Μικρή Μπαλάντα των Παιδιών

Αυτό το κομμάτι γράφτηκε ένα απόγευμα που με τη φίλη μου Γ., πήγαμε σε μια ποιητική βραδιά- αφιέρωμα στις γυναίκες -ποιήτριες του νομού (όχι, δεν έλαβα μέρος…), και πριν αρχίσει η εκδήλωση, το έγραψα πάνω στο πρόγραμμα, για να το αφιερώσω κατόπιν, στα παιδάκια της τάξης της…

ΜΙΚΡΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Σ’ αυτόν τον κόσμο,

όλα αναλογούν σε όλους, σε ίδιες ακριβώς δόσεις,

κι όμως,

ενώ οι ψυχές είναι όλες ολόκληρες

παρόλο που τα σώματα καμιά φορά,

δε φτάνουν να γεμίσουν

-στα μάτια των άλλων-

μια ανθρώπινη υπόσταση,

ή κι όταν ακόμα,

η γνώση, η εξυπνάδα κι ο εαυτός

δε συμπληρώνουν καν το αυτονόητο,

και όλα πρέπει να διαιρούνται σε

μικρές, μικρότερες, μικρούτσικες έννοιες,

που πολλές φορές περνούν στη λήθη του μυαλού

εξίσου γρήγορα,

μ’ όσο τουλάχιστον χρειάστηκαν μέχρι να ειπωθούν,

εμείς, τα πλάσματα της φύσης,

τα παιδιά της αγάπης των γονιών μας,

μακριά από βαθμούς αρτιότητας,

πέρα από τα ιδεώδη κριτήρια των αδαών,

των ημιμαθών,

των κανονικών,

παλεύουμε

να σταθούμε στα πόδια μας,

υπαρκτά η όχι,

να προσπεράσουμε την προκατάληψη,

να γκρεμίσουμε τα διαχωριστικά τους.