Αλήθειες και ψέματα

Οι απαντήσεις του παιχνιδιού

Καταρχήν, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, τόσο για τη συμμετοχή σας στο παιχνίδι, όσο και για την αποδοχή της πρόσκλησης από μέρους σας...Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον και μου άρεσε περισσότερο, που κάθε ένας /μία σας, είχε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και παρέθετε τα επιχειρήματά του/της, σχετικά με την επιλογή του/της...
Ας αρχίσω όμως με τις επεξηγήσεις:


1)Δεν έχω τρία αδέλφια, αλλά μόνον 2, μια αδελφή παντρεμένη στην Κρήτη (Άγιος Νικόλαος) και έναν αδελφό, εγκατεστημένο στην Ξάνθη μαζί με την οικογένειά του(στρατιωτικός), αλλά σύντομα θα μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη...Οπότε εγώ παραμένω τοποθετημένη στον κεντρικό Βόλο, αλλά βεβαίως, η πληροφορία αυτή, στο βαθμό που αναφέρεται στον αριθμό των αδελφών μου, είναι ψεύτικη...


2)Παρόλο που έχω περάσει από πάμπολλα αθλήματα (κολύμβηση, μπάσκετ, κωπηλασία και τοξοβολία), μετάλλια και κύπελλα πήρα μόνον με την τοξοβολία, της οποίας υπήρξα αθλήτρια για 15 χρόνια...Η πληροφορία αυτή, είναι επίσης ψεύτικη...

3)Την περίοδο '92/'93 -'93/'94, παρακολούθησα μαθήματα Ρωσικής γλώσσας για ενήλικες, από τον Ελληνο-Σοβιετικό σύνδεσμο της πόλης... Σταμάτησα μετά από 2 χρόνια μαθημάτων, επειδή εν τω μεταξύ, είχε ανέβει ο Γκορμπατσόφ στην Σ. Ένωση ως γραμματέας του κόμματος, και με τις περικοπές χρημάτων προς αντίστοιχες δραστηριότητες του εξωτερικού, ο Ελληνο- Σοβιετικός σύνδεσμος έκλεισε λόγω της μη- χρηματοδότησης, του από το Σοβιετικό κράτος (πλήρωνα μόλις 6000 δραχμές το μήνα/συνολικά 16 ώρες, και τα βιβλία και τα τετράδια ασκήσεων μας παραχωρήθηκαν από το Σύνδεσμο...) Εξάλλου και η ίδια αυτή χώρα, άλλαξε, εξελίχθηκε, χωρίστηκε σε άλλες χώρες, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει, εγώ έπαψα να θέλω να μάθω τη γλώσσα...Κάποτε θα την τελειοποιήσω...
Σε ότι αφορά λοιπόν αυτήν την πληροφορία, είναι 100% αληθινή...



4) Αν και γνωρίζετε λοιπόν οτι και αυτή η πληροφορία είναι ψεύτικη, σας ενημερώνω οτι είναι σκοπεύω κάποια στιγμή να μάθω φλαμένκο, το λάτιν δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ...

Ευχαριστώ και πάλι για τη συμμετοχή σας, η επόμενη ανάρτηση, θα αφορά μια υπόσχεση που έδωσα στο φίλο Ηφαιστίωνα, εδώ και καιρό...Να διαβάσει τα κατορθώματα των "συναδέλφων" του στη βιβλιοθήκη του Παν. Θεσσαλίας...
Έχετε πολλά φιλιά όλοι...

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 9

Μετά από επανειλημμένες αναρτήσεις μου που αφορούν διάφορα internet-ικά παιχνίδια, ο φίλος Τρελός του χωριού , με κάλεσε σε ένα νέο παιχνίδι, σχετικά με τον εαυτό μου...Εντάξει, είμαι επιρρεπής και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ τέτοιες προσκλήσεις/προκλήσεις...
Υποτίθεται λοιπόν, οτι πρέπει να μαντέψετε ανάμεσα σε 4 πληροφορίες, ποια είναι η -μία και μόνη- αληθινή...Σας προκαλώ λοιπόν, να την ανακαλύψετε, με την υπόσχεση να σας δώσω τη σωστή απάντηση, μετά από ένα τριήμερο, δηλαδή το Σάββατο...
Ξεκινάμε λοιπόν:

1η)Έχω 3 αδέλφια, σκορπισμένα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας (εγώ είμαι στο κέντρο)

2η)Έχω κερδίσει μετάλλια σε δύο (2) διαφορετικά αθλήματα...

3η)Έχω κάνει για 2 χρόνια, μαθήματα Ρωσικής γλώσσας


4η)Έχω κάνει μαθήματα λάτιν χορού καθώς και Flamenco για 3 χρόνια...

Καλώ φυσικά, όλους τους φίλους να μαντέψουν, και να παίξουν κι εκείνοι από τα δικά τους μπλογκ...

Read More

Το σέττερ και ο μυωξός

Μια απώλεια και μια άφιξη

Είναι γενικά μια δύσκολη περίοδος για μένα… Όχι σε ό,τι αφορά την οικογένεια, αλλά σε σχέση με τα ζώα που είχα ή που έχω… Για να γίνω πιο κατανοητή, πρέπει να σας πω, ότι εδώ και 2 βδομάδες δεν έχω τον Αρίσταρχο… Είχε αρρωστήσει και προσπαθούσαμε να τον γιατρέψουμε με ενέσιμη αντιβίωση, και ενώ φαινόταν να το ξεπερνά, δυστυχώς υπήρξε επιδείνωση σε σημείο που να μην μπορεί να τραφεί και να πιει, με αποτέλεσμα να τον ταΐζω με τη σύριγγα, όμως τελικά δεν άντεξε και πέθανε, πριν από 2 Σάββατα… Μετά από σχεδόν 3 χρόνια που τον είχα, αυτό ήταν ένα ισχυρό πλήγμα, μιας και το ζώο μεγάλωσε στα χέρια μου από νεογνό, και στην ουσία τον αντιμετώπιζα σαν παιδί μου κι αυτόν… Τις πρώτες βραδιές δεν μπορούσα να κοιμηθώ και ξαγρυπνούσα με την ιδέα ότι θα τον ξανακούσω να τραγανίζει τα συρτάρια της ντουλάπας, ενώ ακόμα δεν έχω αδειάσει τα συρτάρια αυτά, από το υπόστρωμα με ψαλιδόχαρτο και τα παλιά μου ρούχα, που χρησιμοποιούσε σαν φωλιά…Φυσικά, σύντομα θα το κάνω κι αυτό…

Δεν θα ξεχάσω όμως τον τρόπο που με κοίταζε όταν τον τάιζα με χλιαρό γάλα, και ελπίζω πραγματικά να ένοιωσε ότι τον αγαπούσα, μέχρι την τελευταία στιγμή που πέθανε στα χέρια μου, κι ακόμα περισσότερο…

Την προηγούμενη μέρα πάντως από το θάνατο του Αρίσταρχου, μου τηλεφώνησαν τα παιδιά μου στη δουλειά, για να μου πουν κλαίγοντας ότι μπροστά τους, ένα τζιπ με δυο ηλίθιους, χτύπησαν και εγκατέλειψαν ένα αδεσποτάκι της γειτονιάς, τον Μπούμπη… Ψάξαμε να δούμε αν υπήρχε κάποιος να επιληφθεί του θέματος, κάποια οργάνωση, κάποιο κυνοκομείο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα στην πόλη (πριν μια βδομάδα ωστόσο εγκαινιάστηκε ένα διαδημοτικό κυνοκομείο, αλλά δεν έχω επικοινωνήσει ακόμα μαζί τους), πάντως, εκείνες τις κρίσιμες ώρες που το σκυλί αιμορραγούσε, αγγάρεψα από τηλεφώνου τον άντρα μου να τον μεταφέρει σε ένα γνωστό μας κτηνίατρο και έχω αναλάβει την θεραπεία του, σε χώρο διπλανό στο σπίτι μας, το οποίο είναι ένα ακατοίκητο –από χρόνια- ερείπιο…

Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα… Το σκυλί είναι μια χαρά, δεν γαυγίζει, δεν κλαίει, είναι πολύ φιλικό, κάνει τη θεραπεία του και η κατάστασή του βελτιώνεται συνεχώς, και μάλιστα είναι καθαρόαιμο σέττερ, (το οποίο προφανώς πήρε κάποιος για το κυνήγι και επειδή δεν του «βγήκε», το παράτησε…) Λοιπόν το ζήτημα είναι ότι δεν μπορώ να τον κρατήσω, και επιπλέον, ήδη έχει αρχίσει να γκρινιάζει μια γειτόνισσα που της έχω αρκετά μαζεμένα…

Όμως το ζήτημα παραμένει: Πρέπει να του βρω σπίτι, επειδή δεν αντέχω να τον αφήσω στον δρόμο ξανά, και να πέσει πάλι θύμα κάποιου μλκ τζιπάτου, που τρέχει με χίλια και δεν προσέχει… Γι’ αυτό σας παρακαλώ, αν είστε στη Μαγνησία και ενδιαφέρεστε για ένα υπέροχο σκυλί παρέας, ή γνωρίζετε κάποιον που θα τον ήθελε και θα τον αγαπά, ενημερώστε με… Αναλαμβάνω τα πρώτα του εμβόλια και τις τροφές, μόνο να βρει κάποιον να τον αγαπήσει, επειδή είναι και αυτός πολύ αγαπησιάρης, και του λείπει η στοργή…

Στις φωτό θα δείτε τον Αρίσταρχο τον μυωξό, άρρωστο στο καλάθι του, και τον Μπούμπη το σέττερ…

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 8

Artanis+

Στο παιχνίδι αυτό, μπήκα κατόπιν προσκλήσεως/προκλήσεως του φίλου Equilibrium…Το παιχνίδι ζητά να δηλώσουμε εφόσον γνωρίζουμε, την προέλευση του ονόματός μας, χωρίς την προϋπόθεση της αποκάλυψής του…
Αποφάσισα λοιπόν να παραθέσω όλα τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει, χωρίς όμως να αποκαλύψω το όνομα…, μιας όμως και ήδη με γνωρίζετε αρκετοί και κατ’ όνομα, θα ήθελα να σας ζητήσω ως χάρη, να μην το αποκαλύψετε…Άλλωστε είναι τόσο εύκολο να βρεθεί κι έτσι…

Σχετικά με το όνομα Artanis λοιπόν, είναι το ένα από τα δυο επίσημα ονόματα της Γκαλάντριελ στην γλώσσα Quenya σημαίνει Αρχόντισσα, Κυρία, Κυρά, Lady...Ωστόσο ο λόγος που το διάλεξα, πέρα από το γεγονός οτι είμαι φανατισμένη με τον Άρχοντα, είναι οτι αποτελεί την ακριβή μετάφραση του ονόματός μου. Στα Αρ.Ελληνικά, η λέξη "αρτάνη" σημαίνει ναυτικό γάντζο, θηλιά ή κόμπο...Απλώς ο Τόλκιν που ήταν πεντάγλωσσος και γνώριζε άριστα την αρχαία, ανέσυρε τη λέξη αυτή και της έδωσε νέο νόημα...


Παρόμοιο όνομα είναι και το Άργουεν, στη διάλεκτο σινταρίν, του ίδιου βιβλίου και είναι κάτι αντίστοιχο με το αρχαίο "Πότνια", που ήταν το προσωνύμιο των Θεαινών της παλιάς Μητριαρχικής θρησκείας (προ της έλευσης των Μυκηναίων), της Δήμητρας, της Ήρας και της Άρτεμης, οι οποίες αργότερα απορροφήθηκαν από την νέα πατριαρχική θρησκεία, κάποιες από αυτές σε νέους ρόλους (ο Δίας για να πάρει τη θέση του στην κορυφή του πάνθεου, ως ρυθμιστής των υποθέσεων και κυρίαρχος πάνω στην παλαιά θρησκεία, έπρεπε να συζευχθεί τις κυρίαρχες Θεές –Ιερός γάμος- διατηρώντας ωστόσο και μια γραμμή αίματος με αυτές που να αποδεικνύει ότι έχει κοινή καταγωγή με εκείνες).
Το όνομά μου, βγαίνει από τη σύνθεση του Ένθεν (-εδώ-αν και αργότερα αντικαταστάθηκε από το Ένδον -εντός, λόγω του υποβιβασμού της γυναίκας ως ατόμου με άμεση εμπλοκή σε σημαίνουσες τελετουργίες και στα κοινά της πόλης κράτους και την περιόριζε στο χώρο του σπιτιού) και του Πους (-πόδι), δηλαδή εδώ που στέκομαι, (ψηλότερα από όλους) ως Ιέρεια, Βασίλισσα και Θεά . Η μυκηναϊκής προέλευσης λέξη, είναι η λέξη Πότνια (-Κυρά), και αναφερόταν στον τρίπτυχο της γυναικείας ηλικίας και των βασικών Θεαινών της εποχής: Κόρη (-νεαρή παρθένα, Άρτεμις-Περσεφόνη), Γυναίκα τέλεια(-έτοιμη για γάμο, Ήρα) και Μητέρα (-Δήμητρα)...


Γενικά αυτές ήταν οι Πότνιες, αλλά ειδικά με το δικό μου όνομα , ονομαζόταν η Κόρη, είτε ως Άρτεμις, είτε ως Περσεφόνη, είτε ως Εκάτη(μορφή που συνδυάζει τις δύο αυτές), είτε ως Πασικράτα, που είναι τοπική θεότητα της Θεσσαλίας, και είναι η αντίστοιχη της Εκάτης, με ίδιες ρίζες...Αυτές όλες οι χθόνιες Θεές, με τον τίτλο της Κυράς του Κάτω κόσμου, ήταν εκείνες που δίνανε την Ποινή, δηλαδή τις διάφορες τιμωρίες πχ. Σίσυφος, στην ψυχή που ερχόταν να πάρει την τελική κρίση, έχοντας πρώτα περάσει από τους τρεις κριτές του κάτω κόσμου, τον Μίνω, τον Ραδάμανθυ και τον Αιακό που αποφάσιζαν τον τελικό τόπο της διαμονής της: Ηλίσια Πεδία, Ασφόδελος Λειμώνας ή Τάρταρα...Υπάρχει ιερό, αφιερωμένο ειδικά στην κυρά αυτή που φέρει το όνομά μου, ως αυτόνομη θεότητα, στην Πελοπόννησο... Στους Ποντίους είναι συνηθισμένο όνομα και μάλιστα αναφέρεται συχνά ως Ποινή.. Η ποντιακή διάλεκτος είναι πολύ κοντινή στα αρχαία Ελληνικά...

Έχετε όλοι, ανοιχτή πρόσκληση να παίξετε!!!

Σχετικά με την βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε, μπορείτε να κοιτάξετε τους εξής τίτλους, που εμπεριέχονται στη βιβλιογραφία του Πατρόκλου:
Παναγή Λεκατσά «Η Μητριαρχία και η σύγκρουσή της με την Ελληνική Πατριαρχία». Εκδόσεις Καστανιώτη, 1977.
Ντόρα Βασιλικού «Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός»
Νικολάου Παπαχατζή «Η Θρησκεία στην Αρχαία Ελλάδα». Εκδοτική Αθηνών, 1987
Αντρέ Μπονάρ «Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός» (1. Από την Ιλιάδα στον Παρθενώνα). Εκδόσεις Θεμέλιο, 1985.
Martin P. Nilsson «Η Μυκηναϊκή προέλευση της Ελληνικής Μυθολογίας». Εκδόσεις Δωδώνη, 1985.
Martin Nilsson «Η Πίστη των Ελλήνων». Εκδόσεις Δωδώνη, 1998.
John Chadwick «Ο Μυκηναϊκός Κόσμος». Εκδόσεις Gutenberg, 1997. Elaine Fantham, Helene Peet Foley, Natalie Boymel Kampen, Sarah B. Pomeroy, H. Alan Shapiro «Οι Γυναίκες στον Αρχαίο Κόσμο». Εκδόσεις Πατάκη, 2004.
Richard Seaford «Ανταπόδοση και τελετουργία. Ο Όμηρος και η τραγωδία στην αναπτυσσόμενη πόλη-κράτος». Εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, 2003.
Graham Clark-Stewart Piggott «Προϊστορικές κοινωνίες». Εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1980.
Francois de Polignac «Η γέννηση της Αρχαίας Ελληνικής Πόλης». Εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης, 2000.
Walter Burkert «Ελληνική Μυθολογία και Τελετουργία, Δομή και Ιστορία». Εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας, 1993.
Walter Burkert «Αρχαία Ελληνική Θρησκεία (Αρχαϊκή και Κλασσική Εποχή) ». Εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1993.
E. R. Dodds «Οι Έλληνες και το παράλογο». Εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1978.
R. Martin- H. Metzger «Η Θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων». Εκδόσεις Ινστιτούτο του Βιβλίου- Α. Καρδαμίτσα, 1976.
Richard Buxton «Όψεις του Φαντασιακού στην Αρχαία Ελλάδα». University Studio Press, 2002.
O. T. P. K. Dickinson «Η Προέλευση του Μυκηναϊκού Πολιτισμού». Εκδόσεις Ινστιτούτο του Βιβλίου- Α. Καρδαμίτσα, 1992.
Martin S. Ruiperez- Jose Melena «Οι Μυκηναίοι Έλληνες». Εκδόσεις Ινστιτούτο του Βιβλίου- Μ. Καρδαμίτσα, 1996.
Cynthia Eller «The myth of Matriarchal Prehistory». Beacon Press, Boston, 2000.
Aphrodite Avagianou «Sacred Marriage in the Rituals of Greek Religion». Peter Lang, Inc., European Academic Publishers, Bern, 1991.
Matthew Dillon «Girls and Women in Classical Greek Religion». Routledge Publishing, 2002.
Anthony D. Smith «The Ethnic origins of Nations». Blackwell Publishing, 1991.
Jan Vansina «Oral Tradition as History». James Currey Ltd, East African Educational Publishers, 1997.
Lord William Taylour «The Myceaneans». Thames and Hudson, 1994.
J. T. Hooker «Mycenaean Greece». Routledge & Kegan Paul Publishing, London, 1976.
Jacques Vanshoonwinkel «L’ Egee et la Mediteranee Orientale A La Fin Du IIe Millénaire (Témoignages Archéologiques et sources écrites)». Archaeologia Transatlantica IX, Art and Archaeology Publications, College Erasme, Louvain-la-Neuve, 1991.
R. A. Crossland & Ann Birchall (Editors) «Bronze Age Migrations in the Aegean (Archaeological and Linguistic Problems in Greek Prehistory) ». Gerald Duckworth & Company Limited, 1973.
«Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα (από την εποχή του χαλκού ως τις αρχές του 20^ου αιώνα) της Πολιτιστικής Εταιρείας Πανοράματος. Τριμηνιαίο φυλλάδιο, 1992.

Read More

Μικρή Μπαλάντα των Παιδιών

Αυτό το κομμάτι γράφτηκε ένα απόγευμα που με τη φίλη μου Γ., πήγαμε σε μια ποιητική βραδιά- αφιέρωμα στις γυναίκες -ποιήτριες του νομού (όχι, δεν έλαβα μέρος…), και πριν αρχίσει η εκδήλωση, το έγραψα πάνω στο πρόγραμμα, για να το αφιερώσω κατόπιν, στα παιδάκια της τάξης της…

ΜΙΚΡΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Σ’ αυτόν τον κόσμο,

όλα αναλογούν σε όλους, σε ίδιες ακριβώς δόσεις,

κι όμως,

ενώ οι ψυχές είναι όλες ολόκληρες

παρόλο που τα σώματα καμιά φορά,

δε φτάνουν να γεμίσουν

-στα μάτια των άλλων-

μια ανθρώπινη υπόσταση,

ή κι όταν ακόμα,

η γνώση, η εξυπνάδα κι ο εαυτός

δε συμπληρώνουν καν το αυτονόητο,

και όλα πρέπει να διαιρούνται σε

μικρές, μικρότερες, μικρούτσικες έννοιες,

που πολλές φορές περνούν στη λήθη του μυαλού

εξίσου γρήγορα,

μ’ όσο τουλάχιστον χρειάστηκαν μέχρι να ειπωθούν,

εμείς, τα πλάσματα της φύσης,

τα παιδιά της αγάπης των γονιών μας,

μακριά από βαθμούς αρτιότητας,

πέρα από τα ιδεώδη κριτήρια των αδαών,

των ημιμαθών,

των κανονικών,

παλεύουμε

να σταθούμε στα πόδια μας,

υπαρκτά η όχι,

να προσπεράσουμε την προκατάληψη,

να γκρεμίσουμε τα διαχωριστικά τους.

Read More

Προσωπικές διαπιστώσεις

Η φίλη μου η Γ. , έχει πτυχίο Τριτοβάθμιας και εργάζεται σε ένα ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής της περιοχής, διδάσκοντας σε παιδιά που έχουν κινητικές και μαθησιακές δυσκολίες. Το είχαμε καθιερώσει την τελευταία τριετία, να επισκέπτομαι εθελοντικά το σχολείο της, και να δουλεύω πάνω σε διάφορες κατασκευές μαζί με τους μαθητές της, είτε αυτές περιελάμβαναν ψευδοκοσμήματα, χριστουγεννιάτικα στολίδια, λαμπάδες, διακοσμητικά, ή ότι άλλο, εξαρτάται από το τι είχαμε συνεννοηθεί, με τη διεύθυνση του σχολείου. Την φετινή χρονιά όμως, ενώ είχαμε σχεδιάσει να φτιάξουμε Χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά πόρτας, και είχα ήδη κάνει μια μικρή έρευνα αγοράς για τα υλικά, δεν με ειδοποίησαν να πάω…Σκέφτηκα ότι θα είχανε φόρτο εργασίας, και η Γ. το ξαναπρότεινε για τις Αποκριές, πέρασαν όμως κι αυτές…Και λίγες μέρες πριν το Πάσχα, μου είπε η κοπέλα, ότι οι γονείς θεώρησαν πώς ήταν χάσιμο χρόνου, να «παίζουν» τα παιδιά τους μαζί μου, τη στιγμή που είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη για την επιμόρφωσή τους, και μάλιστα φρόντισαν να ενημερώσουν έπ’ αυτού τη διεύθυνση Β’Βάθμιας με ανώνυμο γράμμα-διαμαρτυρία, ώστε αυτές οι επισκέψεις μου, να σταματήσουν…

Βασικά, καταλαβαίνω την αγωνία τους για το μέλλον των παιδιών τους, αν και αναρωτιέμαι, πόσο πίσω θα πήγαινε πια, αυτό το πρόγραμμα του σχολείου, και αν πραγματικά θεωρούν πως η δημιουργική διασκέδαση δεν προσφέρει τίποτα…Στεναχωρήθηκα επίσης για τον τρόπο που χρησιμοποίησαν ώστε να ασκήσουν πίεση στο σύλλογο διδασκόντων του σχολείου, και στεναχωρήθηκε και η Γ. που παραλίγο να βρεθεί υπόλογη, ενώ στα παιδάκια που εξακολουθούν να τη ρωτούν, τους λέει ότι θα το κανονίσει μαζί μου, πράγμα που φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί…

Ειλικρινά δεν μπορώ και να κρατήσω κακία…Η αλήθεια είναι ότι στα άλλα κέντρα που πηγαίνουν, ορισμένα από τα παιδιά, κάνουν ήδη κατασκευές και κοσμήματα, και μάλιστα μπαίνουν και στην παραγωγική διαδικασία των αντικειμένων αυτών, και ίσως και να ήταν όντως πλεονασμός, το να τους κόβω ώρες από τα μαθήματα, έστω και αν αυτές ήταν μόλις 2-3 ώρες το τρίμηνο, για να ασχοληθούνε με κάτι άλλο, πέρα από το αυστηρό πρόγραμμα…Ας είναι όμως, εγώ είμαι διαθέσιμη πάντα…Θυμήθηκα όμως πώς για έναν (1) ολόκληρο χρόνο, έψαχνα να βρω άκρη με το Κέντρο διημέρευσης και τα εργαστήρια, ώστε να δουλέψω σε εθελοντική βάση, και κανείς υπεύθυνος, είτε του Κέντρου είτε της Διεύθυνσης, δεν θέλησε έστω να με ακούσει, παρόλο που στην ουσία προσφερόμουν αμισθί, να εργαστώ κοντά στα παιδιά…Μπορώ βεβαίως να αναφέρω κάποιους λόγους που να εξηγούν την απροθυμία και την αδιαφορία τους, αλλά δεν είναι της παρούσης…

Ακολουθούν μερικές φωτό από τους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, που θεωρώ ότι μαζί με την εθελοντική μου δράση στο Σταθμό, είναι μακράν τα δυο πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη που συμμετείχα…Για οποιαδήποτε απορία σχετικά με τις φωτό, μη διστάσετε να ρωτήσετε…Τα υπόλοιπα όμως δεν πρόκειται να τα σχολιάσω…

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 7

Στο παιχνίδι αυτό, με κάλεσαν ο φίλος μου Νίκος/Ανεμοσκορπίσματα και ο επίσης καλός μου φίλος Ηφαιστίωνας... Παιδιά, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση...
Και ΄γω με τη σειρά μου, (και για να μη ξεχνιόμαστε δηλαδή) καλώ όσους από εσάς δεν το έχετε παίξει, να το παίξετε πάραυτα...
Για όποιον δεν βγάζει τα γράμματά μου, ή για τυχόν απορίες, αφήστε το σχολιάκι σας... Ξέρετε εσείς...

Για το http://autographcollectors.blogspot.com/

Κανόνες:
1) Γράφεις
2) Σκανάρεις ή φωτογραφίζεις

3) Ποστάρεις

4) Ειδοποιείς γράφοντας στο τέλος του ποστ "για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5) Προσκαλείς άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.

Read More

Εικόνες της πόλης

Σήμερα είχαμε μια βροχερή μέρα, αλλά ο καλλιστήμονας δεν πτοείται από τον καιρό...

Το ένα από τα ποτάμια της πόλης, ευτυχώς καταπράσινο στην εκβολή του... Και σχετικά καθαρός πια...Στην διπλανή ακτή, μας φέρνανε εκδομή με το σχολείο...Αν έχω τσαλαβουτήσει στις όχθες...

Οι γερανοί στο λιμάνι και το συσσωρευμένο σκραπ...Υποτίθεται οτι το χρησιμοποιεί η Χαλυβουργία, μία από τις πλέον ρυπογόνες βιομηχανίες της περιοχής...

Η παραλία και στο βάθος το Πανεπιστήμιο, μια μέρα βροχής...

Το 2ο ποτάμι της πόλης, που περνά δίπλα από το εργαστήριό μου...Η άνοιξη ευτυχώς μένει ακόμα εδώ...

Το ποτάμι ξανά...Έχει στερέψει εδώ και 3 χρόνια,κατεβάζει μόνο νερό της βροχής, πια...Μέχρι πριν από 3 χρόνια, ήταν ένα κανονικό ποτάμι, ακόμα και τον Αύγουστο είχε νερό...

Από την κάτω πλευρά, το ίδιο ποτάμι...Τα βατραχάκια δεν κοάζουν πια, τα βράδια... Ο βροχερός καιρός όμως, έχει παρατείνει την άνοιξη...

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 6

Στο παιχνίδι αυτό, με κάλεσαν πολλοί φίλοι: ο καλός μου Equilibrium, η αγαπημένη μου Ceralex, και η πανταχού παρούσα και άψογα ενημερωμένη στα καλλιτεχνικά δρώμενα Road- artist…Θέλω να τους ευχαριστήσω για την πρόσκληση αλλά πρέπει επίσης να ομολογήσω ότι «τάνυσα» ολίγον τους όρους του παιχνιδιού, ώστε να έρθουν στα μέτρα μου…Αυτό λοιπόν είναι το δικό μου σεναριάκι, με στίχους τραγουδιών…Καλή διασκέδαση…

Πες το με στίχους…

Μπήκε μέσα στο σπίτι του, ήταν σκοτεινό και μύριζε κλεισούρα. Παράτησε κάτω τις βαλίτσες, ακούμπησε το λαπ-τοπ με τη θήκη του πάνω στο γραφείο, και καθώς ξεκούμπωσε το ελαφρύ μπουφάν, το πέταξε πάνω στην καρέκλα του…Πήγε προς τη μπαλκονόπορτα και αφού σήκωσε τα ρολά, άνοιξε τα τζάμια: Το φως της μεσημεριού, αλλά και ο φρέσκος αέρας, ο θόρυβος του δρόμου, πλημμύρισαν το διαμέρισμα… «Να τηλεφωνήσω στη Μάνια …» σκέφτηκε και επέστρεψε στην είσοδο όπου είχε παρατημένα τα πράγματά του. Έλειπε τόσες μέρες για το επαγγελματικό του ταξίδι και δεν είχε επικοινωνήσει μαζί της, λόγω και της διαφοράς της ώρας…Είχε την εντύπωση ότι είχε βολεμένο το κινητό του στην μπροστινή τσέπη του μπουφάν. Το βρήκε και σχημάτισε τον αριθμό: 6939……..
Το άκουγε να καλεί, ενώ με το άλλο χέρι μετακινούσε την μια βαλίτσα, ένας λευκός φάκελος φάνηκε από κάτω, έσκυψε και τον μάζεψε, καθώς άκουγε το ηχογραφημένο μήνυμα: «ο συνδρομητής που καλέσατε, έχει πιθανώς το τηλέφωνο κλειστό…Παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα…»και ακολούθησε ο ήχος της παύσης.
Ο φάκελος έγραφε πάνω τ’ όνομά του, αναγνώρισε τον γραφικό χαρακτήρα της Μάνιας, τον άνοιξε βιαστικά, για να διαβάσει την πράξη του χωρισμού τους:
«Είναι κάτι αγάπες μου, που σηκώνω στις πλάτες μου», ξεκινούσε να γράφει το σύντομο σημείωμα με τα όμορφα γράμματά της, «είναι χρόνια που φύγανε, πες μου πού με πήγανε…Έφυγες για ταξίδι και πως μ’ αγαπάς δεν μ’ είπες…Το ‘χω παράπονο, της λησμονιάς σαΐτα μου…Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα, του φεγγαριού τη λάμα, πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου, όλη η γη… Εδώ στου δρόμου τα μισά, έφτασ’ η ώρα να το πω, πως δεύτερη ζωή δεν έχει…Μένος εκτός, φεύγω απ’ αυτή τη σχέση…»
«Μα τι έκανα ο ηλίθιος, κι ό,τι θα της πρότεινα να μείνουμε μαζί…» σκέφτηκε και αρπάζοντας το κλειδί του αυτοκινήτου, όρμησε έξω από το σπίτι. Κατέβηκε τρέχοντας τους δυο ορόφους μέχρι την είσοδο, μπήκε στο αυτοκίνητο, και έφυγε σπινιάροντας…Ήταν περίπου η ώρα που έφευγε από τη δουλειά της…Έπρεπε να την προλάβει, πριν κατεβεί στο σταθμό του μετρό. Παρκάρισε παράνομα πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά στις σκάλες, βγήκε από το αμάξι και περίμενε αγωνιώντας…Και πραγματικά την είδε να έρχεται προς το σταθμό, χωρίς να τον έχει δει, ανάμεσα σ’ όλον τον κόσμο…


«Μάνια!» της φώναξε κι έτρεξε προς το μέρος της, «έλα να σε πάω εγώ…»
«Εγώ τον πόνο τον βαστώ, την πίκρα την αντέχω, Αλέξανδρε, κι ας μην ξέρω που πηγαίνω, κι ας μην ξέρω τί γυρεύω, από ‘δω και πέρα…Τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω…, πίσω δεν ξαναγυρίζω…»
«Σε χρειάζομαι και πρέπει να μου δώσεις την ευκαιρία να σου εξηγήσω, και με λαχτάρα πόση, να ήξερες, το περιμένω αυτό…» της άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού.
Σα να λύγισε τότε το πείσμα της Μάνιας μπροστά στην επίμονή του. Μπήκε στο αυτοκίνητο και εκείνος έκανε το γύρο και μπήκε κι αυτός.
«Όταν στα μάτια σε κοιτώ, δεν θέλω να τα κλείνεις, γίνεσαι νύχτα βροχερή, κι απ’ έξω με αφήνεις…Θέλω να γυρίσω, μα ο παράδεισος κλειστός…Κι όλο εσένα θέλω μόνο…»της είπε, ενόσω ο κόσμος που τους προσπερνούσε για να κατέβει στο μετρό, πλήθαινε.
«Μην ορκίζεσαι, μην ορκίζεσαι, μάτια μου…
«Τι δε θα ‘δινα, το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα, της είπε ψιθυριστά, όμως εκείνη τον έσπρωξε μακριά:
«Αχ Αλέξανδρε, ένα κορμί δεν είναι μόνον αγκαλιά, είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά, για σένα…Αν είχε ο πόνος αίμα, θα κοκκίνιζε βουνά…»του απάντησε και προσπάθησε να βγει από το αμάξι, όμως εκείνος ήταν ανένδοτος, άπλωσε το χέρι του και κράτησε το χερούλι της πόρτας να μην ανοίξει και φύγει.
«Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά» της είπε, «εδώ και τώρα, γιατί είναι ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα…Δεν φεύγω τώρα και απ’ τη ζωή σου δε θα βγω…Και ποντάρω τη ζωή μου, στην αγάπη σου επάνω, γιατί σε θέλω…, και σ’ αγαπώ…»


«Σε θέλω στο πλευρό μου, ακοίμητο φρουρό μου…»
«Θα γίνω αυτό που θέλεις, αρκεί να είμαστε μαζί…Πάμε ξανά στα θαύματα, όπως μια φορά…κι όσα ονειρευτήκαμε μαζί θα σου θυμίσω…Όνειρα που κάναμε μαζί πάνω στο ίδιο μαξιλάρι, μού’ λειψες πολύ…»
«Στη νύχτα του κόσμου, το χέρι σου δώσ’ μου, παρηγοριά μου…» του είπε, και ‘κεινος την αγκάλιασε αμέσως και φιλήθηκαν…Έβαλε μπρος στο αμάξι και βγήκαν στο δρόμο.

ΚΙ έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση ακούγοντας το cd των μεγαλύτερων επιτυχιών της Αρβανιτάκη, και ΄γω ακόμα τους ψάχνω για να το πάρω πίσω…Χα,χα,χα,χα,χα! Παίξτε το και ΄σεις! Σας προσκαλώ όλους…

Read More

Μάης του…

Μάης του....

Γυμνά σώματα

αντικείμενα που απορροφούνται

στο ημίφως των διαδρόμων,

καρέκλες και τραπέζια

και ποτήρια που φυλάσσουν

λίγη ακόμα κουβέντα

και μια στάλα κρασί στο βάθος…

Πάνω σ’ αυτά τα γυάλινα χείλη

πόση δίψα σβήσαμε

πόσες λέξεις σκορπίσαμε

μιλώντας για επαναστάσεις κι έρωτα

για ποίηση, για όνειρα,

με διάπλατα χαμόγελα…

Πού πήγαν όλες αυτές οι αναλύσεις,

που τόσο όμορφα διατυπώναμε όταν ήμασταν νέοι

πού έχουν πάει,

πού έχουν κρυφτεί,

τώρα που συνθηκολογούμε

μέρα με τη μέρα περισσότερο

καθώς διαπιστώνουμε

τις ανίερες συμμαχίες εκείνων που προπορεύονταν

τις υποχωρήσεις, τα ψεύδη…

Πώς συνεχίζουμε,

πώς επιμένουμε να επιζητάμε το αυτονόητο

τώρα που ξέρουμε

και ίσως δικαιολογούμε;

Τόσες θεωρίες,

τόσες αλήθειες, πού ξεχάστηκαν

πού θάφτηκαν και πώς θα συνεχίσουμε γνωρίζοντας

ή υποθέτοντας,

το αύριο που μας ανοίγεται

με τις προδομένες υποσχέσεις που μας δόθηκαν

σε καιρό ειρήνης για τον καιρό πολέμου

που μας ξημερώνει;

Έμειναν άραγε τα λόγια

όνειρα μόνο δυο –σχεδόν– μεσηλίκων εραστών,

που επιμένουν να τριγυρνούν στο μισοσκότεινο σπίτι

και αναδεύουν τη μνήμη τους για να κρατήσουν ζωντανή

την ανάμνηση της ζέσης της νιότης,

όπου όλα αντιμετωπίζονταν ως ανυπόφορα κοινότυπα

ή μήπως προετοιμάζονται ακονίζοντας σχολαστικά

τα ξεθαμμένα τσεκούρια της εξέγερσης

που δεν έγινε ποτέ, αλλά ελπίζουν πως θα γίνει μια μέρα

που θα επιστρέψει η ιδέα,

ο ρομαντισμός μιας εποχής

που δυστυχώς για τους ρεαλιστές έχει παρέλθει,

ανεπιστρεπτί…

Read More