Sunday, March 23, 2008

Art, Bizart, Papart



Art, Bizart, Papart


Ξέρεις, ποτέ δεν είχα ψεύτικες ελπίδες,
ούτε μ’ αρέσει να μιλάω για πράγματα υποθετικά,
που εκ των προτέρων γνώριζα πως δε θα υφίστανται.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει,
εκείνον που δε θέλει να γίνει κατανοητός και κλείνεται στον κόσμο του,
δείχνοντας μιαν άλλη (ξένη;) εικόνα του εαυτού του.
Αν είναι όντως ξένη, και όχι κάποια πτυχή προσεκτικά επιλεγμένη
απ’ τις πολλές πτυχές που μπορεί να έχει, αν είναι τυχερός
(ή πολυσχιδής, όπως κάποιοι ψυχικά άρρωστοι).
Ήταν η Ντ’ Αρκ σχιζοφρενής, ή μήπως οι φωνές που άκουγε να την καλούν
και να την προτρέπουν,
ήταν οι φωνές -όπως ισχυριζόταν- του Αμνού του Θεού
ή των Δαιμόνων του Ανιμισμού των παρωπιδοφόρων παπάδων του;
Μετεφηβικό σύνδρομο, με μπόλικη δόση καταπίεσης, ίσως,
όπως θα ‘λεγε κι ο Φρόιντ, κι ένας υπολανθάνον ερωτισμός,
μια μελλοντική μητρομανής, με άλλα λόγια…
Ή μπορεί και να βαρέθηκε να φοράει φουστάνια, βρε αδελφέ,
να πεθύμησε να δει πώς πεταλώνουν τ’ άλογα,
και να μυρίσει τη ξινή βαρβατίλα των ανδρών που δίπλα της,
ντυμένοι με πανοπλίες σα γιγάντια κινούμενα κονσερβοκούτια,
σήκωναν τη σιδερένια λόγχη και πολεμούσαν…
Και προέκυψε κατά λάθος ηρωίδα, μάρτυρας και αγία,
(για τους πάντα υπερευαίσθητους Γάλλους),
δεν είδα όμως να αγιοποιούν την Κλυταιμνήστρα,
πρωτομάρτυρος του φεμινισμού και θύματος του πάντα νέου δόγματος
(με τις άκρως ορθόδοξες Αριστοτελικές προεκτάσεις του,
όποτε μας βολεύει).
Ποιος γεννά, ποιος τίκτει;
Ποιος είναι ικανός να κρίνει,
να διαλέξει τα υλικά του μείγματος μιας ψυχής;
Τί είδους ζυγαριά χρειάζεται άραγε για να μετρήσει τη δοσολογία;
Κι αν εγώ δε θέλω ν’ αφήσω κανένα να μπει μεσ’ το κουκούλι μου,
ποιος μπορεί να μ’ αναγκάσει να το κάνω
αν δε το θεωρώ εγώ αναγκαίο;
Δε μιλάω, δε μιλάω,
μέχρι πότε θ’ αντέξω, μου λες,
να κρατώ τις σκέψεις κλειδωμένες κι εσένα στην απέξω,
μ’ αυτό δεν είναι αλήθεια, εσύ με ξέρεις απ’ όλους πιο καλά, πιστεύω.
Οι λέξεις και οι σκέψεις μου, καλύτερα να μένουν προστατευμένες,
από τ’ ανυποψίαστα ρεντίκολα
που νομίζουν πως κάτι έχουν καταφέρει κι αυτοί,
και πως έχουνε αφήσει το στίγμα τους στον κόσμο.
Και σου ζητούν τη γνώμη σου «ειλικρινά», κι αν τους την πεις,
σε διαγράφουν απ’ τους καταλόγους των ζώντων,
και δείχνουν τους πορσελάνινους κυνόδοντές τους στους ομοίους τους,
(και συνωστίζονται σαν τις μύγες στην κοπριά,
στις φωτό των ρεπορτάζ life-style)
κι όλοι μαζί στύβουν την κεφάλα τους και πασχίζουν,
ποιος θα επινοήσει πρώτος τη νέα μεγάλη μαλακία,
απόδειξη του ασημαντότατου πνεύματός τους.

41 comments:

zero said...

Μαστα...
Παρα πολυ καλο ποστ.
Ο αντρας γεννα και η γυναικα τικτει, ειναι γνωστο αυτο.
Μην κοιτας τωρα, που την σημερον τα εχουμε μπερδεψει τα πραγματα.
Θα γυρισει ο τροχος παλι, που θα παει.

zero said...

Οσον αφορα την Κλυταιμνηστρα , μπορει να μην την εκαναν αγια αλλα και αυτη ('η η μνημη της, τελος παντων) εγινε αθανατη, μεσω της τραγωδιας και του δραματος.

Roadartist said...

Πολύ καλό. Δικαιολογημένη η οργή που εκφράζεις μέσα απο το ποίημα. Καλη κυριακη αρτανις..

Madame de la Luna said...

Α, καλά αυτό με την ειλικρίνεια, με έπιασε πολύ. Εννοείται κανείς δεν θέλει ν' ακούσει την αλήθεια και αν του την πεις, αφού θα σε έχει παρακαλέσει πρώτα, θα βρει τρόπο να σε βγάλει λάθος και να πάρει απόσταση απο σένα. Μια χαρά τα λες λοιπόν. Καλη σου μέρα Artanis...

Hfaistiwnas said...

'Αντρες παιδί μου τι περιμένεις;;; Με φωτεινές εξαιρέσεις βέβαια... Δεν είναι πως έχεις την απαίτηση να σε νταντεύουν, απλά στοιχειώδες ενδιαφέρον... Υπομονή artanis μου!

P. Kapodistrias said...

Χαστουκιά στους δήθεν η σημερινή σου ανάρτηση. Αγέρωχη και αποφασιστική. Οργή έως τη λύτρωση!
Καλό τριήμερο και δημιουργικό!

Artanis said...

Φίλε @Zero, 1. Το ίδιο με σένα έλεγε και ο Απόλλωνας στις Ευμενίδες, προσπαθώντας να βγάλει "λάδι" τον Ορέστη...Λυπάμαι αλλά δεν συμφωνώ...Δεν "τίκτει" απλά η γυναίκα ενώ ο άνδρας γεννά, (σίγουρα χρειάζονται και οι δύο)όμως δεν είναι η γυναίκα το δοχείο νυκτός του άνδρα, που απλά κυοφορεί τον καρπό του...Ίσως κάποτε να συνέβαινε αυτό ακριβώς, αλλά ευτυχώς, όχι πια...

Φίλε @Zero, 2. Ναι,αλλά στην τραγωδία, χρησιμοποιούν την προσωπικότητα της Κλυταιμνήστρας με τον τρόπο που ήταν αποδεκτός (κατακριτέος) από την ανδροκρατούμενη κοινωνία της κλασικής Αθήνας...Σε πληροφορώ ότι μεγαλύτερο κάθαρμα από τον Αγαμέμνονα δεν έχει περάσει από την Ελλ. μυθολογία...Αν διαβάσεις τα αίσχη του θα την αγιοποιήσεις κι εσύ την καημένη την Κλυταιμνήστρα, που της σκότωσε τον 1ο της άνδρα, και το νεογέννητο μωρό της, την βίασε και μετά την παντρεύτηκε (την εξανάγκασε ο πατέρας της αντί τουλάχιστον να πάρει εκδίκηση) για να της κάνει άλλα 4 παιδιά, από τα οποία σκότωσε την πρωτότοκη (Ιφιγένεια) με δόλο...Και πολύ άργησε, μπορώ να σου πω...

Artanis said...

@Καλλιτέχνιδά μου καλησπέρα...Είναι όντως ένα οργισμένο ποίημα, όπως κι εγώ είμαι -συνήθως- ένα πολύ οργισμένο άτομο...Βασικά απευθύνεται στον άντρα μου, με τη μορφή γραπτής σκέψης, και όχι προφορικού λόγου, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι μομφή...Όχι προς εκείνον τουλάχιστον...

Artanis said...

Καλησπέρα @Κυρά του φεγγαριού...Ακουμπά στο αμέσως προηγούμενο ποστ, σχετικά με την γνώμη που σου ζητούν ορισμένοι, κι επειδή δεν ακούν αυτό που θέλουν ή αυτό που τους αρέσει, αντιδρούν όπως η Ελπίδα...Και είναι πολλοί αυτοί...Υπερβολικά πολλοί...

Artanis said...

Καλέ μου @Ηφαιστίωνα, επαναλαμβάνω κι εδώ πως δεν έχει να κάνει με τον άνδρα μου...Μπορώ να σου πω πως εκείνος είναι και περισσότερο φεμινιστής από μένα την ίδια...Και ναι, υπάρχουν και εξαιρέσεις, πολλές θέλω να πιστεύω...Όσο για την υπομονή, δεν φημίζομαι γι' αυτή...

Artanis said...

Αγαπητέ π.κ., είναι όντως οργισμένη αυτή η ανάρτηση, και αφορά πολλές πτυχές της ζωής μου, είτε ως γυναίκας, συζύγου, φίλης και επαγγελματία...Άγγιξε πολλά θέματα το συγκεκριμένο ποίημα, και το επιστέγασμα είναι φυσικά οι τελευταίοι στίχοι...Όταν τους έγραφα, είναι αλήθεια ότι δεν ασκούσα απόλυτο έλεγχο στη σκέψη μου, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν και τόσο άσχημο, τελικά...Έγραψα κι άλλο ένα κομμάτι, αμέσως μετά από το συγκεκριμένο, σαφώς πιο ήρεμο, αλλά εξίσου τσουχτερό...Θα ακολουθήσει σε άλλη ανάρτηση... Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη...

ολα θα πανε καλα... said...

Mια χαρά τη βρίσκω την Κλυταιμνήστρα και θα λεγα ότι ήταν και πολύ υγιής με όλα αυτά που της έτυχαν.
Έχω συναντήσει στις Μυκήνες αρκετούς κυρίους με το όνομα Αγαμέμνονας,ξενοδοχεία επίσης υπάρχουν με αυτό το όνομα παντού στην Ελλάδα,αλλά για την Κλυταιμνήστρα ούτε λόγος.
Καλησπέρα!

Artanis said...

Καλημέρα @Όλα θα πάνε καλά...Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα με το όνομά της, δεν τους συμφέρει...Σκέφτεσαι όμως ένα εστιατόριο με το όνομα πχ. "Η κουζίνα της Κλυταιμνήστρας"; Χρυσές δουλειές θα έκανε...Άσχετα όμως από αυτά που της συνέβησαν, και μόνο το όνομά της, δίνει μια ιδέα του πόσο όμορφη και προκομένη ήταν σαν γυναίκα : "Διάσημη/ονομαστή νύφη" δηλαδή η καταλληλότερη σαν σύζυγος...Και για να φτάσει αυτό το αρνί σε τέτοιες πράξεις καταλαβαίνεις τί πέρασε, από τον ακατονόμαστο...Η απάντηση θα μπορούσε να δίνεται και στον συγκλονιστικό της μονόλογο, στον "Αγαμέμνονα", που αφορά τη δολοφονία του άνδρα της, όπως και τη σφαγή της Ιφιγένειας από εκείνον...

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Ένα κείμενο που αρκετά το χάρηκα.Η μοίρα, είναι μία θνητή. Παιδί ανθρώπων, αναθρεμένο για έναν ρόλο, κρίκος μιας αόρατης αλυσίδας. Ποτάμι η ζωή με αλυσίδες γεμάτο. Ποιος θα προσπαθήσει κόντρα στο μέταλλο να πάει, δίχως τον φόβο να χάσει το κεφάλι του; Κι είναι περίεργο, πόσο πόνο και δάκρυ που δεν κύλησε, μπορούν να αντέξουν ετούτες οι αλυσίδες της ψυχής. Πόσο να σκουριάσει μπορεί το στερεότυπο, δίχως την δύναμη της εξουσίας του να χάσει; Είναι συνήθεια η υποταγή, που σαν δοθεί η ευκαιρία και ραΐσουν οι αλυσίδες, πάλι να μη τρέξεις μακρυά;.....
Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό... Κι ο πόνος επίσης. Άλλα πλάσματα θα ζήσουν πέντε χρόνια, άλλα εκατό. Οι πεταλούδες ζούνε μόνο λίγες εβδομάδες, ενώ υπάρχει και ένα είδος πεταλούδας, που ζει μόνο εικοσιτέσσερις ώρες.... Αν της στερήσεις το πέταγμα, και της χαρίσεις σε αντάλλαγμα δυο χρόνια ζωής, αυτό θα είναι καλύτερο για εκείνη; Η ευτυχία είναι ένα μέγεθος που χοράει σε ανόθευτη στιμή, στον πυρίνα της ύπαρξης. Και δεν μετριέται σε χρόνο.... Νιώθω αυτό που έλεγε ο Ρήγας Βαλεστίνης :"καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"... θυμάμαι την ηρωΐδα του Παπαδιαμάντη, μια φόνισσα που έπνιγε τα θηλυκά παιδιά. Και το έκανε, τώρα που ήταν άγγελοι, για να μη ζήσουν τα δικά της δεινά, ως γυναίκες... Η ζωή είναι κόντρα στο ποτάμι, κι ας είναι αυτό το όχι ύστατη πράξη ελευτερίας. Η ζωή δεν χαρίζει τα δώρα της χωρίς να κοκκινίζουν από το αίμα... Ο πόνος του λεύτερου, λύτρωση είναι. Ο πόνος της υποταγής, σκλαβιά. Δυστυχία ακέραιη. Η ζωή, είναι μικρή, δεν της πρέπουν δεσμά. Δεν της πρέπει να υποτάσσεται, και να παίζει κρυφτό εντυπώσεων....
Αα, ναι, σου απάντησα για την "παλιόγρια"....δες.
Την καλημέρα μου! :))

ολα θα πανε καλα... said...

Καλημέρα!
Ααααα,γέλασα πολύ με την υποτιθέμενη πινακίδα του εστιατορίου!Ακούς εκεί,"η κουζίνα της Κλυταιμνήστρας"!Μου φέρνει στο μυαλό τα Θυέστεια δείπνα!

Μαργαρίτα said...

Αρτάνις μου πολύ δυναμικό
το ποίημα σου!!!
Έμεινα άφωνη πραγματικά!!!
Πολλές αλήθειες μαζεμένες...
Χύμμαρος οι σκέψεις και
τα ερωτήματα που θέτεις :))

Καλή σου εβδομάδα**

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Kαλησπέρα Artanis :)

Μου άρεσε το "ξέσπασμα" σου...!

Artanis said...

@Ανεμοσκορπίσματα: Δεν ξέρω φίλε Νίκο, πολλά μπορεί να κρύβει μια ταραγμένη ψυχή,ή μια πληγωμένη καρδιά...Πολλά ακούμε ακόμα και σήμερα, αντί να βρίσκουμε διέξοδο στα προβλήματα, αντί να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και να υπερασπιζόμαστε τα κεκτιμένα μας, πολλές φορές συνθηκολογούμε και αφήνουμε να διαιωνίζεται μια κατάσταση που μόνον παθολογική θα μπορούσε να χαακτηριστεί...Μήπως δεν υπάρχει διέξοδος, ή μήπως βολευόμαστε και απλώς κάνουμε υπομονή, το αντιμετωπίζουμε σαν δεδομένο, σαν τιμωρία, σαν προσωπική νέμεση...
Όμως όποιος έχει ζήσει μια στιγμή ελευθερίας, δεν ανέχεται ούτε την ιδέα της σκλαβιάς...Είναι μικρή η ζωή, για να χαραμίζεται...

Artanis said...

@Όλα θα πάνε καλά: Εγώ σαν ιδέα το έριξα, τώρα που το λες όμως, πάρε και μια ιδέα του μενού:
Αγαμέμνονας με άγρια χόρτα
Κασσάνδρα αυγολέμονο
Μεζές Αμελέτητα στο τηγάνι...
Χα,χα,χα,χα,χα! Χρυσές δουλειές θα κάναμε σου λέω...

Artanis said...

Καλησπέρα @Μαργαριταράκι μου...Ήμουν πραγματικά θυμωμένη την ώρα που το έγραφα, αλλά έχει περισσότερο τη μορφή διαγγέλματος...Σε όλες τις ερωτήσεις, εγώ έχω δώσει απάντηση, δεν υπάρχουν κενά σημεία στην ανάπτηξη της σκέψης μου...Ακόμα κι αν υπάρχουν ερωτηματικά στο τέλος των προτάσεων, αυτά απλώς δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις διαπιστώσεις μου...Έχω απαντήσει πολύ πριν να διατυπώσω τις ερωττήσεις αυτές...

Artanis said...

Καλησπέρα @Αμάλθεια...Χαίρομαι που σου άρεσε...Να είσαι καλά που πέρασες, σε λίγο θα περάσω κι εγώ από 'κει...

ο δυσλεξικός δάσκαλος said...

Χειμαρρώδης! Αυτή η λέξη μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα την ανάρτηση σου! Καλό βράδυ...

Artanis said...

@Καλησπέρα Δυσλεκτικέ Δάσκαλε! Έχεις δίκιο, είναι χειμαρρώδης και ίσως να φαίνεται επίσης ασύνδετος ο λόγος, όμως πιστεύω ότι το αποτέλεσμα δεν είναι άσχημο! Και έχει άμεση σχέση με το προηγούμενο ποστ, αν δεν βαριέσαι να του ρίξεις μια ματιά...

Υπερμίκης said...

Πάλι διευκρινίσεις -δυστυχώς είμαι πολύ επιφανειακός- θα σε ζητήσω Αρτάνις, σχετικά με τον τίτλο..Την τέχνη και το παράξενο τις έπιασα..
Το παπάρ όμως τι σημαίνει;Και ξέρω και Γαλλικά που να με πάρει η ευχή...
Ο φεμινισμός μεγάλο θέμα.Μου θύμισες την αδελφή μου,θερμή υποστηρίκτρια..Ακόμα και τα βιβλία της Φρίντα Καλό είχε.Τελικά δεν ξέρω αν την έκανε καλό η όλη αυτή ιστορία...Γιατί φτάνει κανείς στο σημείο να μην πολυαγαπά τους άνδρες..Ενίοτε υπάρχουν και θύματα απ'την μεριά τους..Θα μου πεις βέβαια η σειρά τους ήταν..Είναι όμως κανονικό οι σημερινές γυναίκες να φέρονται σαν
σύγχρονες Αμαζόνες;

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη, καλησπέρα, καλώς σε βρίσκω και πάλι...Στείλε μου ένα μέιλ σε παρακαλώ, αν έχεις, να σου εξηγήσω, αν και νομίζω ότι θα έχεις μια εικόνα, περί τίνος πρόκειται: (ou pour quel part du corps d' un homme, elle parle cette parole; il faut que tu la coute ou millieu, pour comprendre, ce que je veux dire ici...)
Επίσης, πρέπει να σου πω ότι αγαπώ ιδιαίτερα τις Αμαζόνες, και έχω κάποια στοιχεία και βιβλιογραφία στα χέρια μου...Δεν σημαίνει ότι επειδή τις συμπαθούμε, ταυτόχρονα απορρίπτουμε τους άνδρες, αλίμονο...,τους σεβόμαστε, αρκεί να μας σέβονται κι αυτοί...

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη, το ξανασκέφτηκα και je pense que le mot plus parfait pour expliquer le grec "papar" c' est le mot "testicule"...Υπάρχει ο όρος Pop Art,αλλά εδώ ήθελα να δώσω μια άλλη ...διάσταση, της ανθρώπινης καλλιτεχνικής δημιουργίας...

Anonymous said...

'Ενας χείμαρος οργής μα και μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής.
Χαίρομαι που σε γνώρισα έστω και... κατά λάθος. :)

ολα θα πανε καλα... said...

@artanis:

Λοιπόν,τα αμελέτητα τα έφαγα καμιά 20αριά χρόνια πριν σε ταβέρνα της Θεσσαλονίκης(σοβαρολογώ!)και πολύ μου άρεσαν.Δεν ήξερα τι είναι.Όταν έμαθα,θυμωμένη καθώς ήμουν τότε,ξαναπήρα μια μερίδα και τα έφαγα με μεγαλύτερη όρεξη!
Ωραίο το μενού σου,πάντως!
:)))

Artanis said...

Φίλη @Breahtless, σ' ευχαριστώ που πέρασες από το μπλογκ, ελπίζω ότι αυτή η μικρή παρεξήγηση, θα μας ωθήσει να τα λέμε συχνότερα...Καλό βράδυ...

Artanis said...

Καλή μου @Όλα θα πάνε καλά, σου ξαναλέω θα κάναμε χρυσές δουλειές...Μήπως να το ξανασκεφτόμασταν και να κάναμε στροφή στην επαγγελματική μας σταδιοδρομία...

Υπερμίκης said...

Merci pour les explications.Je croyais que c'était un mot français!Απ'ό,τι κατάλαβα πρόκειται
για μια συνηθισμένη λέξη - με αργκώ
αποχρώσεις- που χρησιμοποιούν πολλοί μπλογκόφιλοι στον πληθυντικό..Η λέξη αυτή μάλλον δεν υπήρχε όταν άφησα την Ελλάδα και γενικά υστερώ σε αυτού του είδους το λεξιλόγιο..Πάντως ήταν σχεδόν απαραίτητη για τις ιδέες που ήθελες να αναπτύξεις.Να αρχίζεις με τόσο απλές λέξεις και να προχωράς τόσο βαθιά!Φιλοσοφείς τα πάντα ή απατώμαι;
Αν ήδη έκανες ποστ για τις Αμαζόνες,παρέπεμψέ μου να το διαβάσω.Μάλλον δεν το κατέχω το θέμα.Τις βλέπω αγέρωχες πάνω στα άλογα,-όντως ωραία εικόνα-αλλά δεν είναι λίγο κρίμα η αυταπάρνηση
της γυναικείας χάρης;
Τελικά τις γοήτευε το ανδρικό στοιχείο ή ήταν απλώς ένας τρόπος για να υπερασπίζουν το φύλο τους;

Anonymous said...

Εγώ να σου πω την αλήθεια μπερδεύτηκα μετά τα σχόλια. Στην αρχή νόμισα ότι κατάλαβα. Τώρα πάλι έχω κενά. Ωστόσο είναι ωραίο πράγμα και ο προβληματισμός. Σωστά;

Καλό μας βράδυ

ILIAS said...

Αγαπητή Artanis, πολύ αληθινά και δυνατά αυτά που αναφέρεις. Μου θύμισε δεν ξέρω γιατί, μάλλον έτσι συνειρμικά, ένα από τα λίγα μεν που έχω διαβάσει, αλλά είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Τον λύκο της στέππας, του Χέρμαν Έσσε.
Παρεπιπτόντως,να σε ευχαριστήσω και από εδώ εσένα και τον σύζυγό σου για τα συγκινητικά σας λόγια.

Την καλημέρα μου

Artanis said...

Αγαπητέ @Υπερμίκη, ελπίζω τουλάχιστον να γέλασες με την επεξήγηση...Σαν ιδέα πάντως είναι πολύ αστεία, όπως και νά 'χει, άσχετα το πώς την χησιμοποίησα...
Όσον αφορά τις Αμαζόνες, μπορώ να σου προτείνω μερικούς τίτλους, από τη βιβλιογραφία του Πατρόκλου, αλλά πρέπει επίσης να σου πω, οτι αν και θεωρούμε οτι γενικώς αυτός ο λαός ανήκει στη σφαίρα του "Διδακτικού" μύθου, υπάρχουν αχαιολογικά ευρήματα από την Κριμαία, που αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας υψηλής κάστας πολεμιστριών, που εν μέρει εξηγούνται από την μυθολογία μας...

Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι Έλληνες» «Ομηρικά – Επικός κύκλος» (Βατραχομυομαχία, Τιτανομαχία, Μικρά Ιλιάς, Ιλίου Πέρσις, Αγών Ομήρου-Ησιόδου). Εκδόσεις Κέδρος, 2005.
.................
Κόϊντος Σμυρναίος «Ιλίου Πέρσις», μετάφραση (από το αρχαίο κείμενο στα Αγγλικά), A.S.Way. Loeb Classical Library, 1984.
............
Παναγή Λεκατσά «Η Μητριαρχία και η σύγκρουσή της με την Ελληνική Πατριαρχία». Εκδόσεις Καστανιώτη, 1977.
...........
Elaine Fantham, Helene Peet Foley, Natalie Boymel Kampen, Sarah B. Pomeroy, H. Alan Shapiro «Οι Γυναίκες στον Αρχαίο Κόσμο» Εκδόσεις Πατάκη, 2004.
...........
Σπύρος Μακρής «Αμαζόνες». Εκδόσεις Αρχέτυπο, 2005 .

Artanis said...

Καλή μου @Freedoula, όλο το κομμάτι αποτελεί μια αντίδραση, προς ένα συγκεκριμένο γεγονός...Βασικά μιλάει για την ηθελημένη απομόνωση και την οργή που βιώνει ένας δημιουργός, και για την απορία του σχετικά με τη θέση που καταλαμβάνει στον κόσμο, και πώς ο (έξω από αυτόν) κόσμος αντιλαμβάνεται τις αγωνίες του...Τυχαίνει απλώς ο δημιουργός αυτός να είναι γυναίκα, και μάλιστα κάποια που γενικώς δεν ανοίγεται, ούτε καν σ' εκείνον που την αγαπά, και αντί να του μιλήσει, του αποστέλει τις σκέψεις της σε μορφή γράμματος...Αυτό είναι όλο, καλή μου...

Artanis said...

Φίλε μου @Ektoras, περνώ συχνά-πυκνά από το μπλογκ σου, παρόλο που ξέρω οτι δεν θα ποστάρεις για αρκετές μέρες ακόμη...Το πήραμε το μήνυμα που απευθυνόταν στον Antifash και σε μένα, σ' ευχαριστούμε κι εμείς επίσης...Να είσαι καλά και να προσέχεις... Ανυπομοπνούμε να τα ξαναπούμε και από το μπλογκ σου, όταν με το καλό επιστρέψεις στις αναρτήσεις σου... Μέχρι τότε, είσαι ευσπρόδεκτος να περνάς όποτε θες...

ολα θα πανε καλα... said...

@artanis:

Θέλει λίγο σκέψη,ομολογώ.
:)

Artanis said...
This comment has been removed by the author.
Artanis said...

Καλησπέρα @Όλα θα πάνε καλά: Φυσικά και θέλει σκέψη, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη κάτι τέτοιο...Εγώ πάλι, είμαι καλή στο να κατεβάζω ιδέες, αλλά απ' ότι φαίνεται αδυνατώ να τις εφαρμόσω η ίδια...Οπότε...

Υπερμίκης said...

Πλήρης βιβλιογραφία.Ευχαριστώ πολύ
Artanis.Ελπίζω να βρω ένα απ'αυτά.

Όταν ένας μπλόγκερ διαγράφει τα σχόλια κάποιου,αναρωτιέμαι ταχτικά
για ποιο λόγο το κάνει..Μήπως ο σχολιογράφος θίγει πρόσωπα;Απαντάει
υβριστικά;Σοκάρει με τον τρόπο γραφής του;
Τι περίεργος που είμαι τέλος πάντων...

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη, στην προκειμένη περίπτωση, είναι δικό μου το φταίξιμο, διέγραψα το σχόλιο επειδή αρχικά είχα γράψει μιαν άλλη απάντηση στην "Όλα θα πάνε καλά", και στη πορεία κι ενώ την είχα αναρτήσει, άλλαξα γνώμη... Δυστυχώς δεν διορθώνονται επιτόπου...Οπότε το έσβησα το σχόλιο και της έγραψα ένα άλλο...
Χαίρομαι που σου κάνει η βιβλιογραφία, πιστεύω οτι δε θα δυσκολευτείς να εντοπίσεις τους τίτλους...Οι περισσότεροι έχουν επανεκδοθεί, και χρησιμοποιούνται και από τα Πανεπιστήμια της χώρας, για πρόσθετες πληροφορίες, οπότε είναι συνεχώς στη κυκλοφορία...