Η άνοιξη των χελιδονιών

(Το βίντεο το βρήκα στο κανάλι του Green Corfu...Η Κέρκυρα διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς χελιδονιών στην Ελλάδα)

Μετά από χρόνια που λείπαμε, είδαμε και πάλι φέτος να επιστρέφουν τα χελιδόνια. Τα ακούσαμε πριν τα δούμε, το πρωί της 25ης Μαρτίου, στην Νέα Αγχίαλο...Το μεσημέρι που γυρίσαμε στο Βόλο, ήδη τα σπιτοχελίδονα ψάχνανε για τις φωλιές τους, και οι σταχτάρες πετούσαν πολύ ψηλά, κυνηγιόντουσαν και κυνηγούσαν, ενώ έπεφταν ψιλές στάλες βροχής...

Ίσως να μην το ξέρετε, αλλά στην Ελλάδα έχουμε 5 είδη χελιδονιών και 3 είδη σταχταρών, μικρά όμορφα πουλιά, που ταξιδεύουν 10.000 χιλιόμετρα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για να αναπαραχθούν στην χώρα μας...Και τον Σεπτέμβρη, μαζεύονται πάλι σε μεγάλα κοπάδια, και ξαναφεύγουν για να ξεχειμωνιάσουν σε πιο θερμά κλίματα, μεταναστεύουν στην Αφρική, άλλα 10.000 χιλιόμετρα μέχρι εκεί...Μα τις φωλιές τους τις κάνουν εδώ, εδώ ζευγαρώνουν και γεννάνε τα αυγά τους, εδώ μεγαλώνουν τα μωρά τους, και εδώ επιστρέφουν πάντα, παλιά και νέα ζευγάρια, και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται, στην πατρίδα τους, στα σπιτικά τους. (στην φωτό, με κίτρινο είναι οι περιοχές εγκατάστασης και ωοτοκίας, και με μπλε είναι οι περιοχές της μετανάστευσης)

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με το πρώτο γνώριμο τιτίβισμα, τηλεφωνιόμασταν με τον Σταύρο, τη Μέλπω και τη Δέσποινα, επισήμως η εποχή των νεοσσών, στο σταθμό, άρχιζε συμπτωματικά με ένα μωρό χελοδονάκι...Και μετά έρχονταν όλα τα άλλα είδη: τα δεκαοχτουράκια, τα σταχταράκια, τα κιρκινεζάκια, τα τυτούδια, οι χουχουριστές, και ακόμα, τα πελαργάκια, και ένα σωρό άλλα φτερωτά, που είχαν την ατυχία να στριμωχτούν μέσα στις φωλιές και να βρεθούν στο κενό...

Και κατά παράδοξο τρόπο, τα χελιδονάκια ήταν αυτά που συνεργάζονταν καλύτερα, και στο τέλος απελευθερώνονταν, με τα μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας...Την ώρα του ταΐσματος τρώγανε όλο το φαγητό τους, το βράδυ μαζεύονταν όλα μαζί και γίνονταν μια κουμουλίτσα διπλώνοντας τα κεφαλάκια τους κάτω από τις φτερούγες τους, και όταν ήταν σχεδόν έτοιμα να φύγουν, φτεροκοπούσαν ανυπόμονα και  δοκιμάζανε τα φτερά τους... Δεν μας φοβόντουσαν, μας κοιτούσαν στα μάτια και καταλαβαίνανε οτι θέλαμε να τα βοηθήσουμε...

Φέτος βλέπω στην γειτονιά μόνον ένα ζευγάρι χελιδόνια, όμως η φωλιά τους βρίσκεται στην ιδιοκτησία ενός γείτονα, που κάνει ό,τι μπορεί για να τη διατηρήσει. Έχει και 2 νεαρά παιδιά στην εφηβεία και προσέχουν κι εκείνα... Και η αλήθεια είναι οτι μόνον από νεώτερους ακούω πως τους ενδιαφέρουν τα πουλιά, οι γηραιότεροι γείτονες εκνευρίζονταν με την χαρά των χελιδονιών, το τιτίβισμα -και ακόμα περισσότερο-με την "απεχθή" κουτσουλιά (που έρχεται μαζί με την εγκατάσταση των πουλιών) και ρίξανε τις παλιές φωλιές, με αποτέλεσμα εκείνα να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά...
Μια τέτοια περίπτωση ήταν και τα πεθερικά μου, που θεωρούσαν οτι λερωνόταν η βεράντα τους, και τώρα, όσο κι αν θέλουμε εμείς, τα σπιτοχελίδονα δεν ξαναγυρνούν...Τα πουλιά δεν είναι χαζά και δεν ξεχνούν, και η διάρκεια ζωής τους, μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 13 χρόνια... Ένας επιπλέον λόγος είναι και οτι στις πόλεις, δεν υπάρχει χώμα και λάσπη, και τα πουλιά χρησιμοποιούν τις παλιές φωλιές...Μόνον αν υπήρχαν ήδη κι άλλες, στον ίδιο χώρο, τα νέα ζευγάρια θα ξαναχτίζανε...

Εκτός βέβαια και αν...(δείτε το βίντεο)

Αυτό έχω σκοπό να κάνω κι εγώ, ίσως όχι φέτος -επειδή τα πουλιά γύρισαν πια, και οι αναγνωριστικές πτήσεις έχουν πλέον τελειώσει- αλλά οπωσδήποτε του χρόνου: Θέλω τα χελιδόνια να γυρίσουν...Όσο για τα λερώματα, υπάρχουν τρόποι: Ένας φίλος, ο Πέτρος, κολλάει διαφανές αυτοκόλλητο πάνω στο τοίχο, γύρω από τη φωλιά, έχει τοποθετήσει μια λεπτή σανίδα από κάτω, ωστε να μην πέφτουν οι κουτσουλιές στη βεράντα, και κάθε χρόνο τον Οκτώβρη, τα αλλάζει και τα έχει έτοιμα για τον επόμενο Μάρτη που επιστρέφουν τα πουλιά. 

Η φωλιά ήταν παλιά, την είχαν χτίσει τα χελιδόνια, κολλητά πάνω στο σίδερο στήριξης της τέντας (που ήταν ακόμα πιο παλιά), στο μπαλκόνι του. Αλλά το μέταλλο σάπισε, έπρεπε να αλλαχτεί όλο το σύστημα, όμως ο τεχνίτης που ανέβηκε στη σκάλα, τους είπε οτι η φωλιά είχε μωρά και το είχε για κακό να τους τη χαλάσει...Ο Πέτρος και η γυναίκα του περιμένανε το πρώτο τους παιδί τότε, και την απόφαση την πήρανε αμέσως: Η φωλιά θα έμενε, οι επισκευή θα γινόταν τον Οκτώβριο -αφού θα φεύγανε τα χελιδόνια-, φέρανε λοιπόν 2 τεράστιες ομπρέλες τύπου καφετέριας και περάσανε όλο το καλοκαίρι με αυτές...Και το φθινόπωρο, καλέσανε πίσω τον μάστορα, που έκοψε προσεκτικά την φωλιά να μην την χαλάσει, έφτιαξε την τέντα, και την ξανακόλλησε στη θέση της, με logo στιγμής...

Αλλά την καλύτερη ιστορία την έχω ακούσει και δει η ίδια, στην Πάλτση στο Πήλιο, το 2008, το καλοκαίρι πριν φύγουμε για τη ΝΖ. Είχαμε κανονίσει να περάσουμε μερικές μέρες εκεί, και κλείσαμε δωμάτια σε ένα παραθαλάσσιο ξενώνα, και μια φιλική οικογένεια που παραθέριζε σε σπίτι κοινού φίλου, μας τηλεφώνησαν και κανονίσαμε να συναντηθούμε σε κοντινή καφετέρια και ταβέρνα για να πιούμε τον καφέ μας παρέα, πριν πάμε στη θάλασσα. Και όταν πήγαμε εκεί, είδαμε το θαύμα: Κάτω από το καφασωτό, και μέσα στα δοκάρια του στέγαστρου, ήταν χτισμένες 2 δωδεκάδες φωλιές, και τα πουλιά μπαινόβγαιναν πετώντας κάτω από το στέγαστρο, ανενόχλητα. 

"Τα περιμένω κάθε χρόνο", μου είπε ο νεαρός ιδιοκτήτης, όταν τον ρώτησα τί και πώς. " Στην αρχή είχαμε μόνο 2 φωλιές, και ο πατέρας μου ήθελε να τις σπάσει, αλλά δεν τον άφησα...Αυτά είναι τα σπιτικά τους, εγώ θα ήθελα να με διώξουν από το σπιτικό μου; Έφτιαξα φαρδιά ξύλινα πατήματα λοιπόν, και τα βίδωσα στο στέγαστρο κάτω από τις φωλιές, και την επόμενη χρονιά, τα πουλιά ξαναγυρίσανε με τα παιδιά τους, και χτίσανε κι εκείνα δικές τους φωλιές, και τώρα, έχω όλα αυτά τα χελιδόνια κάτω από την στέγη μου, και με ξέρουν και δεν με φοβούνται, με μάθανε..."

"Κι αν πέσει κανένα μωρό από τη φωλιά; " τον ξαναρώτησα.

"Αν πέσει, θα πέσει στο πάτημα, κι εκεί, το βρίσκουν αμέσως τα γονικά του και το ταΐζουν... Και κάποια στιγμή που θα λείπουν τα μεγάλα, παίρνω μια καρέκλα, το πιάνω μαλακά-μαλακά, και το ξαναβάζω στη φωλιά του...Και το βράδυ, που κλείνει το μαγαζί, και κάθομαι και αγναντεύω προς τη Σκιάθο και παίρνω μια ανάσα από τη δουλειά, τα ακούω μέσα στις φωλιές τους που μουρμουρίζουν μέσ' τον ύπνο τους..."

Δεν έχω λόγια, αυτό μόνο, όπως το είπε αυτός ο καλός άνθρωπος: Εγώ θα ήθελα να με διώξουν από το σπιτικό μου;

Ήρθε, ήρθε χελιδόνα
ήρθε και άλλη μεληδόνα
κάθησε και λάλησε και γλυκά κελάηδησε:
"Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ
κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι αν χιονίσεις
κι αν κακίσεις,
πάλιν άνοιξη θ' ανθίσεις."

Καλή άνοιξη, σε όλους...

UPDATE: Χθες και σήμερα, 28-29/3, έκανα μια μικρή έρευνα στην γειτονιά μου, και  τελικά εντόπισα 11 φωλιές, από τις οποίες οι 10 ήταν ήδη σε χρήση, και όλα αυτά, μόνον σε έναν δρόμο, στην ευθεία από το σπίτι μου...Τα πράγματα είναι καλύτερα απ' ό,τι τα υπολόγιζα :)

Read More

Καρναβάλι 2013

Πέρασε λοιπόν και η αποκρηά, μπήκαμε στη Σαρακοστή...Δεν ξέρω κατα πόσο ακολουθείτε το τελετουργικό εσείς, αλλά εμείς, τουλάχιστον στα βασικά, είμαστε παραδοσιακοί : Η Καθαρή Δευτέρα θέλει λαγάνα, αλλά η αντιβίωση και η καλή υγεία, θέλουν τα γαλακτοκομικά (και τα άλλα τους), οπότε εμείς νηστεία δεν κάνουμε...Αυτές τις μέρες πάντως, τις ευχαριστηθήκαμε όσο μπορούσαμε: Φίλοι και συγγενείς ήρθαν από τις πόλεις που ζουν για να περάσουν το τριήμερο, και προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε κάθε στιγμή ήλιου, αν και "με δόντια"...Ήταν όμως πολύ ωραία, η παραλία του Βόλου, οι καφετέριες, τα τσιπουράδικα ήταν γεμάτα, και το καρναβάλι την Κυριακή, παρόλο που ήταν  πολύ λιτό, ήταν πολύ έντονο:)

Μπαλόνια προς πώληση, το απόγευμα της Κυριακής στην παραλία.

Οι εκδηλώσεις λοιπόν, είχαν ξεκινήσει από νωρίς, η "παρέλαση" όμως, θα ξεκινούσε στις 5 το απόγευμα. Έκανε αρκετό κρύο και οι κόρες μου ετοιμάζονταν για κανα τρίωρο, όταν αποφάσισα να κατέβω μόνη μου στην παραλία, να βρω τις φίλες μου και να τραβήξω όσες περισσότερες φωτό μπορούσα, με σκοπό να μείνω μέχρι και τα βεγγαλικά (αλλά με τη Σούμπα και την Ελένη, βαρεθήκαμε και φύγαμε, και προτιμήσαμε να το ρίξουμε στις σαγκρίες και τα αλμυρά :)

Μια νεαρή Βραζιλιάνα άνοιξε την παρέλαση...Βασικά έκανε αρκετό κρύο (χιόνισε πάλι στο Πήλιο) και είμασταν όλοι μπουμπουλωμένοι, και το λυπήθηκα το κοριτσάκι που πήγαινε χορεύοντας έτσι γυμνούτσικο, πίσω της ακολουθούσε ένα γκρουπ με Βραζιλιάνικα κρουστά, και πιο πίσω ακολουθούσαν ομάδες από διάφορες χώρες, μαζί με Έλληνες καρναβαλιστές που χόρευαν στους ρυθμούς της μουσικής

Υπήρχε Αφρικανική εκπροσώπηση,  Ινδονησιακή, η ομάδα της Αργεντινής χόρευε ταγκό,  η ομάδα της Ισπανίας, φλαμένκο, όμως αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν το χρώμα και η καρναβαλιστική διάθεση του κόσμου, μπορώ να πω οτι ζήλεψα που δεν ντύθηκα και δεν συμμετείχα κι εγώ, και ίσως να το κάνω, του χρόνου :)

Χρώματα, καπέλα, μπαλόνια, μάσκες, στολές, όλοι προσπαθούσαν να συμμετάσχουν, χόρευαν, και πηγαίνανε προς το κτίριο του Παπαστράτου, όπου δίπλα στο ηρώο είχε στηθεί η σκηνή που θα έπαιζαν μπάντες και θα χορεύανε οι διάφορες καλεσμένες χορευτικές ομάδες, μέχρι να έρθει η ώρα της καύσης του βασιλιά Καρνάβαλου και των βεγγαλικών...Γινόταν όμως χαμός και αποφασίσαμε να γυρίσουμε και να πάμε προς το κέντρο της πόλης, ενώ από τα μεγάφωνα ανακοίνωναν οτι είχε χαθεί ένα παιδάκι και το ψάχνανε...Τελικά το βρήκαν μέσα σε ένα 5λεπτο από την ώρα της ανακοίνωσης, και το πήγανε στην σκηνή, απ' όπου το παρέλαβε ο μπαμπάς του (τέλος καλό, όλα καλά)

ΟΙ υπόλοιπες φωτό ακολουθούν χωρίς σχολιασμό, επειδή θεωρώ οτι ήδη έγραψα υπερβολικά πολλά, ενώ οι φωτογραφίες τα δείχνουν καλύτερα :)

Καλή Σαρακοστή σε όλους, και του χρόνου :)

Read More

"Φταίνε τα Τραγούδια", Δημήτρης Θεολόγου

Βασικά αναρωτιέμαι αν πρέπει να συνεχίσω να χρησιμοποιώ το μπλογκ ως μέσο παρουσίασης των διαφόρων Ελληνικών ζητημάτων (όπως πχ τα τελευταία χρόνια έκανα με τα ΝΖηλανδικά ζητήματα)...Αλλά σκέφτομαι οτι αφού βρίσκομαι πλέον στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να κάνω τέτοια ποστ, μιας και οι Έλληνες τα ζουν και τα ξέρουν ήδη, και εγώ την πολλή μίρλα δεν την αντέχω, την βαριέμαι...Εκτός αυτού δεν παρακολουθώ τα Ελληνικά τσοντοκάναλα (αν θέλω να δω πορνό, μπορώ να το δω και στο διαδίκτυο, δεν είναι ανάγκη να εκνευρίζομαι παρακολουθώντας τις Ελληνικές ειδήσεις), και ενημερώνομαι αποκλειστικά από τα διαδίκτυο, και για τα διεθνή νέα, παρακολουθώ το BBC...Το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι δεν έχω ήχο στο desktop, και πρέπει σύντομα να πάρω ένα ζευγάρι ηχεία, οπότε το ποστ σχετικά με τους Καναδούς και την πολιτική τους στην εκμετάλλευση των πρώτων υλών άλλων χωρών, αναγκαστικά θα καθυστερήσει.

Πέρα από τα ζητήματα της επικαιρότητας, τις μέρες αυτές είχα την δυνατότητα να συναντήσω αρκετούς διαδικτυακούς και μή φίλους, με αφορμή μια παρουσίαση βιβλίου, που έγινε στο Βόλο, την περασμένη Κυριακή 3/3, στην Αριάδνη στο Μεταξουργείο, και που οργανώθηκε από την ομάδα του Bookcrossing στον Βόλο, και το βιβλιοπωλείο Γράμματα στην Ν. Ιωνία :)

Ο Δημήτρης λοιπόν, γνωστός και ως μπλογγερ Saltatempo (λινκ), με κάλεσε μέσω ΦΒ στην εκδήλωση, και καθώς ήξερα οτι θα ήταν παρόντες αρκετοί φίλοι, αποφάσισα να πάω να συστηθώ, να δω την παρουσίαση και να ακούσω όμορφα τραγούδια, σαν αυτά που ενέπνευσαν τον φίλο Δημήτρη, να γράψει τα ποιήματα και τα κείμενά του. Για το βιβλίο μίλησε ο Αντώνης Αντωνίου εκπαιδευτικός, και υπεύθυνος σχολικών δραστηριοτήτων Μαγνησίας, την παρουσίαση πλαισίωσαν μουσικά ο Νίκος Ιακωβίδης, ο Κώστας Βλαχούτσος και η Ελεάννα Βαρελά, ενώ ποιήματα και κείμενα διάβασαν η Δήμητρα Σκουφογιάννη και ο Σπύρος Μακρυγιάννης. Την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος Δανάη Πίκουλα. 

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα των εκδόσεων "Μετρονόμος" (λινκ) 

"Τα κείμενα του Δημήτρη Θεολόγου τόσο τα πεζά, όσο και τα έμμετρα, ανακατεύουν μνήμες και εποχές, «Χρωματίζουν» μια πορεία ζωής, με στίχους, τραγούδια και έντονες βιωματικές αναφορές, δοσμένες με ευαισθησία και αφηγηματικό λόγο. 

Στο βιβλίο του καταγράφει δυνατές στιγμές της διαδρομής του, από τις φτωχογειτονιές της Νέας Ιωνίας στο Βόλο στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια, στο Νέο Ψυχικό της δεκαετίας του ’60, το Νέο Ψυχικό των μικρασιατών προσφύγων , με τα μικρά σπιτάκια και τις αυλές. Και διατηρεί ζωντανή και δεμένη με όμορφα τραγούδια στιχάκια, αυτή τη διαδρομή με το δικό του πήγαιν’ έλα Βόλος – Αθήνα – Βόλος.

Μέσα από αφηγήσεις, ντοκουμέντα και φωτογραφίες μιλά για τους ωραίους ανθρώπους που τον έκαναν να αγαπήσει με πάθος την μουσική και τα τραγούδια. Τον Παναγιώτη Αχειλά, μεγάλο καλλιτέχνη στο βιολί και το κανονάκι και τον Νίκο Θεολόγου λαϊκό τραγουδιστή της μικρασιατικής παράδοσης. Δάσκαλοι κι οι δυο, στυλοβάτες της σχολής παραδοσιακής μουσικής της Νέας Ιωνίας του Βόλου, που έφεραν πολλούς νέους ανθρώπους κοντά στην μουσική παράδοση των προσφύγων και έδωσαν δεκάδες συναυλίες σε όλοι την Ελλάδα. 

Στίχοι, λέξεις, μελωδίες. 

Καταφύγια μυστικά. 

Καταπακτές αναμνήσεων για ωραίους και ηττημένους. 

Για μαχητές και για ονειροπόλους. 

Ανοίξτε την καρδιά σας...
Σκύψτε με προσοχή σ’ αυτά τα γράμματα. 

Αφεθείτε στις ιστορίες του...
Ταξιδέψτε... 

Η ζωή του όλη, είναι τραγούδια. 

Τραγουδήστε τα μαζί του. 

Τις δύσκολες στιγμές λυτρώνουν τα τραγούδια 

γλυκά σε παίρνουν αγκαλιά σαν τη μαμά 

έχουν ζωή και μυρωδιά σαν τα λουλούδια 

που μέσα κρύβεται των στίχων η ομορφιά.

Ο Δημήτρης Θεολόγου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια στην Νέα Ιωνία του Βόλου. Στα πέτρινα χρόνια του ΄60 η οικογένεια του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αθήνα (στο Νέο Ψυχικό). Τελειώνοντας το δημοτικό ξεκίνησε να δουλεύει σαν υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο ενώ παράλληλα τελείωσε νυχτερινό Γυμνάσιο και Λύκειο. Έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές για μια δεκαετία. Ταξίδεψε με όχημα την μουσική και τα τραγούδια μέσα από τις συχνότητες της «Κοκκινοσκουφίτσα στα fm», του «Αιγαίο fm», του «Ράδιο Βερόνικα» και της «Αθηναϊκής Ραδιοφωνίας». Σήμερα εργάζεται σαν υπεύθυνος πωλήσεων στο χώρο των βιβλιοχαρτοπωλείων και κατοικεί στο Χαλάνδρι"

Η εκδήλωση ήταν πολύ ωραία, και ο συγγραφέας ήταν συγκινημένος σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου, ενώ και το μουσικό μέρος της βραδιάς, ήταν πολύ πετυχημένο...Τράβηξα και μερικά βιντεάκια, αλλά λόγω του φόρτου των ημερών, δεν μπορώ να τα μεταφορτώσω όλα, αλλά θα ποστάρω μόνο το Σμυρναίικο "Στό' πα και στο ξαναλέω", τραγουδισμένο ζωντανά, από τον ταλαντούχο Νίκο Ιακωβίδη, τον ιδιοκτήτη της "Αριάδνης"  .

Καλοτάξιδο το βιβλίο Δημήτρη μου, και ευχαριστώ για την ιδιόχειρη αφιέρωση :)

Read More