Ένα βραβείο, 2 βίντεο και πολλές φωτό...

Αγαπημένοι μου, τις περασμένες μέρες αρκετοί μπλογκοφίλοι μου πρόσφεραν το βραβείο αξιαγάπητου μπλογκ...Κανονικά πρέπει να αναφέρω 15 φίλους στους οποίους θέλω να προσφέρω αυτό το βραβείο, αλλά ειλικρινά επειδή θεωρώ πως όλα τα μπλογκ του blogroll μου, είναι αξιαγάπητα, το προσφέρω σε όλους ανεξαιρέτως... I love you guys!!!

Κι εγώ σαν τους περισσότερους, συγκλονίστηκα με την είδηση του θανάτου του Michael Jackson...Καθώς "έβοσκα" λοιπόν στο διαδίκτυο για να δω τα νεώτερα, έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο...

Στο θεμα μας τώρα, όπως το είχα προαναγγείλει, στο προηγούμενο ποστ:

Τα ζώα και τα πουλιά της ΝΖ

Τα υπερπολύτιμα kiwi, που στην πραγματικότητα είναι 5 διαφορετικά υποείδη του είδους Apteryx, κινδυνεύουν με ολοκληρωτική εξαφάνιση, και βάσει στατιστικών στοιχείων, μέχρι το 2020, θα έχουν απομείνει μόνον τα πουλιά εκείνα που θα βρίσκονται σε τεχνητό ή σε απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον. Είναι αυστηρά μονογαμικά και τα μοναδικά στον κόσμο που τα θηλυκά διαθέτουν 2 ωοθήκες σε συνεχή λειτουργία...

Τα Pukeko (Porphyrio porphyrio melanotus) στενός συγγενής του άλλου σπανιότατου είδους Takahe (Porphyrio hochstetteri ) ένα είδος νερόκοτας, με τεράστια δάχτυλα στα πόδια του και με ικανότητα πετάγματος (αντίθετα από τον σχεδόν πανομοιότυπο συγγενή του). Προστατεύονται αυστηρά, και είναι κοινό θέαμα σε περιοχές δίπλα σε νερό, ρεζέρβες, κοίτες ποταμών, υγροβιότοπους, ακόμα και μέσα στην πόλη...

Το kererū ή περιστέρι της Νέας Ζηλανδίας( Hemiphaga novaeseelandiae) είναι ένα πολύ μεγάλο περιστέρι που ο μέσος όρος του βάρους του, φτάνει τα 650 γρ. (έχουν αναφερθεί και άτομα βάρους 850 γρ). Προστατεύεται από τη νομοθεσία, αλλά η λαθροθηρία δυστυχώς συνεχίζεται, παρόλο που το κράτος προσπαθεί να την ελέγξει...Ζει ακόμα και σε ρεζέρβες μέσα στην πόλη, και οι νεοσσοί του είναι διπλάσιοι από αυτούς του κανονικού περιστεριού (τους έχω δει...)

Το Kea (Nestor notabilis), στενός συγγενής του kaka (Nestor meridionalis), είναι ένα από τα πιο έξυπνα πουλιά στον κόσμο...Ζει στα βουνά της Νέας Ζηλανδίας και εκτός από την τρομερή εφευρετικότητά του, είναι πολύ φασαριόζος και ...σεσημασμένος κακοποιός...Μπορεί να επιτεθεί σε ανθρώπους και ζώα, το ίδιο εύκολα όπως μπορεί να καταστρέψει αυτοκίνητα, μηχανές, να ξεσκεπάσει κάδους σκουπιδιών κλπ...Προστατεύεται αυστηρά από τον νόμο...Ρίξτε μια ματιά και στο βίντεο, για να καταλάβετε περι τίνος πρόκειται...

Το Weka (Gallirallus australis) είναι ακόμα ένα άπτερο είδος, που προστατεύεται αυστηρά από την νομοθεσία...Θεωρείται "ευάλωτο" και κάποια υποείδη του είναι και απειλούμενα...Σε κάποιες περιπτώσεις προσπάθησαν να μετακινήσουν πληθυσμούς Weka σε ερημικά νησιά κοντά στις ακτές τις χώρας, προκειμένου να τα προστατέψουν, αλλά καθώς το "αίσθημα του σπιτιού" είναι πολύ ισχυρό σ' αυτά τα πουλιά, εκείνα γύρισαν πίσω στις περιοχές τους, έστω και ...κολυμπώντας...

Το tuatara ανήκει στο είδος sphenodontia και φτάνει σε μήκος μέχρι τα 80 εκ. και πολλοί το αναφέρουν ως "ζωντανό απολίθωμα". Προστατεύεται αυστηρά και ένα υποείδος του που θεωρούνταν οτι είχε εξαφανιστεί από το 1889, βρέθηκε όλως τυχαίως μόλις φέτος, μέσα σε προστατευόμενο βιότοπο...

Ο Μαύρος κύκνος της ΝΖ, εξαφανίστηκε περίπου την εποχή ανάμεσα στην άφιξη των Μαορί στα νησιά και την αποίκισή τους από τους Βρετανούς...Η ακριβής χρονολογία είναι άγνωστη, αυτό που έχει σημασία όμως είναι οτι το είδος επανεισήχθει από την Αυστραλία, για να "ομορφύνει" τους κήπους των αποίκων...Κάποια άτομα έφτασαν και μόνα τους και τώρα συναντώνται τόσο στο κέντρο της πόλης, όσο και σε βιοτόπους στις γύρω περιοχές και σε όλη τη χώρα...Φυσικά είναι προστατευόμενο είδος...Στη φωτό, μια κυκνίνα κλωσσάει τα αβγά της...Ο αρσενικός βρισκόταν κάπου τριγύρω, έτοιμος να βοηθήσει...Είναι μονογαμικά πουλιά...Και πανέμορφα...

Τα γουρούνια kunekune, θεωρείται γενικώς οτι εισήχθησαν από την Νοτιοανατολική Ασία, από ναυτικούς ή εμπόρους, γύρω στο 1880, αν και είναι γνωστό οτι και οι πρώτοι Μαορί είχαν φέρει γουρούνια κάποιου είδους, μαζί τους...Έχουν κοντά πόδια και χοντρό σώμα, προγούλια και ιδιότυπα ρύγχη, και γίνεται μεγάλη προσπάθεια από το κράτος και διάφορες οργανώσεις να διασωθεί το είδος, καθώς μόνον 50 ζώα σε όλον τον κόσμο αυτή τη στιγμή, είναι αποδεδειγμένα καθαρόαιμα...Το kunekune της φωτό, είναι αρσενικό και διαθέτει το ...χαμόγελο που σκοτώνει...Είναι όμως ένας αγαθός γίγαντας, μια υπέροχη αν και αποκρουστική -για κάποιους- προσωπικότητα...Εννοείται οτι το χάιδεψα...

Στην τελευταία φωτό, για αυτό το (τεράστιο) ποστ, μια εικόνα που πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας...Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο ζώο απ' όλα;

Όλες οι φωτό (εκτός από την φωτό του μωρού kiwi) είναι δικές μου, από την επίσκεψή μας στο πάρκο Willowbanks που ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές του, έχει αναλάβει προγράμματα προστασίας και αναπαραγωγής για τα περισσότερα είδη από αυτά που προαναφέρθηκαν...Το 2ο μέρος της παρουσίασης, σε λίγες μέρες...

Φιλιά πολλά...

Read More

…όχι ότι είμαι κουτσομπόλα…

Λοιπόν, δεν ξέρω αν θυμάστε το γνωστό τραγουδάκι από το "6ο πάτωμα", αλλά ειλικρινά αυτό το ποστ σκόπευα να το αναρτήσω εδω και 2 μήνες τουλάχιστον...

Συνέπεσε τότε, η ανάρτηση εκείνη, με το Πάσχα και το Φεστιβαλ των Λουλουδιών, και απλά μετατέθηκε για αργότερα, με φυσική συνέπεια, οι φωτό να παλιώσουν και να μην μπορούν να αναρτηθούν πλέον...Λαμβάνοντας όμως υπόψιν ένα αντίστοιχο αίτημα από τον φίλο Άθεο, καθώς και ένα δικό μου σχόλιο προς τη φίλη Πάπισσα, αποφάσισα να την κάνω την ανάρτηση αυτή, με νέες φωτό, ωστε να πάρετε μια ιδέα από τον τρόπο που ντύνονται και κυκλοφορούν οι ΝΖηλανδοί...

Λοιπόν, όταν έφτασα εδώ, ήταν καλοκαίρι, και το ένα σοκ διαδεχόταν το άλλο: Οι ΝΖηλανδοί ντύνονται χωρίς να κάνουν συνδυασμό χρωμάτων, φορούν μπότες ή σαγιονάρες (είναι το εθνικό τους υπόδημα) και σανδάλια όλον τον χρόνο, εκτός οτι μπορείτε να τους δείτε με βερμούδες και παλτά, φορεμένα μαζί, μπουφάν του σκι με παντόφλες ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει το μυαλό τους και το γούστο τους...Εκτός οτι τότε (το καλοκαίρι) νόμισα οτι διακτινίστηκα στην χώρα της κυτταρίτιδας...Ακόμα να συνέλθω...Ευτυχώς τώρα τον χειμώνα είναι σαφώς καλύτερα τα πράγματα...

Όχι οτι αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις βέβαια...Το στυλ mix καλά κρατεί...Όλες οι φωτό είναι τραβηγμένες σε κεντρικά σημεία της πόλης, όπως στην οδό Cashell και στην Cathedral square...

Ο Ρωμαίος στρατιώτης είναι εκτός συναγωνισμού...
Το Σάββατο αγωνίζονται στο ΑΜΙ, το στάδιο του Christchurch, οι All Blacks, ενάντια στην Εθνική ομάδα rugby της Ιταλίας, και ο κύριος αυτός μοίραζε διαφημιστικά του αγώνα...Οι ΝΖηλανδοί είναι τόσο πορωμένοι με το άθλημα, που επειδή έχασε σε φιλικό αγώνα την προηγούμενη βδομάδα η Εθνική τους ομάδα από την Γαλλία στο Dunedin, με 27-22, λίγες ώρες πριν τον επαναληπτικό στο Wellinghton (εν όψει της προετοιμασίας της ομάδας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα γίνει στη ΝΖ, το 2011), δεν διστάσανε να αρπάξουν από την μέση του δρόμου έναν νεαρό παίχτη των Γάλλων και να τον στείλουνε στο Νοσοκομείο, ενώ και στο στάδιο, κατα τη διάρκεια του αγώνα πετάγανε αντικείμενα στους αντίπαλους και απελευθερώσανε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και 2 κόκορες βαμμένους στα χρώματα της Γαλλικής σημαίας...ΟΙ Γάλλοι χάσανε με 14-10, αλλά κάνανε μια ωραιότατη καταγγελία στην Διεθνή ομοσπονδία, που τώρα οι ΝΖηλανδοί, τρέχουν και δεν φτάνουν...(Και καλά τους κάνανε, εδώ που τα λέμε...)

Τεσπά, αυτά τα ολίγα, μην ακούσω οτι είμαι κουτσομπόλα, όμως...(Μπορεί λίγο...Όσο πατάει η γάτα, που λένε...)
Στο επόμενο: Αφιέρωμα στα ζώα της χώρας...Το προετοιμάζω εδώ και καιρό, ευκαιρία να το αναρτήσω κι αυτό...Φιλάκιαααααααααααααααααα...

Read More

Σύνδεση επιτέλους!!!

Φίλοι μου, μόλις χθες το απόγευμα, μπορέσαμε να συνδεθούμε και πάλι, και πλέον έχω πρόσβαση στο νετ και απο το σπίτι...Σύντομα θα σας "επισκεφτώ" και πάλι όλους...Προς το παρόν, συνεχίζω με την ανάρτηση της Ακαρόα, η οποία έμεινε μισή, λόγω των προβλημάτων με το νετ...
Ο ξύλινος Φάρος λοιπόν της Ακαρόα, χτίστηκε το 1880, από Σκωτσέζους τεχνίτες και στήθηκε στο άνοιγμα του λιμανιού της Ακαρόα...Αρχικά δούλευε με λάδι, αργότερα με κηροζίνη και μέχρι το 1977, με ηλεκτρικό...Η κυβέρνηση αποφάσισε να τον παροπλίσει και στη θέση του να στηθεί ένας αυτόματος σύγχρονος φάρος, καθώς όμως αποτελούσε πλέον ιστορικό μνημείο , αποφασίστηκε αντί να κατεδαφιστεί, να μεταφερθεί από την παλιά θέση του, στη νέα, στα νότια του λιμανιού, επιχείρηση που ολοκληρώθηκε το 1980, στην 100η επέτειο της πρώτης λειτουργίας του...Η επίσκεψη στοιχίζει 2$ για τους ενήλικες και 0,50$ για τα παιδιά...

Η λάμπα του φάρου, που δεν ανάβει πλέον, καθώς αποτελεί απλά τουριστική ατραξιόν της περιοχής...

Η θέα από το μπαλκόνι του φάρου, προς την πλευρά του χωριού της Ακαρόα...

Η θέα προς τις ακτές του Wainui και του Onuku, στα νότια της Ακαρόα...

Πίσω στο χωριό, έτοιμοι για αναχώρηση...Ο ήλιος δύει στις 5 το απόγευμα, και γι' αυτό πρέπει να βιαστούμε να βγούμε από τις στροφές των βουνών, όσο είναι ακόμα μέρα...

Στη λίμνη Forsyth, στην οποία συγκεντρώνονται και διαχειμάζουν πολλά είδη πουλιών, ανάμεσά τους και ο μαύρος κύκνος...Το συγκεκριμένο πουλί, εισήχθη στο οικοσύστημα της ΝΖ από την Αυστραλία, όταν και οι τελευταίες προσπάθειες να εντοπιστεί έστω και ένα άτομο από το ενδημικό είδος της χώρας, που εξαφανίστηκε λίγο μετά την άφιξη των αποίκων, αποδείχτηκαν άκαρπες...Οι μαύροι και λευκοί κύκνοι καθώς και πολλά άλλα πουλιά, προστατεύονται αυστηρά απο τη νομοθεσία, ενώ το κράτος, τους μήνες του χειμώνα, φροντίζει και για την τροφή τους...

Στη λίμνη Ellesmere, λίγο παρακάτω από τη λίμνη Forsyth, επίσης σημαντικό υγροβιότοπο, κι ενώ πλησιάζει το δειλινό...Οι παρακάτω φωτό ακολουθούν χωρίς σχολιασμό...





Και για του λόγου το αληθές, ...moi!!!


Φιλιά πολλά, καλά να περνάτε...Έρχομαι "επίσκεψη"...

Read More

Στην Akaroa...

Το όνομα της Ακαρόα, σημαίνει στη γλώσσα Κai Tahu των Μαορί "Μακρύ λιμάνι". Στο παρελθόν ολόκληρη η ηφαιστιογενής χερσόνησος της Ακαρόα, ονομαζόταν Onawe και στην περιοχή υπάρχαν πολλά οχυρωμένα χωριά των Μαορί, τα λεγόμενα "pa", όπως τα Takapuneke και Kaiapoi...Μετά την ανάμειξη των Άγγλων στις υποθέσεις των Μαορί, το 1830 και την καταστροφή των χωριών από αντίπαλες φυλές του Βορρά, η Ακαρόα κατοικήθηκε το 1838 απο Γάλλους και Άγγλους αποίκους, με το Γαλλικό στοιχείο παρόλα αυτά να υπερέχει...Έκτοτε το χωριό της Ακαρόα θεωρείται ως η μοναδική Γαλλική εγκατάσταση στη Νέα Ζηλανδία και υπάρχουν πολλά οικιστικά στοιχεία, ονόματα δρόμων και κοντινών περιοχών που αποδεικνύουν το Γαλλικό παρελθόν, από το οποίο δυστυχώς έχει μείνει μόνον η ανάμνηση, καθώς οι Γαλλικής καταγωγής κάτοικοι έχουν -δυστυχώς- αφομοιωθεί εντελώς...
Τοπίο κοντά στον αυχένα των βουνών της χερσονήσου...Αριστερά στο βάθος, η λίμνη Ellesmere...

Όχι, στην φωτό αυτή δε βλέπετε ακόμα μια λίμνη...Είναι ο κρατήρας του σβησμένου ηφαιστείου, στα σχίσματα του οποίου εισχώρησε η θάλασσα και δημιούργησε αυτό το απίστευτο τοπίο...

Ονειρικό τοπίο, σε άμπωτη...Η άγρια ζωή, αυστηρώς προστατευόμενη και πανταχού παρούσα...

Το παλιό ταχυδρομείο του Duvauchelle, λίγο πριν το χωριό της Ακαρόα...

Το ιστορικό ξενοδοχείο του χωριού, με μεικτά στοιχεία αρχιτεκτονικής...

Χώρος εκδηλώσεων και αίθουσα κινηματογράφου, στον κεντρικό δρόμο...

Η γραφική βιβλιοθήκη που λειτουργεί ακόμα και Σαββατοκύριακα, σαν φτιαγμένη σε παραμύθι...

Μια μικρή κουκλίστικη παραδοσιακή πανσιόν...

Μικρή προβλήτα, με τους γλάρους σε παράταξη...

Η μεγάλη προβλήτα, απ' όπου αναχωρούν τα πλοιάρια που μεταφέρουν τους τουρίστες στα μέρη που ζουν τα δελφίνια Hector...Όσοι θέλουν μπορούν να κολυμπήσουν μαζί τους, αλλά οι έχοντες γνώση ξέρουν οτι η αδιάκοπη όχληση των δελφινιών από τους ανθρώπους, τους έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στην υγεία τους...
Τα πανάκριβα μπλε μαργαριτάρια paua, που πετυχαίνονται μετά από καλλιέργεια 3 χρόνων...Το αμπαλόνε (Haliotis Iris) είναι στην ουσία μια τεράστια πεταλίδα, μέσα στο κοχύλι της οποίας, εξειδικευμένο συνεργείο 3 -συνήθως- ατόμων, προσαρμόζουν με μία πολύ δύσκολη τεχνική, ένα μόσχευμα από μαργαριταρι του γλυκού νερού, το οποίο με τον καιρό επικαλύπτεται με το πρασινομπλέ μάργαρο του μαλακίου...Μετά από την πάροδο του χρόνου αυτού, απλά το ξεκολλάνε: το ζώο πάει για μαγείρεμα ενώ το άδειο κοχύλι με το μαργαριτάρι πηγαίνει στον τοπικό συνεταιρισμό κοσμηματοποιών...Ρίξτε μια προσεκτικότερη ματιά στις φωτό, να δείτε τις τιμές...Εγώ πάντως, έναν ντουβρουτζά, τον έπαθα!!!



Ο όρμος στα νότια της μεγάλης προβλήτας...Τα μπλε κτίρια είναι τα γραφεία των διαφόρων εταιρειών που διοργανώνουν μονοήμερες κρουαζιέρες στην περιοχή καθώς και τα εργαστήρια του τοπικού συνεταιρισμού καλλιέργειας και εκμετάλλευσης paua...

Ο φάρος της Ακαρόα, φωτό του οποίου και από τον οποίο θα αναρτηθούν στο επόμενο ποστ...Επί 6 ώρες πάλευα να κάνω την ανάρτηση, ως έχει, δεν θα άντεχα να περιμένω άλλες τόσες για να ολοκληρώσω την παρουσίαση της περιοχής...

Στο επόμενο λοιπόν, και ελπίζω και με σύνδεση...Φιλιά πολλά...

Read More

Τα νέα μας...

Λοιπόν, αυτές τις μέρες χωρίς σύνδεση, συνέβησαν πολλά κοσμο-ιστορικά πράγματα, τα οποία σχεδόν δεν τα πήρα χαμπάρι (που λένε...)
Δεν μιλάω για τις εκλογές, επειδή πολύ λίγο με ενδιέφεραν τα αποτελέσματα, καθόσον είμαι υπερβολικά μακριά, για να ασχοληθώ, αν και τα παρακολούθησα από το νετ, όσο μπορούσα και με λαθραία σύνδεση, όπως τώρα που γράφω και αναρτώ το νέο ποστ...

Καταρχήν λοιπόν (και όχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά), χθες, τα κοριτσάκια μου γίνανε 13 χρονών...Φέραμε λοιπόν, μια μικρή τουρτίτσα και κεράκια, και τα γιορτάσαμε λίγο αφότου εκείνες γυρίσανε απο το σχολείο τους και το μάθημα χιπ-χοπ, και λίγο πριν ξεκινήσει το μάθημα του Ίωνα στο απογευματινό Ελληνικό σχολείο...Για δώρο πήρανε ένα cd player, σαν κι εκείνο που είχαν στο δωμάτιό τους στον Βόλο (και έμεινε εκεί, όταν φύγαμε...)

..........................................................................................................................................................................

Το δεύτερο είναι πώς 3 αγαπημένοι μπλογκοφίλοι μου, ο Κώστας Βλουτής, ο Λάμπρος , και η Αγγελική, μου πρόσφεραν το Βραβείο φαντασίας, και το ωραίο είναι οτι συνέπεσαν αυτές οι ταυτόχρονες βραβεύσεις, με την ανάρτηση "Χωρίς σύνδεση", στην οποία είχα ποστάρει αποκλειστικά, κοσμήματα...

Εγώ με τη σειρά μου, προσφέρω το βραβείο αυτό στη φίλη μου Freedula με τα αισθαντικά της κείμενα , την Θαλασσινή με τις καταπληκτικές παραμυθοσυνταγές, τη φίλη Μαγδαληνή με τις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις, τη φίλη Σοφία, με την σκωπτική διάθεση, τις φίλες μου Φωτεινή S και Αθηνά με τις πανέμορφες φωτογραφίες τους, τη φίλη Μαρία Τζιρίτα με τα υπέροχα γραπτά της και επίσης τον φίλο Αμμοδύτη, για όλα όσα κάνει, για την φύση και το περιβάλλον...
........................................................................................................................................................................

Το τρίτο είναι -για όσους δεν το ξέρετε- οτι συγκροτήθηκε Μπλογκοκυβέρνηση, και πλέον κρατώ το χαρτοφυλάκιο της Υπουργού Εμπορίου...Φυσικά και δέχομαι συγχαρητήρια, στο ...πολιτικό μου γραφείο, και για την επιλογή μου ευχαριστώ το έτερο μπλογκοφίλο μου και ...Υπουργό Γεωργίας της μπλογκοκυβέρνησης, Theogr και τους υπόλοιπους φίλους και γνωστούς που συμμετέχουν επίσης...


.........................................................................................................................................................................

Το τέταρτο και τελευταίο είναι οτι πριν απο 15 χρόνια, στις 15 Ιουνίου, έφυγε απο τη ζωή, ο Μάνος Χατζιδάκις...Σαν έναν μικρό φόρο τιμής, ακολουθεί ένα μουσικό βίντεο και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα...




Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη. Ο πατέρας του ήταν από τη Κρήτη, από το Μύρθιο του Ρεθύμνου και η μητέρα του από την Ανδριανούπολη. Το 1931 μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου μεγάλωσε στο Παγκράτι. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών άρχισε να μελετάει πιάνο, ενώ από το 1940 έως το 1943 ανώτερα θεωρητικά με τον Μενέλαο Παλλάντιο, σημαντική μορφή της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής. Στο σχολείο είχε συμμαθητή το Μίκη Θεοδωράκη. Άρχισε μαθήματα μουσικής στο ωδείο, τα οποία όμως εγκατέλειψε μετά την Κατοχή. Ο πόλεμος, η κατοχή και οι βιοποριστικές ανάγκες που δημιουργήθηκαν τον έκαναν να αλλάξει κατεύθυνση. Δούλεψε σαν εργάτης στο ΦΙΞ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκονόμου, νοσοκόμος… Σπούδαζε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ γαλουχείτο από καλλιτέχνες και διανοούμενους της γενιάς του μεσοπολέμου (Σεφέρης, Ελύτης, Τσαρούχης, Γκάτσος, Σικελιανός). Ακόμη γράφτηκε στη σχολή του θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν με σκοπό να γίνει ηθοποιός τελικά εγκατέλειψε την ιδέα αυτή για να παραμείνει συνεργάτης του Θεάτρου Τέχνης αλλά και του Εθνικού Θεάτρου, γράφοντας μουσική για πολλές αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, καθώς και για έργα σύγχρονου ρεπερτορίου: Μήδεια, Εκκλησιάζουσες, Όρνιθες, Οθέλλος, Αντιγόνη, Λυσιστράτη, Βάκχες, Λεωφορείον ο πόθος, Ματωμένος Γάμος, Ευρυδίκη, Γυάλινος κόσμος, Απόψε αυτοσχεδιάζουμε κ.α. Έγραψε πολλά ελαφρά και λαϊκά τραγούδια. Το 1948 επανέφερε στην επικαιρότητα το ρεμπέτικο τραγούδι με τη περίφημη διάλεξη που έκανε στο θέατρο Μουσούρη. Έτσι τα έργα του “Έξη λαϊκές ζωγραφιές”, “Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” και “Ο σκληρός Απρίλης του ‘45″ υπήρξαν αφετηρία για την αναβίωση του λαϊκού μας τραγουδιού. Συνεργάστηκε και με τον Βασίλη Τσιτσάνη στο τραγούδι “Ο Μήνας Έχει Δεκατρείς”. Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν έγραψε μουσική μόνο για το θέατρο, αλλά και για το μπαλέτο και το κινηματογράφο. Το 1949 ίδρυσε με τη Ραλλού Μάνου και το ζωγράφο Σπύρο Βασιλείου το Ελληνικό Χορόδραμα, με το οποίο και παρουσίασε τα τέσσερα μπαλέτα του: Μαρσύας(1949), Έξι λαϊκές ζωγραφιές (1950), Το καταραμένο φίδι(1950) και Ερημιά(1957). Το 1953 με μια άλλη σειρά διαλέξεων του με θέμα τους σύγχρονους και κλασικούς συνθέτες, αποκάλυψε τους άγνωστους τότε Κόπλαντ, Προκόφιεφ, Σοστακόβιτς, Μενόττι, Μπερνστάιν κ.α. στο ελληνικό ακροατήριο που είχε απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο εξ αιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των δύσκολων μεταπολεμικών συνθηκών.

Παράλληλα με το θέατρο, από το 1946 ο Μάνος Χατζιδάκις συνέθεσε μουσική για 80 ελληνικές και ξένες ταινίες: Στέλλα(1955), Ο δράκος(1956), America America(1963), Blue(1967), Ταξίδι του μέλιτος(1973) καθώς και μουσική για 2 ντοκιμαντέρ του Ζ.Κουστώ. Το 1960 του απονέμεται το βραβείο OSCAR για τη μουσική της ταινίας του Ζύλ Ντασέν, Ποτέ την Κυριακή. Δύο χρόνια αργότερα ανέβασε στην Αθήνα την Οδό Ονείρων, παράσταση σταθμό για το ελληνικό μουσικό θέατρο σε σκηνοθεσία Σολομού και σκηνικά Μ.Αργυράκη. Στο διάστημα 1966-72 έζησε στη Νέα Υόρκη για εφοριακούς λόγους, ανακαλύφθηκε πως χρωστούσε 3,5 περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο και επέστρεψε όταν εξόφλησε το χρέος. Εκεί έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, Ρυθμολογία (έργο για πιάνο), Ο μεγάλος ερωτικός (κύκλος τραγουδιών βασισμένος σε ποιήματα αρχαίων και νέων ποιητών) κ.α. Στην Αμερική ξεκίνησε και την εποχή της Μελισσάνθης, ένα μουσικό χρονικό της ζωής του. Ο Μάνος Χατζιδάκις, προσωπικότητα πολύπλευρη και πολυδιάστατη, εκτός από την σύνθεση, είχε και πολλές άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες: ίδρυσε και διηύθυνε την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών(1964-67), το Πολύτροπο, ένα μουσικό καφενείο στη Πλάκα όπου παρουσίαζε τα έργα του, αλλά και τα έργα νέων ανθρώπων που ο ίδιος πρότεινε (1972), τον Μουσικό Αύγουστο στο Ηράκλειο Κρήτης (Φεστιβάλ 1979), τους Μουσικούς Αγώνες στην Κέρκυρα(1981), το Τέταρτο (πολιτιστικό περιοδικό 1982), την δισκογραφική εταιρία Σείριος (1985) από την οποία εκδίδονταν τόσο δικά του έργα όσο και έργα νέων και καταξιωμένων δημιουργών, που δεν έβρισκαν εύκολα διέξοδο στην εμπορική δισκογραφία, την Ορχήστρα των χρωμάτων (ορχήστρα συμφωνικής μουσικής, 1989) και τέλος, το 1975 έγινε διευθυντής των ραδιοφωνικών προγραμμάτων της ΕΡΤ, αλλά τα ανανεωτικά του σχέδια δεν βρήκαν πρόσφορο έδαφος και έτσι παραιτήθηκε ένα χρόνο μετά. Το 1977 όμως επέστρεψε στην ΕΡΤ αναλαμβάνοντας αποκλειστικά το Τρίτο Πρόγραμμα. Εκεί πραγματοποίησε το όραμα του, τα επόμενα πέντε χρόνια κατάφερε να τραβήξει την προσοχή μεγάλου μέρους κοινού, πράγμα δύσκολο για ένα τέτοιο σταθμό, αλλά και γενικότερα να δημιουργήσει σημαντικές νησίδες πολιτισμού. Ο ίδιος δημοσίευσε τέσσερα βιβλία με ποιήματα και σχόλιά του: Μυθολογία, Μυθολογία Δεύτερη, Τα σχόλια του Τρίτου, Ο καθρέφτης και το μαχαίρι. Η πηγαία έμπνευση του σε συνδυασμό με τη φροντίδα του για την ανάπτυξη και την απόδοση της μελωδίας, η σοβαρότητα των επιλογών του ανάλογα με τα δεδομένα κάθε εποχής αλλά και η διάθεση του να “παίξει” με την αλήθεια της, σηματοδοτούν μια πορεία που αναμφισβήτητα αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς για όποιον μπαίνει στον ίδιο δρόμο.


Πέθανε το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994. Αποτελούσε αναμφίβολα έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες.

Οι φωτό της Ακαρόα (που σας έχω υποσχεθεί) θα ανέβουν στην επόμενη ανάρτηση...Μέχρι τότε, φιλιά πολλά και καλά να περνάτε...

Read More