Σταθμός Πελοποννήσου

Στο σκοτεινό σταθμό περιμένω,
με μάτια στεγνά και λαιμό δεμενο ρίχνω γύρω το βλέμμα,
στα πλακάκια που οι σκυφτοί επιβάτες σβήνουν τα τσιγαρα,
στα τζάμια που λεκιάζουν οι σπασμένες υδροροές.
Μάτια που κλείνουν κάτω από την πίεση της νύχτας
και της κούρασης,
με τη σκέψη του ταξιδιού που θα ακολουθήσει.
Οι κουρελιασμένοι clochards των συνοικιών,
ψάχνουν για ζεστασιά και ζητιανεύουν
ένα κέρμα απ' τους περαστικούς,
καθώς στρώνουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους
στο πεζοδρόμιο,
δυο χαρτόκουτα και μερικές εφημερίδες
αδιαφορώντας για τη βροχή που χτυπά μονότονα τους τσίγκους
ή για τα φάλτσα ραδιόφωνα και τους φαντάρους,
με το εισητήριο στο χέρι,
καθοδόν για τη μονάδα...
Ο ύπνος θα πέσει πάνω στους πονεμένους
πηκτός, ζελατινώδης,
δίχως όνειρα αλλά λυτρωτικός,
σαν το άγγιγμα ενός χεριού τις ώρες του πυρετού.
Οι άνθρωποι σε κοιτούν παραξενα,
ερευνητικά αν δεν τους μοιάζεις,
σε βαθμολογούν (με βάση το 10)
αν είσαι δικός τους, όλα μπαίνουν στη σειρά._