Thursday, March 6, 2008

Η επιστροφή της σιωπής



Η επιστροφή της σιωπής

Όταν ακόμα φοβόσουν,
έψαχνες να βρεις το άδικο
στα πρωινά του Σαββάτου,
με την εφημερίδα στη μασχάλη.
Γευόσουν το αλάτι της ημέρας
όπως αν την επόμενη, έπαυες να ζεις,
ν' ανασκαλεύεις την ομίχλη,
τις στιγμές που τελειώνουν αναπάντεχα,
τα φτερουγίσματα των γλάρων,
κι επέστρεφε η σιωπή.
Όλες αυτές οι παρορμήσεις
που άφηναν πίσω τους έλκη μοναξιάς,
πόσο πολύ σου έλειψαν όταν αναζήτησες,
κρυφά από τις διεκδικήσεις των υπολοίπων,
να βρεις το στήριγμα ή τη συντριβή.
Φευγαλέα σου έμενε τότε
η ανάμνηση της αποτυχίας
μαζί με το λίκνισμα των κυμάτων,
ένα ακόμα στιγμιότυπο νοσταλγικό
στη μονόχρωμη ροή του χρόνου σου.
Μα τώρα πιο συχνά ακόμα,
στέκεσαι άφωνος και παρατηρείς,
τα σκιρτήματα των ονείρων
τους εφιάλτες που προσδιορίζουν τη θέση σου,
τις αδιαπέραστες μνήμες που σε στοιχειώνουν.
Η ανάγκη των άλλων
που διαφύλαξες τόσο ζηλόφθονα
και οι τεμαχισμένες εντυπώσεις
που συνέλεγες ιδιοτελώς,
αποτέλεσαν την κορυφαία εκδήλωση
της οδυνηρής σου συμβατότητας.
Χωρίς ν' αλλάξεις στο ελάχιστο
παραδίδεσαι αβοήθητος
στους παραληρηματικούς ρυθμούς
της σκέψης σου
και στην απομόνωση της εσωτερικής σου
αγωνίας...

35 comments:

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Δυστυχώς και χωρίς εφημερίδες, το άδικο είναι παντού... παρέα με την ζωή παίζουνε και κάνουνε ζαβολιές. Κι αυτός που το παιχνίδι αληθινά χαίρεται, το μοίρασμα, αιχμές δόρατος νιώθει τα βλέμματα που στην ψυχή δεν κοιτάνε. Στην κόψη του ξυραφιού βαδίζοντας, χιλιόμετρα ονείρου ατελείωτα, τα πόδια ματώνει την ασφάλειά του ρισκάροντας, αναζητώντας μόνο αυτό. Τον Άνθρωπο, ένα μικρό, τρομαγμένο κι οργισμένο παιδί, που κρυφτό έμαθε να παίζει με το ψέμα και την αλήθεια...
Στην σιωπή τον γυρεύεις, εκεί που η ψυχή αποκτάει φωνή, και μιλώντας σιγανή αποκαλύπτεται. Σαν ένα καράβι που αφού γύρισε γη κι ουρανό, κάθε πολύβοο λιμάνι κουβαλώντας λογής λογής καθαρά κι ακάθαρτα εμπορεύματα, εξώκειλε... Και τώρα δίχως άγχος τις πληγές του το κύμα αφήνει να γλύφει, φίλη καλή, που τόσο καιρό την φοβότανε και την πολέμαγε...
Μη την φοβάσαι αυτή την μοναξιά. Της αλήθειας. Αυτή που ξέρεις, πως ότι σου χαρίσει αληθινό είναι, θες φίλος, θες πόνος, θες αγάπη. Αυτή είναι η προσωρινή μοναξιά, κύησης πόνος. Την άλλη να τρέμεις, που σε κατασπαράζει, Εκείνη, που δεν γνωρίζεις σε ποιο βλέμμα να ακουμπήσεις την ψυχή σου, που στείνει τείχη ψηλά για να σε φυλάξει από λύκους και τον κόσμο κρύβει από τα μάτια σου. Την μοναξιά του φόβου και της υποτέλειας να φοβάσαι. Που κλείνει την ψυχή σε ένα καρυδότσουφλο.
...... Σε ευχαριστώ για το όμορφο ποίημα, που σκέψεις μου έφερε κι εικόνες στο νου! :)) Μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που γράφεις, η εσωτερικότητα του λόγου σου και το υπόβαθρο της ψυχής που ξεδιπλώνει! :))
Μια καλή μέρα να έχεις! Κι αν δεν γράφω συχνά σχόλια, να ξέρεις πως σε διαβάζω και μου αρέσει να βολτάρω όταν μπορώ, από την γειτονιά σου! :)))

Madame de la Luna said...

Αξίζει όμως να γεύεσαι το αλάτι της μέρας, ακόμα κι αν οι παρορμήσεις αφήνουν πίσω τους ελκη μοναξιάς. Μου άρεσε Artanis. Θα χαρώ να διαβάσω κι άλλα δικά σου. Καλή σου μέρα...

Μαργαρίτα said...

Τελικά να που μας εξέπληξες..
και πολύ ευχάριστα μάλιστα!!
Πολύ μου άρεσε αυτό που
διάβασα :))

Τελικά η ώρα της σιωπης είναι
ώρα ιερής μυσταγωγίας!!
Συναπάντημα του νου με την
ψυχή μας!!

Καλή σου μέρα**

Anonymous said...

καλημερα αρτανις.. πολυ ομορφα νοσταλγικο μα.. κ πολυ μοναχικο το κειμενο σου.. με πολλα "κρυφα" νοηματα θα λεγα.. μ αρεσε πολυ..

Roadartist said...

μου άρεσε πάρα πολύ artanis. Τη καλημέρα μου..θα περιμένω να ανεβάσεις και άλλα. Φιλιά.

Artanis said...

@Ανεμοσκορπίσματα: Πολύ όμορφο κείμενο, μου άρεσε η ανάλυσή σου..., συμφωνούμε...Και πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να γραφτούν, αλλά και αυτά που "κατέθεσες" είναι υπέροχα...Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, να 'σαι καλά...

Artanis said...

@Κυρά του Φεγγαριού: Μιλά βασικά για έναν άνθρωπο, που σταδιακά κλείνεται στον εαυτό του, κόβοντας γέφυρες από τους άλλους ανθρώπους, κλείνοντας τη σκέψη του σε ένα εσωτερικό ερμητήριο...Βασικά ξορκίζω τους δικούς μου φόβους μ' αυτό το κομμάτι...Έχει μέσα κάτι από μένα, πάντα, ό,τι γράφω...Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο...

Artanis said...

@Μαργαριτάκι: Είδες που είχα δίκιο όταν έλεγα οτι είσαι καλό παιδί; Και 'γω προτιμώ πολλές φορές να μην μιλώ και να κρατώ τη σκέψη κλειστή, αλλά αυτό πληγώνει τους ανθρώπους που μ' αγαπούν...

Artanis said...

@Ωκεανούλη μου: Καλησπέρα, χαίρομαι που σου άρεσε...Ήμουν ανάμεσα σε αυτό το κομμάτι και σ' εκείνο που σου είχα αφιερώσει (ένα μικρό απόσπασμα που είχε να κάνει με τη θάλασσα) πριν καιρό...Αν το έβαζα ολόκληρο, θα έβλεπες οτι δεν διαφέρουμε και πολύ, εμείς οι δυο...Σ' ευχαριστώ που πέρασες, σε φιλώ...

Artanis said...

@Καλλιτέχνιδα: Καλησπέρα καλή μου, μας έχουν ταράξει στις διακοπές ρεύματος, εδώ πέρα...Ίσα- ίσα πρόλαβα να σε επισκεφτώ για λίγο, το πρωί, και να κάνω και τις ανατρήσεις...Μετά πάπαλα...Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, περνάω τώρα, μια βόλτα από 'κεί...

Anonymous said...

Αναμφισβήτητη λυρική φλέβα,αίσθημα στοχασμός γλώσσα ύφος .
Ανέτρεξα στα προηγούμενα σου , ποιητικό βλέμμα .
Αξιανάγνωστα και σε πληρούν θέλεις να τα ξαναδιαβάσεις.

Μαργαρίτα said...

Καλή μου Αρτάνις..
Ναι, σ' εκείνους που μας
αγαπούν πρέπει να μιλάμε
και να εκδηλωνόμαστε..ώστε
να εισπράτουν και τη δική
μας ΑΓΑΠΗ..

Σε φιλώ***

Artanis said...

@Καλέ μου Έκτορα: Καλησπέρα σου, σ' ευχαριστώ...Πέρασα από το ποστ σου το πρωί, πριν τη διακοπή ρεύματος...Έτσι που λες, λοιπόν...Δε μπορείς εσύ να είσαι υπεύθυνος για όλους...Σου αναλογεί μέρος μόνον ευθύνης, εκείνο που αφορά εσένα προσωπικά...

Artanis said...

@Μαργαριτάκι: Έχεις δίκιο, επειδή κι εκείνοι έχουν ανάγκη να μας ακούν, να βλέπουν οτι τους εμπιστευόμαστε..., οτι μοιραζόμαστε μαζί τους τους φόβους μας, τις έγνοιες μας...

Δηιάνειρα said...

πολύ καλό..δυνατό σαν νοήματα ;)

P. Kapodistrias said...

Η σιωπή επιστρέφει και δια των διακοπών ηλεκτρικού ρεύματος. Μη στενοχωριόμαστε. ΚΑΙ μες από αυτή τη σιωπή, τα πράγματα μιλάνε!!! Αρκεί να την αποκρυπτογραφήσουμε!!!

Hfaistiwnas said...

Ίσως μέσα μας υπάρχουν οι απαντήσεις για όλα... εκεί επιστρέφουμε όλοι.. σε εμάς τους ίδιους...

Artanis said...

@Δηιάνειρα:Πέρασα ήδη από το μπλογκ σου...Σ' ευχαριστώ που μ' επισκέφτηκες, καταλαβαίνω οτι είσαι πολυάσχολη...Καλά να περνάς...

Artanis said...

@π.κ.: Έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά και αυτή η κατάσταση έχει παραγίνει...Την Τετάρτη το απόγευμα, τα παιδιά μου διάβασαν και έγραψαν τα μαθήματά τους, υπό το φως των κεριών, και η εκδήλωση για τον Αναγνωστάκη που είχαμε χθες, παραλίγο να αναβληθεί...Όσο για τη σιωπή...Όταν παθαίνω κάτι τέτοια θέλω να φωνάξω, όχι να σιωπήσω...
Σας ευχαριστώ που περάσατε, έχετε δίκιο, όπως πάντα στα σχόλιά σας...Θα σας ανταποδώσω την επίσκεψη...Θα χαρώ να τα ξαναπούμε...

Artanis said...

@Ηφαιστίωνά μου: Έχεις δίκιο, συμφωνούμε...Πιστεύω οτι όλα είναι ζήτημα εσωτερικής αναζήτησης...Πάντοτε όταν γράφω, μιλάω κυρίως στον εαυτό μου...Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, μιλάω και σε άλλους, πχ. στον άνδρα μου, ή κάνω αντίλογο για κάποιο ζήτημα, όχι υποχρεωτικά προσωπικής φύσης, αλλά μάλλον με τη μορφή διαγγέλματος προς ένα κοινωνικό φαινόμενο...Είναι κάπως περίπλοκα τα πράγματα...

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Πολύ καλή πένα!!!
Εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη της γραφής σου!!!

Καλώς σε βρήκα :)

Καλή αποκριά να έχεις!

Δηιάνειρα said...

την καλησπέρα μου :D

Artanis said...

@Τέρας της Αμάθειας (ή Αμάλθεια):
Καλησπέρα...Μόλις πριν από λίγο πέρασα από την ανάρτησή σου...Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη, και το σχόλιο...

Artanis said...

@Δηιανειράκι: Καλησπέρα και σε σένα...Και ό,τι σου είπα στο μπλογκ σου πριν από λίγο, το εννοώ...Θα τα ξαναπούμε την Τρίτη...Κοίταξε να το διασκεδάσεις...Θα περιμένω τις εντυπώσεις σου από το ταξίδι...

zero said...

Μαλιστα...
Το εχω διαβασει απο το πρωι, αλλα ηθελα να το ξαναδιαβασω.
Πρεπει να σου πω ...πως ειναι παρα πολυ καλο.
Την καλησπερα μου.

Artanis said...

@Zero

Artanis said...

@Zero:Καλησπέρα σου...Χαίρομαι που σου άρεσε, αναρωτιόμουνα ξέρεις...Σ' ευχαριστώ που πέρασες

zero said...

Ναι, μου αρεσε πολυ.
Φυσικα ...τωρα θελω κι'αλλο.
Για δειξε μας ...ποσο καλα γραφεις.
Αντε να διαβασουμε και τιποτα καλο.
Την καλημερα μου.

Anonymous said...

Είναι τόσα αυτά που είπες...τόσα πολλα. Αντιφατικά μεταξύ τους συνασιθήματα μα αληθινά. Εγώ κράτησα όσα με άγγιξαν με τον δικό μου τρόπο. Είναι η σιωπή καμιά φορά δυνατότερη κι από κραυγή...

Καλά να περάσεις

Artanis said...

@Zero: Γειά σου και πάλι...Θα αναρτήσω κάτι δικό μου ξανά, αλλά μάλλον όχι πριν από την επόμενη Παρασκευή...Έχω υποσχεθεί σε ένα φίλο να αναρτήσω ένα μικρό αφιέρωμα στον Αναγνωστάκη, και μετά, πιθανότατα θα συμμετάσχω σε ένα καινούριο blogoπαίχνιδο, καθώς έλαβα αντίσοιχη πρόσκληση από τον Lockheart...

Artanis said...

@freedula: Αυτό ήταν πάντοτε το μεγαλύτερό μου πρόβλημα στο σχολείο...Θυμάμαι μας βάζανε να αναλύσουμε διάφορα ποιήματα, στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, αλλά αν έδινες μια διαφορετική απάντηση από αυτήν που περίμεναν, σου κόβανε μονάδες...Και αναρωτιόμουνα αν και γιατί έπρεπε να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του ποιητή, αντί να με ενδιαφέρει πρωτίστως να δω τί έλεγαν οι στίχοι σε μένα την ίδια...Ο καθένας λαμβάνει τα δικά του μηνύματα, ή τουλάχιστον έτσι θα 'πρεπε να συμβαίνει..., κατά τη γνώμη μου...Πολύ μου άρεσε -όπως κατάλαβες- το σχόλιό σου...Σ' ευχαριστώ...

zero said...

Και θα περιμενω μεχρι την αλλη Παρασκευη?
Πω-πω κατι επαθα τωρα.
Και γιατι δεν ποσταρεις συνεχεια?
Τζαμπα ειναι βρε.

Artanis said...

@Zero: Πότε να προλάβω καλό μου; Παιδιά, σπίτι, δουλειά, Σταθμός προστασίας, δεν μπορώ να τα καταφέρω όλα ταυτοχρόνως η γυναίκα...Πάντως την Παρασκευή θα σε αποζημιώσω, ελπίζω... Υπερπαραγωγή δύο σελίδων...

zero said...

Καλα, θα περιμενουμε.

Artanis said...

@Zero:Είμαι σε δίλημμα βέβαια, επειδή δεν μπορώ να αποφασίσω αν θα βάλω αυτό που έχω στο μυαλό μου, ή ένα άλλο που κι εκείνο έχει μεγάλο ενδιαφέρον (και πολύ σκληρή γλώσσα), αλλά μέχρι την Παρασκευή θα έχω αποφασίσει σίγουρα και θα ανεβάσω κάποιο από αυτά τα δυο...