goodbye yellow brick road

goodbye yellow brick road

Αντίο Δρόμε με τα κίτρινα τούβλα.
Τα χέρια μου ανοίγω στις ειδήσεις να μάθω την αλήθεια μου
μα δε φοβάμαι αυτά που βλέπω,
μόνον αυτά που δε μπορώ να φανταστώ.

Πίσω στο βροχερό καλοκαίρι
στους νερόλακους των δρόμων και των πεζοδρομίων
τους μουχλιασμένους ανθρώπους που περιμένουν
στις στάσεις των λεωφορείων,
σκεπασμένοι με βρυα που τα βοσκάνε σαλιγκάρια.
Οι κίτρινοι δρόμοι τους σβήστηκαν
όταν τα εκρεμμή παραπετάσματά τους κατάρρευσαν
και οι επάλληλες ντροπές τους λιποτάκτησαν
για να θεμελιώσουν το αυτοσυντήρητο σύμπαν των παραστάσεων.
Ξεχασμένοι και κενοί στέκονται στις γωνιές των δρόμων,
στα φανάρια, στις εισόδους των πολυκατοικιών,
χωρίς πυξίδα
και μυρικάζουν το παρελθόν της ματαιωμένης ζωής τους,
όπως τα απαρχαιωμένα δίλεπτα "προσεχώς" των κινηματογράφων.
Στις αδιακρισίες των ματιών τους κυμαίνονται οι πόθοι
που αποδεικνύονται τροχοπέδη
και οι παρεμβολές -στρεβλώσεις στις ατραπούς τους,
που αλώβητες, σαν ηλιαχτίδες τον χειμώνα
χαράζουν τη στασιμότητα των αχανών αποστάσεων μιας ζωής.
Αντίο λοιπόν δρόμε με τα κίτρινα τούβλα
εδώ τελειώνει η δική μου διαδρομή,
μακρυά, πολύ μακρυά από τον τόπο που ονειρευόμουν οδηγείς
εκεί όπου τα πάθη ολοκληρώνονται,
σε μέρη όπου η θλίψη αναγενάται αέναα
και τα τραγούδια της αθωότητας παλιώνουν ανομολόγητα
με την τιμή τους ν' ανεβαίνει συνεχώς
στους οίκους των δημοπρασιών,
κάτω από το φωτισμό φθορίου._