Η σχέση τσάντας- βιβλίου

Συνήθως θέλω να κουβαλάω ένα βιβλίο, -αν όχι και παραπάνω από ένα- μαζί μου. Εκτός από τα καλλυντικά, τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό, πρέπει οπωσδήποτε να έχω κι ένα βιβλίο μέσα στη τσάντα μου. Ακόμα κι όταν πάω να αγοράσω ένα τέτοιο αξεσουάρ, αυτό που με ενδιαφέρει είναι το πώς θα χωρέσει μέσα, το μυθιστόρημα/ συλλογή/ δοκίμιο/ έρευνα, που διαβάζω τη συγκεκριμένη στιγμή, συνήθως το βγάζω από αυτήν που έχω μαζί μου, για να αποφασίσω αν θα πάρω την καινούρια. Αυτό είναι το μόνο κριτήριο επιλογής, από τότε που έπαθα το εξής:

Μια φορά, πήγα στη Βιβλιοθήκη του Παν. Θεσσαλίας να πάρω μερικά βιβλία που τα χρειαζόμουν για τη βιβλιογραφία μου…Δυο βιβλιαράκια της de Romilly, ένα του Dodds, και ένα του Jasper…Το ηλεκτρονικό σύστημα δανεισμού είχε πρόβλημα, ωστόσο η υπάλληλος έκανε την καταγραφή των τίτλων με το χέρι…, τα πήρα. Καλοκαίρι ήταν, ελαφρά ήμουν ντυμένη, κρατούσα ένα τσαντάκι που χωρούσε μετά βίας τα απαραίτητα, πόσο μάλλον να χωρέσουν τέσσερα βιβλία… Αναγκάστηκα να τα κρατάω στα χέρια, πήρα το λεωφορείο, γύρισα σπίτι μου και κάθισα το σαββατοκύριακο, και τα διάβασα…., όλα…

Την Δευτέρα, τα γύρισα πίσω, εν τω μεταξύ, το σύστημα είχε διορθωθεί. Έλα όμως που μου έβγαζαν ότι είχα δανειστεί και 3^ο τίτλο της de Romilly, που εγώ όμως ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα πάρει… «Δεν πειράζει» μου είπαν, η βιβλιοθηκονόμος και ο προϊστάμενός της, «κάπου θα σας παράπεσε», «Μα δεν το πήρα ποτέ» τους είπα κι εγώ, «κρατώ αρχείο της βιβλιογραφίας, και ο συγκεκριμένος τίτλος δεν είναι καταγραμμένος», «Ρίξτε μια ματιά στο σπίτι» να επιμένουν αυτοί, «το σύστημα λέει ότι το δανειστήκατε…»

«Βρε λες να το πήρα και να μη θυμάμαι…» Τι να κάνω και ‘γω, χαζοπείστηκα, αφού επέμεναν κιόλας, «ας ρίξω μια ματιά στο σπίτι» είπα, «να δούμε αν είναι εκεί»…Και σιγά να μην ήταν…Έριξα και μια ματιά στο εργαστήριο μην τυχόν, …τίποτα. Ξαναγυρνάω στη Bιβλιοθήκη.


«Σε περίπτωση που χάθηκε, πρέπει να το αντικαταστήσετε» μου είπαν, κι εγώ τρελάθηκα… «Αφού δεν το πήρα» αντέδρασα, «μα το πήρατε, είναι περασμένο στο αρχείο του Η/Υ» να μου λένε αυτοί…Δεύτερη κρίση τρέλας. Ξαναέψαξα το εργαστήριο, το σπίτι το γύρισα ανάποδα. Έψαξα τις βιβλιοθήκες, τα ράφια μου, το κομοδίνο μου, το γραφείο του Antifash, τη ντουλάπα μου, μέχρι και το συρτάρι του Αρίσταρχου –το κοψοχόλιασα το ζωντανό-, ξαναέλεγξα και τη βιβλιογραφία: Άφαντος ο τίτλος και το βιβλίο…

Πήρα τηλέφωνο στα αστικά λεωφορεία μήπως το έχασα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, πήγα στη σχολή μου μήπως ήταν εκεί, και το σπίτι το έκανα για 3η φορά, φύλλο και φτερό... Τίποτα…

Επικοινώνησα με το βιβλιοπωλείο που ψωνίζω συνήθως ταχυδρομικώς: «Τό και τό», λέω στο Σπύρο, «στείλτο μου με κούριερ, όσο έχει»…5 ευρώ το βιβλίο και 15 η κούριερ για να το έχω εγκαίρως, τη μεθεπόμενη πάω στη βιβλιοθήκη να το παραδώσω. «Είναι στο ράφι» μου λέει η υπάλληλος, που όλες αυτές τις μέρες μου έλεγε ότι το έχω χάσει. «Μα πως είναι στο ράφι, αφού είχε χαθεί», 3^η κρίση τρέλας εγώ. «Μα να, το δείχνει και το σύστημα» μου λέει και μου δείχνει την καταγραφή. «Αν θέλετε, μπορείτε να ανεβείτε να το ελέγξετε» μου προτείνει, αφού προφανώς με είδε που γυάλιζε το μάτι μου…

Ανέβηκα από τις σκάλες 3 ορόφους, δεν είχα την υπομονή να περιμένω 30” να έρθει το ασανσέρ…Ε λοιπόν ναι, ήταν εκεί...Και ώ του θαύματος, ηρέμησα αυτόματα. Το συγκεκριμένο βιβλίο, ήταν ένα αριστούργημα, το λάτρεψα. Το ίδιο απόγευμα που το είχε φέρει ο κούριερ, το είχα διαβάσει απνευστί. Πήγα λοιπόν στο ισόγειο, χαιρέτησα την υπάλληλο, πήρα το βιβλιαράκι μου, του έφτιαξα χειροποίητο σελιδοδείκτη από τα χεράκια μου -όπως κάνω και με όλα τα βιβλιαράκια μου-, και το έβαλα στα «δικά μου» ράφια στη βιβλιοθήκη, και το καμαρώνω. Και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον ενδιαφέρεται για τέτοια εξειδικευμένα αναγνώσματα:

Jacqueline de Romilly «Σημερινές προοπτικές για το Ομηρικό Έπος». Εκδόσεις Καρδαμίτσα,1992.