Προσωπικές διαπιστώσεις

Η φίλη μου η Γ. , έχει πτυχίο Τριτοβάθμιας και εργάζεται σε ένα ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής της περιοχής, διδάσκοντας σε παιδιά που έχουν κινητικές και μαθησιακές δυσκολίες. Το είχαμε καθιερώσει την τελευταία τριετία, να επισκέπτομαι εθελοντικά το σχολείο της, και να δουλεύω πάνω σε διάφορες κατασκευές μαζί με τους μαθητές της, είτε αυτές περιελάμβαναν ψευδοκοσμήματα, χριστουγεννιάτικα στολίδια, λαμπάδες, διακοσμητικά, ή ότι άλλο, εξαρτάται από το τι είχαμε συνεννοηθεί, με τη διεύθυνση του σχολείου. Την φετινή χρονιά όμως, ενώ είχαμε σχεδιάσει να φτιάξουμε Χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά πόρτας, και είχα ήδη κάνει μια μικρή έρευνα αγοράς για τα υλικά, δεν με ειδοποίησαν να πάω…Σκέφτηκα ότι θα είχανε φόρτο εργασίας, και η Γ. το ξαναπρότεινε για τις Αποκριές, πέρασαν όμως κι αυτές…Και λίγες μέρες πριν το Πάσχα, μου είπε η κοπέλα, ότι οι γονείς θεώρησαν πώς ήταν χάσιμο χρόνου, να «παίζουν» τα παιδιά τους μαζί μου, τη στιγμή που είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη για την επιμόρφωσή τους, και μάλιστα φρόντισαν να ενημερώσουν έπ’ αυτού τη διεύθυνση Β’Βάθμιας με ανώνυμο γράμμα-διαμαρτυρία, ώστε αυτές οι επισκέψεις μου, να σταματήσουν…

Βασικά, καταλαβαίνω την αγωνία τους για το μέλλον των παιδιών τους, αν και αναρωτιέμαι, πόσο πίσω θα πήγαινε πια, αυτό το πρόγραμμα του σχολείου, και αν πραγματικά θεωρούν πως η δημιουργική διασκέδαση δεν προσφέρει τίποτα…Στεναχωρήθηκα επίσης για τον τρόπο που χρησιμοποίησαν ώστε να ασκήσουν πίεση στο σύλλογο διδασκόντων του σχολείου, και στεναχωρήθηκε και η Γ. που παραλίγο να βρεθεί υπόλογη, ενώ στα παιδάκια που εξακολουθούν να τη ρωτούν, τους λέει ότι θα το κανονίσει μαζί μου, πράγμα που φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί…

Ειλικρινά δεν μπορώ και να κρατήσω κακία…Η αλήθεια είναι ότι στα άλλα κέντρα που πηγαίνουν, ορισμένα από τα παιδιά, κάνουν ήδη κατασκευές και κοσμήματα, και μάλιστα μπαίνουν και στην παραγωγική διαδικασία των αντικειμένων αυτών, και ίσως και να ήταν όντως πλεονασμός, το να τους κόβω ώρες από τα μαθήματα, έστω και αν αυτές ήταν μόλις 2-3 ώρες το τρίμηνο, για να ασχοληθούνε με κάτι άλλο, πέρα από το αυστηρό πρόγραμμα…Ας είναι όμως, εγώ είμαι διαθέσιμη πάντα…Θυμήθηκα όμως πώς για έναν (1) ολόκληρο χρόνο, έψαχνα να βρω άκρη με το Κέντρο διημέρευσης και τα εργαστήρια, ώστε να δουλέψω σε εθελοντική βάση, και κανείς υπεύθυνος, είτε του Κέντρου είτε της Διεύθυνσης, δεν θέλησε έστω να με ακούσει, παρόλο που στην ουσία προσφερόμουν αμισθί, να εργαστώ κοντά στα παιδιά…Μπορώ βεβαίως να αναφέρω κάποιους λόγους που να εξηγούν την απροθυμία και την αδιαφορία τους, αλλά δεν είναι της παρούσης…

Ακολουθούν μερικές φωτό από τους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, που θεωρώ ότι μαζί με την εθελοντική μου δράση στο Σταθμό, είναι μακράν τα δυο πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη που συμμετείχα…Για οποιαδήποτε απορία σχετικά με τις φωτό, μη διστάσετε να ρωτήσετε…Τα υπόλοιπα όμως δεν πρόκειται να τα σχολιάσω…