ΜΠΟΥΜΠΑ ο αγριόχοιρος

Πέρυσι τον Ιούνιο, ένα βράδυ Κυριακής κοντά στις 11, μας πήραν τηλέφωνο στο σπίτι, τα παιδιά από το σταθμό, για ένα ζώο που θα έφτανε εντός ολίγου από το Νότιο Πήλιο. Χρειάζονταν βοήθεια, το ζωντανό έπρεπε να συνοδευτεί στον κτηνίατρο, με το αυτοκίνητό μας, και να το κρατάνε τουλάχιστον τρεις για να περάσει τις ακτινογραφίες και να του μπει ορός. «Αρκούδα είναι ρε γαμώτο;» τους ρώτησα, «έχω ταξίδι για δουλειές αύριο, πάω Αθήνα με το 1^ο πρωινό» (ήτοι 5.30). «Όχι, όχι» γέλασε ο Vulpes, «είναι αγριογούρουνο…» «Καλά, με δουλεύεις;» τον ρώτησα κι εγώ, «πού θα χωρέσει το θηρίο, πρέπει να βγούμε εμείς απ’ το Polo για να μπει αυτό…Εκτός του ότι το φοβάμαι…Έχει δοντούκλες;» «Μωρό είναι βρε» είπε κι εκείνος, «ελάτε να το πάμε, και φεύγετε μετά…»
Πήγαμε στο σταθμό, πάνω στην ώρα έφτασε και ο άνθρωπος που το είχε βρει χτυπημένο στη μέση του δρόμου, βγήκαμε και γνωστοί στο τέλος, ο Antifash και η γυναίκα εκείνου είναι συνάδελφοι…Πριν απ’ αυτόν είχε σταματήσει ένα αυτοκίνητο με αθηναϊκούς αριθμούς, ο τύπος όμως κουβαλούσε την οικογένειά του μαζί, μόλις είδε τους δυο νεαρούς να κατεβαίνουν από το αμάξι να πλησιάζουν το χτυπημένο μωρό που σπαρταρούσε στην άσφαλτο και τα παιδιά του να βάζουν τα κλάματα, τσαμπουκαλεύτηκε και το πήρε…, το τύλιξε σε μια πετσέτα θαλάσσης και το έφερε. Ο Antifash μας άφησε στο γιατρό και γύρισε στο σπίτι να βάλει τα παιδιά μας για ύπνο, επέστρεψε μετά από λίγο κι εκείνος…

Το μωρό είχε ακόμα ρίγες στην ράχη του, ήταν αρσενικό ενός χρόνου, μόλις του φύτρωναν και οι χαυλιόδοντες, είχε και κάτι γουρουνόψειρες πελώριες (τις ξεπάστρεψα όλες η ίδια) άλλα κατά τα άλλα, ήταν πεντακάθαρο…, είχε και κάτι μακριές βλεφαρίδες… «Μμμμ, 7 κιλάκια είναι…Ωραίο θα ήταν με πατατούλες…» είπε ο γιατρός, μετά το ζύγισμα, ενώ φρόντιζε κι ένα θηλυκό λυκόσκυλο, την Ήρα, που την είχαν δηλητηριάσει, «Άντε κοίτα τη κοιλιά σου πού έχει φτάσει, που θες να το φας κιόλας…» τον κορόιδεψε ο Vulpes, που δε σηκώνει και πολλά-πολλά …. «Ας το φάω εγώ απόψε, κι αρχίζω από αύριο δίαιτα…», απάντησε ο άλλος, και μετά κάτι του είπε ο Vulpes, ανακατεύτηκε και ο Antifash στη συζήτηση… Εγώ δεν μίλησα, είχα το νου μου να χαϊδεύω το σκυλί που υπέφερε, και να ελέγχω το βουτζά, δεν είχα όρεξη γι’ αστεία …Ο ιδιοκτήτης της καθόταν στο πάτωμα πλάι της, και προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο μιλώντας της…Δεν τα κατάφερε τελικά, το καημένο το ζωντανό…Πέθανε αφού φύγαμε εμείς παίρνοντας μαζί μας το μωρό για να το πάμε στο σταθμό, το μάθαμε μερικές μέρες μετά...
Το είπαμε Μπούμπα και έμεινε μια μέρα στον ορό, χωρίς να αντιδρά και μας δέχτηκε εύκολα, πανέξυπνο ήταν το μωρό…Η ακτινογραφία έδειξε λίγο υγρό στους πνεύμονες, εξαιτίας του ατυχήματος, κατά τα άλλα είχε μόνον εκδορές…Όταν σηκώθηκε στα πόδια του το βάλαμε σε ένα τεράστιο κλουβί, έτρωγε 2 φορές την ημέρα, έπινε 1,5 λίτρο γάλα καθημερινά…Όταν πήγαινα να πλύνω το κλουβί, μαζευόταν στη μια γωνιά κι εγώ έπλενα και σκούπιζα με τη σκούπα την άλλη (στην αρχή ορμούσε στη σκούπα, μετά κατάλαβε ότι ήταν τελείως άψυχη, και δεν μπορούσε να τον πειράξει), και μετά του έκανα σινιάλο να φύγει από ‘κει για να καθαρίσω, κι αυτός πήγαινε από την καθαρή πλευρά και έπλενα τη βρώμικη…Όταν τελείωνα με το καθάρισμα του κλουβιού, καθόταν και τον κατάβρεχα κι αυτόν, και μου γύριζε την πλάτη να τον βρέξω κι εκεί που δεν τον έφτανα…Ένα πρωινό, άνοιξα το κλουβί για να του πάρω τα σκεύη του φαγητού, και μου τα έφερε ο ίδιος στην πόρτα, βάζοντάς τα το ένα μέσα στο άλλο κατά μέγεθος…(Απίστευτο;)

Τον αφήσαμε ένα μήνα αργότερα…Τον πήραμε στο αμάξι, με χίλια- δυο βάσανα το βάλαμε σε ένα pet-porter, το μεγαλύτερο του Σταθμού, τα 9,5 κιλά είχε φτάσει το καμάρι μου….Τον βγάλαμε και τον αφήσαμε για λίγα λεπτά πριν ανοίξουμε το πορτάκι, το κουτούλησε και πετάχτηκε έξω σα να το κυνηγούσαν, είμαι σίγουρη ότι είχε καταλάβει ότι γυρνούσε στη φύση…Η ψηφιακή πρόλαβε να τραβήξει μια σκιά, κι αυτό ήταν όλο…, βρήκε έναν κατηφορικό ντορό, κι εξαφανίστηκε…