Στο Riccarton market

Επειδή αύριο το πρωί (ώρα ΝΖ) θα έχω πολλή δουλειά και δεν θα καταφέρω να κάνω την ανάρτηση, αποφάσισα να ανεβάσω το νέο ποστ λίγο νωρίτερα...
Λοιπόν, κάθε Κυριακή, σε ένα χώρο που εφάπτεται στον ιππόδρομο του Christchurch, στην περιοχή του Riccarton, γίνεται το λεγόμενο παζάρι, που συγκεντρώνει πολύν κόσμο από την πόλη και τα γύρω προάστεια. Στην ουσία πρόκειται για μια τεράστια λαϊκή αγορά, σαν τις δικές μας, μόνον που αντί να λειτουργεί κατά μήκος ενός δρόμου της πόλης, φιλοξενείται σ' αυτό το τεράστιο πάρκο...

Ανάμεσα στους πάγκους μπορείς να συναντήσεις στην κυριολεξία τα πάντα, από τεχνίτες προσωρινών ταττού που διαφημίζουν τα σχέδιά τους (με αερογράφο), μέχρι κορνίζες, πίνακες και φωτό για την διακόσμηση του σπιτιού...

Baskers, δλδ γελωτοποιούς κάθε λογής, όπως αυτός ο κύριος που φτιάχνει καπέλα, ζωάκια και λουλούδια από χρωματιστά μπαλόνια, ή αναρίθμητους πάγκους με ρούχα, τσάντες, μαντήλια και λοιπά, μεταχειρισμένα ή παλιάς μόδας, πολλές φορές σχεδόν εντελώς κατεστραμμένα από την χρήση...

Γυαλιά ηλίου για όλα τα ...γούστα και τα βαλάντια, κορνίζαρισμένες αφίσες από τοπία της ΝΖ ή δώρα για τους φανατικούς της Εθνικής ομάδας ράγκμπυ...

Χειροποίητες κατασκευές όπως καθρέφτες, διακοσμητικά για το σπίτι, δωράκια για φίλους και λοιπά, ή πανέμορφα άλμπουμ φωτογραφιών και λευκωμάτων...

Διάφορα κοσμηματάκια από ασήμι ή από άλλα υλικά όπως ημιπολύτιμες πέτρες, κοχύλια, ξύλινες χάντρες και πέρλες, ή κεραμικές κούπες με διάφορα χιουμοριστικά συνθηματάκια, ηλικίες, αγελαδίτσες και ό,τι άλλο από μηρυκαστικό διαθέτει η χώρα...

Κοχύλια όλων των μεγεθών και των σχημάτων, σ΄αυτήν τη φωτό, κοχύλια του είδους Cypraea Tigris (από τα αγαπημένα μου), με χαραγμένα ζώδια στη ράχη τους, ενώ σε διπλανό πάγκο, διατίθενταν προς πώληση, διάφορα ζαχαρώδη, ξηροί καρποί και γλυκά...Μιαμ...

Ρούχα (στην περίπτωση αυτή φαίνονταν καινούρια -αν και δεν παίρνω όρκο) , ενώ το μεγάλο ατού της υπαίθριας αγοράς είναι οπωσδήποτε τα φυτά και τα λουλούδια...Εδώ κάποιος μπορεί να βρει από δέντρα μέχρι λαχανικά και από καλλωπιστικά φυτά μέχρι γλάστρες, λιπάσματα, χώμα ή σπόρους...

Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος που πήγαμε κι εμείς, την προηγούμενη Κυριακή που είχε και πολύ καλό καιρό, για να αγοράσουμε φυτά για το μικρό μποστάνι που αποφασίσαμε να φτιάξουμε στον μικροσκοπικό κήπο που διαθέτουμε...Αν μη τι άλλο, να περνάμε δημιουργικά και τον ελεύθερο χρόνο μας, με ξεχορταριάσματα, ποτίσματα κλπ...Στην κάτω φωτό, μερικά από τα λαχανικά που αγοράσαμε...

Α, και Ζουζούνα μου, μούρλια βγήκαν τα γεμιστά που σου έγραφα οτι έψηνα το πρωί (ώρα ΝΖ)...Να και μια εικονική μερίδα που μου ζήτησες...

Στο επόμενο ποστ, ελπίζω σε νέα φωτο-συνταγή...Ένα γλυκό αυτή την φορά...
Καλό Σ/Κ να έχετε, καλό μήνα και φιλιά σε όλους...

Read More

Nεκρός χρόνος

(Πατήστε το play)

Αυτή η ταινία ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου...Ιρλανδικής παραγωγής, την αγάπησα για την απλότητά της, το σενάριο και τα υπέροχα τραγούδια της, ενώ το τραγούδι αυτό με ακολουθεί από όταν το πρωτοάκουσα...
Και μιας και έχω καιρό να ανεβάσω κάποιο ποίημα, νομίζω ήρθε η ώρα να το κάνω...

ΝΕΚΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ο καφές στεγνώνει στο φλιτζάνι σου,

καθώς εσύ ανάβεις ένα καινούριο τσιγάρο

και κρατάς τα μάτια σου κλειστά,

όπως τον καπνό μέσα στο λαιμό σου.

Το μεσημέρι περνάει βαριεστημένο

στο σκοτεινό καφενεδάκι με τα καλοκαίρια ζωγραφισμένα στους καθρέφτες,

τα ίδια καλοκαίρια που φοράς ακόμα επάνω σου

βαστώντας το τσιγάρο με τη στάχτη του να πέφτει:

μην κρατάς άλλο την ανάσα σου,

ο βυθός που σε κρατάει δεν είναι ο γνήσιος.

Αγόρι, περνάει ο καιρός χωρίς πισωπατήματα

απλώνω τα δάχτυλά μου στο σώμα σου,

ν’ αφυπνιστώ στο δέρμα σου

όπου οι γαλάζιες φλέβες χτυπούν σα λεπτές φωτεινές αχτίδες.

Ο νεκρός χρόνος απειλεί να κατακλύσει

τη σκληρή, ανελέητη πραγματικότητα

να μας γλιτώσει από τον κόπο να κοιτάξουμε γύρω,

να μην ανακαλύψουμε τη δυστυχία στα μάτια των παιδιών,

που σαν λαβωμένα σπουργίτια ακροπατούν στα πεζοδρόμια,

αποζητώντας μια διέξοδο στην πλήξη.

(Μα η αλήθεια που πονάει πραγματικά,

είναι η γνώση πως η αθωότητα δε χάνεται,

αλλά κλέβεται σιγά-σιγά απ’ όλους και απ’ όλα).

Είμαστε μόνοι μέσα στο πετσί μας

ακόμα και μέσα στο πλήθος των ανθρώπων (και των υπανθρώπων)

είμαστε ολομόναχοι,

ξένοι ανάμεσα σε ξένους,

απροσάρμοστοι και απρόθυμοι να κάνουμε εκπτώσεις στο εγώ μας,

(να συνθηκολογήσουμε)

όπως και αυτά τα παιδιά που στέκουν χωρίς παιχνίδι κι ενδιαφέρον

και μας κοιτούν απορημένα και αμέτοχα,

κι ελπίζουν πως δε θα μεγαλώσουν πρόωρα

και δε θα μεταμορφωθούν σε σκυθρωπούς ενήλικες,

σαν τους γονείς τους,

πως ίσως ένα πρωί που θα ξυπνήσουν,

ο κόσμος θα είναι ρόδινος όπως στα παραμύθια,

όπου ο νεκρός χρόνος,

καλύπτει όλες τις πληγές και –ευτυχώς-,

τις ποταπές αλήθειες,

που απαγορεύουν τα όνειρα.

Όλες οι φωτό είναι τραβηγμένες από το κέντρο της πόλης...(Ήταν μια σύντομη βόλτα αυτή τη φορά, αλλά θα επανέλθω στο θέμα με επόμενη ανάρτηση...)
Φιλιά σε όλους...

Read More

Φωτορεπορτάζ

...και μια φανταστική διαφήμηση από τη Vodafone NZ!!!


Οι κόρες μου τη λατρεύουν, σκέφτηκα να σας τη δείξω...

Εδώ και αρκετό καιρό λοιπόν, σκεφτόμουν αυτήν την ανάρτηση...Τελικά προηγήθηκε ο Νώντας στη σειρά, καθώς σκεφτόμασταν να τον απελευθερώσουμε την Πέμπτη που μας πέρασε...Αλλά λόγω του οτι ο καιρός ήταν εξαιρετικά άστατος, παρατείναμε λίγο την "φιλοξενία" του, ωστε να περάσει και το τριήμερο αυτό για τους ΝΖηλανδούς, μιας και την Δευτέρα γιορτάζουν την Labour Day, που είναι αντίστοιχη με τη δική μας Πρωτομαγιά...
Με τον Ίωνα λοιπόν, τα πρωινά ειδικά, πάμε βόλτες για περπάτημα, ή τις μέρες που δεν είναι καλός ο καιρός, μένουμε στην πόλη, για καφέ και γρήγορο φαγητό...Αυτό λοιπόν είναι ένα φωτορεπορτάζ από κάποιες από αυτές τις βόλτες, και τις εικόνες από τις απρόσμενες "συναντήσεις" μας, με την φύση, την ομορφιά αλλά και την ασχήμια...

Από την πρώτη επαφή με την θάλασσα εδώ, έψαχνα για το συγκεκριμένο αχινό...Ονομάζεται sand dollar, αλλά τελικά δεν είναι και πολύ εύκολο να βρεις ένα...Στην ακτή βρίσκει κανείς πολλά θραύσματα, αλλά σχεδόν ποτέ ένα ολόκληρο: Εμείς είμασταν εξαιρετικά τυχεροί, μέσα σε ...10 μήνες, βρήκαμε 2! Ένα ζωντανό (φωτό) και ένα καύκαλο, το ζωντανό -φυσικά- το επιστρέψαμε στο περιβάλλον του...Το άλλο βρίσκεται μέσα το αυτοκίνητό μας, εννοείται πώς απαγορεύεται να το αγγίξουμε, από το φόβο μήπως το θρυμματίσουμε στα χέρια μας...Ένα αυγό Ghost shark (elephant fish), ένα είδος ακίνδυνου καρχαρία που αποτελεί εμπορικό είδος για τη ΝΖ, που ξεβράστηκε στο New Brighton...Κάθε Αύγουστο τα θηλυκά του είδους γεννάνε τα αυγά τους στα αμμουδερά βάθη της θάλασσας του Canterbury και τον Απρίλιο μετά την εκκόλαψη, τα υπολείματά τους καταλήγουν στις αμμουδιές του Sumner και του New Brighton...Σε μια Αμερικάνικη ιστοσελίδα, είδα οτι τα πουλάνε σε διάφορους συλλέκτες ως έκθεμα...
Και ερωτώ: Ποιος θα ήθελε ένα ξερό αυγό καρχαρία σε βιτρίνα μέσα στο σπίτι του;
Άλλο τα κοχύλια, άλλο αυτό...Τα απομεινάρια ενός καρχαρία των βυθών, που προφανώς ψαρεύτηκε και πετάχτηκε ως άχρηστος πίσω στο νερό...Είναι κοινή πρακτική ανάμεσα στους Λευκούς ψαράδες να ξαγκιστρώνουν το ψάρι και να μετά χτυπώντας το στο ρύγχος να το πετάνε...Αυτό οδηγεί στον σίγουρο θάνατο του ζώου, αλλά τουλάχιστον κάποια άλλα πλάσματα επωφελούνται, όπως οι γλάροι, διάφορα ψάρια και οι κάβουρες...Κατά φωνή και ένας κάβουρας που το κύμα τον είχε πετάξει στην άμμο...Τον φωτογραφήσαμε και τον αφήσαμε...Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο πάντως...Ενδιαφέρον ζωντανό, με τεράστιο κεφάλι και σχεδόν ασήμαντα πόδια και δαγκάνες...

Κι έλεγα πώς μόνον στην Ελλάδα τις κάνουμε αυτές τις χαζομάρες, τελικά και οι ΝΖηλανδοί δεν πάνε πίσω: Καρφιά πάνω στις λάμπες για να μην κάθονται οι γλάροι (που αποτελούν "αυστηρά προστατευόμενα είδη"), στο τουριστικότατο προάστειο του Sumner...

Ένας λευκοπρόσωπος ερωδιός, αυστηρά προστευόμενο είδος και αυτός, που μετανάστευσε σε μεγάλους αριθμούς κατά την δεκαετία του '50 από την Αυστραλία (όπως και τα χελιδόνια Hirundo Neoxena)...Σίγουρα κάποια κλιματική μεταστροφή προκάλεσε την μετακίνηση τόσο μεγάλων πληθυσμών προς την ΝΖ, αλλά με τον Ίωνα ακόμα το ψάχνουμε στο νετ...

Χιλιάδες αχιβάδες ξεβρασμένες στην νότια ακτή του New Brighton, μετά από σφοδρή κακοκαιρία...Οι γλάροι και οι oystercatchers σίγουρα επωφελήθηκαν από το γεγονός...

Βοθρολύμματα από τον ελλειπή βιολογικό καθαρισμό της πόλης, κατά μήκος της ακτής, την ώρα που πολλοί κάνουν ναυταθλήματα, ενώ Ασιατικής -κυρίως- και Μαορί καταγωγής κάτοικοι, συλλέγουν όστρακοειδή για το καθημερινό φαγητό τους...Όλες αυτές οι βρωμιές καταλήγουν κυρίως στο Sumner και τις νότιες ακτές του Canterbury, αλλά αναμένεται να διορθωθεί η κατάσταση τον χειμώνα του 2010, δηλαδή σε ένα χρόνο από τώρα, όταν θα κατασκευαστεί αγωγός μήκους 3 χλμ που θα αδειάζει τα λύματα μακριά από τις ακτές, μέσα στον ωκεανό...
Η γραφειοκρατία και οι δικαιολογίες για άσχημες συνθήκες εργασίας και κακό καιρό, δεν είναι μόνον Ελληνικό φαινόμενο...Από χρόνο σε χρόνο μεταθέτουν τις ημερομηνίες έναρξης του έργου, καθώς "παν προσωρινό και μόνιμο"... Από τους ΝΖηλανδούς πάντως θα περίμενα κάτι καλύτερο από αυτήν τη λύση...Από την ασχήμια των ανθρώπων στην ομορφιά της φύσης: όταν περάσαμε για το Godley heads ήταν μόνη της...Όταν μετά από μισή ώρα ξαναπεράσαμε κατεβαίνοντας, είχε κιόλας 2 μωρά...Σταθήκαμε απέναντί της άφωνοι κι εκείνη μας κοίταζε στα μάτια χωρίς να μετακινηθεί από τα μωρά της, μετά σκαρφαλώσαμε τον όχτο δίπλα στο μονοπάτι για να μην την ενοχλήσουμε και την προσπεράσαμε...Το μεγαλείο της ζωής...Στην πόλη, συνήθως λίγο πριν γυρίσουμε σπίτι για να μαγειρέψω για τις μικρές που επιστρέφουν από το σχολείο τους. Σούσι για δυο, σολωμός για τον Ίωνα και κοτόπουλο teriyaki για μένα...Το πιο υγιεινό fast food της πόλης, και πολύ προσιτό...

VaD μου, είναι πεντανόστιμο, μην το φοβάσαι καθόλου...

(Μόνον μακριά από προϊόντα με τόνο: υπάρχει μποϋκοτάζ σε ισχύ...)Μια πρώτη προσπάθεια να φωτογραφήσω ένα από τα πετράδια μου...Κανονικά θέλει καθρέφτη από κάτω, αλλά εγώ χρησιμοποίησα το γραφείο μου...Κάποια στιγμή θα φωτογραφήσω όλες τις πολύτιμες πέτρες μου και θα σας τις δείξω, αυτή εδώ είναι ένας μπλε χαλαζίας, 11 καρατίων, σε κοπή μπριγιάν...Μπορεί να είναι μια σχετικά φθηνή πέτρα, όμως εγώ την βρίσκω πανέμορφη...Κι έχω πολλές σαν αυτή :)Και εγώ...

Α, και άλλαξα φόντο στο μπλογκ...Μην τρομάξετε με τα γαλαζοπράσινα ;)
Καλό Σ/Κ σε όλους, σας φιλώ...

Read More

Νώντας ο Σκαντζόχοιρος

Δεν ξέρω αν θυμάστε ένα παλαιότερο ποστ όπου ανέφερα -και έδειχνα- ένα σκαντζοχοιράκι, για το οποίο έψαχνα όνομα...Τότε, ο Μάνος, είχε προτείνει το αρχαιοπρεπές και πομπώδες "Επαμεινώνδας" ενώ εγώ μάλλον είχα καταλήξει στο δικής μου εμπνεύσεως "Ευρυπίδης"...Τελικά όμως η πρόταση του Μάνου υπερίσχυσε, είχε εξάλλου έναν ένθερμο υποστηρικτή, τον Idom...Χαϊδευτικά λοιπόν, ο Επαμεινώνδας ο Σκαντζόχοιρος, έγινε "Νώντας ο Σκάντζος"...

Ο Νώντας ο Σκάντζος λοιπόν, μετά την πρώτη ένεση που έκανε, εξαφανίστηκε για σχεδόν 2 εβδομάδες...Το λάθος ήταν δικό μου, που νόμιζα πώς αν τον άφηνα πάλι ελεύθερο, θα τον έβρισκα εξίσου εύκολα όπως πριν που ερχόταν για φαγητό κάθε βράδυ...Και η αλήθεια είναι οτι αυτός ερχόταν μεν, εμείς δεν τον βλέπαμε δε...Το θέμα όμως είναι οτι από το ίδιο φαγητό, τρώγανε και οι γατες της γειτονιάς και πιθανότατα και άλλοι σκαντζόχοιροι...Αλλά εμάς μας ενδιέφερε ο Νώντας...Και πάνω που τον είχαμε ξεγράψει, ο Ίωνας που παραφύλαγε κάθε βράδυ, τον είδε ξαφνικά να περνάει από μπροστά του και φυσικά τον ...αρπάξαμε...

Τον πήγαμε την επόμενη για την 2η δόση της αντιβίωσης και από την μέρα εκείνη τον εγκαταστήσαμε σε ένα μεγάλο -και γερό- χαρτόκουτο, και τον ταΐζουμε καθημερινά με τις καλύτερες γατοτροφές, ρύζι και μακαρόνια, ή αν είχαμε κρέας, κοτόπουλο ή παστίτσιο, μια μεριδίτσα πήγαινε και σε εκείνον...Έπρεπε να τρώει καλά, να πίνει νεράκι, κι ας τον κράταγα αιχμάλωτο, μέχρι να γίνει τελείως καλά, τουλάχιστον...Η αντιβίωση δούλεψε, μετά την 2η ένεση και μέχρι να γίνει και η 3η και τελευταία δόση, έχασε σχεδόν όλα του τα αγκάθια, αλλά επίσης άρχισε να παχαίνει και μαζί άρχισαν να φυτρώνουν τα νέα του αγκάθια, από το καθαρό πλέον δέρμα του...

Η αρρώστεια του οφειλόταν σε μύκητες, που πρόσβαλαν το δέρμα του και το έκαναν να μοιάζει σαν να έχει μια σκληρή κρούστα, μια μόλυνση που απ' ό,τι ανακάλυψα στο νετ είναι αρκετά κοινή στη ΝΖ και τις ΗΠΑ -αλλά εγώ δεν την έχω δει ποτέ στην Ελλάδα-, η οποία γιατρεύεται πολύ εύκολα, αλλά σε περίπτωση που το ζώο δεν έχει την φαρμακευτική αντιμετώπιση που πρέπει, χάνει συνέχεια βάρος καθώς και αγκάθια, δεν πέφτει σε χειμέρια νάρκη και τελικά πεθαίνει από το ψύχος και την ασιτία, μιας και τον χειμώνα δεν υπάρχουν αρκετές τροφές...Ο Νώντας επέζησε τον χειμώνα που μας πέρασε, επειδή έβρισκε κάθε βράδυ να τον περιμένει το φαγητό του στην πίσω αυλή μας...

Με τον καιρό, θα έλεγα πώς μας συνήθισε...Δεν μας συμπαθεί αλλά αναγκάστηκε να μας έχει πάνω από το κεφάλι του και να με ανέχεται όταν κάθε βραδάκι τον βγάζω από το κουτί/φωλιά για να το καθαρίσω, όπως και να του βάλω καινούριο υπόστρωμα εφημερίδων στο μεγάλο κουτί που περιέχει την "φωλιά", και να του φέρω το φαγητό του και το νερό του...Τις πρώτες βραδιές τον άκουγα τον καημενούλη να σφυρίζει όλο παράπονο, τώρα τον ακούμε να ξύνεται, καθώς φυτρώνουν τα αγκάθια του και τον ενοχλούν τα ελάχιστα παλιά που του έμειναν και τα ξεκολλάει από πάνω του με αυτόν τον τρόπο...

Και φυσικά ψάχνουμε να του βρούμε το κατάλληλο μέρος να τον απελευθερώσουμε, καθώς η γειτονιά εδώ περικλείεται από μεγάλους δρόμους και φοβάμαι μην τον δω χαλκομανία στην άσφαλτο από κανέναν απρόσεχτο οδηγό...Μετά από τόσο κόπο που κάναμε να τον γιατρέψουμε, να μην μας πάθει τίποτα χειρότερο!!! Την περασμένη Κυριακή λοιπόν, ήμασταν καλεσμένοι στο σπίτι μας ΝΖηλανδής φίλης και του συζύγου της, της Ρόντα και του Τζεφ, έφτιαξα ένα ταψί μουσακά και μια γαβάθα ταραμοσαλάτα και πήγαμε...Και πάνω στη συζήτηση, η Ρόντα προσφέρθηκε να πάρει εκείνη τον Νώντα και να τον απελευθερώσει στην ορεινή (ασφαλή) περιοχή που βρίσκεται το σπίτι τους...Αλλά....

..."στράβωσε" οταν της είπα πώς είναι αρκετά φιλικός και ίσως τον δει να περιφέρεται κάποιο βραδάκι γύρω από το σπίτι της...Χωρίς να αρνηθεί ακριβώς, είδα μια αλλαγή στη διάθεσή της που δεν μου άρεσε...Η αλήθεια είναι οτι για την πλειοψηφία των ΝΖηλανδών οι σκαντζόχοιροι αποτελούν ένα ακόμα παρασιτικό είδος, οπότε αποφασίσαμε να μην το διακινδυνεύσουμε, παρά την αρχική της προθυμία...Προκειμένου λοιπόν να συμβεί το οτιδήποτε, αποφασίσαμε να μην της τον δώσουμε, αλλά να βρούμε μόνοι μας το κατάλληλο μέρος να τον αφήσουμε με δική μας ευθύνη...Κρίμα βέβαια, επειδή είχε 2 πολύ φιλικά οικόσιτα, έναν σκύλο και έναν γάτο, που δεν πειράζουν κουνούπι...Και μπορεί να έτρωγε -καμιά φορά- και από το μπωλ του φαγητού τους..

Υπάρχει λοιπόν ένα τεράστιο πάρκο, στα όρια της πόλης, με πολύ πράσινο, τρεχούμενο νερό και μεγάλη ασφάλεια για τον Νώντα μας...Πιθανότατα κιόλας αυτήν την Πέμπτη, να πάμε να τον απελευθερώσουμε εκεί...Όπως και νά 'χει, θα' ναι καλύτερα, απ' ό,τι στην γειτονιά, ή κάπου που δεν τον θέλουν...Επενδύσαμε πολύ χρόνο και πολλή φροντίδα και πιστεύουμε πώς σαν άγριο ζώο που είναι, τώρα που απαλλάχτηκε από τη μόλυνση, θα τα καταφέρει και μόνος του πολύ καλά...Καιρός του είναι άλλωστε...Μπήκαμε στην άνοιξη...
Όλες οι φωτό είναι ανα περίοδο βελτίωσης. Η πράσινη αυλή είναι από το σπίτι της Ronda και του Jeffrey, ο σκύλος λέγεται Rico και είναι πολύ φιλικός...Το δέντρο της τελευταίας φωτό, είναι η βελανιδιά του γείτονα, που άνθισε και σιγά-σιγά φυλλώνει...
Καλή εβδομάδα να έχετε, σας φιλώ...

Read More