Λέξεις- Σκέψεις

Μ' αρέσουν οι λέξεις, μ' αρεσουν ίσως πιο πολύ από τις εικόνες, οι λέξεις με ωθούν να μιλώ, οι εικόνες με κάνουν να σωπαίνω. Είμαι περιγραφικός τύπος, μ' αρέσουν οι εικόνες με μορφή λέξεων. Δεν μπορώ -για παράδειγμα- να περιηγηθώ στη φύση και ταυτόχρονα να μιλάω, θέλω να ακούω, το τραγούδι του σπίνου, το θρόισμα των φυλλωμάτων, το κελαρυσμα του νερού στο ρυάκι. Θέλω να νοιώθω, το αεράκι στα μαλλιά μου, τις σταγόνες της βροχής στο πρόσωπό μου, την ξαφνική δροσιά μιας τέτοιας στάλας , που θα χτυπησει την επιδερμίδα και εκεί θα διαρραγεί, απο την έκρηξη της συντριβής της πάνω μου...Σπανίως παίρνω ομπρέλα μαζί μου όταν βρέχει, σπανίως κουμπώνω το μπουφάν, επειδή αυτή η αίσθηση χάνεται...

Τέτοια εποχή, στρέφω τα μάτια στον ουρανό, τα ψαρόνια δημιουργούν τη ψευδαίσθηση χειμωνιάτικων χελιδονιών, που τα παρασέρνει ο αέρας και η βροχή, λιμασμένα απο την πείνα και το αγιάζι, είναι τα καημένα...Όταν κατιάζουν στα γυμνά δέντρα, τα μικρά σπιθωτά τους σώματα, προσομοιάζουν με στενομακρα μαύρα φύλλα που αναδεύονται με την ξαφνική ριπή του ανέμου, σα να μην έχουν απο μόνα τους ζωή, σα να εξαρτώνται απο αυτόν τον άνεμο, να τους δώσει κίνηση, υπόσταση...

Μα στην πραγματικότητα περιμένουν, περιμένουν όπως κι εγώ, να έρθει επιτέλους στο φως, το πρώτο πράσινο φύλλο, να κρεμάσουν χνουδωτοί και να φουσκώσουν, οι πρώτοι ίουλοι των δέντρων, ν' ανοίξουν τα μάτια στις άκρες των ξασπρισμένων από το κρύο, βλαστών...Ν' ανθίσουν οι δαμασκηνιές στις λεωφόρους, και μαζί τους ν' ανθίσουν κι οι ηλιαχτίδες που διαπερνούν τα μπαμπακένια σύννεφα, να διαφανεί ο ουρανός, γαλανός, να ενωθεί στην άκρη του ορίζοντα, με τη θάλασσα

Αυτό το απέραντο μπλε,
απόλυτα διαβρωτικό,
θα θρυμματίσει όπως πάντα
τα πάντα,
θα κατακλύσει πόρους
και στεγανά,
αυτή η ακατάλυτη διαφάνειά του
που θα εξαντλήσει,
το απαραβίαστο των αισθήσεων._