Tuesday, April 15, 2008

Στο σύντροφο Καρυωτάκη

Είναι ένα ποίημα ακόμα πιο σκοτεινό και πεσιμιστικό από το προηγούμενο, και σχετικά παλιό, οφείλω να παραδεχτώ...Ανήκει στα ποιήματα εκείνα που έχουν ξαναδουλευτεί πολλές φορές, μέχρι πια να μην μπορεί να προστεθεί ή να αφαιρεθεί, ούτε μία λέξη, ούτε ένα κόμμα, ούτε μια τελεία...





Στον σύντροφο Καρυωτάκη


Από την πιο μεγάλη μέρα αριθμώντας μ’ ελλειπτική διάθεση

τ’ αμφίδρομα ρήματα στη στενωπό του χρόνου

θ’ άφηναν τα σημάδια τους

στα ωχρόχρωμα κατάστιχα παλιών δεσμών που έσβησαν

και άνοιξαν προσωπικές διαφορές κι άρρωστα πάθη

που τα λευκά βράδια αυξάνουν περισσότερο, σε όγκο και μέγεθος.

Η πίστη του ανθρώπου είναι ο θάνατος

και η γνώση του αδιαμφισβήτητου της ενοχής του

για εγκλήματα που ίσως δεν τελέστηκαν ποτέ,

μα μόλεψαν για λίγο το μυαλό που προμελέτησε τον τρόπο.

Κι όταν θα εκμηδενιστεί η ανάγκη για εκδίκηση

και οι αέναες βεντέτες της ανταπόδοσης απ’ όλα τα πιθανά μέλλοντα,

η τέλεια διάψευση της ανατροπής της πρόθεσης

θα είναι η λάμψη του μίσους που θ’ αντέξει μεσ’ τα μάτια,

θα επιπλεύσει πάνω από όλα τα αγγίγματα

και ανεμπόδιστη θα συνεχίσει να περιφέρει τη σκοτεινή της ύπαρξη

μέσα στους νευρώνες και τις αποφυάδες τους,

ως να κυριαρχήσει ξανά.

Το λάθος και η λαχτάρα του είναι ο έρωτας,

η δημιουργία και η απόλυτη ισοπέδωσή του,

η εθελούσια καταδίκη του,

ο παραλογισμός που απλώνει μέσα στο μυαλό, πάνω στα στήθη,

στις καμένες κόχες των ματιών του, στα σκισμένα, διψασμένα χείλια,

και η ζήλια, που ξεδιπλώνει τα συρμάτινα πλοκάμια της

και ζητά από την ανάστερη νύχτα, την επιβεβαίωση

και τους χίλιους μικρούς θανάτους που προσδοκάς.

Στους ξέπνοους ψίθυρους του πρωινού,

θ’ αναγνωρίζεις τον υγρό φλοίσβο του πάθους που ξεθώριαζε,

σε μια διαρκή αναζήτηση της υπέρτατης συγκίνησης,

του αποτρόπαιου έρωτα και του απύθμενου μίσους,

στ’ ανεξερεύνητα μονοπάτια της ηδονής και της απεχθούς εξάρτησης

του λάγνου δέρματος των μαλακών μορίων.

Καθώς τα κορμιά αυτοκαταστρέφονται

και ξαναγεννιούνται καταβροχθίζοντας το χρόνο που κυλά ανάποδα,

στην άγνωστη διάσταση που ανοίγεται επικίνδυνα θελκτική και μυστήρια,

ως δύστυχα λεπιδόπτερα παγιδεύονται στους ιστούς της,

και παραμένουν αιχμάλωτα και συσκευασμένα θύματά της,

το γυμνό γεύμα της σαρκοβόρου κανιβαλιστικής μανίας της.

Εκκεντρικέ καημέ της στιγμιαίας έκστασης,

των αδηφάγων σωμάτων που παλεύουν και απομυζούν εαυτούς και ξένους

με μόνο αυτοσκοπό την πλήρωση του ενστίκτου,

ας ήταν να εξέλειπες του κόσμου τούτου,

ν’ απελευθέρωνες τους είλωτες από την εκμετάλλευση του πόθου

και των ανομολόγητων επιθυμιών.

Και τότε άφυλοι και ασεξουαλικοί όπως οι άγγελοι στον Παράδεισο,

σα μουνουχισμένα όντα που διαθέτουν μόνο ουρήθρα,

θα μαραθούμε και θα θρυμματιστούμε κατάξεροι,

οι ιδανικοί αυτόχειρες της Πρέβεζας.

47 comments:

Hfaistiwnas said...

Πεσιμιστικό όπως ταιριάζει στον Καρυωτάκη. Είναι πολύ ωραίο, ειδικά οι τελευταίοι στίχοι σου ανεβάζουν την ένταση, κάτι σαν κορύφωση του δράματος..
Καλησπέρα!

Unknown said...

Πολύ ενδιαφέρον blog μαθαίνεις χρήσιμα πράγματα,πραγματικά μπράβο.
Πήγαινε και στο δικό μου blog και άσε comment gt η αποψή σου με ενδιαφέρει παρα πολύ,άλλωστε αυτή είναι και η δύναμη του blog να μαθαίνεις νέα πράγματα και να παίρνεις πολλές απόψεις πάνω σε ένα θέμα.Τα λέμε.

Υ.Γ ΑΦΗΣΕ COMMENT GT ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

......ένα απόσπασμα από ένα παλιό μου ποίημα.. Νομίζω ταιριάζει. Αντί σχόλιου.. :))

Ανύποπτα τα χρόνια μάς περάσαν
και έπιασε φουρτούνα στην καρδιά.
Μόνος σου παραμιλάς τα βράδυα
και γίνεσαι στο λάθος πυρκαγιά.

Τα όνειρα συννέφιασαν την μέρα
κοπάδια όμως φεύγουν τα πουλιά.
Θα βρέξει πάλι απόψε, στον αέρα
έχει την δική σου μυρωδιά.

Πληγές από νεράιδες στο δέρμα
απόκοσμες πατημασιές μες το μυαλό.
Συννέφιασε, μα μου είπες καλημέρα
μ ένα χαμόγελο απάντησα σκυφτός.

Δεν εχω πια ανάστημα να δώσω
δεν έχω χέρια να παραδοθώ.
Σελίδες που τρελλά τις ξεφυλίζω
ο πόθος μου να φύγω από δω.

Τα βράδια σε τετράδια γυρεύω
τους ήχους και τα λόγια της σιωπής.
Στα κρύα δάχτυλα η εικόνα σου φωτίζει
μία άλλη που δεν έζησα ζωή.

P. Kapodistrias said...

Φλέγον το συναίσθημα και ο λόγος σου εύστοχος και ζουμερός!

faraona said...

"Η πίστη του ανθρώπου είναι ο θάνατος
και η γνώση του αδιαμφισβήτητου της ενοχής του
για εγκλήματα που ίσως δεν τελέστηκαν ποτέ,
μα μόλεψαν για λίγο το μυαλό που προμελέτησε τον τρόπο."
Artanis
αυτο το σημειο του ποιηματος σου ειναι συγκλονιστικο.Θιγει δυο πολυ βαθειες εννοιες,τον θανατο και την ενοχη,ακομη και για πραξεις που δεν εγιναν αλλα τις σκεφτηκαμε.
Δυο δρομους που αναποφευκτα βαδιζουμε απ τη στιγμη που γεννιομαστε.


παρα πολυ ωραιο ...ολο.

Πολλα φιλια.

Sophia Kollia said...

Χαλόου, Αρτάνις .Ωραίο το ποίημα και ντίσκολο πολύ ντίσκολο...'Ελα και από μένα να γελάσεις λίγο, ελπίζω δηλαδή....γκούντμπάι
Πως σου φαίνεται η προφορά?

eva said...

Μίσος, εκδίκηση και πόθος
μας παρασέρνουν σαν φύλλα ξερά
σαν άψυχα κορμιά
σα μοναξιά...

Δυνατοί στίχοι, αρτανάκι μου :)

Artanis said...

Καλησπέρα @Ηφαιστίωνά μου...Είναι όντως πεσιμιστικό, το ανέφερα και στον πρόλογο...Οι τελευταίοι στίχοι είναι όντως η κορύφωση του δράματος, όπως τα λες...Τί καίριες παρατηρήσεις που κάνεις, είσαι πολύ οξυδερκής...

Artanis said...

Φίλε @Μάνο, πέρασα ήδη από το μπλογκ και σου άφησα σχόλιο...Χάρηκα που τα είπαμε...Θα τα ξαναπούμε, ελπίζω...

Artanis said...

Φίλε @Νίκο/ανεμοσκορπίσματα, άμα λέω εγώ...Αυτό μόνο...Δεν χωράνε σχόλια...
Ά, και σ' ευχαριστώ..., σ' ευχαριστώ πολύ...Είσαι το κάτι άλλο...

Artanis said...

@π.κ., ευχαριστώ για την επίσκεψη και για το σχόλιο...Καταλαβαίνω οτι είναι έξω από ότι συνηθίζετε να διαβάζετε και να σχολιάζετε, γι' αυτό σας ευχαριστώ που δεν αρνηθήκατε να αφήσετε δυο λόγια...Νά 'στε καλά...

Artanis said...

Καλή μου @Φαραόνα καλησπέρα...Αυτά τα δυο ζητήματα, μ' απασχολούσαν από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, περίπου από τα 16...Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος, η μετάβαση από την παιδική ηλικία, στην ενηλικίωση...Τότε αναθεωρείς πολλά από τα πράγματα που σου εχουν δώσει ως αυτονόητα οι γονείς και το σχολείο, και αναζητάς τις δικές σου αλήθειες...
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, σε φιλώ...

Artanis said...

Καλησπέρα @Σοφία..., μ' άρεσε το σχόλιό σου, ειδικά η ωραία και άψογη προφορά, σε άπταιστα ελληνικά...
Εγώ καλή μου, γελάω κάθε μέρα, όλη μέρα, μόνον όταν γράφω μου βγαίνει ο πεσιμισμός..., μην ανησυχείς για μένα, είμαι αβύθιστη... Χα,χα,χα,χα,χα!
Σί γιου λέϊτερ, καλή μου...

Artanis said...

Καλησπέρα @Ευαγγελία...Η αλήθεια είναι οτι γράφω κάπως βαριά, γι' αυτό και δεν πάω καλά στους διαγωνισμούς ποίησης...Χα,χα,χα,χα,χα!
Αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια, πάντως σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Η παρομοίωση που χρησιμοποίησες είναι υπέροχη...
Φιλιά πολλά...

τo τέρας της «αμάθειας» said...

"Είναι ένα ποίημα ακόμα πιο σκοτεινό και πεσιμιστικό από το προηγούμενο, οφείλω να παραδεχτώ..."

Καλό σου απόγευμα artanis μου :)

Hfaistiwnas said...

Με κολακεύεις. :)
Σε φιλώ!

Artanis said...

Καλησπέρα @Αμάλθεια...Το είπα, δεν το είπα; Και αμαρτία ουκ έχω... Χα,χα,χα,χα...
Σε φιλώ...

Μαργαρίτα said...

Βαρύς ο λόγος, επιτηδευμένος..
και περίτεχνος.. ταιριαστός πολύ
στο ύφος του Καρυωτάκη!!
Έντονη πάντα και δυναμική η γραφή
σου Αρτάνις μου!!

Καλό απόγευμα!
Σε φιλώ***

Artanis said...

Φίλε @Ηφαιστίωνα, γειά σου και πάλι...Δεν υπερβάλλω καθόλου, εξάλλου, κι άλλος το έχει πει για σένα, και όχι μόνον εγώ...Τί νόμιζες...Ο κόσμος τό 'χει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι...Χα,χα,χα,χα,χα!
Σε φιλώ τούμπαλιν...

Artanis said...

Καλησπέρα @Νεραϊδόνι...Έχεις δίκιο, το κομμάτι έιναι γεμάτο με δύσκολες λέξεις, διαλεγμένες προσεκτικά, κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δεν το είχα αναρτήσει μέχρι τώρα...Γράφω όμως κάπου- κάπου τέτοια κομμάτια, και δεν μ' αρέσει να τα αποσιωπώ...Κάθε λέξη και κάθε φράση, οδηγεί σε ένα κρεσέντο, μία κορύφωση όπως την περιγράφει άψογα ο Ηφαιστίωνας...Δεν έχω φτάσει πάντως, να δουλεύω με το λεξικό ανά χείρας, απλώς έτσι έγραφα πριν από λίγο καιρό, και με ικανοποιούσε βαθιά αυτό το είδος γραφής...
Σου στέλνω πολλά φιλιά, μαργαριταράκι μου...

Roadartist said...

Γειά σου γλυκειά αρτανις, υπέροχο το ποίημα σου..Πολύ μου άρεσε! Όμορφο ερέθισμα ο Καρυωτάκης.. Να είσαι καλά, καλό απογευματάκι..

Artanis said...

Καλησπέρα @Καλλιτέχνιδα, χαίρομαι που σου άρεσε το κομμάτι, να είσαι καλά...Μου αρέσει ο Καρυωτάκης, θυμάμαι μια φορά στην Πρέβεζα, που ψάχναμε στην πόλη να βρούμε το άγαλμα που του είχανε στήσει, και δεν ήξερε ή δεν ήθελε κανείς, να μας δείξει πού βρισκόταν...Τον εκτίμησα πάντως περισσότερο όταν διάβασα τη βιογραφία του...
Καλό σου βράδυ, καλή μου...

Roadartist said...

Σοβαρά μιλάς? Δεν ήξερε κανείς που βρισκόταν το άγαλμα του Καρυωτάκη??? Τη βιογραφία του και τα ποιήματα του τα ειχα διαβασει ολα πριν το Γυμνάσιο..θυμαμαι ενα καλοκαιρι..τα ειχα αγορασει σε μια εκθεση βιβλιου..Ειχα χαθει.. αυτο το "ειμαστε κατι ξεχαρβαλωμενες κιθάρες".. Ιδιόρρυθμος βέβαια..πιο πολύ απο όλα μου έκανε εντύπωση το ΥΓ που είχε γράψει στο σημείωμα της αυτοκτονίας του..
Και η Πολυδούρη πολύ καλή επίσης.
καλο βραδάκι..

Artanis said...

Έτσι @Καλλιτέχνιδα, αυτό ακριβώς...Δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο...Ίσως και να νόμιζαν οτι τους έθιγε και τους μείωνε, με τις αναφορές του στην πόλη τους, ή οτι όλοι θα είχαν συνδιάσει την Πρέβεζα με την αυτοκτονία του..Και φαντάζομαι οτι δεν είχαν ιδέα για τους συνδικαλιστικούς του αγώνες, τη σχέση του με την Πολυδούρη, και τη σύφιλη, που τον είχε χτυπήσει...
Κρίμα..., μόνον αυτό έχω να πω...
Καληνύχτα καλή μου...

Sophia Kollia said...

Καλημέρα, σε παρακαλώ, διάβασε το σχόλιο που έγραψα στο παιδί, τι γνώμη 'εχεις?

Artanis said...

Καλημέρα @Σοφία...Πέρασα και σου άφησα σχόλιο...Έχεις και μέιλ...
Αν θέλεις, στείλε μου και 'συ...
Καλημερούδια...

Sophia Kollia said...

Tο βρήκα, ευχαριστώ για την κατανόηση..συμφωνώ απολύτως..

Madame de la Luna said...

Αrtanis καλημέρα κι απο μένα. Τώρα σε διαβάζω και μου φέρνεις στην επιφάνεια μνήμες απ' τα παλιά. Τα ποιήματα του Καρυωτάκη, μια βόλτα στην Πρέβεζα με ήλιο, τους στίχους της Πολυδούρη τραγουδισμένους απ' την Αρβανιτάκη... Αλλά και τον Φλομπέρ, που έγραφε και διόρθωνε μέχρι να γίνει τέλειο το γραπτό. Ωραίο ποίημα. Να 'σαι καλά!

ILIAS said...

Έρωτας Πάθος Ζήλια Μίσος Εκδίκηση Αποκαθήλωση Νέμεση. Κλασσική περίπτωση, την έχουμε πατήσει λίγο πολύ όλοι, αν φυσικά έπιασα καλά το νόημα του ποιήματος!

Γιατί στην Πρέβεζα :)
Προτείνω Αθήνα, είναι πανεύκολο!

ILIAS said...

Συγγνώμη ξέχασα είναι αφιερωμένο στον Καρυωτάκη
Προτείνω λοιπόν όλοι οι Αθηναίοι να πάμε για τον σκοπό που περιγράφει στην τελευταία στροφή η Artanis μας Πρέβεζα. Άντε να ξεφύγουμε λίγο και από το κλεινόν άστυ!
Σάμπως εμείς ξέρουμε κατά που πέφτει ο Παρθενώνας;

:)) Την Καλησπέρα μου ποιήτρια, μια χαρά σε βρίσκω

Artanis said...

Καλησπέρα @Σοφία...Όλα είναι εντάξει λοιπόν...Θα περάσω να τα πούμε από το μπλογκ σου...Προς το παρόν σε χαιρετώ...

. said...

Εξαιρετικό Αρτάνις.
Εξαιρετικό!

Artanis said...

Καλή μου @Φεγγαροκυρά, δυστυχώς όταν εγώ είχα πάει Πρέβεζα, ήταν μια συννεφιασμένη μέρα, σχεδόν δακρυσμένη...Οι δρόμοι ήταν έρημοι, υγροί και καταθλιπτικοί, δεν κυκλοφορούσε ψυχή, έξω...Σκέφτηκα οτι την εποχή που είχε πάρει τη δυσμενή μετάθεση ο Καρυωτάκης, κάπως έτσι θα ήταν η πόλη, τότε μια μικρή επαρχιακή κλειστή κοινωνία...Με την φιλάσθενη κράση του, τη σύφιλη, τον αναγκαστικό χωρισμό του από την Πολυδούρη και τον απαισιόδοξο χαρακτήρα του, ήταν λογικό να καταρρεύσει ψυχολογικά...
"Θάνατος, είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος είν' οι γυναίκες π' αγαπιούνται
όπως να καθαρίζουνε κρεμμύδια...
Βάσις φρουρά, εξηκονταρχία Πρεβέζης,
κλπ, κλπ..."
Δεν χρειαζόταν καν, να αφήσει σημείωμα...
Χαίρομαι που σου άρεσε το κομμάτι..., είναι βέβαια άκρως πεσσιμιστικό...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

Φίλε @Ektoras, έχεις μπει στο νόημα...Βασικά το κομμάτι μιλάει για την αγάπη, την προδοσία, τη συγχώρεση και τη διάθεση για εκδίκηση που διαρκώς αναβάλλεται...Κι ανάμεσα σ' αυτά, την μοναξιά, την απελπισία, την απομάκρυνση και τέλος την απόρριψη και τον "θάνατο" της σχέσης, του έρωτα...
Η Πρέβεζα έχει να κάνει μόνον με τον Καρυωτάκη, εκεί ο ποιητής εγκατέλειψε ολοκληρωτικά τον πόλεμο, ακολουθώντας μία σειρά προσωπικών τραγωδιών, και 2 αποτυχημένων αποπειρών αυτοκτονίας...Το θέμα είναι να μην φτάσεις εκεί...
Μ' αρέσουν τα σχόλια που μου αφήνεις είναι εύστοχα, το εκτιμώ ιδιαιτέρως αυτό...
Νά 'σαι καλά...Καλό σου βράδυ...

Artanis said...

Καλησπέρα @Ανασαιμιά μου, σ' ευχαριστώ πολύ...Σου στέλνω πολλά φιλιά...

Sophia Kollia said...

Γιάααα, ερχόμουνα και παραλίγο να κουντουλίσουμε διαδυκτιακάκα,χα..χα..
Τα παιδιά θέλουν κατανόηση,,και προδέρμ...
όνειρα γλυκά φιλενάδα

P. Kapodistrias said...

Σκληρό σαν την πραγματικότητα.
Πραγματικό σαν τη Μοναξιά.
Μοναχικό σαν το Σήμερα.
Σημερινό σαν το Αύριό μας...

Χαίρε εσαεί!

Artanis said...

Αχ @Σοφία, μια μανούλα που είσαι και 'συ, με αγάπη για όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως...
Καλό σου βράδυ καλή μου...Φιλιά....

Artanis said...

Καλησπέρα και πάλι @π.κ., κι ό,τι πέρασα από την σημερινή ανάρτηση και άφησα σχόλιο...Έχετε δίκιο, αυτό ακριβώς συμβαίνει, μέσα στη ζωή μας, έξω από αυτήν και επί τα αυτά...
Μια σκληρή, σημερινή, μοναχική, πραγματικότητα...Και μια ακόμα πιο δύσκολη, αυριανή...
Ευχαριστώ για την επανάληψη της επίσκεψης, και τον εκ νέου σχολιασμό..., το εκτιμώ αυτό...
Σας χαιρετώ και σας καληνυχτίζω...

Hfaistiwnas said...

Καληνύχτα...

tzonakos said...

Δεν θυμάμαι πού το έχω ξαναποεί, αλαλ εχω δηλώσει οτι ο Καρυωτάκης παραμένει ενς αγαπημένος μου απο μικρός που ήμουν.
Λιγάκι απαισιόδοξος αλλα εύστοχος, λιγάκι απογοητευμένος αλλα εξηγέι γιατί.

Anonymous said...

Η ποίηση γενικά με δυσκόλευε πάντα. Γι αυτό και με μαγεύει ταυτόχρονα.

Καλημέρααααα

Artanis said...

Καλησπέρα @Ηφαιστίωνα...Καλό απόγευμα...

Artanis said...

Φίλε @Τζονάκο, καλησπέρα...Κι εμένα το ίδιο, φίλε μου...Ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές...
Καλό σου απόγευμα...

Artanis said...

Καλησπέρα @Freedula...Κι εγώ θυμάμαι από το σχολείο που μας βάζανε να αναλύσουμε αυτό που νομίζανε οτι ήθελε να πει ο ποιητής, όμως σημασία νομίζω οτι έχει, να δεί ο καθένας, τί λέει το ποίημα αυτό, στον ίδιο...
Αυτή βασικά είναι η γοητεία της...
Καλό απόγευμα και σε σένα...

ceralex said...

...δυσκολεύομαι να γράψω κάτι..το υπέροχο και το εξαιρετικό παλεύουν με μια γλυκιά πίκρα.

Να είσαι καλά!

Artanis said...

Καλησπέρα @Ceralex...Χαίρομαι που σου άρεσε το κομμάτι...Πέρασα κι εγώ νωρίτερα από το δικό σου μπλογκ και διάβασα το παιχνίδι με τους στίχους...Ωραίο...
Καλό βράδυ...