Τα γεγονότα της Παρασκευής

Την Παρασκευή, πέρασε η Ολυμπιακή φλόγα από την πόλη…Εγώ 1 μήνα πριν, διαβάζοντας σε μια τοπική εφημερίδα ότι θα δέχονταν από τον Αθλητικό Οργανισμό του Δήμου, αιτήσεις για λαμπαδηδρόμους και συνοδούς, πήγα και συμπλήρωσα μια αίτηση, ελπίζοντας ότι θα με πάρουν να συνοδεύσω –όπως ήθελα, αλλά τελικά δεν συνέβη-, αθλητή με αναπηρία…Κατά τη διάρκεια αναμονής, έγινε και η επέμβαση της Κίνας στο Θιβέτ, αλλά με είχαν κιόλας ειδοποιήσει ότι θα γινόμουν συνοδός, και είχα δεχτεί…, και δεν μπορούσα να κάνω πίσω πια, όταν άλλαξα γνώμη…
Πήγα λοιπόν, με μισή καρδιά, έφαγα κρύο, βροχή και πολλή απογοήτευση…Κι όταν φτάσαμε με τα πολλά στην πλατεία Δημαρχείου, απογοητεύτηκα περισσότερο: Μια ομάδα ανθρώπων, το πολύ 15 άτομα (που τους γνωρίζω προσωπικά σχεδόν όλους) ήταν μαζεμένα σε μια γωνιά, και όταν ξεκίνησε η ολιγόλεπτη τελετή, άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα και να πετάνε feulles volantes, κατά της επέμβασης…Κι έγινε ο χαμός…
Αστυνομικοί με στολή, άνδρες της ασφάλειας με πολιτικά, συνοδοί της ασφάλειας της φλόγας, πέσανε πάνω στους ανθρώπους, που απλώς φώναζαν τα συνθήματά τους, τον Κώστα τον τραβούσαν από τα μαλλιά και τον χτυπούσαν, τον Θωμά, 2 μέτρα άνδρα, τον έσερναν στα πλακόστρωτα, τις γυναίκες, τις βρίζανε και τις σπρώχνανε…
Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερη ξεφτίλα, και λυπάμαι που ήμουν μέρος της, το μετάνιωσα 100.000 φορές…Στο κάτω- κάτω τί θα παθαίνανε δηλαδή οι 2 κινέζοι που ήταν παρόντες, θα παρεξηγιόντουσαν; Σιγά και να μην διέκοπταν τις διπλωματικές τους σχέσεις μαζί μας…Και επί τέλους, δεν κατάλαβα, πρέπει να το βουλώνουμε όταν βλέπουμε την αδικία, πότε ακριβώς καλοί μου άνθρωποι, το κάναμε αυτό, ως λαός, για να το κάνουμε τώρα;
Αυτή η βία, ήταν περιττή βία, αυτό έχω να πω…Αν δεν τους άρεσε τους Κινέζους, να μην το κάνανε, εν πάσει περιπτώσει, ή μήπως νομίζουν ότι μόνον εδώ υπήρξαν αντιδράσεις; Επειδή αν το πιστεύουν αυτό, πλανούνται πλάνη οικτρά…
Και σεις αγαπητοί επικεφαλείς της πολιτείας, προς τί τέτοιο μίσος; Ή για να το θέσω αλλιώς, σε τι διαφέρει η περίπτωση του Θιβέτ, από την περίπτωση πχ της Κύπρου; Ή του Αφγανιστάν, του Ιράκ, του Λιβάνου; Ή των Κούρδων;
Εκεί δεν έχουμε επεμβάσεις σε άλλους λαούς, άλλα κράτη; Μήπως πρέπει να το βουλώσουμε και για αυτές τις περιπτώσεις, πχ λόγω της κουμπαριάς που έχει ο Πρωθυπουργός με τον Πως-τον-λένε- πρωθυπουργό της Τουρκίας, ή επειδή ο μπαμπάς Μπους έπινε καφεδάκι με τον μπαμπάκα της Υπ. Εξωτερικών, ανοιχτά του Αγ. Όρους, κλπ. κλπ…
Να μου κάνετε τη χάρη, πολιτικοί που όταν θυμάστε χαίρεστε…Και το γαμώτο είναι ότι όλοι όσοι ήταν παρόντες, πράσινοι, μπλε και κόκκινοι, δεν αντέδρασαν ποσώς…, κι όλοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το χάλι…, κι εγώ μαζί μ’ αυτούς…Καλά να πάθω…

Read More

ΜΙΚΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Μικρές φωτογραφίες

Πάντοτε έλεγες θα φύγεις,

για κάπου αλλού όπου οι άνθρωποι θα διαφέρουν,

από αυτούς εδώ, που κυνηγούν το άπιαστο χωρίς εκπτώσεις,

και αρκούνται στο λίγο ενός χαμόγελου, ενός βλέμματος

ή σε μιαν αγάπη…

Δύσκολο το βλέπω,

και πιο δύσκολο ακόμα το φαντάζομαι να γίνεται,

τίποτα βέβαια δεν είναι αδύνατο,

αν πράγματι θεωρείς πως το χρειάζεσαι

για να μείνεις στην επιφάνεια…

Να είσαι λοιπόν πειθήνιος,

στα πλάνα και τις γνώμες των ειδικών

που οριοθετούν για σένα μερίδια ευθύνης

και επισημάνσεις κλίμακας προοπτικής ανέλιξης,

να επιτρέπεις έτσι να σου ασκούν τον έλεγχο,

εν είδει αλάθητου…

Να μάθεις να βάζεις μέτρο στα αισθήματα,

φραγμούς στις λέξεις,

σαν αποκόμματα να αφήσεις ορισμένα μόνο στοιχεία

και με αυτά να λειτουργείς,

και να συσσωρεύεις μέσα σου πλήθος αντιδράσεις,

μικρές επαναστάσεις,

μικρά ματαιωμένα μέλλοντα σα μικρές παλιές φωτογραφίες

και κάποτε να ανατρέχεις σ’ αυτές,

να ξεσπάς σχεδιάζοντας εκδίκηση,

να επιστρέφεις τα πικρά λόγια,

τις προσβολές, ετεροχρονισμένα,

προς μια χημική εκτύπωση ή ένα καθρέφτη

και κάθε μέρα να πεθαίνεις λίγο –λίγο,

να σβήνεις, να ακρωτηριάζεις μέρη του εαυτού σου

και να συνδιαλέγεσαι ξανά και ξανά τους ίδιους προδότες

χαμογελώντας,

να συμβιβάζεσαι στο κάτι τίς τους

αντί τουλάχιστον

να απαιτείς το όλο ή το καθόλου…

Μικρές φωτογραφίες που ξεθωριάζουν ολοένα,

μέχρι να μετατραπούν σε υποκίτρινα κομμάτια χαρτιού

που θρυμματίζονται ελεεινά ανάμεσα στα δάχτυλα

γίνονται άμμος, σκόνη στον άνεμο

και σ’ αφήνουν χωρίς στηρίγματα,

υπενθυμίσεις του προηγούμενου εαυτού,

απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού

του κρυμμένου πυρήνα,

βαθιά στο συρτάρι…

Read More

Art, Bizart, Papart

Art, Bizart, Papart

Ξέρεις, ποτέ δεν είχα ψεύτικες ελπίδες,
ούτε μ’ αρέσει να μιλάω για πράγματα υποθετικά,
που εκ των προτέρων γνώριζα πως δε θα υφίστανται.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει,
εκείνον που δε θέλει να γίνει κατανοητός και κλείνεται στον κόσμο του,
δείχνοντας μιαν άλλη (ξένη;) εικόνα του εαυτού του.
Αν είναι όντως ξένη, και όχι κάποια πτυχή προσεκτικά επιλεγμένη
απ’ τις πολλές πτυχές που μπορεί να έχει, αν είναι τυχερός
(ή πολυσχιδής, όπως κάποιοι ψυχικά άρρωστοι).
Ήταν η Ντ’ Αρκ σχιζοφρενής, ή μήπως οι φωνές που άκουγε να την καλούν
και να την προτρέπουν,
ήταν οι φωνές -όπως ισχυριζόταν- του Αμνού του Θεού
ή των Δαιμόνων του Ανιμισμού των παρωπιδοφόρων παπάδων του;
Μετεφηβικό σύνδρομο, με μπόλικη δόση καταπίεσης, ίσως,
όπως θα ‘λεγε κι ο Φρόιντ, κι ένας υπολανθάνον ερωτισμός,
μια μελλοντική μητρομανής, με άλλα λόγια…
Ή μπορεί και να βαρέθηκε να φοράει φουστάνια, βρε αδελφέ,
να πεθύμησε να δει πώς πεταλώνουν τ’ άλογα,
και να μυρίσει τη ξινή βαρβατίλα των ανδρών που δίπλα της,
ντυμένοι με πανοπλίες σα γιγάντια κινούμενα κονσερβοκούτια,
σήκωναν τη σιδερένια λόγχη και πολεμούσαν…
Και προέκυψε κατά λάθος ηρωίδα, μάρτυρας και αγία,
(για τους πάντα υπερευαίσθητους Γάλλους),
δεν είδα όμως να αγιοποιούν την Κλυταιμνήστρα,
πρωτομάρτυρος του φεμινισμού και θύματος του πάντα νέου δόγματος
(με τις άκρως ορθόδοξες Αριστοτελικές προεκτάσεις του,
όποτε μας βολεύει).
Ποιος γεννά, ποιος τίκτει;
Ποιος είναι ικανός να κρίνει,
να διαλέξει τα υλικά του μείγματος μιας ψυχής;
Τί είδους ζυγαριά χρειάζεται άραγε για να μετρήσει τη δοσολογία;
Κι αν εγώ δε θέλω ν’ αφήσω κανένα να μπει μεσ’ το κουκούλι μου,
ποιος μπορεί να μ’ αναγκάσει να το κάνω
αν δε το θεωρώ εγώ αναγκαίο;
Δε μιλάω, δε μιλάω,
μέχρι πότε θ’ αντέξω, μου λες,
να κρατώ τις σκέψεις κλειδωμένες κι εσένα στην απέξω,
μ’ αυτό δεν είναι αλήθεια, εσύ με ξέρεις απ’ όλους πιο καλά, πιστεύω.
Οι λέξεις και οι σκέψεις μου, καλύτερα να μένουν προστατευμένες,
από τ’ ανυποψίαστα ρεντίκολα
που νομίζουν πως κάτι έχουν καταφέρει κι αυτοί,
και πως έχουνε αφήσει το στίγμα τους στον κόσμο.
Και σου ζητούν τη γνώμη σου «ειλικρινά», κι αν τους την πεις,
σε διαγράφουν απ’ τους καταλόγους των ζώντων,
και δείχνουν τους πορσελάνινους κυνόδοντές τους στους ομοίους τους,
(και συνωστίζονται σαν τις μύγες στην κοπριά,
στις φωτό των ρεπορτάζ life-style)
κι όλοι μαζί στύβουν την κεφάλα τους και πασχίζουν,
ποιος θα επινοήσει πρώτος τη νέα μεγάλη μαλακία,
απόδειξη του ασημαντότατου πνεύματός τους.

Read More

Όλα τα στραβά...

Γενικώς ήταν μια δύσκολη βδομάδα, πολλά συνέβησαν που με έριξαν ψυχολογικά, εκτός του ότι έβγαινα από μία ήδη πολύ δύσκολη κατάσταση…Όλο το προηγούμενο δεκαήμερο, ανέλαβα σχεδόν μόνη μου, την περίθαλψη στο σταθμό προστασίας, ο Vulpes και η Μέλπω έλειπαν, ενώ και ο πατέρας της Δέσποινας, υπερήλικας και πολύ άρρωστος εδώ και αρκετό καιρό, πέθανε, οπότε η 4η περιθάλπτης έπρεπε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, παρά με τα ζώα……Και πέρα λοιπόν από την κούραση, τη Δευτέρα το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά, ανακάλυψα ένα παράθυρο μέσα στο εργαστήριό μου που βρίσκεται στον πρώτο όροφο ορθάνοιχτο, το παράθυρο αυτό, βλέπει στον ακάλυπτο, που στην ουσία είναι ένας τοίχος 2,5 μέτρων, που καλύπτει από τα μάτια των περιπατητών, το σύστημα του εξαερισμού του κτιρίου, το οποίο είναι ένα παλιό βιομηχανικό κτήριο, που αγοράστηκε από το Δήμο και αναπαλαιώθηκε, και στεγάζει τώρα επιχειρήσεις σαν τη δική μου…Έλεγξα τις βιτρίνες μου, δεν έλειπε τίποτα, τα χρήματα που είχα αφήσει στο συρτάρι της ταμειακής ήταν κι αυτά απείραχτα…

Έψαξα να βρω το συντηρητή, ο οποίος αν και απεργός, ήρθε για να δει το πρόβλημά μου, και διέγνωσε απόπειρα διάρρηξης…Και βρίσκοντας το σημείωμα της ιδιωτικής εταιρείας security που φυλάει το χώρο παράλληλα με το τοπικό Αστ. Τμήμα, η υποψία επιβεβαιώθηκε…Στην ουσία με έσωσε το σύστημα ανίχνευσης κίνησης που είναι εγκατεστημένο σε ολόκληρο το κτήριο, ένα τέτοιο «μάτι» έχω ακριβώς πάνω από την πόρτα μου…Έκλεισε το παράθυρο, το ασφάλισε και αφού μου προσάρμοσε και στηρίγματα για ένα λουκέτο, με χαιρέτησε και έφυγε, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος…
Κολλητά στο δικό μου εργαστήριο, είναι το εργαστήριο ενός συναδέλφου, του Κώστα, μας χωρίζει μόνον μια μεσοτοιχία…Μιλούσαμε λοιπόν με τον Κώστα και συζητούσαμε το συμβάν, όταν ξαφνικά με ρώτησε αν γνώριζα μια κοπέλα, την Ελπίδα Τάδε…Του απάντησα πως τη γνώριζα από τη σχολή, και μου αποκάλυψε ότι είχε έρθει στο εργαστήριό του και του είχε προτείνει συνεργασία…Με πείραξε λιγάκι, αλλά η συνέχεια της υπόθεσης ήταν χειρότερη…

Λοιπόν, η Ελπίδα, στις αρχές του καλοκαιριού, ζήτησε να έρθει στο εργαστήριο να μιλήσουμε. Ήρθε όντως και συζητήσαμε για τις προοπτικές του κοσμήματος, την κατάσταση στην αγορά και τη διαμόρφωση του κέρδους…Διέκρινα μία δυσαρέσκειά σχετικά με αυτά που της είπα, αλλά της είπα την αλήθεια, υποτίθεται ότι αυτό ακριβώς θα έκανα... Γι’ αυτό άλλωστε θέλησε να με συναντήσει…Της έδωσα και μια ιδέα για το πώς θα ήθελα να επεκτείνω την επιχείρησή μου, κι έφυγε…Δυο μήνες μετά έμαθα ότι θα άνοιγε δικό της κατάστημα, πάνω στις βάσεις της δικής μου ιδέας…Πάνω στις βάσεις, όχι στο πλήρες πλάνο λειτουργίας…Ήταν αδύνατο για εκείνη να την υλοποιήσει σε όλες τις παραμέτρους που είχα θέσει…Εξάλλου, όταν γνωρίζεις τόσο καλά τον άλλο, γνωρίζεις τις δυνατότητές του, οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, το άφησα, μιας και θεώρησα ότι δεν με έθιγε, κι εκείνη δεν επανήλθε…
Ένα απόγευμα Παρασκευής, ήμουν με τα παιδιά μου στο εργαστήριο, και μου είπαν ότι είχε έρθει η Ελπίδα, την είχαν δει να περιφέρεται στο χώρο…Σκέφτηκα ότι θα ερχόταν μέσα να με επισκεφτεί, αλλά εκείνη έφυγε. Και τη Δευτέρα το πρωί, ο Κώστας με διαφώτισε…Εκείνον έψαχνε να βρει, για να δει τις κατασκευές του και να παραγγείλλει, και επίσης, για να του προτείνει να αντιγράψει κοσμήματα δικά μου, μιας και δεν ήθελε να συνδιαλλαγεί μαζί μου…Φυσικά ο Κώστας αρνήθηκε να κλέψει τα δικά μου σχέδια ή να τα παραλλάξει, και της αντέτεινε ότι έχει ήδη πολλά σχέδια δικά του και ότι δεν είναι ηθικό να θίξει συνάδελφο εκμεταλλευόμενος τις δικές του ιδέες, που μόχθησε γι’ αυτές, οπότε κι εκείνη δεν επέμεινε…
Κι εγώ δε θα το έκανα στον Κώστα…Κάθε χειροποίητο κόσμημα έχει 2 σφραγίδες, το κράμα μετάλλου και τον αριθμό εργαστηρίου, και είναι τιμή για το δημιουργό και σεβασμός προς το συνάδελφο, να διατηρείς την αποκλειστικότητα και να μην φθονείς την πρωτοτυπία των σχεδίων του…Όμως η Ελπίδα, παρά τα 3 χρόνια σπουδών στο αντικείμενο, δεν το έμαθε αυτό…
Θύμωσα φυσικά…Θύμωσα και στεναχωρήθηκα, επειδή δεν θεωρώ ότι έφταιξα σε κάτι, δεν προκάλεσα αυτή την ποταπή συμπεριφορά, από ένα άτομο που προσπάθησα να βοηθήσω…Και με έπιασε το παράπονο και καθώς δεν μιλούσα στον άντρα μου που προσπαθούσε να μάθει τι μου συνέβη, έπιασα να γράψω ένα κομμάτι, αλλά στην πορεία, άλλαξε το θέμα, και αν και προσπάθησα να το επαναφέρω στο προκείμενο, τελικά βγήκε κάτι άλλο από αυτό που είχα κατά νου…Θα το «ανεβάσω» στο επόμενο ποστ, ελπίζοντας ότι δεν θα το παρεξηγήσετε, όπως έχω ήδη ζητήσει προκαταβολικά από τον φίλο Zero να κάνει…

Read More

Παράξενες Υιοθεσίες

1η ιστορία.
Στο σταθμό Προστασίας δεν υπάρχουν μόνο τα ζώα που φιλοξενούνται μέχρι να καταφέρουν να αναρρώσουν και να απελευθερωθούν…Υπάρχουν και άλλα, που πάσχουν από ανίατες ασθένειες, δηλητηριάσεις που χτυπούν το νευρικό σύστημα καθώς και από ακρωτηριασμούς. Ήταν τόσο βαρύ το τραύμα που είχε υποστεί ένας ασημόγλαρος από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, που το φτερό του το δεξί, ήταν σχεδόν τελείως αποκομμένο, από το ύψος του ώμου. (Όσοι πάνε προς Αγριά, θα έχουν προσέξει ένα καΐκι που δένει στο ύψος της Mobil και πουλάει φρέσκα ψάρια. Εκεί κατεβαίνουν πολλοί γλάροι ακόμα και στο οδόστρωμα, και αρκετοί χτυπιούνται από τα αυτοκίνητα, όταν κάποιος οδηγός τρέχει πολύ και δεν προσέχει, μας φέρνουν αρκετούς από αυτό το σημείο)…Παρά όμως τον ακρωτηριασμό και την αιμορραγία που είχε υποστεί ο συγκεκριμένος γλάρος, κατάφερε να επιζήσει και τώρα φιλοξενείται στον χώρο του σταθμού.

2η ιστορία.
Πριν από 3 χρόνια, εμφανίστηκε στην αυλή του χώρου, μια κεραμιδόγατα σε οικτρή κατάσταση: είχε φάει φόλα, κάναμε όμως τα αδύνατα –δυνατά, αν και αδεσποτάκι και άσχετη με τα δικά μας (άγρια ζώα), να τη βοηθήσουμε. Πραγματικά, συνήλθε, και έκτοτε, έβρισκε δίπλα στην πόρτα μας, ένα μπολ με κροκέτες, για να μην ξαναφάει δηλητηριασμένο δόλωμα…Για πολύ καιρό, ενώ ξέραμε ότι ήταν στη γειτονιά, δεν τη βλέπαμε στην αυλή, μας ξαναπλησίασε όμως όταν ήταν να γεννήσει τα μωρά της. Από τότε, τα μωρά των μωρών της, και η ίδια, ζουν σχεδόν μόνιμα στην αυλή, όπου ξέρουν ότι θα βρουν φαΐ και φροντίδα, συνολικά 16 γάτες, ορισμένες από αυτές πρόκειται να γεννήσουν σύντομα τα δικά τους μωρά.

Πώς κολλούν οι δυο ιστορίες.
Ένα από τα γατάκια της περσινής γέννας (οι κόρες μου το φωνάζουν Λούσυ), έχει εξελιχθεί σε μεγάλη κλέφτρα: Ενώ το κουπάκι με τις κροκέτες είναι πάντα γεμάτο, αυτή προσπαθεί να κλέβει το φαΐ του συγκεκριμένου γλάρου. Περνάει το πόδι της μέσα από τα κάγκελα του κλουβιού του και προσπαθεί με τα νύχια, να τραβήξει κομμάτια σκυλοτροφής (οι γλάροι την τρώνε ανά 3 μέρες για να πάρουν την απαραίτητη πρωτεΐνη), όμως εγώ, τις τελευταίες βδομάδες, βάζω παραμέσα το φαγητό, για να μην το φτάνει. Μόνο που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο…Την προηγούμενη Κυριακή, έπλενα τα κλουβιά και την αυλή, πριν πλύνω και τον σταθμό, και είδα το γλάρο να παίρνει κομμάτια τροφής με το ράμφος και να τα φέρνει κοντά στα κάγκελα, απ’ όπου τα έπαιρνε το γατί και τα έτρωγε…Λέω «αποκλείεται…, τα μάτια μου κάνουν πουλάκια, το φαντάστηκα…». Έφυγα από την αυλή και πήρα τη σφουγγαρίστρα και πήγα στα αρπακτικά για να καθαρίσω κι εκεί. Και μιλούσα μόνη μου και έλεγα ξανά και ξανά «αποκλείεται…». Και πήγα στην πόρτα να παραφυλάξω, για να σιγουρευτώ ότι το φαντάστηκα…Και το ξαναείδα….
Το είπα στον Vulpes, και με κοιτούσε περίεργα…, το επιβεβαίωσε όμως τρεις μέρες μετά, όταν είχε βάρδια και οι γλάροι ξανάτρωγαν σκυλοτροφή. Και μονολογούσε κι αυτός: «Τί τρόπους βρίσκουν τα ζώα…, και ‘μεις οι άνθρωποι, σκοτωνόμαστε…»

(Οι φωτό είναι από το νετ...)

Read More

Τέλλος Άγρας

Είχα ετοιμάσει κάτι άλλο, αλλά τελικά οι εξελίξεις με πρόλαβαν...Πριν από 2 ημέρες, ήρθαν τα χελιδόνια..., για μας στο Σταθμό, αυτή είναι μία εξέλιξη που σημαίνει δυο απλά πράγματα: 1. Οτι ήρθε όντως η Άνοιξη, και 2. Οτι σύντομα θα έρθουν και οι πρώτοι νεοσσοί...Για να μην αγχωθώ περισσότερο λοιπόν, αποφάσισα μια νέα παρουσίαση, ενός ποιητή όχι πολύ γνωστού στο κοινό, εξάλλου εξέδωσε μόλις 2 ποιητικές συλλογές, αλλά τα ποιήματά του θεωρούνται κατάλληλα μόνο για την εκπαίδευση των παιδιών, στερώντας του έτσι (για την πλειοψηφία του κοινού που δεν τον γνωρίζει), τη σοβαρότητα των ενηλίκων, με την οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το έργο του...(Εγώ πάντως κουβαλάω σε μια μικρή θήκη του πορτοφολιού μου ένα μικρό του ποίημα, που το βρήκα στο ανθολόγιο των παιδιών μου και το αντέγραψα από 'κει...)

Λίγα λόγια για τον ποιητή:

Ο Τέλλος Άγρας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Ευαγγέλου Γ. Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα το 1899. Ανήκει στους Νεορομαντικούς-Νεοσυμβολικούς ποιητές και ήταν ένας από τους πιο αξιόλογους κριτικούς του Μεσοπολέμου. Τα Γυμνασιακά του χρόνια τα πέρασε στην Αθήνα και σπούδασε Νομική. Για ένα διάστημα εργάστηκε στο Υπ. Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθν. Βιβλιοθήκη. Συνέχισε να εργάζεται εκεί μέχρι και τον Οκτώβριο του 1944, όταν τραυματίστηκε (την τελευταία μέρα της Κατοχής) από αδέσποτη σφαίρα, στον αστράγαλο. Πέθανε από γάγγραινα στον Ευαγγελισμό, ένα μήνα μετά...

Κάτω απ' το χιόνι

Σκέψου -τί πράγματα γλυκά
φυτρώνουν κάτωθε απ' το χιόνι
κοιμάται ο σπόρος μυστικά,
καθώς το φύτρο του φυτρώνει...

Κοιμούνται αμέτρητα σπαρτά
-κι όλο ονειρεύονται τ' αστάχυα
τ' άγρια μπουμπούκια σφαλιστά,
ύπνος τα παίρνει, μες τα βράχια.

Έχει όλη η πλάση κοιμηθεί
κάτω απ' το κάτασπρο σεντόνι,
ωσότου να της πει στ' αυτί
μια συλλαβή το χελιδόνι.

Και τότες! Ρόδα, γιασεμιά,
γλυκά κεράσια, χρυσά στάχυα
κι η αγαπημένη κυκλαμιά
"Ευχαριστώ" θα πει στα βράχια._

..........................

Ο φίλος Έκτωρ, παρέθεσε ένα μικρό σχόλιο από τις μελέτες του Άγρα...Αυτό ακριβώς το σχόλιο, το προσθέτω στο κεντρικό ποστ, ως συμπληρωματικό κείμενο...Έκτωρ, σ' ευχαριστώ για τις πολύτιμες πληροφορίες...

"Γιατί, όπως μέσα στη ζωή η απόδειξη των πεποιθήσεών μας είναι όχι τα λόγια μας, αλλ’ οι πράξεις μας, έτσι μέσα στην Τέχνη η έκφραση των πεποιθήσεών μας δεν είναι μόνο το τι θα εκφράσομε, αλλά κάπως και το πώς θα το εκφράσομε. Κάθε ποιητικό περιεχόμενο, όταν κατεβεί βαθύτερα μέσα μας, όταν μας γίνει συνείδησις, τότε θα λάβει κάπως και τον δικό του τρόπο να εκφρασθεί. Η μορφή είναι η εφαρμοσμένη ηθική του καλλιτέχνου. Υπάρχουν ποιήματα όπου τα λόγια δεν είναι ισοδύναμα με τον τόνο: ο ποιητής δεν είναι ειλικρινής. Υπάρχουν, αντιθέτως, ποιήματα όπου ο τόνος μένει ξένος από το λόγο: ο ποιητής δεν είναι ειλικρινής. Το γαλλικό λόγιο της νεοκλασικής εποχής «ας κάμομε νέους στοχασμούς επάνω στ’ αρχαία μέτρα» δεν είναι απαρασάλευτο. Αντιστοιχία ουσίας και μορφής: εδώ, φαίνεται, κείται η μυστηριώδης ισορροπία, που κάνει το καλλιτέχνημα άρτιο ―ωσάν αυθυπόστατον μικρόκοσμον, ολόκληρον― που μπορεί πια να φύγει, και να ζήσει, και να μείνει: δίχως πια να ελαττωθεί ή ν’ αλλοιωθεί."

Read More

Επιστροφή

Επιστροφή

Το πιο μακρύ ταξίδι σου τελειώνεις,
το ταξίδι του γυρισμού σε μιαν Ιθάκη,
άραγε ποιος να σε περιμένει εκεί;
Θα ‘βρισκες άραγε τον Εύμαιο,
τόσο πολιτισμένα ευγενικό, το χαμένο παρελθόν του,
οι τιμές που θ’ απολάμβανε στη μακρινή πατρίδα του,
η υψηλή καταγωγή του που έχει τέτοιον αντίκτυπο στους τρόπους του
(αν και χοιροβοσκός),
ή μήπως το ψέμα δυο προνοητικών αφεντάδων,
τον κάνει να πιστεύει πως είναι ανώτερος άλλων
με τη μεγαλοψυχία που διακρίνει τους αληθινούς αριστοκράτες;
Την Ευρύκλεια, γρια πια τώρα,
ανέγγιχτη όλη τη ζωή της απ’ τον έρωτα,
που παρακολουθεί τα παιδιά του κύρη της από το νόμιμο γάμο
να μεγαλώνουν,
το κύδος της Άλλης να αυξάνει,
ενώ εκεινής τα αθήλαστα στήθια μαραζώνουν
κι όμως, καταπνίγει την επιθυμία και αφοσιώνεται στα ξένα βρέφη
και σ’ αυτά μένει προσκολλημένη, στη δύση πλέον της ζωής της;
Τον Άργο,
που αναθυμάται τα κυνήγια και τα παιχνίδια με το τόπι,
υπέργηρος, ψειριασμένος και πανβρώμικος,
δεμένος στην εξώπορτα,
με το κοντό λουρί της υποταγής;
Τον Λαέρτη,
απομονωμένο στο κτήμα, εργάτη της γης,
με τα μάγουλα ρουφηγμένα απ’ τον καημό,
τα μαλλιά λευκά, τα ρούχα λερά από τον κόπο του ξωμάχου;
Τον Τηλέμαχο, άντρα πια,
γιο μονογενή που δεν πρόλαβε να σε γνωρίσει
(και δε σε θυμάται)
μόνον ό,τι έχει ακούσει για σε,
δεν τον κανάκεψες στα γόνατά σου,
δεν του έμαθες το σπαθί και το κοντάρι,
αλλά τον άφησες στα χέρια (επιστασία θα την έλεγες εσύ)
ενός εμπόρου του χαλκού
κατώτερου στο σθένος λόγω του χωλού ποδιού –εξ’ ου και τ’ όνομα-
λειψού στο πνεύμα λόγω της αμάθειας,
της παραμονής στο σπίτι δίπλα σε μια εξίσου αμαθή μητέρα,
παιδί ακόμα κι εκείνη όταν τον απόκτησε;
Κι αυτή η Πηνελόπη,
τί τάχα να θυμάται από τον λιγοστό χρόνο,
εκτός από το βλέμμα του οίκτου καθώς την αντίκριζες,
τόσο νεαρή σαν σύζυγος, τρόπαιο μόνον ενός αγώνα,
υποκατάστατο μιας άλλης,
που με τη σκέψη της πλάγιαζες στο στρώμα δίπλα της,
-όποτε σου ‘ρχόταν η όρεξη-
όμως στο πλευρό της θέλεις να γυρίσεις,
ή μήπως όλα τα υπόλοιπα που σου έλειψαν,
ο τόπος, το κλέος του παρελθόντος, τα οικεία πρόσωπα,
απλώς την περιλαμβάνουν;
Είκοσι χρόνια έλειψες,
το άνθος σου δεν μαράθηκε, κοντά σε άλλα νεαρά γυναικεία σώματα,
που εναλλάσσονταν τόσο εύκολα και σου ξεδίψαγαν τον πόθο,
το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να διαλέγεις από το σωρό των σκλάβων,
κι όμως,
δεν ήταν εκείνης που παντρεύτηκες, ούτε έμοιαζαν,
μια καλή συμφωνία μεταξύ ανδρών ήταν το προξενιό της,
ούτε η Ελένη, άλλος την πήρε τελικά, αλλουνού πόνος,
το τί είδους έρωτα να γεύτηκε κι εκείνη -πλην του Μενελάου-
γιατί να σ’ ενδιαφέρει,
μα θ’ απαιτήσεις από τη νόμιμη την αρετή…
Δύο μέτρα και δυο σταθμά έχει η ζυγαριά σου,
ο ήρως του πολέμου, ο παρά τη θέλησή του εξερευνητής του κόσμου,
δικαιούται βεβαίως τ’ αυτονόητα,
τη διοίκηση του κράτους, την περιουσία,
την τιμή και την πίστη της συζύγου και του λαού,
μα είκοσι χρόνια που ήσουν μακριά δε σ’ ένοιαζε πως έζη,
ποιος κράταγε τα ηνία στον τόπο, πως μεγάλωσε το παιδί μονάχη…
Μόνον πού βρίσκεται το κρεβάτι σου, σε νοιάζει
και ποιος πάνω σ’ αυτό,
και δε σ’ απασχολούν οι φτηνές λεπτομέρειες,
σαν κλέφτρα θα την κρέμαγες απ’ το κεντρικό δοκάρι της σιταποθήκης,
μαζί με τις δούλες της
που τη διευκόλυναν στην ακολασία,
αν όλα αυτά τα χρόνια συνεριζόταν τις ανάγκες του κορμιού,
όπως εσύ.
Ας είναι! Οδυσσέας είσαι και τέτοιος θα παραμείνεις,
ο μισητός των Θεών και των ανθρώπων,
ούτως ή άλλως άντρες γράφουν την ιστορία και είναι αρκετό
στη σκέψη τους θα μείνεις ως σύμβολο,
θύμα των περιστάσεων και των αλλοπρόσαλλων διαθέσεων των Θεών,
κι η Ιθάκη σύντομα θα απαλλαγεί από ‘σένα,
φτάσε λοιπόν, τρέξε κι είναι κοντά, εκεί ήταν πάντα, στη θέση της,
κι ας προσπαθούσες να την αποφύγεις μ’ όλους τους τρόπους,
τα φονικά δε θα τελειώσουν όσο ζεις, βιάσου,
κι έχεις ακόμα δρόμο μέχρι το τέλος,
θραύσε τη ψευδαίσθηση της ατυχίας, απόδειξε ποιος είσαι,
έστω κι αργά.
Θα ξημερώσει μια άλλη μέρα, χωρίς οδύσσειες,
χωρίς κύκλωπες και λοιπά μυθικά τέρατα,
χωρίς θέαινες που λιγωμένες από το πάθος κυλιούνται στα πόδια σου,
και μόνον η Πηνελόπη θα προσμένει ν’ ακούσει το νέο,
κι από εξαπατημένη θα δικαιωθεί και θα ελευθερωθεί
και το πνεύμα της δε θα ξανασιγήσει,
Οδυσσεύ,
κι ας αποσιωπείται πάντα η Τηλεγονία.

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 2

Ο φίλος Lockheart, με κάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι με τα τραγούδια και αποδέχτηκα την πρόσκληση...Οι όροι είναι απλοί, εγώ όμως θα τους απλουστεύσω ακόμα περισσότερο...Είναι πολλά τα τραγούδια που αγαπώ, τα περισσότερα είναι Ελληνικά, ορισμένα είναι ξένα...Εδώ όμως θα παραθέσω δύο τραγούδια σε στίχους, δύο τραγούδια από τα πολλά, που έχω λατρέψει: Το πρώτο είναι το Ερωτικό του Λαπαθιώτη, το οποίο αρχικά είχε μορφή σονέτου, αλλά λόγω της ελλειπούς μορφής του, ο συνθέτης αναγκάστηκε να προσθέσει 1 στίχο, και να τροποποιήσει ελαφρά, μερικούς ακόμα.

.............

ΕΡΩΤΙΚΟ

Καημός στ' αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
μέχρι να πέσει σκοτεινιά
μια νύχτα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τί μου θυμίζει στην καρδιά,
το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι ωστόσο ό,τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
πρώτο φιλί στερνό φιλί
και με λαχταρα πόση
Ας είναι ωστόσο ό,τι ωφελεί- αχ καρδιά μου!
γυρεύω πάντα το φιλί
που δεν κατάφερε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και μες τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι.
Αυτό τ' ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.
........................................................
Το επόμενο το έχει τραγουδήσει θεϊκά ο Θηβαίος, και είναι από τα πιο αγαπημένα μου:

ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου ήταν ρίζες, ήταν δέντρα
που τά 'ντυνε με φύλλα η καρδιά
και τ' αφηνε ν' ανθίζουν μες την πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση,
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα, σ' αισθήματα υγρά
το μύστικό τον κόσμο ν' ανασάνει...

Read More

Μανόλης Αναγνωστάκης

Την Πέμπτη που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε τελικά η εκδήλωση-αφιέρωμα στο Μανόλη Αναγνωστάκη... Και λέω "τελικά", επειδή η ΔΕΗ παραλίγο να μας αναγκάσει να την αναβάλλουμε, μιας και η δίωρη δικοπή του ρεύματος έληξε ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα έναρξης, χωρίς ωστόσο να αποφύγουμε μια καθυστέρηση 30 λεπτών, προκειμένου να ετοιμαστεί ο χώρος και να συνδεθούν τα μηχανήματα προβολής και ο Η/Υ... Πήγε καλά πάντως, 45 άτομα μαζευτήκαμε μέσα στο χώρο, ένα μουσικό εστιατόριο, όλοι φίλοι μεταξύ μας, και μεταλαβαμε το λόγο του ποιητή, ακούσαμε και τραγουδήσαμε κι εμείς μαζί με τους μουσικούς, τραγούδια δικά του, επενδυμένα με υπέροχες μουσικές, του Θεοδωράκη, του Μικρούτσικου, του Παπαδημητρίου...

Και είπαμε θα το ξανακάνουμε...Θα μαζευτούμε ένα καλοκαιριάτικο βράδυ με φεγγάρι, σε μια από τις κοντινές παραλίες της πόλης, πάλι σε μια παρέα, γύρω από μια μεγάλη φωτιά, για να παρουσιάσουμε τα ποιήματα μελών του Συλλόγουτης Πρωτοβάθμιας, του Νομού... Και πιστεύω οτι θα έχει εξαιρετική επιτυχία..., μακριά από τα δήθεν και τις Δημόσιες σχέσεις των και καλά διανοουμένων...

Ο Ουρανός

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου,
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου...
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος,
Ν' αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια, τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός
Δεν περνούν από 'δω ξυλοκόποι._

.......................................................................................................

(Το ποίημα το διάλεξα για ευνόητους λόγους. Μπορείτε να μείνετε στην επιφάνεια των λέξεων ή να εμβαθύνετε αν θέλετε... Είναι ένα ποίημα passe-partout, όπως καταλαβαίνετε...Σηκώνει μεγάλη συζήτηση...)

Read More

Η επιστροφή της σιωπής

Η επιστροφή της σιωπής

Όταν ακόμα φοβόσουν,
έψαχνες να βρεις το άδικο
στα πρωινά του Σαββάτου,
με την εφημερίδα στη μασχάλη.
Γευόσουν το αλάτι της ημέρας
όπως αν την επόμενη, έπαυες να ζεις,
ν' ανασκαλεύεις την ομίχλη,
τις στιγμές που τελειώνουν αναπάντεχα,
τα φτερουγίσματα των γλάρων,
κι επέστρεφε η σιωπή.
Όλες αυτές οι παρορμήσεις
που άφηναν πίσω τους έλκη μοναξιάς,
πόσο πολύ σου έλειψαν όταν αναζήτησες,
κρυφά από τις διεκδικήσεις των υπολοίπων,
να βρεις το στήριγμα ή τη συντριβή.
Φευγαλέα σου έμενε τότε
η ανάμνηση της αποτυχίας
μαζί με το λίκνισμα των κυμάτων,
ένα ακόμα στιγμιότυπο νοσταλγικό
στη μονόχρωμη ροή του χρόνου σου.
Μα τώρα πιο συχνά ακόμα,
στέκεσαι άφωνος και παρατηρείς,
τα σκιρτήματα των ονείρων
τους εφιάλτες που προσδιορίζουν τη θέση σου,
τις αδιαπέραστες μνήμες που σε στοιχειώνουν.
Η ανάγκη των άλλων
που διαφύλαξες τόσο ζηλόφθονα
και οι τεμαχισμένες εντυπώσεις
που συνέλεγες ιδιοτελώς,
αποτέλεσαν την κορυφαία εκδήλωση
της οδυνηρής σου συμβατότητας.
Χωρίς ν' αλλάξεις στο ελάχιστο
παραδίδεσαι αβοήθητος
στους παραληρηματικούς ρυθμούς
της σκέψης σου
και στην απομόνωση της εσωτερικής σου
αγωνίας...

Read More

Απολογία

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, το εργαστήρι λόγου και πολιτισμού του Παν.Θεσσαλίας προκύρηξε τον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό διαγωνισμό "Γιάννης Φάτσης", με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από το θάνατο του ποιητή και αγωνιστή της Δημοκρατίας, με αθρόα συμμετοχή ποιητών από όλη την Ελλάδα. Πρέπει να ομολογήσω οτι έλαβα και εγώ μέρος, αλλά δεν προκρίθηκα...Μια πολύ καλή μου φίλη όμως, η κ.Γεωργία Καρακατσοπούλου- Χαϊδούλη, δήλωσε επίσης συμμετοχή, η οποία προκρίθηκε, και κατόπιν συνεννοήσεως μαζί της, μου έδωσε την άδειά της να "ανεβάσω" το δικό της ποίημα...

Απολογία


-Παιδιά εσείς που χτες πορευτήκαμε σιμά,
σας χαιρετίζω εγώ η μπροστάρισσα.
Είμαι εδώ εγκλωβισμένη, παραιτημένη,
με αμφίβολο αύριο και ανύπαρκτη ελπίδα.
Ναι, ήταν τότε όλα δύσκολα, κουραστικά.
Οι μέρες, τα όνειρα, το φαϊ, τα αγαθά.
Όμως ο καθένας μας έλπιζε τότες.
Πολεμούσαμε για ένα καλλίτερο αύριο.
Σπαταλήθηκα σε ανούσιες χίμαιρες.
Συναναστράφηκα γύρω τους τυχόντες
και γεύτηκα ό,τι ήταν εύκολα,
ελπίζοντας, περιμένοντας, προσδοκώντας...
Τώρα πια καμία προσδοκία ή αναμονή.
Είμαι εδώ μόνη, ξέπνοη, συμβιβασμένη
κι αναρρωτιέμαι διαρκώς: "υπήρξα;".

(Νοέμβρης 2006)

Η κ.Γεωργία, γράφει ακόμα από την παιδική της ηλικία, από συναισθηματική της ανάγκη. Το ποίημά της "Χωρισμός", βραβεύτηκε σε Πανθεσσαλικό Διαγωνισμό. Για μια διετία έκανε εκπομπές στον Ραδιοφωνικό σταθμό Βόλου. Αυτόν τον καιρό ετοιμάζεται να εκδόσει το πεζό "ΚΑΛΛΙΠΟΛΕΩΣ 29" που έχει στοιχεία από τις ρίζες της (Μικρασία), και αναμνήσεις από τη ζωή της, όταν ζούσε στον "τόπο της", τη Ν. Ιωνία Μαγνησίας.

Υ.Γ. Τα δικά μου θα ακολουθήσουν στο μέλλον...Όμως σας προετοιμάζω οτι είναι ποιήματα -υπερπαραγωγές...

Read More

Θυμήσου, σώμα...

Είναι ειλικρινά, το ποίημα που αγαπώ περισσότερο από τα έργα του Καβάφη...Στις 5 του Δεκέμβρη, έγινε μια εκδήλωση του συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών του νομού, αφιερωμένη στους σημαντικότερους ποιητές της γεννιάς του '30...Συμπεριέλαβαν και τον Καβάφη ανάμεσά τους, αν και εκείνος πέθανε το '33...Κάποια ποιήματα διαβάστηκαν, και το συγκεκριμένο που ανάρτησα σήμερα, το διάβασα εγώ, από σπόντα μέλος της Πολιτιστικής ομάδας που τα διοργανώνει αυτά τα φιλολογικά events, καθότι σύζυγος μέλους της...Για την ενημέρωση πάντως, μόλις 50-60 άτομα παρακολούθησαν το αφιέρωμα...Προφανώς οι υπόλοιποι χιλιοιτόσοι, σκέφτηκαν οτι ήταν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την αργία της 6ης Δεκεμβρίου (ο Αγ. Νικόλαος είναι ο πολιούχος), οπότε πιθανότατα πήγαν στα μπουζούκια, ή σε κάποιο από τα 350 τσιπουράδικα της πόλης... Ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και αυτή τη Πέμπτη, με το αφιέρωμα στον Αναγνωστάκη...

Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στην φωνή-και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν,
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

(1916, Μάιος)

Read More