Blogοπαίχνιδο

Δέχτηκα πρόσκληση από τη sexton και τη roadartist να συμμετάσχω στο παιχνίδι με τα βιβλία. Το συζήτησα και με τις δυο τους, και με τη μεν sexton απάντησα στο μπλογκ της , με τη δε Καλλιτέχνιδα, αποφάσισα να απαντήσω μέσω του μπλογκ μου. Το πρόβλημα εντοπιζόταν στο είδος των βιβλίων που διαβάζω τα τελευταία χρόνια...Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από το 2004 έως σήμερα, διάβασα μόνον μελέτες, έρευνες και δοκίμια που αφορούν τον Όμηρο, την Ιλιάδα και τη Μυκηναϊκή εποχή...Σάρωσα τη βιβλιοθήκη του Παν. Θεσσαλίας, μπήκα σε βιβλιοθήκες Μουσείων της περιοχής, μίλησα με φιλολόγους, αρχαιολόγους, συγγραφείς, κι έκανα κι εγώ τις δικές μου έρευνες στη σχετική βιβλιογραφία (και τίναξα το πορτοφόλι μου στον αέρα)... Κι ακόμα ψάχνω...

Προχθές τελείωσα το βιβλίο του Δ. Ν. Μαρωνίτη "Ομηρικά Μεγαθέματα", 2η έκδοση συμπληρωμένη, Κέδρος, 2005.

Άνοιξα στη σελίδα 123, βρήκα την 5η περίοδο και άρχισα να καταγράφω από την 6η...Και πάνω σε ποιον έπεσα:

"Τότε απογύμνωσαν οι Μυρμιδόνες νεκρό τον Σαρπηδόνα, τραβώντας απ' τους ώμους του όπλα που έλαμπαν, τη χάλκινή του πανοπλία. Αυτήν ο Πάτροκλος, ένδοξος του Μενοιτίου γιος, τη δίνει στους εταίρους του, στα βαθουλά καράβια να τη φέρουν."

Βέβαια, τί περίμενα; Τέτοιο βιβλίο άνοιξα, αυτούς τους ήρωες θα συναντούσα...Μα τον Πάτροκλο και 'δω; Και συ, αγαπητέ κ. Μαρωνίτη;

Έπεται η 1η στροφή από το ποίημα "Η κηδεία του Σαρπηδόνος" του αγαπημένου μου Κ. Καβάφη:

"Βαριάν οδύνη έχει ο Ζευς. Τον Σαρπηδόνα

εσκότωσεν ο Πάτροκλος, και τώρα ορμούν

ο Μενοιτιάδης κ' οι Αχαιοί το σώμα

ν' αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν.

(από τη σελίδα 135, του βιβλίου "Κ.Π.Καβάφης, Ποιήματα, 1882-1932", εκδόσεις Ερμής, 2003).

Όμως από τη σελίδα 123 του ίδιου βιβλίου, 6η περίοδο και μόλις δεύτερη από την αρχή του ποιήματος "Ο Δεκέμβρης του 1903", καταγράφω επίσης τις εξής φράσεις:

"Όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες το μυαλό μου,

οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου"

(Τόσο όμορφα λόγια, στην απλή Δημοτική που ίσως δεν προτιμούσε, αλλά ωστόσο τη χειριζόταν τόσο τρυφερά...)

Στο επόμενο, το πιο αγαπημένο από τα αγαπημένα του Καβάφη. Το σκέφτομαι κι αναρριγώ...

Read More

goodbye yellow brick road

goodbye yellow brick road

Αντίο Δρόμε με τα κίτρινα τούβλα.
Τα χέρια μου ανοίγω στις ειδήσεις να μάθω την αλήθεια μου
μα δε φοβάμαι αυτά που βλέπω,
μόνον αυτά που δε μπορώ να φανταστώ.

Πίσω στο βροχερό καλοκαίρι
στους νερόλακους των δρόμων και των πεζοδρομίων
τους μουχλιασμένους ανθρώπους που περιμένουν
στις στάσεις των λεωφορείων,
σκεπασμένοι με βρυα που τα βοσκάνε σαλιγκάρια.
Οι κίτρινοι δρόμοι τους σβήστηκαν
όταν τα εκρεμμή παραπετάσματά τους κατάρρευσαν
και οι επάλληλες ντροπές τους λιποτάκτησαν
για να θεμελιώσουν το αυτοσυντήρητο σύμπαν των παραστάσεων.
Ξεχασμένοι και κενοί στέκονται στις γωνιές των δρόμων,
στα φανάρια, στις εισόδους των πολυκατοικιών,
χωρίς πυξίδα
και μυρικάζουν το παρελθόν της ματαιωμένης ζωής τους,
όπως τα απαρχαιωμένα δίλεπτα "προσεχώς" των κινηματογράφων.
Στις αδιακρισίες των ματιών τους κυμαίνονται οι πόθοι
που αποδεικνύονται τροχοπέδη
και οι παρεμβολές -στρεβλώσεις στις ατραπούς τους,
που αλώβητες, σαν ηλιαχτίδες τον χειμώνα
χαράζουν τη στασιμότητα των αχανών αποστάσεων μιας ζωής.
Αντίο λοιπόν δρόμε με τα κίτρινα τούβλα
εδώ τελειώνει η δική μου διαδρομή,
μακρυά, πολύ μακρυά από τον τόπο που ονειρευόμουν οδηγείς
εκεί όπου τα πάθη ολοκληρώνονται,
σε μέρη όπου η θλίψη αναγενάται αέναα
και τα τραγούδια της αθωότητας παλιώνουν ανομολόγητα
με την τιμή τους ν' ανεβαίνει συνεχώς
στους οίκους των δημοπρασιών,
κάτω από το φωτισμό φθορίου._

Read More

Κάποτε

Κάποτε

Κάποτε, όταν ήμουν παιδί,
όλα φάνταζαν
μαγικά, ανεξερεύνητα,
μυστήρια, περιπετειώδη.

Στο σχολείο οι δάσκαλοι μου έμαθαν
οτι υπάρχει και μια άλλη ζωή,
αυτή που δεν με άγγιζε,
την αγνοούσα.

Τί δύσκολα το πίστεψα,
πόσο πληγώθηκα
ανακαλύπτοντας,
πόσο πολύ πιο άσχημη ήταν η αλήθεια.

Σκληρό πολύ να σκοτώνεις
τ' όνειρο του παιδιού,
που ζει σ' ένα κόσμο όπου όλα
αστράφτουν από χαρά, ήλιο κι αγάπη
και να του δείχνεις
το πρόσωπο της πραγματικότητας,
των μεγάλων._

(Συνέχεια στο επόμενο...)

Read More

Όπως ένα ποτάμι

Στις 19 Οκτωβρίου πέθανε ο συγγραφέας και ποιητής Θανάσης Κωσταβάρας. Από το 1956 έως το 2006 εξέδωσε 20 ποιητικές συλλογές και 3 τόμους με πεζογραφήματα και θεατρικά έργα, ενώ πολλά έργα του μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Αγγλικά, Πολωνικά και Γερμανικά. Εδώ, παραθέτω ένα από τα ποιήματα της τελευταίας του συλλογής "Χαιρετισμοί" (2006).



Όπως ένα ποτάμι

Στην απόλυτη σιωπή ακόμα
ακούω το σώμα σου.
Και κάτω από του φεγγαριού το αράγιστο σελάγισμα
και στ' άγρια ουρλιαχτά μιας καταιγίδας
εγώ αφουγκράζομαι το τρίξιμο της σάρκας.
Μέσα από τα κρυφά της ρίγη
μαθαίνω τα μυστικά σου.
Τα μυστικά του κόσμου που μου τα εμπιστεύεσαι.
Σαν το νεράκι που κυλάει ανάμεσα
στα χόρτα και τις πέτρες.
Ημερεύοντας τ' αγρίμια του δάσους
που κατεβαίνουν να ξεδιψάσουν.
Φαντασμαγορικά νερά πετάγονται από τα χείλη σου.
Άσπρα λιοντάρια και γαλάζιοι πάνθηρες
παίζουν στα όνειρά σου.
Και τα φιλιά σου
ένα απέραντο λιβάδι με παπαρούνες στο λιόγερμα.
Ένα ποτάμι τελικά.
Που κατεβαίνει απ' τα βουνά.
Χαρίζοντας δροσιά και βλάστηση
στους αναμμένους κάμπους._

Read More

Σταθμός Πελοποννήσου

Στο σκοτεινό σταθμό περιμένω,
με μάτια στεγνά και λαιμό δεμενο ρίχνω γύρω το βλέμμα,
στα πλακάκια που οι σκυφτοί επιβάτες σβήνουν τα τσιγαρα,
στα τζάμια που λεκιάζουν οι σπασμένες υδροροές.
Μάτια που κλείνουν κάτω από την πίεση της νύχτας
και της κούρασης,
με τη σκέψη του ταξιδιού που θα ακολουθήσει.
Οι κουρελιασμένοι clochards των συνοικιών,
ψάχνουν για ζεστασιά και ζητιανεύουν
ένα κέρμα απ' τους περαστικούς,
καθώς στρώνουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους
στο πεζοδρόμιο,
δυο χαρτόκουτα και μερικές εφημερίδες
αδιαφορώντας για τη βροχή που χτυπά μονότονα τους τσίγκους
ή για τα φάλτσα ραδιόφωνα και τους φαντάρους,
με το εισητήριο στο χέρι,
καθοδόν για τη μονάδα...
Ο ύπνος θα πέσει πάνω στους πονεμένους
πηκτός, ζελατινώδης,
δίχως όνειρα αλλά λυτρωτικός,
σαν το άγγιγμα ενός χεριού τις ώρες του πυρετού.
Οι άνθρωποι σε κοιτούν παραξενα,
ερευνητικά αν δεν τους μοιάζεις,
σε βαθμολογούν (με βάση το 10)
αν είσαι δικός τους, όλα μπαίνουν στη σειρά._

Read More

Λέξεις- Σκέψεις

Μ' αρέσουν οι λέξεις, μ' αρεσουν ίσως πιο πολύ από τις εικόνες, οι λέξεις με ωθούν να μιλώ, οι εικόνες με κάνουν να σωπαίνω. Είμαι περιγραφικός τύπος, μ' αρέσουν οι εικόνες με μορφή λέξεων. Δεν μπορώ -για παράδειγμα- να περιηγηθώ στη φύση και ταυτόχρονα να μιλάω, θέλω να ακούω, το τραγούδι του σπίνου, το θρόισμα των φυλλωμάτων, το κελαρυσμα του νερού στο ρυάκι. Θέλω να νοιώθω, το αεράκι στα μαλλιά μου, τις σταγόνες της βροχής στο πρόσωπό μου, την ξαφνική δροσιά μιας τέτοιας στάλας , που θα χτυπησει την επιδερμίδα και εκεί θα διαρραγεί, απο την έκρηξη της συντριβής της πάνω μου...Σπανίως παίρνω ομπρέλα μαζί μου όταν βρέχει, σπανίως κουμπώνω το μπουφάν, επειδή αυτή η αίσθηση χάνεται...

Τέτοια εποχή, στρέφω τα μάτια στον ουρανό, τα ψαρόνια δημιουργούν τη ψευδαίσθηση χειμωνιάτικων χελιδονιών, που τα παρασέρνει ο αέρας και η βροχή, λιμασμένα απο την πείνα και το αγιάζι, είναι τα καημένα...Όταν κατιάζουν στα γυμνά δέντρα, τα μικρά σπιθωτά τους σώματα, προσομοιάζουν με στενομακρα μαύρα φύλλα που αναδεύονται με την ξαφνική ριπή του ανέμου, σα να μην έχουν απο μόνα τους ζωή, σα να εξαρτώνται απο αυτόν τον άνεμο, να τους δώσει κίνηση, υπόσταση...

Μα στην πραγματικότητα περιμένουν, περιμένουν όπως κι εγώ, να έρθει επιτέλους στο φως, το πρώτο πράσινο φύλλο, να κρεμάσουν χνουδωτοί και να φουσκώσουν, οι πρώτοι ίουλοι των δέντρων, ν' ανοίξουν τα μάτια στις άκρες των ξασπρισμένων από το κρύο, βλαστών...Ν' ανθίσουν οι δαμασκηνιές στις λεωφόρους, και μαζί τους ν' ανθίσουν κι οι ηλιαχτίδες που διαπερνούν τα μπαμπακένια σύννεφα, να διαφανεί ο ουρανός, γαλανός, να ενωθεί στην άκρη του ορίζοντα, με τη θάλασσα

Αυτό το απέραντο μπλε,
απόλυτα διαβρωτικό,
θα θρυμματίσει όπως πάντα
τα πάντα,
θα κατακλύσει πόρους
και στεγανά,
αυτή η ακατάλυτη διαφάνειά του
που θα εξαντλήσει,
το απαραβίαστο των αισθήσεων._

Read More

Ο κύκνος

Βρήκα στο Διαδίκτυο ένα καταπληκτικό ποίημα της Αμερικανίδας ποιήτριας Mary Oliver. Ακολουθεί μεταφρασμένο:

Ο Κύκνος

Τον είδες οληνυχτίς να κατρακυλά στο σκοτεινό ποτάμι;
Τον είδες να αναδύεται το πρωί μέσα στην ασημένια αύρα
-μια αγκαλιά λευκά άνθη,
μια τέλεια εξέγερση από μεταξι και λινό καθώς έσκυβε
μέσα στην αιχμαλωσία των φτερών του:
ένας σωρός από χιόνι, μια δέσμη κρίνων,
να δαγκώνει τον αέρα με το μαύρο του ράμφος;
Τον άκουσες να σφυρίζει και να καλεί
μια διαπεραστική σκοτεινή μουσική
-σαν τη βροχή που μαστιγώνει τα δέντρα
-σαν ένα καταρράχτη που σκίζει τα μαύρα βράχια;
Και τον είδες στο τέλος, κάτω από τα σύννεφα
-ένας λευκός σταυρός να διασχίζει τον ουρανό
τα ποδια του σαν μαύρα φύλλα,
τα φτερά του να σκορπίζουν τη λάμψη του ποταμού;
Κι ένιωσες μέσα στην καρδιά σου,
πως ανήκε σε κάθε τι;
Και κατάλαβες επιτέλους τί να την κάνεις την ομορφιά;
Και άλλαξες τη ζωή σου;

Read More

Δοκιμή Νο 61

Πολύχρωμο πλήθος
που σηκώνει τ' όπλο
και στοχεύει
και πυροβολεί
και σκοτώνει
και σκοτώνεται,
είμαστε όλοι μας
ανθρωπάκια,
στις μικρές αγγελίες
στα αζήτητα
μένουμε
ξεπουλάμε
και ξεπουλιόμαστε,
όλοι μας
στην άσφαλτο σκύβουμε
στην πίσσα βουτάμε
τις λερές σκέψεις
βλέψεις,
φοβόμαστε
τρέμουμε
στη σκέψη οτι θα φύγουμε
νωρίς
χωρίς
τίποτε._

Read More