Ανάσταση

Το παρόν ποίημα είναι πόνημα του άντρα μου, κατά κόσμον antifash ή Ίων ο μικρός

Στην ουσία απαίτησα να μου επιτρέψει να το ανεβάσω στη σημερινή ανάρτηση, όπως εξάλλου έχει κάνει και αυτός, με δικά μου κομμάτια...



Ανάσταση

… κι ήρθε η ώρα εκείνη

που με προσμονή περιμέναμε

ν’ αναστηθούμε

να βγούμε απ’ το τέλμα της χρόνιας αδράνειας

τις δυσκολίες του χτες να προσπεράσουμε

ν’ ανοίξουμε νέους δρόμους

με ελπίδες κι όνειρα στρωμένους.

Μα εσύ κρατιόσουν απ’ τον ίσκιο σου

γαλήνια αφημένος στην ευδαιμονία

του ανοιξιάτικου μεσημεριανού ύπνου

Μήτε εκείνα τα σπαθάτα χελιδόνια

δεν μπόρεσαν να σχίσουν τη σιωπή

που βάρυνε την ώρα.

Μετέωρος ο χρόνος στάθηκε

στην άκρη της καινούριας μέρας

π’ αχνοφώτιζε.

Κι ο ήλιος τίναξε τα φρεσκοπλυμένα του μαλλιά

πριν πάρει τον ανήφορο.

Κι ενώθηκαν οι φωνές των οργισμένων νέων

με τις δικές μας, τις απόμαχες,

σε ιαχές…

Θα κάνουμε θαρρώ φέτος ανάσταση

δίχως εσένα

μα θα φροντίσουμε να ανάψουμε λαμπάδα

να θυμίζει τα παλιά

τα τιμημένα…

Read More

ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Πέρυσι την Πρωτομαγιά, έτυχε πάλι να είμαι μόνη μου στον Σταθμό: 2 από τους περιθάλπτες έλειπαν εκτός πόλης ήδη από το Σάββατο, η Δέσποινα είχε και τα 4 παιδιά της στο σπίτι, μαζί με ξένους φίλους τους, που έπρεπε να φροντιστούν, να ταϊστούν και να φιλοξενηθούν, κι εγώ ανέλαβα τις 2 βάρδιες της μέρας…Αυτή τη μέρα λοιπόν που δεν κυκλοφορεί σχεδόν τίποτα, κατέβηκα από το σπίτι στο σταθμό, περπατώντας μια απόσταση περίπου 4 χλμ. (ένεκα και η σιλουέτα…). Φτάνοντας βρήκα μήνυμα στον τηλεφωνητή για μια χελώνα, πήρα τηλέφωνο τον Άνθρωπο, η διεύθυνση που μου έδωσε ήταν σχετικά κοντά, πήγα με τα πόδια…

Μου έφερε τη χελώνα σε ένα κουτί, λέγοντάς μου και το ιστορικό: Το προηγούμενο απόγευμα, σε δρόμο έξω από την πόλη, είδε το αυτοκίνητο που πήγαινε μπροστά από εκείνον να λοξοδρομεί επίτηδες, και να πατάει μια χελώνα που σερνόταν στην άκρη του δρόμου και θα έμπαινε κιόλας στα χορτάρια…Την χτύπησε λοιπόν το ΚΑΘΑΡΜΑ και συνέχισε, ενώ εκείνος σταμάτησε και την μάζεψε αμέσως. Εντωμεταξύ άνοιξε το κουτί για να την δω και έπαθα…Το πάνω μέρος του καβουκιού είχε χαθεί, θραύσματα ήταν πεσμένα στο κενό που ήταν γεμάτο αίμα και υγρά και εγώ ρίχνοντας απανωτά μπινελίκια στον παλιάνθρωπο που τη χτύπησε, ετοιμάστηκα να την πάρω και να φύγω…Ήμουν όμως με τα πόδια, αλλά ο Άνθρωπος προσφέρθηκε να με μεταφέρει στο Σταθμό, και με βοήθησε να την καθαρίσω και να την επιδέσω. Ευτυχώς, η χελώνα ήταν μεγάλη σε ηλικία και μέγεθος, τουλάχιστον 30 χρονών, και τα θραύσματα δεν είχαν τρυπήσει εσωτερικά όργανα, ενώ και η σπονδυλική της στήλη ήταν ανέπαφη…Την τύλιξα με γάζες και επιδέσμους και βάσει της κοιλότητας στο κάτω μέρος του καβουκιού, έδωσα στον Άνθρωπο, φύλο και είδος: Αρσενική, Ελληνική χερσοχελώνα…Ρώτησα και τον Vulpes που είναι βιολόγος και υπεύθυνος περίθαλψης, και αυτός αφού την έλεγξε, συμφώνησε μαζί μου…

Μια βδομάδα μετά τον πήρα τηλέφωνο στη δουλειά: «Να βράσω τα πτυχία σου! Τι φύλο μου είπες ότι έχει η χελώνα;», «Αρσενική είναι» απάντησε αυτός, ανυποψίαστος «γιατί;» «Δεκαεφτά αυγά έχει γεννήσει μέχρι τώρα βρε! Δίνουν και σε χελώνες το εκατομμύριο;»

Αποδείχτηκε με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο… Τα αυγά της τα φυτέψαμε αλλά δεν επωάστηκαν ποτέ, πιθανότατα το σοκ τους τραύματος να ήταν τέτοιο που ήδη να είχε σκοτώσει τα έμβρυα, ή ακόμα, να μην κάναμε εμείς σωστά τη διαδικασία, το γεγονός όμως παραμένει: Το ζωντανό, παρά την ταλαιπωρία του και τον πόνο του, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της φύσης, και γέννησε τα αυγά της…, και πήρε το όνομα «Μάνα Κουράγιο»…Η χελώνα πέρασε από πολλά κλουβιά, και τον χειμώνα έπεσε σε νάρκη σκεπασμένη με ψαλιδόχαρτο…Προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή μέσω διαδικτύου και με ένα Γάλλο που διατηρεί φάρμα με χελώνες με παρόμοια προβλήματα, αλλά οι προσπάθειές μας αποδείχτηκαν άκαρπες. Αυτός είχε μια φάρμα στην Μασσαλία και είχαμε δει σε ένα ντοκιμαντέρ, ένα μεγάλο αρσενικό που του είχε προσαρμόσει πρόσθετο καβούκι από πλεξιγκλάς σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο (Δεν είχα ξαναδεί χελώνα αστροναύτη, αλλά και η δική μας κάπως έτσι μοιάζει με τον αδιάβροχο επίδεσμο που την έχουμε καλύψει). Η πλήρης αποκατάσταση θα επιτυγχανόταν σε 6 χρόνια. Η Μάνα Κουράγιο έχει ήδη δημιουργήσει σκληρή κρούστα πάνω από τη βλάβη, αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της…

Πριν από 3 μήνες περίπου, ένα πρωί που είχα βάρδια στο σταθμό, την είδα που ξύπνησε από τη νάρκη. Μίλησα με το Vulpes και συμφώνησε να την πάρω στο σπίτι. Ακριβώς απέναντι έχουμε ένα δικό μας οικόπεδο περιφραγμένο, με δέντρα και ψηλό χορτάρι, την έβαλα εκεί, και κάπου- κάπου στέλνω τα παιδιά να την ελέγξουν…Θα μείνει εκεί μέχρι τον Οκτώβριο και μετά θα ελέγξουμε την κατάστασή της και θα αποφασίσουμε αν θα απελευθερωθεί, διαφορετικά πιθανόν να φύγει οριστικά, την επόμενη άνοιξη…

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 5

Η φίλη Madame de la Luna, με κάλεσε σε ένα καινούριο blogοπαίχνιδο, το παιχνίδι των εμμονών…Καταρχήν θέλω να την ευχαριστήσω θερμά για την πρόσκλησή της, την οποία φυσικά, αποδέχτηκα αμέσως…, οπότε ας περάσουμε στο προκείμενο…

1.
Μ’ αρέσει να κοιτάω τον άλλο/η στα μάτια…, και θέλω επίσης να με κοιτάει κι εκείνος/η…Το να αποστρέφει το βλέμμα του/της σημαίνει ότι δεν είναι ειλικρινής, ή ότι δεν πιστεύει αυτά που του/της λέω.

2. Εμμένω στις απόψεις μου, και δεν αλλάζω γνώμη, τουλάχιστον όχι εύκολα…Είμαι πολύ επίμονη, και εφόσον έχω επιχειρήματα που θεωρώ ότι υποστηρίζουν τη γνώμη μου, δεν δέχομαι ότι είμαι λάθος…

3. Έχω κόλλημα με το ποδόσφαιρο και όλες τις αθλητικές διοργανώσεις…Παλιά ήμουν φανατική οπαδός του Ολυμπιακού, τώρα χαίρομαι με τις νίκες όλων των ομάδων που παίζουν στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, το Ελληνικό πρωτάθλημα, δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο πολύ πια, αν και διατηρώ μια συμπάθεια προς τον Νικοπολίδη…

4. Sean Bean for ever! Το ξέρετε ότι πήρε την Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ, την κράτησε μόνον για όσο χρειάστηκε να ανέβει κατηγορία, και έδωσε ένα τσουβάλι λεφτά, να την ενισχύσει, μόνο και μόνον επειδή είναι η ομάδα της πόλης του; Αυτός είναι ο Sean Bean, ο αγαπημένος μου ηθοποιός, που μόλις μπήκε στα 49 (ο καλός μου) και παντρεύτηκε για 4η φορά, (επιμένει να κυνηγά την ευτυχία και αναλαμβάνει πάντα τις ευθύνες του)…Καλά λένε ότι οι αληθινοί άντρες δεν γερνούν, αλλά ωριμάζουν, σαν τα κόκκινα ακριβά κρασιά…

5. Έχω ψώνιο με τα μαλλιά μου…Δεν ανέχομαι: αγγίγματα, χτενίσματα, βαφές, κουρέματα και οτιδήποτε έχει να κάνει μ’ αυτά…Τα κομμωτήρια είναι εχθρική περιοχή, πηγαίνω μόνον για την ψαλίδα, όταν θεωρώ ότι δεν πάει άλλο, και μόνον με τη σκέψη ότι θα μου τα κάνουν κάτι, παθαίνω νευρικό κλονισμό…

6.

Αγαπώ πολύ τις πολύτιμες πέτρες, γι’ αυτό και έγινα αργυροχρυσοχόος…Θέλω να τις βλέπω, να τις φοράω, να τις δένω με μέταλλα και άλλα υλικά, και απαιτώ από τον ενδιαφερόμενο πελάτη, να κατανοήσει τη μοναδικότητά τους και την ομορφιά τους…

7. Είμαι φανατική θαυμάστρια του γνωστού Ομηρικού ήρωα Πατρόκλου, γι’ αυτό και γράφω ένα ολόκληρο ιστορικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή εκείνον… Ακόμα ψάχνω την βιβλιογραφία, για να συμπληρώσω τις πηγές μου...Επίσης, ως συνέχεια στην εμμονή αυτή, πρέπει να πω οτι η αναζήτηση της βιβλιογραφίας, είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στην έρευνα που κάνω όταν γράφω μια ιστορία, και δεν φείδομαι χρόνου και χρημάτων...Είναι να τό 'χεις...Άμα δεν τό 'χεις...

8. Έχω μεγάλη αδυναμία στον Αρίσταρχο…Τον τρέχω στον γιατρό για το οτιδήποτε…Το 2^ο καλοκαίρι του που είχε μπει στη φάση ενηλικίωσης, παρουσίασε ένα πρήξιμο χαμηλά στην κοιλιά του…Ο άντρας μου έλειπε εκτός, κι έβαλα ένα φίλο να μας πάει με το αυτοκίνητό του στο γιατρό, που μόλις είδε το ζωντανό κι ενώ εγώ έκλαιγα, μου λέει γελώντας: «Ναι, είναι οι όρχεις του, που έχουν πρηστεί, δεν το καταλάβατε;» «Μα γιατρέ μου, δεν υπήρξα ποτέ άνδρας, πώς να το ξέρω…» Για τέτοιες τρελές φάσεις μιλάμε…

9.

Μου άρεσε πολύ η τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών…Μου άρεσε τόσο πολύ, που τον μελέτησα σοβαρά, και έγραψα και μια σειρά 6 παραμυθιών, με τίτλο «Παράλληλα Παραμύθια»…Φυσικά η κινηματογραφική μεταφορά, ήταν σχεδόν άσχετη με το κείμενο του Τόλκιν, όμως την έχω σε κάθε πιθανή εκδοχή (πειρατικά DVD, γνήσια, βιντεοκασέτες, σάουντρακ, αφίσες, τα πάντα, ό,τι έχει και δεν έχει κυκλοφορήσει). Και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Χάλντιρ…Και ο Μπόρομιρ, φυσικά… Sean Bean και ξερό ψωμί…

10. Έχω εμμονή με τους Κέλτες και τους Μαορί, τα κριτήρια είναι μάλλον μεταφυσικά, αφού τους αγαπούσα ήδη πριν μάθω τα κατορθώματά τους, όταν ήταν ακόμα απλά ονόματα…Θέλω να μάθω τις γλώσσες τους και να ταξιδέψω στις χώρες τους, το επόμενό μου μυθιστόρημα θα έχει να κάνει με μια Kέλτισσα βασίλισσα (Όχι, δεν είναι η Boudicca)…

11.

Μιλώντας όμως για εμμονές, θα έπρεπε κάποτε να σας μιλήσω για την εμμονή της πρώην αρραβωνιαστικιάς του άνδρα μου (αρραβωνιαστικιά προ γνωριμίας μας, γάμου, παιδιών κλπ)... Μας παρενοχλεί εδώ και (πολλά-πολλά) χρόνια, και εισπράττει την αδιαφορία του Ίωνα, ενώ εγώ προτίμησα εξαρχής να απέχω δείχνοντας "ανωτερότητα"… Κακώς, πάντως, επειδή τέτοια άτομα καταλαβαίνουν μόνο από συμπεριφορές σαν τη δική τους ή με την απειλή προσφυγής σε νομικα μέσα προστασίας... Πλέον ακόμα και η απλή αναφορά του ονόματός της μπροστά μου από τρίτους, αποτελεί πολεμική πράξη, και κόβω αυτόματα επαφές από τα άτομα που την αναφέρουν, ενώ θα άξιζε μια μέρα να γράψω τις ιστορίες αυτών των προσώπων, ωστε να καταφέρω κι εγώ κάποτε να πάρω την προσωπική μου ιδιότυπη εκδίκηση...Επειδή δεν υπήρξα ποτέ κατίνα, ενώ εκείνοι -και κυρίως εκείνες- στην συντριπτική πλειοψηφία τους, αποδεικνύονται με την συμπεριφορά τους, κατίνοι και κατίνες σαν κι αυτή...

Αυτά τα ολίγα…Καλώ λοιπόν το blogοσύμπαν, να παίξει το παιχνίδι αυτό…ΟΛΟΙ, μα όλοι είστε καλεσμένοι να συμμετάσχετε, θα στείλω πρόσκληση στον καθένα σας ξεχωριστά, να παίξετε το παιχνιδάκι, να χαίρεται και η Madame de la Luna, που είχε την ευγενή καλοσύνη να με καλέσει κι εμένα…

Read More

Στο σύντροφο Καρυωτάκη

Είναι ένα ποίημα ακόμα πιο σκοτεινό και πεσιμιστικό από το προηγούμενο, και σχετικά παλιό, οφείλω να παραδεχτώ...Ανήκει στα ποιήματα εκείνα που έχουν ξαναδουλευτεί πολλές φορές, μέχρι πια να μην μπορεί να προστεθεί ή να αφαιρεθεί, ούτε μία λέξη, ούτε ένα κόμμα, ούτε μια τελεία...

Στον σύντροφο Καρυωτάκη

Από την πιο μεγάλη μέρα αριθμώντας μ’ ελλειπτική διάθεση

τ’ αμφίδρομα ρήματα στη στενωπό του χρόνου

θ’ άφηναν τα σημάδια τους

στα ωχρόχρωμα κατάστιχα παλιών δεσμών που έσβησαν

και άνοιξαν προσωπικές διαφορές κι άρρωστα πάθη

που τα λευκά βράδια αυξάνουν περισσότερο, σε όγκο και μέγεθος.

Η πίστη του ανθρώπου είναι ο θάνατος

και η γνώση του αδιαμφισβήτητου της ενοχής του

για εγκλήματα που ίσως δεν τελέστηκαν ποτέ,

μα μόλεψαν για λίγο το μυαλό που προμελέτησε τον τρόπο.

Κι όταν θα εκμηδενιστεί η ανάγκη για εκδίκηση

και οι αέναες βεντέτες της ανταπόδοσης απ’ όλα τα πιθανά μέλλοντα,

η τέλεια διάψευση της ανατροπής της πρόθεσης

θα είναι η λάμψη του μίσους που θ’ αντέξει μεσ’ τα μάτια,

θα επιπλεύσει πάνω από όλα τα αγγίγματα

και ανεμπόδιστη θα συνεχίσει να περιφέρει τη σκοτεινή της ύπαρξη

μέσα στους νευρώνες και τις αποφυάδες τους,

ως να κυριαρχήσει ξανά.

Το λάθος και η λαχτάρα του είναι ο έρωτας,

η δημιουργία και η απόλυτη ισοπέδωσή του,

η εθελούσια καταδίκη του,

ο παραλογισμός που απλώνει μέσα στο μυαλό, πάνω στα στήθη,

στις καμένες κόχες των ματιών του, στα σκισμένα, διψασμένα χείλια,

και η ζήλια, που ξεδιπλώνει τα συρμάτινα πλοκάμια της

και ζητά από την ανάστερη νύχτα, την επιβεβαίωση

και τους χίλιους μικρούς θανάτους που προσδοκάς.

Στους ξέπνοους ψίθυρους του πρωινού,

θ’ αναγνωρίζεις τον υγρό φλοίσβο του πάθους που ξεθώριαζε,

σε μια διαρκή αναζήτηση της υπέρτατης συγκίνησης,

του αποτρόπαιου έρωτα και του απύθμενου μίσους,

στ’ ανεξερεύνητα μονοπάτια της ηδονής και της απεχθούς εξάρτησης

του λάγνου δέρματος των μαλακών μορίων.

Καθώς τα κορμιά αυτοκαταστρέφονται

και ξαναγεννιούνται καταβροχθίζοντας το χρόνο που κυλά ανάποδα,

στην άγνωστη διάσταση που ανοίγεται επικίνδυνα θελκτική και μυστήρια,

ως δύστυχα λεπιδόπτερα παγιδεύονται στους ιστούς της,

και παραμένουν αιχμάλωτα και συσκευασμένα θύματά της,

το γυμνό γεύμα της σαρκοβόρου κανιβαλιστικής μανίας της.

Εκκεντρικέ καημέ της στιγμιαίας έκστασης,

των αδηφάγων σωμάτων που παλεύουν και απομυζούν εαυτούς και ξένους

με μόνο αυτοσκοπό την πλήρωση του ενστίκτου,

ας ήταν να εξέλειπες του κόσμου τούτου,

ν’ απελευθέρωνες τους είλωτες από την εκμετάλλευση του πόθου

και των ανομολόγητων επιθυμιών.

Και τότε άφυλοι και ασεξουαλικοί όπως οι άγγελοι στον Παράδεισο,

σα μουνουχισμένα όντα που διαθέτουν μόνο ουρήθρα,

θα μαραθούμε και θα θρυμματιστούμε κατάξεροι,

οι ιδανικοί αυτόχειρες της Πρέβεζας.

Read More

Μοναξιά

Εδώ και πολύ καιρό, γράφω σε φίλους σε μορφή σχολίου, τμήματα από το συγκεκριμένο ποίημα, νομίζω όμως οτι ήρθε η ώρα να το παραθέσω ολόκληρο, πριν αλλάξω και πάλι γνώμη...

Μοναξιά

Γυρνάς μόνος

μέσα στη γκρίζα πόλη που σφύζει και ασφυκτιά

μέσα στον θόρυβο,

τον ήχο των κινητών και των κορναρισμάτων.

Κι αν περιφέρεις τη ματιά σου

θα δεις το ίδιο αυτό απεγνωσμένο βλέμμα

και στα μάτια των άλλων

που προσπερνούν,

όπως εσύ.

Κι έλεγες

«θα ‘ρθει η άνοιξη,

και θα φανεί το χελιδόνι

κι αιμάτινα ίχνη θ’ αφήνουν οι παπαρούνες

εκεί που πριν, το χιόνι σκέπαζε»,

μα ξημέρωσε μια μέρα Κυριακή η Άνοιξη

και ο πάγος παρέμεινε να καίει

αυτό που εντός σου, κάποτε,

θα έπαιρνε ζωή από το φως.

Η γκρίζα πόλη έμεινε άχρωμη

τί κι αν τα σφενδάμια άνθισαν στις πολύβουες λεωφόρους

τί κι αν φωτίζονται περισσότερο από τις ηλιαχτίδες

οι χαραμάδες των έρημων αισθήσεων

σαν για εξιλέωση,

ενώ τίποτε δεν έχει αλλάξει,

νομίζεις.

Κι όμως κάπου μέσα απ’ το χαμό

αχνοφαίνεται η αντίπερα ακτή,

ειρηνική και αξεπέραστα υπανάπτυκτη

όπως τα πρωτογενή συναισθήματα,

το πάθος,

κάποτε αυτοσκοπός,

τώρα ηθελημένη απομόνωση,

και απουσία επαφής.

Μα ακόμα κι αν η σκέψη

ταξιδέψει στους μακρινούς ορίζοντες,

εκεί που ο ουρανός και η θάλασσα ενώνουν τις πνοές τους

και σε παρασύρουν σε μιαν άλλη τρικυμία αγγιγμάτων,

οικείων, παρελθοντικών και ιδιαζόντων,

αυτό το απέραντο μπλε,

απόλυτα διαβρωτικό,

θα θρυμματίσει όπως πάντα

τα πάντα,

θα κατακλύσει πόρους,

και στεγανά

αυτή η ακατάλυτη διαφάνειά του

που θα εξαντλήσει,

το απαραβίαστο της ερμητικής μνήμης,

της μοναξιάς σου.

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 4

Η Δηιάνειρα με κάλεσε σε ένα καινούριο blogoπαίχνιδο, και συμφώνησα να παίξω…Αποτελείται από 40 ερωτήσεις και απαιτεί ισάριθμες απαντήσεις…

1. Όνομα: Αρτάνις. Είναι η επακριβής μετάφραση του βαφτιστικού μου στη γλώσσα Κουένυα των Ξωτικών (Άρχοντας των Δαχτυλιδιών/ Σιλμαρίλιον).
2. Γενέθλια: Δεκέμβριος
3. Ζώδιο: Τοξότης (αλλά δεν πιστεύω στα ζώδια)
4. Χρώμα μαλλιών: Καστανά μακριά
5. Χρώμα ματιών: Ανοιχτό καστανό
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Φυσικά…Μια και καλή.
7. Είδος μουσικής που ακούς: Κλασσική, Έθνικ, Έντεχνη Ελληνική, Ροκ μπαλάντες, Όπερα, Κελτική και κλασσική Τζαζ.

8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Το κογιότ και ο γάτος Σιλβέστρος.
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Η Ελισσάβετ, στο Σηάτλ.
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Γαμώτο, πήγε 7 η ώρα…
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Πάντα ελέγχω για το κινητό και τα κλειδιά…Αν τα ξεχάσω, κάηκα…

12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Πίνακες, κατασκευές με κοχύλια.
13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Τις σαγιονάρες με τις πεταλούδες, που πάνω τους κάθεται το βράδυ ο Αρίσταρχος και πλένει την ουρά του.
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Έλεγχο, έλεγχο…Με δυο μικρά παιδιά στο σπίτι, δεν θέλει πολύ να γίνεις αλαφροΐσκιωτος…
15. Αγαπημένος αριθμός: 13
16. Αγαπημένο όνομα: Το όνομα του άντρα μου και φυσικά, Πάτροκλος…
17. Τα χόμπι σου: Κατασκευές, διάβασμα, γράψιμο.

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Να είμαι σε μια καφετέρια στην παραλία και να κοιτάζω απέναντι…(Κι εκεί θα πάω, αμέσως μόλις ποστάρω τούτο εδώ…)
19. Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία και αγάπη.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Σε ποια εποχή θα ήμουν καλύτερα ως γυναίκα; Δεν νομίζω ότι υπήρξε καλύτερη από τη σημερινή, για το φύλο μας…
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Τον Αρίσταρχο, είναι ο μόνος που χρειάζεται να τον βοηθήσει κάποιος…Και μιας και ανέχεται μόνον εμένα, άρα, εγώ πρέπει να τον πάρω…(Σχετικά με το είδος του Αρίσταρχου, κοιτάξτε τη φωτό).

22. Αγαπημένο λουλούδι: Η κίτρινη τουλίπα, και όλα τα κίτρινα.
23. Αγαπημένη σειρά: Όλα τα CSI, το Μόνκ και τον Χάουζ .
24. Αγαπημένη ταινία: Πολλές…Σχεδόν ότι έχει να κάνει με τον Σον Μπιν..., π.χ όταν είδα το Flight plan, ήθελα να τραγουδήσω:
«Fly me to the moon and let me stay among the stars
let me see what spring is like on Jupiter and Mars…»
Ενώ όταν είδα το Equilibrium, ήθελα να σκοτώσω τον Κρίστιαν Μπέιλ…
25. Αγαπημένο τραγούδι: Κάτι παλιό επίσης, Wonderful world , του Άρμστρονγκ.
26. Aγαπημένο βιβλίο: Πολλά, και διάφορα…Τα Άπαντα του Καβάφη, σίγουρα…
27. Αγαπημένο ζώο: Όλα.
28. Αγαπημένο ρούχο: Μαύρο κλασικό φόρεμα με ασορτί ρεντικότα.
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Σον Μπιν και ξερό ψωμί. Επίσης, Αλ Πατσίνο, Ντενζέλ Ουάσινγκτον, Αντι Γκαρσία. Από γυναίκες…, μμμμ, δεν μου ‘ρχεται καμία…

30. Αγαπημένο χρώμα: Κίτρινο.
31. Αγαπημένο φαγητό: Χοιρινό με γλυκόξυνη σάλτσα.
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Το κογιότ και ο Σιλβέστρος, πάλι.
33. Κακή συνήθεια: Αγριεύω εύκολα…
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Θέλω να κάνω τους άλλους να γελάνε…Κατά τα άλλα είμαι πολύ σοβαρό άτομο…
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Ξεχνάω ονόματα και αναγκάζομαι κάθε φορά να χρησιμοποιώ διάφορα επίθετα, όπως «καλός/η», «γλυκός/κιά κλπ …Επίσης μου αντιστέκεται λίγο, το σωματικό βάρος μου, αλλά πού θα μου πάει…
36. Συνηθισμένη ατάκα: Έχω πολλές…
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Παλιότερα ήθελα να γίνω Διπλωμάτης, στο μηχανογραφικό της 3^ης Λυκείου είχα δηλώσει μόνο Ευρωπαϊκές σπουδές και τέτοια, αλλά τελικά έγινα σχεδιάστρια και κατασκευάστρια χειροποίητου κοσμήματος…, άσχετο…Είμαι όμως και συνωμοσιολόγος και έχω πάντα μια περίεργη θεωρία για διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας, οπότε ίσως μπορούσα να γίνω και Ντετέκτιβ Εγκληματολογικού.
38. Μεγαλύτερος φόβος: Μήπως πάθουν κάτι αυτοί που αγαπώ.
39. Η καλύτερη pizza: Μαργαρίτα.
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Αθώες ψυχές που μας αγαπούν ανιδιοτελώς.

Καλώ τις φίλες και τους φίλους μου να παίξουν, αν θέλουν!

Οπότε: Πατσιούρι, Ceralex, Όλα θα πάνε καλά, Ηφαιστίωνα, Equilibrium, Zero, Evaggelia-p, Road artist, Madame de la Luna, Σταχτοπούτα, Νανά Τσούμα, π.κ., Freedoula, Δυσλεκτικό Δάσκαλο, Ξανθίππη, Νίκο/Ανεμοσκορπίσματα, Δεσποινάριο, Αμάλθεια, Ειρήνη, Σοφία, Τζονάκο, Sexton, Deep Blue Fairy, Ειρήνη και όλοι όσοι διαβάζετε το μπλογκ αυτό και θέλετε, να παίξετε το παιχνιδάκι αυτό…Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων…

Read More

Blogoπαίχνιδο 3

Με καλεί ο... που τον κάλεσε ο...που τον κάλεσε η.... που την κάλεσαν... στην Φαντασία της Πραγματικότητας

Μετά από πρόσκληση της Ceralex, απαντώ και ‘γω στο ερωτηματολόγιο της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθήνας, (μοιρασμένο, πριν από 2 χρόνια στην έκθεση "Φαντασία της πραγματικότητας").

-Γιατί κλαις;
Επειδή έτσι μ’ αρέσει
-Γιατί δεν κλαις;
Επειδή επίσης έτσι μ’ αρέσει
-Πού είναι ο βάλτος;
Μερικές φορές, βρίσκεται τόσο μέσα μου, όσο και γύρω μου.
-Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Μέσα στο μυαλό, πού αλλού;
- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Στο μυαλό, συνήθως ονομάζεται συναίσθημα, επίσης λέγεται και φαντασία.
- Περιφρονείς κάτι;
Εκείνους που επιμένουν να μην καταλαβαίνουν
- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Είμαι ερωτευμένη για πάντα.
- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Επειδή μερικοί άνθρωποι είναι εγωκεντρικοί και επειδή έχουν χρήματα, νομίζουν πώς μπορούν να τα έχουν όλα δικά τους, οπότε... (και επειδή στην Ιαπωνία δεν φορολογούνται).
- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Για μένα είναι το ίδιο.
- Do you remember revolution?

Θυμάμαι τις Banana Republic, της Λατινικής Αμερικής, και αναφωνώ: Ave Che! Κρίμα που σε έφαγαν άνανδρα και δεν πρόλαβες…
- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Ωροσκόπιο, τί είναι αυτό;
-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Ξέμεινα από παππούδες, κι από γιαγιάδες από νωρίς.
- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Στη γωνία με περιμένει και το ξέρω, αλλά κι αυτή δεν με ξέρει καλά εμένα…
- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ’ το νόμο;
Έχω μία πρόχειρη λίστα, πάντα στο μυαλό μου, μ’ αρέσει να είμαι προετοιμασμένη, μην τυχόν και εντωμεταξύ, αλλάξουν τα δεδομένα...
- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Γιατί, αν το έκανα τώρα, θα με έπιαναν για κάτι;
-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Ακόμα κι αν λείψει αυτός ο ξεφτίλας, δέκα τέτοιοι θα βγουν, η λερναία ύδρα της ηλιθιότητας είναι ανίκητη και αστείρευτη…
-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα’ αστέρια;
Και τα αστέρια, και τα φεγγάρια του Άρη και του Δία, και τα νεφελώματα…
- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

Κάθε μέρα πέφτω, απ’ αυτό παίρνω ζωή και έμπνευση…

Read More

Άνθρωποι...

Όταν συμπλήρωσα την αίτηση εθελοντή για τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς του 2004, είχα σκοπό να δουλέψω μόνον στην Παραολυμπιάδα, και όχι στην άλλη διοργάνωση…Τελικά, στην πρώτη επίσημη ενημέρωση τον Απρίλιο του 2004, με ρώτησαν αν θα ήθελα να συμμετέχω και στους Ολυμπιακούς, λόγω του ότι υπήρχε έλλειψη ατόμων που να έχουν οικειότητα με το άθλημα (τοξοβολία) του οποίου ήμουν για 15 χρόνια αθλήτρια. Τελικά πήγα και στις δυο διοργανώσεις όμως είναι γεγονός ότι πέρασα σαφώς καλύτερα, στους Παραολυμπιακούς…

Η ποιότητα των ανθρώπων ήταν διαφορετική, καλύτερη από των επαγγελματιών αθλητών των Ολυμπιακών. Ήταν άνθρωποι που μπορεί να γεννήθηκαν με βαριές ή ελαφριές αναπηρίες, ή είχαν υποστεί ακρωτηριασμούς, τυφλώσεις, εγκεφαλικές βλάβες, και πολλά άλλα…Ήταν όμως άγγελοι επί γης, άνθρωποι που μπορεί να τους έλειπε το μισό σώμα τους, αλλά είχαν ολόκληρες ψυχές, άνθρωποι με το «Α» κεφαλαίο…Αγωνίζονταν, κάθε μέρα, όλη μέρα, με χαμογελαστά πρόσωπα, δεν υπήρχε χαιρεκακία, ή ανταγωνισμός, την άμιλλα που μας μαθαίνανε στο σχολείο, την είδα σ’ εκείνους, για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Στους αγώνες αυτούς, δούλευα σχεδόν αποκλειστικά πρωί, οι άλλοι εθελοντές, είχαν τις δουλειές τους και προτιμούσαν την απογευματινή βάρδια που άρχιζε στις 4…Το πρωί λοιπόν, εθελοντές και αθλητές, συνοδοί και θεατές, γινόμασταν ένα πολύχρωμο κουβάρι στις κερκίδες, χορεύαμε, φωνάζαμε, τραγουδούσαμε και χειροκροτούσαμε. Και ορισμένοι γνωριζόμασταν με τα μικρά μας ονόματα…Το απόγευμα πήγαινα και παρακολουθούσα άλλα αγωνίσματα, ποδόσφαιρο τυφλών, μπάσκετ, βόλεϊ καθιστών, ράγκμπι με αμαξίδια, κολύμβηση, τένις με αμαξίδια και στίβο…, ή επισκεπτόμουν μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους…Αλλά κυρίως παρακολουθούσα αγωνίσματα…
Ένα απόγευμα ήμουν στο Μαρούσι, για να παρακολουθήσω τις Ελληνικές συμμετοχές στον στίβο, την Εθν. ομάδα στο μπάσκετ και στην κολύμβηση, όταν αντιλήφθηκα ότι πολλοί εθελοντές τρέχανε προς ένα συγκεκριμένο σημείο, που χρησιμοποιούνταν σαν σκουπιδότοπος…Ακολούθησα το πλήθος, πέρασα πάνω από κιγκλιδώματα και πήδηξα τοίχους, για να προλάβω να κόψω ένα κλαδί από τον Πλάτανο της φιλίας, της τελετής έναρξης, που τον είχαν βγάλει κομματιασμένο να τον πετάξουν…, φυσικά δεν έμεινε ούτε φύλλο, τον σηκώσαμε και φύγαμε…
Αυτό αποδείχτηκε πως ήταν κάπως παράνομο, μας κυνήγησε η ασφάλεια των εγκαταστάσεων, κρυβόμασταν σε τουαλέτες και γωνιές, αλλά τελικά εγώ κατάφερα να πάρω το μετρό (μαζί με πολλούς άλλους) και να φύγω, αφού πρώτα μοίρασα αρκετά κλαδιά σε θεατές, παιδιά και εθελοντές που δεν είχαν καταφέρει να πάρουν κι εκείνοι…Είχε πλάκα, στην αρχή ένα ολόκληρο τρένο, ήταν γεμάτο με κλαδιά και φύλλα, μετά σιγά -σιγά άδειαζε, για να φτάσω σχεδόν μόνη μέσα στο βαγόνι, να κουβαλάω ένα κλαδί 3 μέτρων μαζί μου, στην Ομόνοια…

Και τότε με πλησίασε ένα αγόρι…Ήταν ένας μελαχρινός κούκλος, με μαύρα υγρά μάτια, μου είπε ότι ήταν Ισπανός και ότι η αδελφή του είχε αγωνιστεί στα 200 μέτρα κολύμπι αλλά είχε βγει 4η…Μου την έδειξε, ήταν ένα καστανό κορίτσι που της "έλειπε" το αριστερό χέρι από τον καρπό, και έκλαιγε, μόλις είχε βγει στην αποβάθρα…Μου ζήτησε να του δώσω ένα κομμάτι από τον πλάτανο, μήπως αυτό της έφτιαχνε το κέφι (ο 4ος είναι ο απόλυτα χαμένος), του έδωσα το κλαδί που ήθελε, με φίλησε σταυρωτά στα μάγουλα, τους ευχήθηκα και τους δυο καλή τύχη, και βγήκε. Καθώς έφευγε το τρένο, τον είδα που της το έδινε…2 μέρες μετά, κατάφερε να κερδίσει 2 χάλκινα μετάλλια, στα 50 ελέυθερο και στα 100 μέτρα ύπτιο...
Το επόμενο καλοκαίρι παρακολουθούσα τούς Μεσογειακούς της Αλμερία, στην Ισπανία και είδα ένα καστανό κορίτσι να ανεβαίνει στο βάθρο και να παίρνει το χρυσό στα 200 μέτρα κολύμπι…Την έλεγαν Έστερ Μοράλες, και είχε γεννηθεί με ατελές αριστερό χέρι…Και έλεγε ο σχολιαστής ότι στην Αθήνα είχε βγει 3η και 4η στα αγώνισματά της…Ήταν το ίδιο κορίτσι που είχε πάρει και τον πλάτανό μου…
Φυσικά, ήμουν από τους πρώτους που συμπλήρωσαν αίτηση συμμετοχής στους Μεσογειακούς του 2013…

Read More