Sunday, September 21, 2008

Πίσω από τα κάγκελα




Την Πέμπτη που μας πέρασε, διάβασα στην 2η σελίδα της τοπικής εφημερίδας «Ταχυδρόμος», την στήλη «Συστημένο γράμμα» που γράφει ο εκπαιδευτικός Φάνης Τριανταφύλλου…Το κείμενό του με συγκίνησε πολύ, και αποφάσισα να του ζητήσω την άδεια να το αναρτήσω στο μπλογκ μου, την οποία και μου έδωσε…Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του και να του αφήσετε τα σχόλιά σας, στο mail του: Fanis@Taxydromos.gr .

Πίσω από τα κάγκελα


Πίσω από τα κάγκελα του απέναντι μπαλκονιού είναι ένα αγόρι- τόσο μικρό που η κουπαστή είναι ψηλότερή του- και κάθε απόγευμα, όταν πέφτει ο ήλιος, παραφυλάει τον κόσμο που ανεβοκατεβαίνει το δρόμο μαλακά κι αθόρυβα.
Δεν κατεβαίνει ποτέ στον δρόμο. Κρεβάτι, σαλόνι, κουζίνα, μπαλκόνι.
Ένα μικρό μαραμένο μπουμπούκι. Το βλέπω να ακουμπάει το μάγουλο στα κάγκελα και να κοιτάζει τον απέναντι τοίχο, μπλαστρωμένο με αφίσες…Σωπαίνει…
Η μητέρα του: Γυρίζει από τη δουλειά με στραγγισμένη όλη της τη δύναμη. Δεν ξαναβγαίνει από το σπίτι. Τη βλέπω από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας να ετοιμάζει το φαγητό. Φοράει μια φανελένια ρόμπα που τη σιχαίνομαι κι αυτά είναι όλα όσα ξέρω για τη μητέρα του, εκτός από το ότι κάποιες στιγμές βγαίνει στο μπαλκόνι και ρίχνει στο αγόρι μια κλεφτή ματιά.
Ο πατέρας του: Έρχεται πάντα μετά τις εννιά. Η εικόνα του είναι πάντα κομμένη στη μέση, εξ αιτίας του ότι κάθεται στο σαλόνι και παρακολουθεί ειδήσεις τρώγοντας. Τελείως καραφλός, στρογγυλό κεφάλι, μεγάλα αναιμικά αυτιά, σιγανή, ελαφρά χαιρέκακη φωνή, χρωματισμένη με μπόλικο θράσος. Ποτέ δε βγαίνει στο μπαλκόνι, ούτε για να πει στο αγόρι μια καλησπέρα.
«Λοιπόν, έτσι θα είναι ο κόσμος εκεί έξω» θα σκέφτεται το αγόρι βλέποντας τους περαστικούς «κι έτσι είναι ο κόσμος εκεί μέσα», ακούγοντας περισσότερο παρά βλέποντας τον πατέρα του να συνεχίζει το φαγητό και τη μητέρα του να πηγαινοέρχεται στην κουζίνα. Μου φαίνεται πως όλη του η ζωή έχει περάσει πίσω από τα κάγκελα μέχρι που πέφτει το σκοτάδι και ένα αδιάφορο χέρι το τραβάει μέσα.
Τι γίνεται όμως εκεί μέσα; Αναρωτιέμαι. Μικρό πουλί… Αδύναμα φτεράκια…, άτσαλο, απρόθυμο πέταγμα… Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω ότι η ψιλή φωνούλα του αναστατώνει τους γονείς. Καταλαβαίνω ακόμα ότι αποφεύγουν τα μεγάλα επίμονα μάτια του.
Το σαλόνι είναι ένα άσπρο δωμάτιο κρεμασμένο μέσα στη νύχτα. Το φασματικό φως της τηλεόρασης αναβοσβήνει στο ταβάνι και τους απέναντι τοίχους. «Ακόμα εδώ είσαι;» ακούγεται η φωνή της μητέρας. «Ώρα για ύπνο!». Η σκιά του αγοριού κινείται μέσα στο οινοπνευματώδες φως. «Γρήγορα στο κρεβάτι!» ακούγεται ο πατέρας. Το αγόρι τώρα θα ξεψυχάει μπροστά στα μάτια τους, η φοβερή φωνή τους θα το σκοτώνει, τα τεντωμένα κεφάλια των γονιών του θα το περιεργάζονται ανυπόμονα, η καρδιά του θα χτυπάει μουδιασμένα…
Σήμερα το απόγευμα κρέμασαν στο μπαλκόνι ένα κλουβί. Ά, πόσο περίεργα κοίταξε το αγόρι εκείνο το απερίγραπτα μαλακό κορμί του πουλιού, με τα λεπτά σαν καρφίτσες ποδαράκια και με το ράμφος ερμητικά κλειστό. Η μητέρα πηγαινοέρχεται στην κουζίνα, ο κόσμος ανεβοκατεβαίνει το δρόμο, ο πατέρας τρώει και παρακολουθεί ειδήσεις, στη γωνιά εξακολουθεί να στέκεται αμήχανο το κακομοιριασμένο δέντρο, τα αστέρια στριμώχνονται στον ουρανό και, νομίζω, το αγόρι ήρθε η ώρα να τραγουδήσει σιωπηλά πρώτη φορά , μάλλον να ακούσει μια σιωπηλή φωνή μέσα σ’ ένα κλουβί –τη φωνή του.

65 comments:

Hfaistiwnas said...

Ωραίο είναι το κείμενο, πολύ μου άρεσε! Πτυχές της σημερινής κοινωνίας!:)
Κρίμα που τα παιδιά σε μεγάλες πόλεις είναι αναγκασμένα να ζουν έτσι...
Κρίμα που δεν τους δίνουν τη σημασία που πρέπει..

Artanis said...

Καλέ μου @Ηφαιστίωνα, πραγματικά το κείμενο είναι υπέροχο, και πολύ συγκινητικό...Όλα τα συγχαρητήρια όμως ανήκουν στο φίλο Φάνη που το έγραψε, για την ευαισθησία του...
Καλό σου απόγευμα, φιλιά...

Unknown said...

Δυστυχώς είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο της τωρινής αρρωστημένης κοινωνίας...

Υπερμίκης said...

Θλιβερό..Τι θα γίνει το παιδί αυτό αν επιζήσει;
Δεν θα΄πρεπε κάποιος να επέμβει ΕΓΚΑΙΡΩΣ για τη σωτηρία του, πριν να΄ναι πολύ αργά;
Δεν διανοείται παιδί σε κλουβί-μπαλκόνι τον εικοστό πρώτο αιώνα και μάλιστα σε πολιτισμένη χώρα!!!

Φωτεινή S said...

Δυστυχώς στη σημερινή εποχή υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που ζουν πίσω από τα κάγκελα. Είναι κι αυτή μιας ήπιας μορφής κακοποίηση.

nikiplos said...

Καλησπέρα... Artanis, συγχαρητήρια και σε σένα για την επιλλογή, αλλά και στο Φάνη που το συνέγραψε... σκέφτομαι πάντοτε με τρόμο το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν για ένα παιδί μικρό οι πρώτες του εικόνες απο τον κόσμο...
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε γειτονιά πριν την καταστρέψουν οι εργολάβοι και οι κάτοικοί της...
Είμασταν πολύ φτωχοί τότε, αν άθροιζες τα χρήματα και τις περιουσίες των κατοίκων δεν έβγαζες και πολλά... Η γειτονιά όμως προσέφερε σε μένα πολύ περισσότερα από ότι προσφέρει η ίδια σήμερα στα σημερινά παιδιά... κι ας έχουν οι νέοι κάτοικοι αυτοκίνητα κλπ...
Εμείς παίξαμε στις αλάνες... τα σημερινά παιδιά είναι περιορισμένα στα μπαλκόνια και τα πλέι στέισον... Τα πιό τυχερά βολοδέρνουν από κολυμβητήριο σε γήπεδο (ελάχιστα και όσα είναι κοντά).
Εμείς παίξαμε και ένα κρυφτό, ένα κυνηγητό. όπως και να είναι λειαίνει το χαρακτήρα... ο ψωριάρης μόνος του στη γωνία, ώσπου να μάθει να είναι φίλος, να συμπεριφέρεται...
Τα σημερινά παιδιά, παίζουν απίθανα πλέι στέισονς με τίτλους "ο κυρίαρχος του παιχνιδιού", ο "νικητής" , "ούτε ένας ζωντανός" ενώ το παράθυρό τους στον κόσμο είναι αυτό της τηλεόρασης...

Δεν ξέρω για χαρακτήρα, αλλά το βέβαιο είναι ότι τα νέα Ελληνόπουλα των πυκνών αστικών δομών, έχουν στο χέρι την κατάθλιψη...

Roadartist said...

δυστυχώς θα συμφωνήσω με τον nikiplo..Η ζωή στις μεγαλουπολεις δε προσφερει πολλες εναλλακτικες στην ποιοτητα ζωης, και πως να καλυψεις π.χ. την επαφη με τη φυση σε μονο 10 μερες αδειας των γονιων? Γενικα θα πρεπει οι γονεις να ειναι πολυ κοντα στα παιδια τους..να τα φερνουν σε επαφη με τη φυση οσο πιο πολυ μπορουν.. Και οι μεγαλύτεροι το έχουν ολο αυτο αναγκη, πόσο πολυ μάλλον τα μικρά παιδιά..Δυστυχως ετσι ειναι..

Sophia Kollia said...

Το κείμενο είναι ακριβώς αυτό που γράφει, απέναντι. Τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά.
καλή βδομάδα

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Δυστυχώς, τώρα που μας e-δικτυώσανε, τείνει να γίνει ο φαινόμενο όχι της διπλανής, αλλά ...της δικής μας πόρτας....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

Anonymous said...

Με συγκίνησε το κείμενο. Βαθύ και αναλυτικό, με τον δικό του τρόπο. Μπορώ να πω ότι μου θύμισε εποχές, όπου τα παιδιά δεν έμεναν μέσα, ήταν έξω και παίζανε χειμώνα-καλοκαίρι. Η αποξένωση είναι σημάδι των καιρών μας - ακόμα και από τα δικά μας πρόσωπα. Καλό σου βράδυ :)

Anonymous said...

Βάλε και μπόλικο ξύλο και έχεις κάποιο e-φιλαράκι σου...

δάκρυ, μαύρα πουλιά, σκοτεινές θύμησες

Artanis said...

Φίλε @Μάνο, καλησπέρα...Αυτά ίσχυαν πάντα, απλά οι συνήθειες αλλάζουν και οι τρόποι...Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα...
Καλό σου βράδυ...

Artanis said...

Καλέ μου @Υπερμίκη, έψαχνα να βρω στο ίντερνετ φωτό ανάλογη του κειμένου και ειλικρινά θα εκπλαγείς αν σου πώ πόσες διαφορετικές περιπτώσεις παιδιών εγκαταλειμένων και δεμένων (κυριολεκτικά) σε μπαλκόνια, συνάντησα και σε τί προηγμένες χώρες συμβαίνουν τέτοια περιστατικά ...Ατελείωτες ήταν οι καταχωρήσεις...
Να είσαι καλά, καλή βδομάδα να έχεις...
Φιλιά...

Artanis said...

Καλή μου @Φωτεινή, αυτό που λες είναι αλήθεια...Λίγη παρατηριτικότητα χρειάζεται, και θα δεις πολλά παιδιά, στριμωγμένα και αποκλεισμένα σε στενά μπαλκόνια πολυκατοικιών...
Φιλιά πολλά στην ωραία Κρήτη μας...

Artanis said...

@Νικιπλέ μου, την έχουν πάθει ήδη την κατάθλιψη, από τη στιγμή που οι γονείς δεν τους αφήνουν χώρο να αναπνευσουν και τα γεμίζουν με δραστηριότητες που έχουν σχέση μόνον με την παραπαιδεία...Ούτε καν αθλήματα...Να μην μιλήσω για παιχνίδι, όπως λες κι εσύ...
Το θέμα είναι τί κάνουμε εμείς στα δικά μας παιδιά...Μήπως τελικά ό,τι λέμε ισχύει μόνον για τα παιδιά των άλλων;
Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το εμπεριστατωμένο σχόλιο...
Καλό σου βράδυ, φιλιά...

Υ.Γ. Χρησιμοποίησα τον τίτλο που πρότεινες για το Άτιτλο...Ήταν πολύ πετυχημένος...Σ'το χρωστάω...

Artanis said...

Καλή μου @Καλλιτέχνιδα, έχουμε ξεμάθει να ζούμε φυσικά...Ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε, υποθέτουμε μόνο...Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, και δίπλα να μένουμε, απλώς κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε...
Παρεπιπτόντως, οι φωτό ήταν υπέροχες...Σ' ευχαριστώ πολύ...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

@Σοφία μου καλησπέρα...Ε΄ναι πιθανό, καλή μου...Ίσως να μην συμβάινει σε αυτήν την περίπτωση, σκέψου όμως σε πόσες άλλες συμβαίνει...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, φιλιά...

Artanis said...

@Γλαρένια μου καλή, εσύ ανέθρεψες 5 παιδιά και μιά χαρά δικτυωμένη είσαι, όπως και 'γω...Οι περιπτώσεις αυτες είναι όντως δίπλα μας, όμως οι διαπροσωπικές σχέσεις, ακόμα και η σχέση γονιού και παιδιού, ήθελαν πάντα δουλειά και προσπάθεια (και φυσικά πολλή αγάπη), όχι μόνον τώρα...
Να μου φιλήσεις το γλαροσόι...
Καλό σου βράδυ...

Artanis said...

@Θείε Σκρουτζ μου, σκέψου καλέ μου οτι και σε παλαιότερες εποχές, οι γονείς αφήνανε τα παιδιά τους για ώρες μόνα τους, αδιάφοροι για τροφή νερό, φροντίδα, και σχεδόν μεγάλωναν χωρίς αυτούς...Μόνον που τότε δε ξέρανε για ψυχολογία, και τα παιδιά κοινωνικοποιούνταν μέσω του παιχνιδιού, ακόμα κι αν ήταν πετροπόλεμος...Απλά τώρα αυτό έχει λείψει...Τώρα οι μόνοι ελεύθεροι χώροι είναι κάποιες πλατείες (περιορισμένες κι αυτές) και εκτός αυτού, και ο κόσμος έχει πονηρέψει υπερβολικά...Και οι αδιάφοροι γονείς, εξακολουθούν να είναι αδιάφοροι...
Να είσαι καλά, να έχεις μια όμορφη βδομάδα...Φιλιά...

Artanis said...

@Έκτορά μου καλησπέρα...
Πολύς κόσμος μεγάλωσε έτσι, φίλε μου, αν αυτό σε παρηγορεί...Μπορούμε να τα πούμε κατ' ιδίαν αν θες...
Με την ευκαιρία, έλεγξε τα μέηλ σου, σου έστειλα κάτι που πιστεύω πως θα βρεις εξαιρετικά ενδιαφέρον...
Έρχομαι και από 'κει να σε ειδοποιήσω...
Φιλιά πολλά από ΄δω...

P. Kapodistrias said...

Άκρως συν-κλονιστικό!!... Έμεινα...

Βγείτε, όσοι μπορείτε, στα χωριά μας!

Artanis said...

Αγαπητέ @π.κ, είναι πραγματικά ένα υπέροχο κείμενο που ταυτόχρονα κρύβει πολλή οργή, γραμμένο από έναν πολύ ευαίσθητο άνθρωπο...
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη καθώς και για τα καλά σας λόγια...
Να έχετε ένα όμορφο βράδυ, και μια πολύ καλή βδομάδα...

kostaslogh said...

Όμορφο κείμενο,πραγματικά,αν και θλιβερό!
Η πραγματικότητα αυτή για τα περισσότερα
παιδιά, δυστυχώς γίνεται σκληρότερη όσο μεγαλώνουν αφού βγαίνουν απ τη φυλακή
κι αρχίζουν να τρέχουν από κάτεργο σε κάτεργο:σχολείο-αγγλικά- δεύτερη γλώσσα-φροντιστήριο-μπαλέτο(πολύ της μόδας)-κολυμβητήριο -κάποιο όργανο....
έλεος!!!!

Μαργαρίτα said...

Πολύ συγκινητική ιστορία
Αρτάνις μου.. βγαλμένη από
τη δραμματική σημερινή πραγματικότητα..
Δε σου κρύβω πως κι εγώ κάπως έτσι αντίκρυσα τον κόσμο..σε μία πολυκατοικία τότε του Περιστερίου..
κι όμως έπαιζα και τραγουδούσα την γλυκιά μελαγχολία...

Καλή εβδομάδα καλή μου..
Φιλιά***

Aura said...

Ανατρίχιασα από την κορφή μέχρι τα νύχια..
Να σου πω όμως κάτι;
Tα όνειρά του και οι προσδοκίες του -υπάρχουν πολλές πιθανότητες- θα του φτιάξουν τεράστια φτερά. Μεγαλύτερα από άλλων..


Φιλιά

Νικόλαος Παπουτσής said...

Πολύ καλο το κείμενο
Ωστόσο μου τάραξε την ψυχή
Λες και δεν το ξέρω αυτό το αγόρι
Λες και δεν γνωρίζω ότι αυτά τα κάγκελα
εγω τα εχω φτιάξει....

καλή βδομαδα...

κοτσυφοφιλώ σε

τσίου!!!!!

. said...

Μια πραγματικότητα που συγκλονίζει! Μα αυτή είναι και η αλήθεια, η πικρή αλήθεια.
Τα παιδιά πληρώνουν τα σφάλματα των "μεγάλων" κλεισμένα στα κάγκελα, έστω και ενός μπαλκονιού.

Υπερμίκης said...

Εγώ θα΄λεγα ευτυχώς που υπάρχουν τα κάτεργα που αναφέρει ο Kostaslogh..Έτσι τα παιδιά έρχονται τουλαχιστον σε επικοινωνία με συνομήλικούς τους.
Ξεχνούν για λίγο το μπαλκόνι-κλουβί κι ανοίγουν τα φτερά τους προς τα έξω..

Artanis said...

Καλέ μου @Kostaslogh, έχεις δίκιο τόσο για το ύφος του κειμένου, όσο και για το σχόλιο...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, φιλιά πολλά...

Artanis said...

@Νεραϊδόνι μου καλησπέρα...Όλοι κάπως έτσι- τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ανακαλύψαμε τον κόσμο, από ένα μπαλκόνι...Έχουν γραφτεί βιβλία και ποιητικές συλλογές με αυτόν τον τίτλο και το ίδιο περιεχόμενο...Είναι μια πραγματικότητα...
Φιλάκια πολλά σου στέλνω...

Artanis said...

@Αύρα μου, είναι πιθανό...Αλίμονο αν δεν είχαμε αυτά τα όνειρα και τις ελπίδες όταν μεγαλώναμε...Πιθανόν μάλιστα να γίνει ακόμα καλύτερος άνθρωπος, ακριβώς επειδή έζησε τον περιορισμό...
Να είσαι καλά, καλό σου απόγευμα...

Artanis said...

Καλησπέρα @Κοτσύφι μου...Είναι πραγματικά υπέροχο κέιμενο, καλέ μου, και μένα με συγκίνησε πάρα πολύ...
Καλό σου απόγευμα φίλε μου, νά 'σαι καλά...

Artanis said...

Καλησπέρα @Ανασαιμιά μου...Έχεις απόλυτο δίκιο καλή μου, είναι μια ιδιότυπη μοναξιά που βιώνουν πολλά παιδιά...
Καλό σου απόγευμα, φιλιά πολλά...

Artanis said...

Καλησπέρα @Υπερμίκη μου...Αυτό που λες είναι σωστό...Από τη στιγμή που το παιδί θα βγεί από το σπίτι, η κοινωνικοποίηση ακολουθεί γρηγορότερους ρυθμούς...Αρκεί να βγει, βέβαια...

Φαντάζομαι πως πήγες αυτό το ταξιδάκι που έλεγες, και πως γύρισες κιόλας...Ελπίζω να πέρασες πολύ όμορφα...Θα περιμένω εντυπώσεις...
Φιλιά...

Υπερμίκης said...

Όχι Αρτάνης,αύριο φεύγω και επιστρέφω την επόμενη τρίτη.
Είχα αποφασίσει να μην διαβάζω αναρτήσεις δυο μέρες πριν φύγω..Δεν μπόρεσα όμως να αντισταθώ στα ωραία σας κείμενα!Να φανταστείς δεν έχω ακόμα ετοιμάσει τη βαλίτσα μου,ξέρω όμως τι θα πάρω..και τι θα δώ όταν φτάσω.Αγόρασα ένα ειδικό ταξιδιωτικό βιβλίο που αναφέρεται στα αξιοθέατα της Γερμανίας και όχι μόνο σ΄αυτά..Τελικά δεν είναι μυστικό,για Δρέσδη βάζω πλώρη(Dresden στα γερμανικά)δηλ 700 περίπου χιλιόμετρα πιο μακριά απ΄τον τόπο διαμονής μου..Ελπίζω εκεί τα μπαλκόνια να μην είναι φυλακές..Πάω λοιπόν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα όπως λέει και το παλιό τραγουδάκι..Αν λοιπόν εξαφανιστώ..LOL εκεί θα έχω χαθεί..

Τα ξαναλέμε σε λίγες μέρες.

Καλή εβδομάδα!

KitsosMitsos said...

Πάντα τα κάγκελα μου φαίνονταν σαν περιορισμός. Και είναι. Σου κόβουν τα πάντα. Ομολογώ ότι τώρα το είδα λίίίγο διαφορετικά.

Σταλαγματιά said...

Νομίζω πως η εξαφάνιση της γειτονιάς είναι κάτι που με θλίβει και με απογοητεύει.
Μεγάλωσα σε γειτονιά με τεράστιες αλάνες και αξέχαστα πολύωρα παιχνίδια και είναι κάτι που θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και αγάπη.
Λυπάμαι πολύ που σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε "σύγχρονες φυλακές".
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς για να τους δώσουμε το δικαίωμα να ζήσουν κι αυτά την μαγεία της γειτονιάς .

------ said...

Αχ αυτα τα κλουβια!!!!Είτε είσαι από μεσα ειτε απ`έξω ...πάλι καγκελα βλέπεις!!!!
καλημερα χρυσο μου

Anonymous said...

Η πόλη προσφέρει, οι ρυθμοί της ζωςη μας και οι πλασματικές ανάγκες μας, ακόμη περισσότερο, μας αποτραβούν από την χαρά.

Υπέροχο καλή μου, καλημέρα

Artanis said...

Τότε καλέ μου @Υπερμίκη, καλό σου ταξίδι και κοίταξε να περάσεις πολύ ωραία...Να βγάλεις πολλές φωτό των καθεδρικών ναών και να επισκεφτείς όσα περισσότερα μουσεία μπορείς (αν σε ενδιαφέρουν φυσικά...)
Θα τα ξαναπιούμε όταν γυρίσεις με το καλό...Φιλιά...

Artanis said...

Καλέ μου @Κιτσομήτσε, καλησπέρα...
Αν σου πω πως κι εγώ το είχα προσέξει νωρίτερα, θα σου πω ψέματα...Είναι μία πραγματικότητα που για κάποιους είναι αυτονόητη και την προσπερνούν, και για άλλους, είναι μια ανεπίτρεπτη κατάσταση που διαιωνίζεται...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, Φιλιά...

Artanis said...

Καλή μου @Αναστασία, δυστυχώς σε πολλές πόλεις οι γειτονιές σαν εκεινες που μεγαλώσαμε, έχουν χαθεί για πάντα...Τις έχουν καταλάβει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι ενοχλούνται με το παραμικ΄ρο θόρυβο, πόσο μάλλον με το γέλιο των παιδιώς, όπως πχ μια γειτόνισσά μου που τσακωνόταν καθημερινά, όλο το καλοκαίρι με τα πιτσιρίκια που παίζανε στο δρόμο...
Καλό σου απόγευμα, φιλιά πολλά...

Artanis said...

Καλησπέρα @Νανούκα...Όπως ακριβώς τα λές καλή μου...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

Καλή μου @Freedula, και δεν γελάει το χείλι μας με τίποτα...Και γερνάμε πριν της ώρας μας, και ακόμα και μικρά παιδιά, στραγγίζονται από τη χαρά και δεν μεγαλώνουν όπως πρέπει...
Φιλιά πολλά κι από μένα γλυκιά μου...

Τρελός του Χωριού said...

me tin fulaki exo apo kairous gnoristei . Ta kleidia psaxno akoma.
;)

Artanis said...

Καλησπέρα @Τρελλέ μου...Σε είχα χάσει για πολύ καιρό...Πέρασα και είδα την ανάρτησή σου,καταπληκτική όπως πάντα...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα...
Το γατάκι στην πάνω μπάρα, ένα κουκλί...Δικό σου;
Φιλιά...

Leviathan said...

poli siginitiko to keimeno...ginetai siginitiko giati apla etsi exoun ta pragmata...filia!

Artanis said...

Φίλε @Λεβιάθαν, καλησπέρα, καλωσόρισες...Έχεις απόλυτο δίκιο φίλε μου, έτσι έχουν τα πράγματα...
Νά 'σαι καλά, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη...Καλό σου βράδυ...

eva said...

Τα παιδιά των πόλεων υποφέρουν από την έλλειψη της αλάνας, της γειτονιάς, των φίλων. Πάνω απ' όλα όμως, υποφέρουν από την αδιαφορία των μεγάλων, με όλα τα επακόλουθα μιας τέτοιας νοσηρής κατάστασης.

Πολύ όμορφο κείμενο, συγκινητικό και καίριο.

Καλό σου απόγευμα

Artanis said...

@Ευαγγελία μου καλησπέρα...Εύστοχη όπως πάντα στις παρατηρήσεις σου, καλή μου...
Να έχεις ενα όμορφο βράδυ, φιλιά πολλά...

patsiouri said...

Υπερμίκης: Να'ταν μόνο ένα....

Είναι πολλές χιλιάδες.

Και ξέρετε πως θα μεγαλώσει.

Το "Σπιρτόκουτο" το έχει δει κανείς???"

Artanis said...

@Πατσιούρι μου καλησπέρα...Δεν είμαι σίγουρη οτι το ξέρω αυτό το "Σπιρτόκουτο"...Μπορείς να μου δώσεις μερικές πληροφορίες σχετικά;
Σε φιλώ...

Anonymous said...

καλησπερα αρτανις.. οντως πολυ συγκινητικο το κειμενο.. δυστυχως ναι δεν υπαρχει η ανεμελια .. οι γειτονιες των δικων μας χρονων.. η "ταχυτητα" της πολης τινει να σκεπασει τα παντα..δυστυχως..

ωκεανος....

Artanis said...

@Ωκεανέ μου καλησπέρα...Πριν από λίγο πέρασα από την ανάρτησή σου...
(τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται... Χα,χα,χα,χα,χα!!!)
Έχεις απόλυτο δίκιο καλέ μου, ωριμάζουμε κατ ανάγκην γρηγορότερα...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ...
Φιλιά πολλά...

faraona said...

Ευαισθητος ο φιλος Φανης και πολυ τρυφερος.
Περιγραφει μια αληθεια που σπαει κοκκαλα γμτ. μου.

πολλα φιλια καλη μου φιλη

Artanis said...

@Φαραώνα μου καλωσόρισες...
Είναι εκπαιδευτικός και πολύ ευαίσθητος σαν άνθρωπος...Του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα...

(Εμαθα πως η Κέρκυρα έχει σήμερα πολύ καλό καιρό...Σας ήρθε η μαμά μου για ολιγοήμερες διακοπές...)

Φιλιά...

Anonymous said...

ετσι αρτανις μου.. τα μεγαλα μυαλα συναντιονται..χαχαχα.. περασα ν αφησω την καλησπερα μου..

ωκεανος....

Παλμος said...

Καλησπερα artanis.
Δυστυχως τα παιδια δεν ζουν ετσι πισω απο τα καγκελα μόνο στα μπαλκονια.
Στη γετονια μου ο παιδικος σταθμος, είναι μεσα σε κοντεινερ και γυρω - γυρω καγκελα. Διπλή φυλακη!!
Οταν σε βλαπουν να περνας απ εξω, ειναι σαν να σε κοιτανε με δυο μάτια τεράστια και να σου λενε...ΓΙΑΤΙ?
Να εισαι καλα:)

Artanis said...

Καλημερούδια κι από μένα, @Ωκεανέ μου...
Καλό Σ/Κ να έχεις, φιλιά πολλά...

Artanis said...

@Παλμέ μου καλημέρα και καλωσόρισες...
Όλοι οι παιδικοί σταθμοί, τα νηπιαγωγεία και πάρα πολλά σπίτια, είναι κάπως έτσι...Χθες πέρασα μπροστά από ένα σπίτι στον δρόμο μου, και είδα οτι έχουνε σηκώσει κάγκελα όχι μόνον πάνω από την χαμηλή περίφραξη της αυλής, αλλά και σε όλα τα μπαλκόνια και τα παράθυρα...Έλεος!!! Και μεις κάναμε παιδιά, και δεν τα μεγαλώσαμε σαν σε φυλακές....
Και λέω εγώ τώρα:Αν πιάσει καμιά φωτιά, αν γίνει καμιά διαροή αερίου, πως θα σωθούν αυτοί οι άνθρωποι που θα είναι κλεισμένοι σαν μέσα σε φάκα;
Αυτό ξεπερνά τα όρια της ασφάλειας, και αγγίζει την παράνοια...
Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ, σε φιλώ...

. said...

Καλημέρα Αρτανίς μου!
Πέρασα να σου πω να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ!

Artanis said...

@Ανασαιμιά μου καλησπέρα και σε σένα...Φιλιά πολλά από τον βροχερό Βόλο...

Νικόλαος Παπουτσής said...

Καλο Σαββατοκύριακο φιλενάδα
Να σε ρωτήσω κάτι που θελω εδω
και μερες...το σκυλακι τον μπουμπη
ακομη το εχεις η βρέθηκε στέγη?

Πολλα κοτσυφοφιλάκια

τσίου!!!!

Artanis said...

@Κοτσύφι μου καλημέρα...
Πέρασα χθες βραδυ από το μπλογκ σου και σου απάντησα σχετικά με τον Μπούμπη...Καλή Κυριακή να έχεις...
Φιλιά πολλά από τον βροχερό Βόλο...

ολα θα πανε καλα... said...

Ειναι ένα πολύ θλιβερό φαινόμενο αυτό στις μεγαλουπόλεις,αυτό...Ευτυχώς,δε μεγάλωσα έτσι αλλά δε συμβαίνει το ίδιο με πολλά σημερινά παιδιά.Πολλές φορές αναρωτιέμαι για το μέλλον που "εξασφαλίσαμε" γι αυτά τα παιδιά...