοηθήσουμε. Πραγματικά, συνήλθε, και έκτοτε, έβρισκε δίπλα στην πόρτα μας, ένα μπολ με κροκέτες, για να μην ξαναφάει δηλητηριασμένο δόλωμα…Για πολύ καιρό, ενώ ξέραμε ότι ήταν στη γειτονιά, δεν τη βλέπαμε στην αυλή, μας ξαναπλησίασε όμως όταν ήταν να γεννήσει τα μωρά της. Από τότε, τα μωρά των μωρών της, και η ίδια, ζουν σχεδόν μόνιμα στην αυλή, όπου ξέρουν ότι θα βρουν φαΐ και φροντίδα, συνολικά 16 γάτες, ορισμένες από αυτές πρόκειται να γεννήσουν σύντομα τα δικά τους μωρά.

Πώς κολλούν οι δυο ιστορίες.
Ένα από τα γατάκια της περσινής γέννας (οι κόρες μου το φωνάζουν Λούσυ), έχει εξελιχθεί σε μεγάλη κλέφτρα: Ενώ το κουπάκι με τις κροκέτες είναι πάντα γεμάτο, αυτή προσπαθεί να κλέβει το φαΐ του συγκεκριμένου γλάρου. Περνάει το πόδι της μέσα από τα κάγκελα του κλουβιού του και προσπαθεί με τα νύχια, να τραβήξει κομμάτια σκυλοτροφής (οι γλάροι την τρώνε ανά 3 μέρες για να πάρουν την απαραίτητη πρωτεΐνη), όμως εγώ, τις τελευταίες βδομάδες, βάζω παραμέσα το φαγητό, για να μην το φτάνει. Μόνο που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο…Την προηγούμενη Κυριακή, έπλενα τα κλουβιά και την αυλή, πριν πλύνω και τον σταθμό, και είδα το γλάρο να παίρνει κομμάτια τροφής με το ράμφος και να τα φέρνει κοντά στα κάγκελα, απ’ όπου τα έπαιρνε το γατί και τα έτρωγε…Λέω «αποκλείεται…, τα μάτια μου κάνουν πουλάκια, το φαντάστηκα…». Έφυγα από την αυλή και πήρα τη σφουγγαρίστρα και πήγα στα αρπακτικά για να καθαρίσω κι εκεί. Και μιλούσα μόνη μου και έλεγα ξανά και ξανά «αποκλείεται…». Και πήγα στην πόρτα να παραφυλάξω, για να σιγουρευτώ ότι το φαντάστηκα…Και το ξαναείδα….
Το είπα στον Vulpes, και με κοιτούσε περίεργα…, το επιβεβαίωσε όμως τρεις μέρες μετά, όταν είχε βάρδια και οι γλάροι ξανάτρωγαν σκυλοτροφή. Και μονολογούσε κι αυτός: «Τί τρόπους βρίσκουν τα ζώα…, και ‘μεις οι άνθρωποι, σκοτωνόμαστε…»

(Οι φωτό είναι από το νετ...)

29 comments:

P. Kapodistrias said...

Από τα καλύτερα! Με φοβερά μηνύματα και νοήματα! Υποκλίνομαι!!!
Να είσαι καλά που μάς γνώρισες αυτές τις αληθινές ιστορίες-υιοθεσίες. Διότι και η Αλήθεια στις μέρες μας είναι τόσο δυσεύρετη, που κατέστη πλέον παραμύθι...
Καλημέρα!

ολα θα πανε καλα... said...

Καλημέρα!
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες!Πάντα ήθελα να δουλέψω κάπου που να φροντίζω ζώα που να έχουν κάποια ανάγκη.Το σκέπτομαι ακόμα και τώρα.
Τα ζώα είναι τίμια και μοιράζουν απλόχερα αγάπη.Είναι πολύ καλοί σύντροφοι και συνοδοιπόροι.Κάθε μέρα μάς δίνουν παραδείγματα με τη στάση τους.
Όποτε τις βρω,αγοράζω από βιβλιοπωλεία ιστορίες ζώων.

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Δεν είναι παράξενο που ο άνθρωπος τόσο εγωιστής παραμένει, και αγνοεί όλα τούτα τα υπέροχα μηνύματα;; Δεν είμαστε οι μόνοι με συναισθήματα και ψυχή. Υπέροχη ιστορία, είσαι τυχερή που την έζησες! :))

Roadartist said...

H φύση εχει να μας διδαξει πολλα αρτανις.. Να εισαι καλα για αυτες τις υπεροχες ιστοριες..
Θα ήθελα πολύ να ειχα τοση επαφη με τα ζωα οπως εσυ..
Σε ευχαριστούμε Παρα πολύ :)

------ said...

Ωραια ιστορια!!!!!!!Σουπερ!!!!!
Καλό μεσημερι καλή μου

Artanis said...

Καλησπέρα π.κ.! Ούτε και ΄γω το πίστευα πως το είδα, και ούτε κανείς σε όποιον το είπα δεν το πίστευε... Είναι όμως 100% αληθινό...Ευχαριστώ για την επίσκεψη...

Artanis said...

Καλησπέρα @όλα θα πάνε καλά...Κι εγώ από παιδί ασχόλιόμουνα με τα ζώα, αλλά τα τελευταία 8 χρόνια, δουλεύω εθελοντικά, σε μια οικολογική οργάνωση...Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι να βοηθήσει κάποιος αν θέλει, κι όχι μόνον αυτός που έχω βρει εγώ για τον εαυτό μου...

Artanis said...

Φίλε Νίκο, @Ανεμοσκορπίσματα: Αυτή είναι μόνον μία από τις ιστορίες των ζώων του σταθμού, καθένα από αυτά, έχει και μια δική του...Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα...

Artanis said...

Καλησπέρα @Καλλιτέχνιδα...Είναι η ιστορία με το γατί, που σου έλεγα οτι ήθελα να ανεβάσω, στην δική σου ανάρτηση με τις γατούλες...Αυτή είναι λοιπόν η ιστοριούλα της φιλίας της γκριζούλας Λούσυ και του γλάρου στο πράσινο κλουβί...

Artanis said...

@Νανά καλησπέρα...Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία...Νά 'σαι καλά...

Δηιάνειρα said...

χμμμμ... αυτό θέλει σχολιασμό..θα επανέλθω..
μια γλυκιά καλησπέρα και απο εμένα :)

Artanis said...

Καλησπέρα @Δηιάνειρα, χαίρομαι που πέρασες...Κι εγώ πέρασα από την ανάρτησή σου, να σου αφήσω μια καλημέρα, σήμερα το πρωί...Θα τα ξαναπούμε ελπίζω...Φιλιά...

Μαργαρίτα said...

Πολύ ευαισθητοποιημένη
σε βρίσκω και χαίρομαι πολύ!!
Πανέμορφη ιστορία και πολύ
διδακτική :)) !!

Καλό σου απόγευμα**

Φωτεινή S said...

Ακόμα δεν αξιώθηκα να σ' επισκεφθώ καλά (αρμένικη βίζιτα το λέμε εμείς εδώ όταν κάνεις επίσκεψη μεγάλης διάρκειας). Πάντα κλεφτά. Και φεύγω και ταξίδι και δεν προλαβαίνω. Πάντως πολύ ωραίες ιστορίες και προπάντων διδακτικές

ολα θα πανε καλα... said...

Νομίζω πως έχω κάπου καταλήξει,σε κάποια εθελοντική οργάνωση.Απλώς,δεν ξέρω πώς γίνεται.Πας και ρωτάς αν μπορείς να βοηθήσεις;ότι έχεις χρόνο και διάθεση;

Hfaistiwnas said...

Έλα ντε, κοιτάμε να βγάλουμε το μάτι του διπλανού! Να παίρνουμε παραδείγματα λοιπόν... Φαντάζομαι τη σκηνή, τη πλάκα θα είχε!

ο δυσλεξικός δάσκαλος said...

Ωραίο! Μου θύμισε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά , "Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει". Όπως καταλαβαίνεις , μιλάει για την ασυνήθιστη σχέση ενός γάτου κι ενός γλάρου! Καληνύχτα!

Artanis said...

Καλησπέρα @μαργαριταράκι, χάιρομαι που σου άρεσε...Διδακτική όντως...Κι εγώ έιχα κατατρομάξει βλέποντας το γατί να πλησιάζει το γλάρο, μήπως το χτυπήσει, ο ασημόγλαρος είναι 2 φορές πιο μεγάλος, από τη Λούσυ...Τελικά όμως...

Artanis said...

Γειά σου @Φωτεινή, καλωσόρισες...Να περνάς όποτε θέλεις, για όσο θέλεις...Μη σε νοιάζει...Ανοιχτά θα έχω...Καλό ταξίδι...Πού θα πας;

Artanis said...

@Όλα θα πάνε καλά: Μην αγχώνεσαι...Καταρχήν να τους τηλεφωνήσεις και να τους αφήσεις τα στοιχεία σου, αν μπορέσεις να κλείσεις και κάποιο ραντεβού μαζί τους, έχει καλώς...Θα ρωτήσεις πως μπορείς να βοηθήσεις, αν έχουν ανάγκες σε κάποιον τομέα, και αν πραγματικά ενδιαφέρονται, θα σε βάλουν σιγά- σιγά στην εκπαίδευση, αν χρειάζεται (πχ. σ' εμάς αυτό γίνεται). Λογικό είναι οτι δε θα σε φορτώσουν αμέσως με αρμοδιότητες, κι εσύ όμως πρέπει να τους ξεκαθαρίσεις τί μπορείς να τους προσφέρεις...Αυτά τα ολίγα...Γεγονός είναι οτι με την τόση ελάχιστη συμμετοχή σε άτομα, οποιαδήποτε βοήθεια μπορείς να τους δώσεις, θα είναι ευπρόσδεκτη...Καλή επιτυχία...

Artanis said...

Γειά σου @Ηφαιστίωνά μου...Ναι,πολύ πλάκα, με μένα κρεμασμένη στην πόρτα, αγκαλιά με τη σφουγγαρίστρα, να μονολογάω "αποκλείεται" και "αποκλείεται"...Κόντεψα να το χάσω...

Artanis said...

@Δυσλεκτικέ Δάσκαλε, καλησπέρα...Ωραίο μου ακούγεται, φαντάζομαι οτι είναι παιδικό βιβλιαράκι...Μήπως θυμάσαι τον τίτλο και το συγγραφέα, να το κοιτάξω κι εγώ;
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη, τα λέμε...

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Πολύ τρυφερή ιστορία!

Τελικά όταν μας εκνευρίζει κάποιος και τον αποκαλούμε "ζώον" μάλλον δε βρίζουμε αυτόν...!

Καλημέρα :)

Artanis said...

@Αμάλθειά μου, καλημέρα...Εγώ το έχω κόψει εδώ και καιρό...Κάπου- κάπου αποκαλώ κάποιον "γαϊδούρι", αλλά πάντα το ανακαλώ και τον στολίζω με άλλα κοσμητικά...Τί μου φταίει το καημένο το ζωντανό...

sexton said...

Τι ωραίο κείμενο. Σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο! Μπράβο, Artanis, να γράφονται αυτά!

Artanis said...

Καλησπέρα @Sexton,μόλις τώρα πέρασα από την ανάρτησή σου...Το πήρα απόφαση να γράφω κάθε τόσο, σύντομες ιστορίες από τα ζώα του σταθμού προστασίας που δουλεύω εθελοντικά...Νομίζω οτι αξίζει τον κόπο...Κάθε ένα τους, είναι και μια διαφορετική προσωπικότητα...Και είπαμε: Θα περιμένω να δω την ανάρτησή σου σχετικά με το αφιέρωμα στην ποίηση...

faraona said...

Artanis
καλησπερα κι απο μενα
συγκλονιστικο ειναι που τα ζωα φροντζουν το ενα το αλλο οντως ...
Ομως δεν ξερω αν ειχες δει στην τηλεοραση το κοριτσι που θηλαζε απο το ενα στηθος του το μωρο κι απο το αλλο ενα μικρο πιθηκακι που ειχε χασει την μητερα του...

Καλο βραδυ

Artanis said...

@Φαραόνα καλησπέρα και σε σένα, βλέπω αγρυπνάς, όπως και'γώ...Την είδα τη σκηνή που λές, αλλά στο διαδίκτυο...Υπάρχει μεγάλο περιθώριο για τρυφερότητες ανάμεσα στα ζώα, το κακό είναι όταν αυτές οι τρυφερότητες περιορίζονται -από τη μεριά των ανθρώπων-, μόνο στο μικρό περιθώριο που αφήνουν οι καταιγιστικοί καθημερινοί ρυθμοί της ζωής μας...Η βαναυσότηα προς τα ζώα είναι εκείνη που τείνει να γίνει ο κανόνας τελικά...

Anonymous said...

Υπέροχη ιστορία...
Τα ζώα μπορούν να μας διδάξουν αγάπη..συμπόνια....ανθρωπιά.....
που εμείς την έχουμε χάσει....
όπως έχουμε χάσει και πολλά άλλα και παραπαίουμε στο εφήμερο.... στο επιδερμικό... στο τίποτα......

Είσθε τυχεροί και πλήρεις... που εργάζεσθε από αγάπη για την αγάπη....

Μακάρι να σας μοιάζαμε όλοι..
Θα ζούσαμε στην ιδανική πολιτεία...


Με εκτίμηση και θαυμασμό
Θεανώ