Καλές γιορτές, e-φίλες και e-φίλοι μου...

Μπλογκοφίλες και μπλογκοφίλοι μου, έφτασε η ώρα για την τελευταία ανάρτηση αυτης της χρονιάς, που θα είναι και η τελευταία ανάρτηση από την Ελλάδα...Θα τα ξαναπούμε από το Νότιο ημισφαίριο, μετά τις γιορτές...Προς το παρόν σας αφήνω με πολλές εικόνες και πολλές ευχές...


Χρόνια πολλά σε όλους μας, με υγεία, αγάπη, ειρήνη και ελπίδα...Το 2009 να μας έρθει με οικογενειακή ευτυχία, με προσωπική/επαγγελματική επιτυχία σε ό, τι επιθυμούμε ο καθένας, και με πολλή χαρά...Επιτέλους, πρέπει να χαρούμε...Αρκετά πληγωθήκαμε όλοι...

Όσο για μένα, ήταν μια χρονιά γεμάτη, ζυγισμένη από εμπειρίες, επιτυχίες, καθώς και προσωπικές ήττες...Το τελευταίο εξάμηνο, όλη μας σχεδόν την καθημερινότητα την μονοπώλησε η προετοιμασία του ταξιδιού μας...Αυτές θα είναι οι τελευταίες Γιορτές στο σπίτι...Θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να ξαναστολίσουμε το δέντρο μας, να κάνουμε Χριστουγεννιάτικα ψώνια και να ακολουθήσουμε την παράδοση...

Μέχρι τώρα ξέραμε τα δικά μας Χριστούγεννα, με το κρύο, το χιόνι, το ζεστό σπίτι, τα θρεπτικά γλυκά του χειμώνα, το στολισμένο δέντρο και τον Αη Βασίλη που κατεβαίνει από την καμινάδα να φέρει τα δώρα...

Αυτόν τον Αη Βασίλη, δεν τον είχα υπ' όψην μου...

Ούτε και αυτό το ιθαγενές δέντρο της ΝΖ, ως Χριστουγεννιάτικο...

Και βεβαίως δεν ήξερα πως οι ΝΖηλανδοί περνάνε τις διακοπές των Χριστουγέννων δίπλα στην θάλασσα σε οργανωμένα κάμπινγκ (αλλά είναι φυσικό αφού τέτοια εποχή έχουν ντάλα καλοκαίρι) όπου όμως δεν κάνουν μπάνιο όπως πχ. εμείς, αλλά πίνουν μπύρα όλη μέρα (η φωτό είναι διαφημιστική)...
Όμως για εμάς τους (άσχετους με αυτά) Έλληνες, πρώτο ρόλο παίζει η όμορφη φύση τους, που θα ξεχυθούμε να θαυμάσουμε, όπως και τα εκατομμύρια τουριστών που συρρέουν στην χώρα για να γνωρίσουν τα 15 Εθνικά Πάρκα, που καλύπτουν το 1/3 της συνολικής επιφάνειας της ΝΖ ...

Το MitrePeak καθώς αντανακλάται στα νερά του Milford Sound, στο εθνικό πάρκο fjordland...

Ο παγετώνας Τάσμαν, στο Όρος Κουκ στο Νότιο Νησί, ένα θαύμα της φύσης, και ένα από τα πιο διάσημα και άκρως τουριστικά τοπία της χώρας, θύμα κι αυτός των κλιματικών αλλαγών του πλανήτη...Λιώνει ταχύτατα...

Και φυσικά, η πανταχού παρούσα άγρια ζωή που εκτιμάται πολύ, σε όλες της τις μορφές και εκφάνσεις...Δεν μ'αρέσει να κάνω συγκρίσεις, αλλά νομίζω πώς αναπόφευκτα θα συμβεί και αυτό...

Από την λεγόμενη garden city της ΝΖ λοιπόν, το Christchurch, θα τα ξαναπούμε στα μέσα -περίπου- του Γενάρη...

Να περνάτε καλά, καλή χρονιά σε όλους...Σας φιλώ...

Read More

Cookies: μια ωραία συνταγή

Μιας και είναι μέρες χαράς και δημιουργίας, ειδικά για τις μαμάδες με μικρά παιδιά, αποφάσισα ως πρότελευταία ανάρτηση, λίγο πριν το ταξίδι, να σας δώσω μια εύκολη συνταγή που μπορείτε να φτιάξετε όλοι: Τα κλασικά cookies που αρέσουν σε όλους...

Τα υλικά είναι τα εξής:
1 φλυτζάνι μαργαρίνη
1 1/2 φλυτζάνι ζάχαρη
2 αυγά
400 γρ. αλεύρι
1 φακελάκι baking powder
2 βανίλιες
100 γρ σταφίδα, τριμμένη κουβερτούρα, φουντούκια ή αμύγδαλα (προαιρετικά)

Εγώ εδώ έφτιαξα 3 διαφορετικές γεύσεις...Βανίλια (σκέτα), με φουντούκια και με αμύγδαλα...
Ο τρόπος παρασκευής είναι ο εξής:
Χτυπάμε την ζάχαρη με το βούτυρο...Προσθέτουμε τις βανίλιες και τα αυγά και ανακατεύουμε καλά...Κοσκινίζουμε το αλέυρι με το baking powder και αναμειγνύουμε με τα υπόλοιπα...

Παίρνουμε κουταλιές (με μικρό κουταλάκι) από το μείγμα και το τοποθετούμε σε λαδόκολλα με αρκετή απόσταση ανάμεσα τους, για να μην κολλήσουν όταν απλώσουν...Προσθέτουμε από πάνω τα αμύγδαλα, τα φουντούκια ή ό,τι άλλο θέλουμε (τις σταφίδες τις ανακατεύουμε στην ζύμη)...

Ψήνουμε στους 180 βαθμούς στον αέρα, για 10-15 λεπτά (μέχρι να ροδίσουν)...Στην αρχή θα είναι σχετικά μαλακά, αλλά θα σκληρύνουν αν τα στρώσουμε πρώτα σε ρηχή πιατέλα (για λίγα λεπτά) ωστε να κρυώσουν...Είναι πεντανόστιμα και βγαίνουν πολλά κομμάτια...Καλή επίτυχία...

Η επόμενη ανάρτηση (το πρωινό των Χριστουγέννων) θα είναι η τελευταία από Ελλάδα...Τότε θα σας δώσω τις ευχές μου για καλές γιορτές...

Προς το παρόν, φιλιά πολλά σε όλους...

.............................................................................

Επίσης: Χιόνισε στο Πήλιο...Κρίμα που δεν μπορώ να ανεβώ στην Μακρυνίτσα να σας την δείξω χιονισμένη...Έχω όμως πολλές φωτό από την εκδρομή μας εκεί, την περασμένη Κυριακή...Θα έρθει σύντομα στο μπλογκ, με ειδική/σχετική ανάρτηση από Ν.Ζηλανδία...Και το Christchurch ωραίο είναι αλλά εγώ θα επαναλαμβάνω πάντα: Μακρυνίτσα uber alles!!!

Read More

Το παιδί μου ο Αρίσταρχος

Τον Αύγουστο του 2005, ανεβήκαμε οικογενειακώς στο ορεινό καταφύγιο Ορειβατικού/Φυσιολατρικού συλλόγου του Βόλου, στα Χάνια Πηλίου...Το κτίριο διέθετε κοιτώνες, κουζίνα, τραπεζαρία και όλα τα απαράιτητα για μια ανετη διαμονή στα μέλη τους, όπως εμείς...Με το που φτάσαμε, μας δείξανε αμέσως την φωλιά ενός μικρού νυκτόβιου τρωκτικού, μέσα στο μεγάλο ερμάρι της εισόδου: μια θηλυκή δασομυωξίνα είχε βρει μια ολοκαίνουρια σφουγγαρίστρα μέσα σε μια πλαστική σακκούλα, την είχε κόψει σε κομμάτια και είχε γεννήσει τα 8 μωρά της...Το συγκεκριμένο θηλυκό είχε γεννήσει άλλες 2-3 φορές στην ίδια ντουλάπα, τα προηγούμενα χρόνια και εμπιστευόταν αρκετά τους ανθρώπους...

Τρία μωρά, μέσα στο κουτί του ενός...Ο άρρωστος Αρίσταρχος και 2 ακόμα μαζί...Το τέταρτο κάπου τριγυρνούσε την ώρα της φωτογράφησης...

Μόνο που αυτή την φορά οι άνθρωποι την διέψευσαν...Αποφάσισαν να τη βγάλουν από τη φωλιά της, διώχνοντας τον αρσενικό που την τάιζε όσο εκείνη θήλαζε τα μωρά τους...Την επόμενη κιόλας της άφιξης μας, το ζώο αναγκάστηκε να αναζητήσει μόνο του τροφή, παίρνοντας μαζί του το ένα από τα μωρά της...Εγώ είχα τάισμα στον σταθμό εκείνο το πρωινό και έλειπα στον Βόλο...Γύρισα το μεσημέρι, οπότε και έμαθα πως οι υπεύθυνοι του συλλόγου είχαν πάρει την σακούλα με το υπόστρωμα και τα υπόλοιπα 7 μωρά, και τα είχαν μεταφέρει σε μια εξωτερική αποθήκη, όπου είχαν μείνει για ώρες χωρίς ζεστασιά και τροφή: Η μάνα δεν είχε προλάβει να γυρίσει...Με τον Ίωνα τρέξαμε αμέσως να τα βρούμε..Ήταν όλα παγωμένα, τα 4 κιόλας νεκρά, τα άλλα τρία τα συνέφερα μέσα στις χούφτες μου...Η μάνα γύρισε το απόγευμα με το 8ο μωρό της και οι υπεύθυνοι την ξανάδιωξαν, φυσικά έκανα καυγά και πήρα το μωρό...Μια σύριγγα και λίγο χλιαρό γάλα ήταν αρκετά για να ταϊστούν...Χαριστικά μείναμε ένα ακόμα βράδυ, μόνον και μόνο με την ελπίδα πώς η μάνα θα γύριζε να τα πάρει...Δεν το έκανε όμως: η μυρωδιά μου πάνω στα μωρά και ο φόβος της, την κράτησαν μακριά...Τα πήρα σπίτι...

Ένα μωρό δασομυωξάκι σε κλασική στάση: Ανάποδα...

Τα κράτησα 40 μέρες...Μεγάλωσαν στα χέρια μου, με μάθανε σαν μάνα τους, τα έμαθα σαν παιδιά μου...Πάνω στις 10 μέρες, το ένα αρρώστησε...Τα μπροστινά του ποδαράκια παρέλυσαν, κάναμε θεραπείες με neurobion και πολυβιταμίνες για βδομάδες, χωρίς πολλά αποτελέσματα...Τα αδελφάκια του, η Αριστόκλεια, ο Αριστόδημος και η Αριστομάχη, κατάφεραν να απελευθερωθούν επιτυχώς, ο Αρίσταρχος όμως έμεινε σε μένα...

Κατά την στιγμή της απελευθέρωσης: ένα από τα μωρά εξερευνεί το φυσικό του περιβάλλον...Τα υπόλοιπα βρίσκονται μέσα στο κουτί...

Ήμουν η μάνα για αυτόν και ήταν το παιδί μου...Τα ωράριά μας δεν συνέπιπταν -νυκτόβιος αυτός, ημερόβια εγώ-, αλλά προσπάθησα να τον εξυπηρετήσω σε όλα όσα χρειάστηκε: Τον έμαθα να μετακινείται πηδώντας με τα πίσω του ποδαράκια...Ήμουν το γρηγορότερο ασανσέρ, τον ανέβαζα στον ώμο μου και πηγαίναμε βόλτα, στην κουζίνα, στο ντουλάπι με τα μπισκότα μιράντα, στο ψυγείο με τα μανταρίνια, στο τραπέζι με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες (τα Χριστούγεννα)...

Η ώρα του ζυγίσματος...Να καθόταν και ήσυχος...

Πολλά βράδια έψαχνε να με βρει, σκαρφαλώνοντας στο κρεββάτι μου, για να τον χαιδέψω/ξύσω/παίξω/γαργαλήσω...Ανέβαινε πάνω στον Ίωνα που κοιμόταν και έπλενε την ουρά του με τις ώρες, καμιά φορά με δάγκωνε ελαφρά για να ξυπνήσω, και χαχάνιζε με ένα κα-κα-κα-κα, τον ίδιο ήχο που έκανα κι εγώ όταν ήθελα να τον βρω , τις ώρες της ημέρας, που κοιμόταν μέσα στην ντουλάπα μου...Μια φορά ξεκίνησα να φύγω για την σχολή μου με εκείνον μέσα στην τσάντα μου, μια άλλη μέρα τον βρήκα στην τσέπη της ζακέτας που μόλις είχα φορέσει...Τον παγωμένο χειμώνα του 2005 τον πέρασα χωρίς το μακρύ μπουφάν μου, επειδή εκείνος είχε κάνει την φωλιά του στην κουκούλα μου...

Σκαρφαλωμένος στην φωτογενή ... πλάτη μου!!!

Τις κόρες μου τις μισούσε, με ήθελε μάνα του κατ' αποκλειστικότητα...Όταν τις ένιωθε κοντά, φούσκωνε από τσαντίλα και γαύγιζε απειλητικά, καναδυο φορές, τις άρπαξε κιόλας...Τον Ίωνα τον ανεχόταν, δεν τον είχε ενοχλήσει ποτέ, ανέβαινε πάνω του ή τον περπατούσε άφοβα, ποτέ δεν τρόμαξε όταν καμιά φορά μέσα στον ύπνο του, γυρνούσε πλευρό...Ισορροπούσε αμέσως και συνέχιζε το λουτρό του ατάραχος...
Κατά καιρούς εμφάνιζε μολύνσεις, με μορφή πυωδών ελκών...Τότε ξεκινούσαμε ενέσιμη αντιβίωση, για περίοδο μιας-δυο βδομάδων, προσπαθώντας να τον θεραπεύσουμε....Άπειρες φορές τον πήγαμε στον γιατρό, κάναμε εξετάσεις, ήταν παρελκόμενα του μικροβίου που προκάλεσε και την παράλυση, πιθανότατα το είχε πάρει από την ίδια του την μάνα...Ανήκε στην κατηγορία των νεογνών από γεννετική εκκαθάριση, τα ζώα που δεν επιβιώνουν στην άγρια φύση, επειδή λόγω της αναπηρίας τους πέφτουν θύματα των θηρευτών...

Το τάισμα με τη σύριγγα...Δεν είχε βγει ακόμα το βιολογικό κατσικίσιο γάλα που προτιμάνε όλα τα μωρά θηλαστικά του Σταθμού...

Ο Αρίσταρχος άντεξε σχεδόν 3 χρόνια, το μισό της προσδοκόμενης ζωής για το είδος του...Πέθανε στα χέρια μου, φέτος, στις αρχές Μαΐου, όπως στα χέρια μου είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του...Ακόμα περιμένω να τον ακούσω να μου κρατσανίζει τα συρτάρια και να χαχανίζει για να με φωνάξει να τον πάρω στον ώμο μου...Να προσπαθεί να φτάσει στα καλσόν μου και να τα κόψει επειδή τα μισούσε, να τραβάει τον κουραμπιέ για να τον πάει στο συρτάρι του αφήνοντας ένα ίχνος ζάχαρης πίσω του, να σκαλίζει την γλάστρα με την σεφλέρα και να τον τινάζω πάνω από τον νεροχύτη, για να φύγουν τα χώματα από την γούνα του...
Ελπίζω όμως να ένιωσε πώς τον αγάπησα, και θέλω να πιστεύω πως μ΄αγάπησε κι αυτός...Με τον τρόπο του...

Ο Αρίσταρχος άρρωστος στο καλάθι του

Για προηγούμενο αντίστοιχο ποστ μπορείτε να δείτε εδώ
Σχετικά με το είδος, κοιτάξτε εδώ και εδώ

Read More

Λίγες σκέψεις

Αφορμή για αυτό το ποστ, ήταν ένα σχόλιο του φίλου μου του Άκρατ σχετικά με τη νοσταλγία που αισθάνεται για τον τόπο, όχι τα πρόσωπα...Είναι περίεργο αλλά κι εγώ, πέρα από την μητέρα μου, ξέρω πώς θα μου λείψει ο τόπος μου...Αγαπώ αυτό το μέρος, είμαι συνδεδεμένη με τα φυσικα όρια της πόλης, ίσως και λόγω του οτι έχω ζήσει και στην Αθήνα, που δεν έχει ούτε όρια, ούτε τέλος, ούτε αρχή...

Η απέναντι ακτή, μέσα από το πάρκο του Αγ.Κωνσταντίνου, στην παραλία

Για παράδειγμα, η αντίπερα ακτή, τα Πευκάκια και ο Σωρός, με αρχαιότητες που ευτυχώς προστατεύονται από την οικιστική επέλαση των βαρβάρων, δεν ξέρω για πόσο ακόμα..Η Γορίτσα, ο λόφος που βλέπω από την είσοδο του σπιτιού μου, ευτυχώς οι πολυκατοικίες δεν έχουν πνίξει τον εξ ανατολών ορίζοντά μου...Ο λόφος των Μελισσιατίκων, επίσης προστατευμένος από τον νόμο περί αρχαιοτήτων, ο λόφος των Παλαιών, με το αρχαίο τείχος και τα όμορφα σπίτια του, χτισμένα πάνω σε πακτωμένα θεμέλια 4.000 χρόνων ιστορίας...Ο λόφος της Επισκοπής, με τα δικά του νεώτερα ευρήματα, απέναντι από τον οποίο ζούσα πριν από χρόνια...

Η παραλία του Βόλου, το πάρκο του Αγ.Κωνσταντίνου και στο βάθος η Γορίτσα με το αρχαίο Ορμίνιο και το εκκλησάκι της Ζωοδ. Πηγής, χτισμένο πάνω στην αρχαία -λαξεμένη στον βράχο- υδατοδεξαμενή, την μοναδική από τις 4 συνολικά, που έχει ακόμα νερό...

Το αστείο στην υπόθεση ξεκινάει από την στιγμή που όλοι με ρωτούν πώς αισθάνομαι που φεύγω: "Μια χαρά", τους απαντώ, "μια περιπέτεια θα είναι, και αδημονώ..." Έτσι απάντησα σε μια συνάδελφο του Ίωνα και αντέδρασε: "Ε πώς..."
Ε μα ναι, περιπέτεια είναι, πώς πρέπει να το δω, δηλαδή; Και επειδή είμαι και καχύποπτη, σκέφτηκα πώς μάλλον η Νεφερτίτη περίμενε να με δει να υποφέρω...

Δειλινό στην παραλία...

Βρε δεν πα' ...
Τις προάλλες, ένα πρωινό που είχα και έναν τρομερό πονοκέφαλο, μου τηλεφώνησε μια ξαδέλφη μου που είχα να τη δω και να της μιλήσω από την κηδεία του πατέρα μου, το 2005, και αφού είπε, είπε, είπε με την φωνή μαγκωμένη από την συγκίνηση, την ρώτησα ποια ήταν:

"Η τάδε" μου απάντησε , "ααα και ανησύχησα" της είπα και 'γω, και συνέχισε το μπούρου -μπούρου της συγκινημένη...

Η είσοδος του κόλπου του Βόλου...Τα Πευκάκια, ο Σωρός και στο βάθος το Αγκίστρι

Ειλικρινά δεν με νοιάζει τί λένε και τί σκέφτονται και τί θέλουν να ακούσουν, η τάδε συνάδελφος, ή τάδε ξαδέλφη ή ο οποιοσδήποτε άλλος...Αν μ' ενδιέφερε η γνώμη τους , θα τους ρωτούσα να την μάθω, μπορούν λοιπόν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους...Ο καθένας ζει τη ζωή του: Και η Νεφερτίτη συνάδελφος και η τάδε ξαδέλφη και όλοι...Δεν θα μου λείψουν, όπως ποτέ δεν επιθύμησα την συναναστροφή μαζί τους...Κι αν καμιά φορά συναντηθήκαμε κι ήπιαμε ένα κρασί μαζί, τυχαία κάπου έξω, φρόντισα να το εξαλείψω από την μνήμη μου, όπως όταν απωθούμε από το μυαλό μας μια εξοφλημένη υποχρέωση...
Ξέρω τί θα μου λείψει και γιατί, και σίγουρα όχι αυτές...

Τυπικός χαιρετισμός Μαορί

Όσο για τους φίλους και τις φίλες μου, είναι ένας κι ένας και μία -μία , διαλεγμένοι/νες, και μπορώ να τους /τις βρίσκω όποτε θέλω με το pc μου...Με το διαδίκτυο θα είμαστε μια e-γειτονιά...

Το τίκι-αγκίστρι, ένα κλασικό tribal σύμβολο των Μαορί

Το τίκι -αγκίστρι που έφτιαξα για τον φίλο μου τον Έκτορα

Η λίμνη Ruataniwha

Με θέα τις Ν.Ζηλανδικές Άλπεις, στο Νότιο Νησί
Τα φιορδ, στο Νότιο Νησί

Read More

Εν όψει του αποχαιρετιστήριου πάρτι

Αυτό το Σάββατο, τα παιδιά μου έχουν το αποχαιρετιστήριο πάρτι τους, με καλεσμένους όλους τους συμμαθητές τους από το σχολείο και τους φίλους τους...Επειδή λοιπόν αναμένεται να μαζευτούν καμιά 50αριά πιτσιρίκια, σας αφήνω για το Π/Σ/Κ με φωτό από διάφορα κοσμήματα από την προσωπική μου δουλειά...
Αν είμαι ακόμα "ολόκληρη", την Κυριακή, θα απαντήσω τότε σε τυχόν σχόλια...Διαφορετικά ,από Δευτέρα και βλέπουμε...

Μια από τις περόνες μου, με τουρμαλίνες -καρπούζια, όπως λέγονται...

Μια ακόμα περόνη από την συλλογή μου, με αμεθυστους...Έχω μακριά μαλλιά...

Ένα σετάκι με τεχνική αποκλειστικά δική μου...

Ένας από τους λίγους σταυρούς που μου έχουνε μείνει...Αυτός εδώ, με κοχύλι αμπαλόνε...

Ένα βραχιόλι με Ίασπη και γνήσιο ασημένιο νόμισμα του 1960...

Μία καρφίτσα καπέλου με σιτρίν χαλαζία για μάτι...

Το κολιέ του Αφρικανικού σετ, με κόκαλο και καρνεόλη...

Η Parure του Ινδικού σετ, με χαλαζία σιτρίν...

Τα σκουλαρίκια ενός άλλου σετ με σιτρίν, από την σειρά "ρίζες και φύλλα"

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίσαμε στο πατρικό μου...Όσο το δυνατόν πιο λιτό...

Η τούρτα των γενεθλίων μου, την προηγούμενη εβδομάδα...Έκπληξη από τον Ίωνα και τις μικρές μου...

....................................................................

UPDATE: Συγγνώμη που έβαλα πάλι την λεκτική επαλήθευση, αλλά τον τελευταίο καιρό, δέχομαι συνεχώς "επιθέσεις" από διάφορους που χρησιμοποιούν τα σχόλια του μπλογκ ως ενδιάμεσο τρόπο επικοινωνίας για παιχνίδια κλπ...Έχω βαρεθεί να διαγράφω τα μηνύματά τους...Ελπίζω τώρα να βαρεθούν κι αυτοί και να με αφήσουν στην ησυχία μου...Αν ξέρετε κανέναν άλλον τρόπο να προστατευθώ, πείτε μου... Θα σας χρωστάω χάρη...

Α! Άλλαξα και φωτό στο αβαταρ...Μην σαστίσετε με την αλλαγή, σχεδόν ένα χρόνο με την ίδια, την βαρέθηκα...

Read More

Ο Σταθμός Προστασίας κλείνει…

-->…κι εγώ είμαι έξαλλη από θυμό…, και απίστευτα απογοητευμένη...

Και θέλω να τους κατονομάσω όλους όσους μας έφτασαν σ' αυτήν την μη αναστρέψιμη κατάσταση…Ξεκινώντας από το πρώην προεδρείο του σταθμού, που 3 μέλη του παραιτήθηκαν ταυτόχρονα και εκβίασαν το κλείσιμο του σταθμού κι ας δούλευε τόσο ωραία τόσα χρόνια, χωρίς την ουσιαστική συνεισφορά τους, παρά μόνον αναφέρονταν στα έγγραφα ως επικεφαλείς, και μετά να πιάσω και να αναφέρω και όλους τους δημάρχους/αντιδημάρχους/γραμματείς και φαρισαίους της Μαγνησίας, για τις ανακόλουθες υποσχέσεις τους…
ΚΙ αφού τους ξεφτιλίσω, να τους φτύσω κιόλας… Αλλά δεν θα κάνω τίποτα από αυτά, επειδή εγώ, είμαι σοβαρό άτομο, και δεν συνηθίζω να ξεκατινιάζομαι…Θα υπογράψω όμως ονομαστικά την επιστολή που ετοιμάζουμε, οι τέσσερις εθελοντές του σταθμού, και που πρόκειται να προωθηθεί σε όλα τα ΜΜΕ, του νομού και που εν καιρώ, θα αναρτηθεί τόσο στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΒΑΖΠ, όσο και σ' αυτό εδώ το μπλογκ…Οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις, όπως συμβαίνει πάντα όταν ευαισθητοποιημένοι πολίτες αναγκάζονται να συνδιαλλαγούν με πολιτικάντηδες εγχώριας κατανάλωσης, που θυμούνται να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους μόνον τις παραμονές των εκλογών…Αλλά είμαι η Αρτάνις, και δεν εμπιστεύομαι ανθρώπους που θρονιάζονται σε μια καρέκλα, και που κάνουν ό,τι είναι δυνατό, για να την κρατήσουν...Ξέρουν πολύ ωραία να καταναλώνονται και να αποκοιμίζουν αυτούς που νομίζουν πως μπορούν να χειραγωγήσουν…Και έβλεπα την καταστροφή να έρχεται, γαμώτι μου, και δεν μπόρεσα να την αποτρέψω…Αλλά δεν ήθελα και να την παραδεχτώ, αυτήν την αλήθεια… Ήλπιζα… Και διαψεύστηκα… Πάλεψα όμως ως το τέλος…Και πάλεψα καλά…

Η νέα χελώνα, θύμα επίσης τροχαίου που νοσηλεύεται στον χώρο του σταθμού...Το δέσιμο το έκανε ο άνθρωπος που την βρήκε και την μάζεψε...Έχει δηλώσει το ενδιαφέρον του να είναι μέλος στον επόμενο σταθμό όταν αυτός δημιουργηθεί...

Είχαμε ξαναμιλήσει για τα προβλήματα του σταθμού…Για τα νοίκια που έμεναν απλήρωτα από τον Δήμο της Ν.Ιωνίας, τελικά τα πληρώσαμε εμείς οι ίδιοι από το υστέρημά μας (όπως ήδη πληρώναμε και όλα τα υπόλοιπα), προκειμένου να μείνουμε στον χώρο μέχρι να βρεθεί η λύση που την ψάχναμε από πέρυσι το Πάσχα…Αλλά δεν βρέθηκε…Κι εμείς απλά δεν αντέχουμε άλλο…Εντός της βδομάδας λοιπόν, θα αρχίσουν οι αποστολές των ζώων σε μεγάλο κέντρο περίθαλψης των Αθηνών…Οι γερακίνες μας, που μας «μιλούσαν» με τα μακρόσυρτα κρωξίματα, όταν επρόκειτο να τις ταΐσουμε…Οι γλάροι μας, με τα κομμένα φτερά από τα τροχαία, τα περιστέρια μας, ο Αττίλας ο Ούννος και τα υπόλοιπα, οι δεκαοχτούρες, τα κιρκινεζάκια που έρχονται στο πορτάκι και παίρνουν το κοτόπουλο από την λαβίδα, ο χούχης και το φούμπι, και το φωτομοντέλο του σταθμού, η Τούλα, η τυτώ που ζει κοντά μας τα τελευταία 10 χρόνια …Όλα θα φύγουν, και μετά από αυτά θα φύγω και ‘γω…

Ο Αττίλας ο Ούνος, το αρσενικό ταχυδρομικό περιστέρι που επιτίθεται σε όλους τους εθελοντές που έρχονται να το αλλάξουν και να το ταΐσουν...Και σε μένα...

Τα άλλα παιδιά ελπίζουν ακόμα…Ελπίζουν πως θα μπορέσουν μια μέρα –σύντομα-να τον ανασυστήσουν τον Σταθμό, είτε ως σύλλογο, είτε ως μη κερδοσκοπική εταιρεία που θέλει και λιγότερες συμμετοχές στο καταστατικό, με περισσότερους όμως εθελοντές, με καλύτερο χώρο, αλλά κυρίως με περισσότερο σεβασμό από αυτούς που θέλουν να ονομάζονται «τοπικοί άρχοντες»…Και ξέρω πως θα τα καταφέρουν επειδή έχουν πείσμα και αγάπη, και περισσή ευαισθησία, κι αυτό είναι που με ησυχάζει λίγο, που φεύγω και τους αφήνω πίσω…Μα θα μας ξαναθυμηθούν με νέες υποσχέσεις, στις επόμενες Εθνικές, Δημοτικές και τρέχα γύρευε εκλογές…Θα γεμίσουν τα φυλλάδιά τους και θα εμπλουτίσουν τα βιογραφικά τους, για να πείσουν τους έκθαμβους πολίτες για τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες τους, ή για να φαίνεται καλύτερος ο φάκελος των Μεσογειακών Αγώνων (αν γίνουν, που δεν το πιστεύω…). Γι’ αυτό λένε πως αν θες πραγματικά να γίνει κάτι, πρέπει να το κάνεις μόνος…Ή να βρεις ανθρώπους που να σου μοιάζουν, να μοιράζονται το ίδιο όνειρο με σένα, την ίδια αγάπη…Εγώ τους βρήκα…Αλλά ήμασταν λίγοι και αποδειχτήκαμε ανίσχυροι μπροστά στη θέληση κάποιων που πιθανόν επιθυμούν ακόμα και να πολιτευτούν…Να περάσουν από την δύσκολη πράξη, στην εύκολη και ανώδυνη θεωρία…Να γίνουν σαν κι αυτούς που κοροϊδεύανε…Αφού εκεί είναι τα φράγκα και -κυρίως- η φήμη…

Ο Λούτσας, ο γλάρος που με ακόμα και μόλις 3 δάχτυλα νερό μέσα στην λεκάνη του, καταφέρνει να κάνει το κλουβί του πισίνα...Εδώ, επί το έργον...

Αυτή τη στιγμή που γράφω για να ποστάρω, δεν έχω αποφασίσει αν θα απαντήσω σε σχόλια...Πιθανόν να το κάνω αργότερα, όταν ηρεμήσω λίγο...Όμως να ξέρετε πως η απόφαση έχει παρθεί. Οι φωνές, οι διαμαρτυρίες, οι επιστολές, οι συναντήσεις, τα κλάματα, δεν μπορούν να βοηθήσουν...Επειδή και φώναξα, και διαμαρτυρήθηκα, και επιστολές έγραψα, και συναντήθηκα με ουκ ολίγους «αρμόδιους»…
Είναι γεγονός: το κεφάλαιο Σταθμός Προστασίας, κλείνει εδώ…

Read More

Η Φωτεινή στο κατώφλι…

Η Φωτεινή άνοιξε το παράθυρο του μικρού σπιτιού της, μπροστά στη θάλασσα…Είχε καταιγίδα χθες βράδυ, το μικρό κεφαλόσκαλο ήταν γεμάτο με άμμο και φύκια, φερμένα από την παραλία…
«Παραλίγο να το σηκώσει το παλιόσπιτο, κι εμένα μαζί…Να μας βρούνε να πλέουμε μπροστά στο Αρσενάλι, ή να μας πάρει καλύτερα η θάλασσα να μας πάει στον πάτο…» μονολόγησε και μισόκλεισε τα παντζούρια επειδή ο ήλιος την χτύπησε κατευθείαν στα μάτια…Πήρε μαζί της την σκούπα της και βγήκε στο κατώφλι να καθαρίσει την άμμο…, με την πλάτη προς τον ήλιο…68 χρονών ήταν η Φωτεινή…Τίποτα δεν είχε μείνει από την Φωτεινή των νεανικών της χρόνων…Ούτε καν αυτά τα κατσαρά καστανοκόκκινα μαλλιά της δεν ήτανε αναγνωρίσιμα…Δεμένα τα κράταγε σε ένα φακιόλι, να μην φαίνονται… Στράγγισε από νωρίς, από την ώρα που απαρνήθηκε τον Μανώλη, τον Μανώλη που έφυγε στην ξενιτιά, 23 χρονών παιδί…
Για μια στιγμή απόκαμε να σκουπίζει…Στο φως του ήλιου όλα ήταν τόσο μα τόσο σκληρά και ανάγλυφα, όλες οι ρυτίδες των χεριών της, οι σακουλιασμένοι ρόζοι τους, τα άσπρα νύχια, η ηλικία και η μοναξιά σμίλεψε το κοριτσίστικο κορμί της σε ένα κουρελιασμένο τώρα σώμα, που τιμωρώντας το ακόμα περισσότερο, τύλιγε σε άχρωμες ρόμπες…
Από την ώρα που έφυγε ο Μανώλης, κύρτωσε η Φωτεινή…Σαν εκείνο το μελαχρινό αγόρι με το νοτισμένο δέρμα από την θάλασσα και τον ήλιο, να ήταν το στήριγμα που της το πήραν από τα 19 της, θα έλεγε κάποτε, για να γλυκάνει τον πόνο της, ή τον θυμό της…Κι όμως αυτός ήταν που ευωδίαζε αλάτι και κρίταμο, εκείνο το αλμυρό θαλασσόχορτο που φύτρωνε στα ανοίγματα των βράχων και τις πετρώδικες παραλίες…

-Έλα μαζί μου Φωτεινή, την παρακάλαγε για μέρες, βδομάδες, μήνες, κρατώντας τα χέρια της σφιχτά μέσα στα χέρια του…Θα μας στηρίξει η αγάπη μας και θα τα καταφέρουμε…»
-«Η μάνα μου, η θειά μου», απάνταγε η Φωτεινή… «Το σπίτι που θα μείνει…»
-«Η αγάπη θα μας κρατήσει, και θα γυρνάμε συχνά πίσω…Μόνον να φύγουμε, τώρα που υπάρχουνε δουλειές…Θα δουλέψουμε και θα σταθούμε, μαζί με την αγάπη μας, για φάρμακο και βάμμα…Έγραψα στον θείο μου, μας περιμένει…Θα περάσουμε τις δυσκολίες και θα γυρίσουμε μια μέρα…Δεν έχει μείνει τίποτα πια στο νησί…»
-«Η μάνα μου είναι εδώ…Το σπίτι…»
-«Αχ Φωτεινή», έκλαιγε ο Μανώλης παρακαλώντας με τα εισιτήρια του πλοίου στο χέρι, «δεν φεύγουμε για πάντα, κι είναι νέα η μάνα σου…Το σπίτι θα το βρούμε όταν γυρίσουμε απ’ τα ξένα…» Κι εκείνη αρνιόταν…

ΚΙ ο Μανώλης έφυγε μόνος του για την Αμερική…Ορφανός από μάνα και πατέρα, για χρόνια ξενοδούλευε σε τράτες και καΐκια, για να βγάλει το εισιτήριο για την Αμερική, να πάει κοντά στον αδελφό του πατέρα του, μετανάστης κι εκείνος στo Νιου Γιορκ…Έζησε, πέθανε; Τα κατάφερε; Πάντως δεν ξαναγύρισε στο νησί, αλλά τα πρώτα χρόνια, της έστελνε γράμματα τακτικά, μα εκείνη δεν καταδέχτηκε ν’ απαντήσει, μέχρι που σταμάτησαν κι αυτά να έρχονται…Κι η Φωτεινή γηροκόμησε πρώτα την μάνα, και μετά την θεία…Πατημένα ενενήντα έφυγαν κι οι δυο, η κάθε μία στον καιρό της…Το σπίτι της έμεινε και γίνηκε ερείπιο, σαν τη μετανιωμένη Φωτεινή που κάθε μέρα, κάθε χρόνο, από τότε που έφυγε ο Μανώλης, έβγαινε με την σκούπα να καθαρίσει την άμμο απ’ την εξώπορτα, ρημαγμένη σαν κι εκείνο, στεγνή από αγάπη και συγχώρεση…
-«Που να σε πάρει και να σε σηκώσει ο άνεμος κι η θάλασσα, και σένα και το σπίτι σου μαζί», γκρίνιαξε απηυδισμένη η Φωτεινή και μπαίνοντας στο σκοτεινό ρημάδι, βρόντηξε την πόρτα πίσω της…

.......................................................................................................................
Οι όροι του μπλογκοπαίχνιδου αυτού είναι να χρησιμοποιήσετε τις λέξεις bold του ποστ, για να φτιάξετε ένα κείμενο με θέμα της αρεσκείας σας, είτε ως ποίημα, είτε ως πεζό…
Θαλασσινή μου, σ’ ευχαριστώ για τη πρόσκληση να παίξω σε τούτο το παιχνίδι, ελπίζω να σου άρεσε η συμμετοχή μου...
Κι εσείς φίλοι και φίλες συνμπλόγκερ, σας καλώ όλους και όλες να παίξετε αν θέλετε…Σας φιλώ…

Read More