Blogοπαίχνιδο

Δέχτηκα πρόσκληση από τη sexton και τη roadartist να συμμετάσχω στο παιχνίδι με τα βιβλία. Το συζήτησα και με τις δυο τους, και με τη μεν sexton απάντησα στο μπλογκ της , με τη δε Καλλιτέχνιδα, αποφάσισα να απαντήσω μέσω του μπλογκ μου. Το πρόβλημα εντοπιζόταν στο είδος των βιβλίων που διαβάζω τα τελευταία χρόνια...Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από το 2004 έως σήμερα, διάβασα μόνον μελέτες, έρευνες και δοκίμια που αφορούν τον Όμηρο, την Ιλιάδα και τη Μυκηναϊκή εποχή...Σάρωσα τη βιβλιοθήκη του Παν. Θεσσαλίας, μπήκα σε βιβλιοθήκες Μουσείων της περιοχής, μίλησα με φιλολόγους, αρχαιολόγους, συγγραφείς, κι έκανα κι εγώ τις δικές μου έρευνες στη σχετική βιβλιογραφία (και τίναξα το πορτοφόλι μου στον αέρα)... Κι ακόμα ψάχνω...

Προχθές τελείωσα το βιβλίο του Δ. Ν. Μαρωνίτη "Ομηρικά Μεγαθέματα", 2η έκδοση συμπληρωμένη, Κέδρος, 2005.

Άνοιξα στη σελίδα 123, βρήκα την 5η περίοδο και άρχισα να καταγράφω από την 6η...Και πάνω σε ποιον έπεσα:

"Τότε απογύμνωσαν οι Μυρμιδόνες νεκρό τον Σαρπηδόνα, τραβώντας απ' τους ώμους του όπλα που έλαμπαν, τη χάλκινή του πανοπλία. Αυτήν ο Πάτροκλος, ένδοξος του Μενοιτίου γιος, τη δίνει στους εταίρους του, στα βαθουλά καράβια να τη φέρουν."

Βέβαια, τί περίμενα; Τέτοιο βιβλίο άνοιξα, αυτούς τους ήρωες θα συναντούσα...Μα τον Πάτροκλο και 'δω; Και συ, αγαπητέ κ. Μαρωνίτη;

Έπεται η 1η στροφή από το ποίημα "Η κηδεία του Σαρπηδόνος" του αγαπημένου μου Κ. Καβάφη:

"Βαριάν οδύνη έχει ο Ζευς. Τον Σαρπηδόνα

εσκότωσεν ο Πάτροκλος, και τώρα ορμούν

ο Μενοιτιάδης κ' οι Αχαιοί το σώμα

ν' αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν.

(από τη σελίδα 135, του βιβλίου "Κ.Π.Καβάφης, Ποιήματα, 1882-1932", εκδόσεις Ερμής, 2003).

Όμως από τη σελίδα 123 του ίδιου βιβλίου, 6η περίοδο και μόλις δεύτερη από την αρχή του ποιήματος "Ο Δεκέμβρης του 1903", καταγράφω επίσης τις εξής φράσεις:

"Όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες το μυαλό μου,

οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου"

(Τόσο όμορφα λόγια, στην απλή Δημοτική που ίσως δεν προτιμούσε, αλλά ωστόσο τη χειριζόταν τόσο τρυφερά...)

Στο επόμενο, το πιο αγαπημένο από τα αγαπημένα του Καβάφη. Το σκέφτομαι κι αναρριγώ...