Μια απώλεια και μια άφιξη
Είναι γενικά μια δύσκολη περίοδος για μένα… Όχι σε ό,τι αφορά την οικογένεια, αλλά σε σχέση με τα ζώα που είχα ή που έχω… Για να γίνω πιο κατανοητή, πρέπει να σας πω, ότι εδώ και 2 βδομάδες δεν έχω τον Αρίσταρχο… Είχε αρρωστήσει και προσπαθούσαμε να τον γιατρέψουμε με ενέσιμη αντιβίωση, και ενώ φαινόταν να το ξεπερνά, δυστυχώς υπήρξε επιδείνωση σε σημείο που να μην μπορεί να τραφεί και να πιει, με αποτέλεσμα να τον ταΐζω με τη σύριγγα, όμως τελικά δεν άντεξε και πέθανε, πριν από 2 Σάββατα… Μετά από σχεδόν 3 χρόνια που τον είχα, αυτό ήταν ένα ισχυρό πλήγμα, μιας και το ζώο μεγάλωσε στα χέρια μου από νεογνό, και στην ουσία τον αντιμετώπιζα σαν παιδί μου κι αυτόν… Τις πρώτες βραδιές δεν μπορούσα να κοιμηθώ και ξαγρυπνούσα με την ιδέα ότι θα τον ξανακούσω να τραγανίζει τα συρτάρια της ντουλάπας, ενώ ακόμα δεν έχω αδειάσει τα συρτάρια αυτά, από το υπόστρωμα με ψαλιδόχαρτο και τα παλιά μου ρούχα, που χρησιμοποιούσε σαν φωλιά…Φυσικά, σύντομα θα το κάνω κι αυτό…
Δεν θα ξεχάσω όμως τον τρόπο που με κοίταζε όταν τον τάιζα με χλιαρό γάλα, και ελπίζω πραγματικά να ένοιωσε ότι τον αγαπούσα, μέχρι την τελευταία στιγμή που πέθανε στα χέρια μου, κι ακόμα περισσότερο…
Την προηγούμενη μέρα πάντως από το θάνατο του Αρίσταρχου, μου τηλεφώνησαν τα παιδιά μου στη δουλειά, για να μου πουν κλαίγοντας ότι μπροστά τους, ένα τζιπ με δυο ηλίθιους, χτύπησαν και εγκατέλειψαν ένα αδεσποτάκι της γειτονιάς, τον Μπούμπη… Ψάξαμε να δούμε αν υπήρχε κάποιος να επιληφθεί του θέματος, κάποια οργάνωση, κάποιο κυνοκομείο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα στην πόλη (πριν μια βδομάδα ωστόσο εγκαινιάστηκε ένα διαδημοτικό κυνοκομείο, αλλά δεν έχω επικοινωνήσει ακόμα μαζί τους), πάντως, εκείνες τις κρίσιμες ώρες που το σκυλί αιμορραγούσε, αγγάρεψα από τηλεφώνου τον άντρα μου να τον μεταφέρει σε ένα γνωστό μας κτηνίατρο και έχω αναλάβει την θεραπεία του, σε χώρο διπλανό στο σπίτι μας, το οποίο είναι ένα ακατοίκητο –από χρόνια- ερείπιο…
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα… Το σκυλί είναι μια χαρά, δεν γαυγίζει, δεν κλαίει, είναι πολύ φιλικό, κάνει τη θεραπεία του και η κατάστασή του βελτιώνεται συνεχώς, και μάλιστα είναι καθαρόαιμο σέττερ, (το οποίο προφανώς πήρε κάποιος για το κυνήγι και επειδή δεν του «βγήκε», το παράτησε…) Λοιπόν το ζήτημα είναι ότι δεν μπορώ να τον κρατήσω, και επιπλέον, ήδη έχει αρχίσει να γκρινιάζει μια γειτόνισσα που της έχω αρκετά μαζεμένα…
Όμως το ζήτημα παραμένει: Πρέπει να του βρω σπίτι, επειδή δεν αντέχω να τον αφήσω στον δρόμο ξανά, και να πέσει πάλι θύμα κάποιου μλκ τζιπάτου, που τρέχει με χίλια και δεν προσέχει… Γι’ αυτό σας παρακαλώ, αν είστε στη Μαγνησία και ενδιαφέρεστε για ένα υπέροχο σκυλί παρέας, ή γνωρίζετε κάποιον που θα τον ήθελε και θα τον αγαπά, ενημερώστε με… Αναλαμβάνω τα πρώτα του εμβόλια και τις τροφές, μόνο να βρει κάποιον να τον αγαπήσει, επειδή είναι και αυτός πολύ αγαπησιάρης, και του λείπει η στοργή…
Στις φωτό θα δείτε τον Αρίσταρχο τον μυωξό, άρρωστο στο καλάθι του, και τον Μπούμπη το σέττερ…
44 comments:
Aχ είναι πολύ ψυχοφθόρο και άσχημο να χάνεις το κατοικίδιο σου. Το έχω ζήσει και από τότε είπα ποτέ ξανά (αν και πάλι φλερτάρω με την ιδέα γιατί τα αγαπάω τα άτιμα). Όταν το έχασα το θρηνούσα μέρες ολόκληρες. Μακάρι να βρεθεί σπίτι για το νέο σκυλάκι!! Είναι κουκλί!!!
Αν δεν μάθουμε να αγαπούμε τα ζώα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να
αγαπήσουμε πραγματικά.
Είναι τα μόνα που μόνο αγάπη μπορούν να μας προσφέρουν, ενώ εμείς τόσα πολλά και πάλι δεν είναι ισάξια της αγάπης τους
Έχω 2 κουνελάκια μέσα στο σπίτι
με το έχουνε ρημάξει και ούτε που με νοιάζει, ειλικρινά
Εύχομαι καλή τύχη στον νέο σου γείτονα.
Καλό Σαβ/Κυρ
Καλή μου @Σταχτοπούτα, ήταν μια εξέλιξη της υγείας του Αρίσταρχου που την περιμέναμε να συμβεί κάποτε, αλλά όχι τόσο σύντομα...Το ζωάκι ανήκε στην κατηγορία των ζώων -θυμάτων γενετικής εκκαθάρισης, (μιας κατάστασης που σκοτώνει το ζώο από τις πρώτες στιγμές της ζωής του στη φύση, λόγω της μη ικανότητάς του να αντεπεξέλθει στις ανάγκες και τους κινδύνους αυτής της ζωής) και επέζησε τόσο πολύ, επειδή τον είχα υιοθετήσει και του παρείχα τα πάντα...
Κι εγώ ελπίζω να βρεθεί σπίτι για τον Μπούμπη, και κάνω ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση...
Φιλιά πολλά, σ' ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση...
Καλή μου @Νατάσα, συμφωνούμε...Η αγάπη των ζώων είναι ανιδιοτελής, κι όποιος δεν αγαπά τα ζώα, δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε τα παιδιά του... Έχουμε κι εμείς στο σταθμό αυτήν την εποχή ένα κουνελάκι, και βρέθηκε φίλος που αναλαμβάνει να το φιλοξενήσει, με τον όρο οτι δεν θα καταλήξει στην κατσαρόλα...Ευτυχώς είναι άτομο εμπιστοσύνης, και το κουνέλι μας θα έχει ένα σπίτι που θα το αγαπούν και θα το φροντίζουν...Μακάρι μόνον να έβρισκα ένα τέτοιο σπίτι και για τον Μπούμπη...
Καλό Σ/Κ και σε σένα...Νά 'σαι καλά, κοπέλα μου...
Πόσο σε καταλαβαίνω!!!
Η απώλεια ειναι ίδια σαν να χάνεις συγγενή ή φίλο. Ένας συγγενής, ένας φίλος σου είναι. Δικός σου "άνθρωπος".
Το έχω βιώσει και από τότε αποφάσισα να μην ξανά δεσμευτώ με έτσι γιατί δεν το ξεπερνάς ποτέ.
Υπομονή γλυκιά μου, ο χρόνος θα γιατρέψει την πληγή.Θα θυμάσαι μα δεν θα πονάς.
Καλή μου @Αναστασία, είναι αδύνατον για μένα να μην έχω στο σπίτι κάποιο κατοικίδιο, αν και στην περίπτωση του Αρίσταρχου, ήταν ένα ζωάκι σε ημιάγρια κατάσταση, που ναι μεν ήταν δεμένος μαζί μου, κατά τα άλλα είχε και αρκετή ανεξαρτησία, είχαμε γενικά, μια ιδιαίτερη σχέση...
Το συνηθίζω όλο και περισσότερο, και θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ, καλή μου...
Εισαι η πιο πονετικη και τρυφερη ψυχουλα της μπλογκοσφαιρας. Ευχομαι να βρεθει καποιος να το αγαπησει το σκυλι. Φιλια αρτανακι
Καλή μου @Δεσποινάριον, κι εγώ ελπίζω...Επειδή είναι καλό και αξιαγάπητο ζώο...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, φιλιά πολλά, γλυκιά μου...
Το Σέτερ είναι μια χαρά απ'ότι φαίνεται!!! Η φωτό του Αρίσταρχου είναι απο τον τελευταίο καιρό να φανταστώ; Έχεις γερή υπομονή μπράβο σου.
Μακάρι να βρεθεί κάποιος για το σκυλάκι, είναι πολύ γλυκό και ζωηρό απ' ότι δείχνει!!!
Τα υπόλοιπα απο αλλού...!!
Σε νιώθω απολύτως, έχω χάσει και εγώ από τροχαίο ένα σκυλάκι. Έγραφα για την ζωή με την Κούκη ,αλλά από τότε που σκοτώθηκε το σταμάτησα.Σαν να χάνεις 'ανθρωπο..Μακάρι να βρεθεί κάποιος...
Καλέ μου @Ηφαιστίωνα, καλησπέρα...Ο Μπούμπης αναρρώνει συνεχώς, έχουμε μπει στην 3η βδομάδα θεραπείας. Ο κτηνίατρος είναι πολύ ικανοποιημένος με την πορέια του...
Η φωτό του Αρίσταρχου τραβήχτηκε μόλις σταμάτησε να τρώει στερεά τροφή, και τον ξεκίνησα να τον ταΐζω με τη σύριγγα χλιαρό γάλα...Τον πήγαινα και τον έφερνα με το καλάθι, παντού...
Φιλιά σου στέλνω πολλά...Σ' ευχαριστώ, ξέρεις εσύ...
Καλή μου @Σοφία, καλησπέρα..Λυπάμαι πολύ για το σκυλάκι σου...Έχεις δίκιο για τη στεναχώρια που ακολουθεί την απώλεια ενός ζώου...Ευτυχώς ο Μπούμπης αν και τραυματίστηκε άσχημα, πήγε αμέσως στον γιατρό και σιγά-σιγά θεραπεύεται...Κι εγώ ελπίζω να βρεθεί σπίτι για 'κείνον...
Καλό σου βράδυ, και να έχεις μια όμορφη Κυριακή αύριο...
Έχω ζήσει (περισσότερες από μία φορά) την απώλεια κατοικίδιου (σκυλί) και είναι πράγματι οδυνηρή...!
Την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου!
Ένα τόσο όμορφο σκυλί ράτσας και είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί κάποιος να το υιοθετήσει σε ολόκληρη τη Μαγνησία;Απίστευτο..
Πάντως καλά κάνεις και προσπαθείς να του βρείς κατοικία.Ασφάλεια και γι΄αυτόν αλλά και για όλους μας γενικά.Ωρισμένα αδέσποτα σκυλιά είναι πολύ επιθετικά.Ίσως αυτό να οφείλεται
στην έλλειψη στοργής.Κατά τις διάφορες περιπλανήσεις μου προς το άγνωστο...-φυσιολάτρης γαρ- μου έτυχε να συναντήσω δυο-τρεις φορές και τετράποδα με άγριες πραγματικά διαθέσεις.Στην Έλλάδα φυσικά..
Έχεις τόσες ωραίες αναμνήσεις με τον Αρίσταρχο!Όταν θα τον σκέφτεσαι θα αισθάνεσαι στα σίγουρα ένα είδος ζεστασιάς και αγάπης..Τρυφερότητας;
Grazie mille για την απάντησή σου στην προηγούμενή σου ανάρτηση!!
Καλή μας βραδιά με Καλομοίρα!Ας της ευχηθούμε Καλή Επιτυχία!!!
Καλή μου @Αμάλθεια καλησπέρα...Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όλοι όσοι είχαμε κάποτε ένα κατοικίδιο και το χάσαμε, αισθανθήκαμε άσχημα, πονέσαμε...Έχω χάσει πολλά ζώα, αλλά πάντα έχω χώρο στην καρδιά μου, και για ένα ακόμα...Τα θυμάμαι όλα όμως, ποτέ δεν ξεχνάω κανένα, πόσο μάλλον τον Αρίσταρχο, που γραπωνόταν πάνω μου και ζούσε...
Νά 'σαι καλά, σ' ευχαριστώ που πέρασες...Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, και μια ακόμα πιο όμορφη Κυριακή...
Φίλε @Υπερμίκη, ελπίζω πως θα βρεθεί σπίτι σύντομα...Είναι πολύ καλό ζώο, πολύ φιλικό, και θα βάλω αγγελία σε διάφορα κτηνιατρεία και μαγαζιά τροφών, καθώς και στην εφημερίδα, σκέφτομαι...Επικοινώνησα και με κάποιους φίλους από το διαδίκτυο που έχουν πρόσβαση σε διάφορα site μεγάλης επισκεψιμότητας, και περιμένω...
Αρχίζει σε λίγο η Γιουροβίζιον, θα τη δω με τις κόρες μου...Καλή επιτυχία στην Ελλάδα...
Σ' ευχαριστώ για το μέρος του σχολίου που αφορά τον Αρίσταρχο...Έτσι σκέφτομαι κι εγώ, οτι δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ...Νά ΄σαι καλά, φίλε μου...
Να έχουμε ένα όμορφο βράδυ, και μια ακόμα πιο όμορφη Κυριακή...
Φιλιά...
Συλλυπάμαι για τον Αρίσταρχο... Είχε όμως μια υπέροχη παρουσία δίπλα του τόσο καιρό: Εσένα! Σε θαυμάζω απεριόριστα, για την καλή σου διάθεση και θυσία για τα ζώα!
Μακάρι να βρεθεί ο κατάλληλος για τον Μπούμπη!
Χαίρε, αγαπητή φίλη, όσο μπορείς!
Τουλάχιστον αγαπήθηκε κι όσο έζησε, έζησε καλά... σα να χάνεται μέλος της οικογένειάς σου, απορώ πώς αντέχεις να το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά με την ίδια περίσσια ψυχής! Όλα τα μπράβο δικά σου!
Artanis
περνας δυσκολες ωρες αλλα τι να κανεις...τουλαχιστον ετυχε της στοργης και της περιποιησης σου.
Ευχομαι να βρεθει καποιος ανθρωπος να παρει τον Μπουμπη υπο την προστασια του.
καλο ξημερωμα
Πέρασα να πω ευχαριστώ για την συμμετοχή σου στην γιορτή μου και έπεσα σε δυσάρεστα. να είσαι καλά και να χαμογελάς στην σκέψη όλων τους Φιλιά
Κουράγιο καλή μου Αρτανις!!!!
Το 'κρίμα', 'άδικο', είναι αυτονόητο.. τι να γραψω πραγματικά σε νιωθω και στενοχωρηθηκα παρα πολυ.. Με αυτα τα πλασματα δενεσε πολυ..Οταν εχασα απο καρκινο το κατοικιδιο μου, ειπα στον εαυτο μου απο τοτε να μη ξαναπαρω ζωακι. Ακομα το θυμαμαι και μερικες φορες νομιζω οτι ειναι σπιτι μας.. Ειναι απωλεια.
Ευχομαι συντομα να βρεθει καποιος για το σκυλακι.
Φιλια αρτανις μου, να εισαι καλα!
Αγαπητέ @π.κ, καλημέρα...Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια...Η αλήθεια είναι οτι ο καιρός τα γιατρεύει όλα, και σίγουρα μετά από τόσες μέρες, έχω συνέλθει αρκετά...Γενικώς είμαι ψύχραιμη σαν άτομο, όμως με τον Αρίσταρχο πληγώθηκα πάρα πολύ...Κι έχουν περάσει τόσα ζώα από τα χέρια μου...
Ευχαριστώ που περάσατε, να έχετε μια όμορφη Κυριακή...
Καλή μου @Ευαγγελία καλημέρα...Σκέφτομαι πάντα οτι θα προσπαθήσω για το καλύτερο, και έχω μάθει να αγαπάω τα ζώα, γι' αυτό που είναι...Τους δίνω ονόματα σύμφωνα με την προσωπικότητά τους, επειδή τα αποδέχομαι γενικώς...Ποτέ δεν αγόρασα κάποιο ζώο, συνήθως εκείνα φτάνουν με κάποιο τρόπο σε μένα...Αν δεν είχα πρόβλημα με το μέλλον του σκύλου, ειλικρινά θα τον κράταγα εγώ...Είναι υπέροχος, γι' αυτό αγχώνομαι...
Σ' ευχαριστώ για τα λόγια συμπαράστασης, να 'σαι καλά...
Σου στέλνω πολλά φιλιά...
Καλή μου @Φαραόνα καλημέρα...Κι εγώ ελπίζω πως το ένιωσε αυτό, ο Αρίσταρχος...Μπορεί να ήταν τρωκτικό, αλλά ήταν πανέξυπνος, καταλάβαινε τα πάντα...Κι εγώ τον αγαπούσα πολύ...
Κάνω ήδη ενέργειες για την εξεύρεση σπιτιού για τον Μπούμπη...Ελπίζω να βρω ανάδοχους σύντομα...
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο καλή μου...Σου στέλνω πολλά φιλιά, στην όμορφη Κέρκυρα...
Καλή μου @Κερασοζουζούνα, σου στέλνω τα χρόνια πολλά και πολλά φιλιά κι από εδώ...Να περνάς καλά, και να γράφεις πάντα όμορφα, χαρούμενα και χρωματιστά ποστ...
Φυσικά σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο...
Καλή μου @Καλλιτέχνιδα, καλημέρα...
Θα σου περιγράψω μια φάση της Πέμπτης, που πήγαμε το σκύλο για έλεγχο στο γιατρό...Μια οικογένεια (3 άτομα) του είχαν πάει τη γάτα τους , επειδή δεν έτρωγε...Ο γιατρός διέγνωσε λευχαιμία, τους το είπε και κλαίγανε όλοι...Με τα πολλά, αποφάσισαν ευθανασία, καθώς ο γιατρός τους εξήγησε για πολλούς πόνους, αδυναμία και κατάρρευση...
Κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ όταν πριν από 2 χρόνια, ο Αρίσταρχος είχε εμφανίσει τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας...Την ήξερα την κατάληξη, αλλά το πάλεψα όσο μπορούσα...Θέλω να πιστεύω οτι έζησε καλά, τουλάχιστον κέρδισε 2 χρόνια ακόμα...Και περάσαμε καλά μαζί, μόνο τώρα στο τέλος λύγισα...Πώς να σου πει ένα ζώο οτι υποφέρει, μόνον στα μάτια σε κοιτάει, για να νοιώσει πως το αγαπάς...
Πιστεύω οτι εάν επιμείνω, θα βρω καλό σπίτι για το σέττερ που φιλοξενώ...Λίγος χρόνος χρειάζεται, να γιατρευτεί εντελώς και να υπάρξει ενδιαφέρον για την υιοθεσία του...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια συμπαράστασης...Καλό απόγευμα...
Δεσποινάκι μου, ποντικάκι ήταν αυτό;
Έπρεπε να το φανταστώ ότι εσύ τ' αγαπάς όλα τα ζωάκια! Κι εγώ τ' αγαπάω, αλλά κάποια τα φοβάμαι. Π.χ. ποντίκια, φίδια...
Σε καταλαβαίνω πως νιώθεις αφού δεν ζει πια!
Κουράγιο κορίτσι μου!
Όσο για το σκυλάκι και βέβαια θα το αναρτήσω και μακάρι να βρεθεί κάποιος! Αλλά... ούτε εγώ με τον Ουντέζε βρήκα άνθρωπο να θέλει να αναλάβει ευθύνες. 7 χρόνια τώρα. Ήρθε στην πόρτα μου, το φρόντισα κι έμεινε, μπορώ δε μπορώ!
Μακάρι να βρεθεί κάποιος που θα το θέλει. Δυστυχώς στην πόλη μας δεν έχουμε καλή οργάνωση στο θέμα σκυλιών. Οι γειτονιά μου είναι πάντα γεμάτη από αδέσποτα σκυλιά, παλιά και καινούργια... γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που θέλει να το ξεφωρτωθεί, δυστυχώς!
Εμείς μετά το δάγκωμα, τον πήγαμε σ' ένα φίλο στο βουνό, αλλά τώρα είναι χειρότερα και για μας. Είμαστε κάθε μέρα στους δρόμους, για την φροντίδα του.
Τα ξαναλέμε, κορίτσι μου!
Καλό σου βράδυ!
Καλή μου @Κατερίνα/κυκλάμινο, ο Αρίσταρχος ήταν δασομυωξός, ένα ζώο που προσομοιάζει στον σκίουρο, αν και λίγο μικρότερο και νυκτόβιο...Τον υιοθέτησα όταν αυτός και τα αδελφάκια του έμειναν ορφανά, τα άλλα απελευθερώθηκαν, αυτός έμεινε λόγω του προβλήματος αναπηρίας που είχε...Με αναγνώριζε ως μάνα του, έζησε κοντά μου σχεδόν 3 χρόνια, από τα 6 συνολικά, που ζει το είδος...
Σ' ευχαριστώ εκ των προτέρων για την προθυμία σου να βοηθήσεις, το σέττερ κάνει θεραπεία για το τραύμα του ακόμα, αλλά σύντομα θα είναι καλά...Μακάρι να βρισκόταν κάποιος να τον πάρει, μέχρι τότε βέβαια θα τον κρατήσω εγώ...
Να είσαι καλά, Κατερινάκι μου, καλό σου βράδυ...
Και εμείς κλαίγαμε όλοι.
Ηταν πραγματικα 'μελος' κανονικο στην οικογενεια.
Απο τοτε δεν εχω ξαναπαρει ζωάκι.
Οντως η σχεση που μπορεις να εχεις με ενα ζωο, ειναι μαγικη. Τα βλεμματα τους και η αγαπη που ζητανε και σου δινουν, δεν συγκρινεται με των ανθρωπων.
Οσο περιεργο και αν ειναι αυτο.. Ειναι κατι τελειως διαφορετικο.
Ολα θα πανε καλα με το σκυλακο.
Μπραβο σου. Φιλια πολλα.
Λυπάμαι για τον Αρίσταρχο... Είμαι σίγουρος, από τον τρόπο που σε ακούω να μιλάς για αυτόν, πως δεν στερήθηκε αγάπη και φροντίδα.....
Καλημέρα, η ζωή πρέπει να συνεχίζει με χαμόγελο! Σκέψου πόσες καλές στιγμές, είχατε, κι αυτές δεν μπορεί να σας τις πάρει κανείς! Τις ζήσατε, και σας ανήκουν! :))
Αχ.. καλή μου Αρτάνις!!
Σε νιώθω απόλυτα..έζησα κάτι
αντίστοιχο πριν μερικά χρόνια
και όντως είναι πολύ δύσκολο!!
Να σκέφτεσαι όμως τα παιχνίδια
που κάνατε, την αγάπη που
εισέπραται κι αυτός από σένα
και να χαμογελάς :))
Σε φιλώ γλυκά***
Καλή μου @Καλλιτέχνιδα, είναι μέλος της οικογένειας, ο πόνος είναι παρόμοιος...Ίσως να συνέρχεσαι ταχύτερα, μετά την απώλεια ενός ζώου που αγαπούσες, αλλά κι αυτό ακόμα εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ιδιοκτήτη/φίλου...Και η αγάπη των ζώων είναι ανιδιοτελής...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, το ίδιο ελπίζω κι εγώ, για τον Μπούμπη...
Καλό σου απόγευμα...
Καλημέρα @Νίκο/Ανεμοσκορπίσματα... Ίσως να ακούγεται γενικώς παράξενο το γεγονός οτι είχα δεθεί τόσο πολύ με το συγκεκριμένο ζώο, τόσο λόγω του είδους του, όσο και της επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας του, αλλά έτσι ακριβώς συνέβη...Επιβίωσε με τις φροντίδες μου, αλλά πολύ θα ήθελα να ζούσε λίγο ακόμη...
Αυτή είναι όμως η ζωή...
Σημασία έχει να ξεπερνας τις καταστάσεις και να συνεχίσεις να πορεύεσαι...Κι αυτό είναι ακριβώς το νόημα που πρέπει να αντιληφθούμε...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τον σχόλιο, το εκτιμώ πολύ...
Καλό σου απόγευμα...
Μικρό μου @Μαργαριταράκι, καλημέρα...
Έτσι είναι καρδούλα μου, πληγωνόμαστε αλλά προχωρούμε μπροστά...
Φιλιά πολλά έχεις και από μένα, Νεραϊδόνι μου, να περνάς καλά και να χαμογελάς...
Καλό απόγευμα να έχεις...
Κρίμα που πέθανε ο Αρίσταρχος.
Δυστυχώς δεν συμφιλιωνόαμστε με την ιδέα ότι θα τα χάσουμε, παρά του ότι το γνωρίζουμε.
Όσο για την πράξη του τζιπάτου..... μιλάει από μόνη της.
Ειλικρινά, εάν μπορούσε η σκύλα μου να δεχθεί άλλο ζώο στο σπίτι, θα τον έπαιρνα τον σκύλο, κι ας μην είμαι στη Μαγνησία. Είναι πανέμορφος.
Μπράβο βρε artanis και όλοι σας που τον φροντίζετε.
Καλή εβδομάδα :-)
Καλή μου @Βάσσια, μην το σκέφτεσαι...Θα βρεθεί λύση για το ζωντανό, είμαι σίγουρη...Εξάλλου το είδες κι εσύ, είναι ένας κούκλος...Πρέπει και να αποκατασταθεί πλήρως, δεν ήταν λίγο πράγμα τα ράμματα και τα δυο σπασμένα κόκαλα που τον "φιλοδώρησε" ο ηλίθιος...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια συμπαράστασης, να έχεις ένα όμορφο απόγευμα...
Φιλιά πολλά...
Κι εγώ πριν τρία χρόνια έχασα τη γατούλα μου τη Χάιδω από ηλιθιότητα του κτηνιάτρου...άντε μην τα θυμάμαι και φουντώνω....πήρα όμως τη Ρωξανούλα μου, καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο Επανιελ Μπρετον ,πλην όμως αδέσποτο καθώς την είχε χτυπήσει αυτοκίνητο στο ποδαράκι της και το ασυνείδητο πρώην αφεντικό της την παράτησε κάπου στην παραλιακή μεταξύ Ελληνικού και Π.Φαλήρου, τη βρήκε ο συλλογος αδέσποτων του Ελληνικού, την πήγε για ανάταξη και στείρωση στην Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία στο Κορωπί, την είδαμε, ξετρελαθήκαμε και την πήραμε.
Ευχομαι καλή μου να βρεθεί κάποιος για το σκυλάκι...για τον Αρίσταρχο τώρα...καταλαβαινω απόλυτα.
Artanis δεν το ήξερα. Λυπάμαι πολύ. Και καταλαβαίνω... Τουλάχιστον τονα γαπούσατε και κάνατε ότι μπορούσατε γι' αυτόν.
Και το σκυλάκι ελπίζω να βρει το σπίτι που του αξίζει.
Καλή μου @Νανά, είχα ανέκαθεν γάτες, πολλές μου πέθαναν, άλλες μου έφυγαν, αλλά ο πόνος κάθε φορά είναι ο ίδιος, άσχετα με το ζώο που έχεις τελικά...Μπορεί ο Αρίσταρχος να ήταν στην ουσία ένα τρωκτικό, αλλά μεγάλωσε στα χέρια μου και στα χέρια μου πέθανε...
Κι εγώ ελπίζω να βρεθεί σπίτι για τον σκύλο, είναι πολύ καλό ζώο...
Να είσαι καλά, και να περνάς ακόμα καλύτερα...Μπράβο σου που περιμάζεψες το εγκαταλειμμένο σκυλάκι, και του έδωσες στέγη και στοργή! Είσαι ξεχωριστό άτομο...
Καλό σου βράδυ...
Καλή μου @Φεγγαροκυρά, κι εγώ δεν το ανακοίνωσα αμέσως, περίμενα πρώτα να περάσουν μερικές μέρες...
Σ' ευχαριστώ που πέρασες και άφησες το σχόλιό σου...
Κι εγώ το εύχομαι για τον Μπούμπη, επειδή του αξίζει...
Σου στέλνω πολλά φιλιά, και έρχομαι...
Μια απώλεια και μια άξιξη, όπως ακριβώς είναι κάθε μας μέρα ή σχεδόν κάθε μας.
Καλησπέρα artanis, μου έλειψες
Καλή μου @Freedula, το άφησα λίγο παραπάνω αυτό το ποστ, αλλά θα αναρτήσω πάλι, μάλλον αύριο, με ένα καινούριο παιχνίδι...Έχω προσκλήσεις που τρέχουν...
Καλό σου βράδυ, φιλιά κι από μένα...
Βρε Αρτάνις τι έπαθες?¨ολοι τα χουμε περάσει αυτά.Γι αυτό δεν μπορώ να έχω ζωντανό στο σπίτι, δεν αντέχω το χαμό του.Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που έχουν τα ζώα και τα κάνει αγαπητά ακόμη και από στριφνούς ανθρώπους.Ισως το ότι δεν μιλούν και έτσι δεν έχεις τίποτα κακό να θυμάσαι απο αυτά όταν φύγουν.Μόνο ένα χάδι ζητάνε και λίγο φαγάκι.Μήπως να ρωτούσες για το σκυλάκι στη Ζωοφιλία, ξέρεις Δημητριάδος?
Καλή μου @Χελώνα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ζώα στο σπίτι...Γάτες, πουλιά, χελώνες, σκαντζόχοιρους, ένα αρουραίο κάποτε, διάφορα πλάσματα που μάζευα, ή περιέθαλπτα, και τώρα που είμαι μητέρα, έχω μάθεις τις κόρες μου να αγαπούν και να προστατεύουν τα ζώα...Εξάλλου ασχολούμαι και με το σταθμό, οπότε πάλι είμαι μέσα στα ζώα, πολλά από αυτά τα φέρνω και στο σπίτι, μαζί με τα δικά μου...Τόσο ο Αρίσταρχος όσο και το σέττερ, δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση...
Σχετικά με το σκύλο λοιπόν, έχω βάλει αγγελία στις Θεσσαλικές αγγελίες με το τηλέφωνό μου, μήπως και βρεθεί σε πρώτη φάση ο ιδιοκτήτης...Εαν δεν βρεθεί, τότε θα ψάξω για υιοθεσία, από κάποιο φιλόζωο...Τότε θα απευθυνθώ σε κάποια κτηνιατρεία και pet-shops, αλλά μόνον τότε...
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, να έχεις ένα όμορφο απόγευμα...
Post a Comment