Στις 19 Οκτωβρίου πέθανε ο συγγραφέας και ποιητής Θανάσης Κωσταβάρας. Από το 1956 έως το 2006 εξέδωσε 20 ποιητικές συλλογές και 3 τόμους με πεζογραφήματα και θεατρικά έργα, ενώ πολλά έργα του μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Αγγλικά, Πολωνικά και Γερμανικά. Εδώ, παραθέτω ένα από τα ποιήματα της τελευταίας του συλλογής "Χαιρετισμοί" (2006).
Όπως ένα ποτάμι
Στην απόλυτη σιωπή ακόμα
ακούω το σώμα σου.
Και κάτω από του φεγγαριού το αράγιστο σελάγισμα
και στ' άγρια ουρλιαχτά μιας καταιγίδας
εγώ αφουγκράζομαι το τρίξιμο της σάρκας.
Μέσα από τα κρυφά της ρίγη
μαθαίνω τα μυστικά σου.
Τα μυστικά του κόσμου που μου τα εμπιστεύεσαι.
Σαν το νεράκι που κυλάει ανάμεσα
στα χόρτα και τις πέτρες.
Ημερεύοντας τ' αγρίμια του δάσους
που κατεβαίνουν να ξεδιψάσουν.
Φαντασμαγορικά νερά πετάγονται από τα χείλη σου.
Άσπρα λιοντάρια και γαλάζιοι πάνθηρες
παίζουν στα όνειρά σου.
Και τα φιλιά σου
ένα απέραντο λιβάδι με παπαρούνες στο λιόγερμα.
Ένα ποτάμι τελικά.
Που κατεβαίνει απ' τα βουνά.
Χαρίζοντας δροσιά και βλάστηση
στους αναμμένους κάμπους._
Saturday, February 16, 2008
Όπως ένα ποτάμι
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
15 comments:
Όπως ένα ποτάμι...η ζωή...συνεχίζεται...
να είσαι καλα!
Υπέροχα τα λόγια του Κωσταβάρα...Μάλιστα σε ένα σημείο μου θύμισε το "Άσμα Ασμάτων"...
Καλησπερα..όμορφο το ποίημα.. πολύ καλά έκανες που τον θυμήθηκες..
H καταγωγή του ήταν από την Ανακασιά, ένα μικρό χωριό(τώρα πια Δήμος Ιωλκού)λίγο έξω από το Βόλο. Για πολλά χρόνια δούλευε στην Αθήνα, το επάγγελμά του ήταν Οδοντίατρος. Να φανταστείς οτι επρόκειτο να έρθει για την παρουσίαση της τελευταίας του ποιητικής συλλογής, και δεν πήγε κανένας από το Δήμο ή από αλλού, έστω να τον υποδεχτεί. Κι όπως ήρθε, έτσι έφυγε, θύμωσε πολύ, φαντάζομαι...Λίγο καιρό μετά, πέθανε αιφνίδια...
μπραβο σου και παλι μπραβο αρτανις!
Και που τα γραφεις και για εμας.. μου αρεσει πολυ αυτο :)
Εχει χιονι ο Βολος?? Εδω το εστρωσε τελικα..
Εχω πρόσκληση για σένα. Ελα όποτε μπορείς.
@Roadrtist: Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο...Για τα υπόλοιπα θα μπω στο μπλογκ σου να σου πω...
@Αγριοκερασοζουζούνα: Ευχαριστώ για την πρόσκληση, έρχομαιαιαιαιαι!
επιτέλους σε βρήκα και σε πιο "free" μπλόγκ.Δε μπορούσα να σχολιάσω στο άλλο.Τόσο καιρό το έψαχνα,σήμερα το βρήκα..
Καλή μου Αμαζόνα, συγγνώμη...Νόμιζα οτι θα ήταν εύκολο να με βρει κάποιος στη συγκεκριμένη ανάρτηση...Δυστυχώς, μιας και ο Πάτροκλος "άνοιξε" πρώτος, αυτόν "δήλωνα" στα site που έμπαινα... Ευτυχώς τώρα κάποιος που θέλει να δει το προσωπικό μου μπλογκ μπορεί να μπει μέσω εκείνου...
κρατάω μια σου φράση..
"ακούω το σώμα σου"
Μου δημιουργεί τρομερή εικόνα.. οι αισθήσεις δουλεύουν στο απόλυτο ;)
Πανέμορφο ποίημα...
"Και τα φιλιά σου
ένα απέραντο λιβάδι με παπαρούνες στο λιόγερμα."
Τρυφερά ευαίσθητα αισθήματα!!
Καλό βραδάκι κι απο 'δω :)
@Δηιάνειρα: Πραγματικά υπέροχος ο Κωσταβάρας...Εμένα μου έφερε στο νου τον ήχο της καρδιάς όταν ο αγαπημένος είναι κουρνιασμένος πάνω στο στήθος και αφουγκράζεται τον χτύπο της...
@Μαργαρίτα: Λατρεύω από παιδί την εικόνα αυτή, ίσως επειδή είναι τόσο σύντομη σε διάρκεια...
μια γλυκιά καλημέρα απο εμένα..
σήμερα μου είπε καλημέρα το "it`ds hard letting you go - bon jovi" και στο αφιερώνω για να σου δώσω λίγο απο την καλή μου διάθεση :)
@Δηιάνειρα: Δυστυχώς δεν το θυμάμαι αυτό το τραγούδι, σ' ευχαριστώ πάντως για την αφιέρωση...Φιλιά...
Post a Comment