Ανάσταση

Το παρόν ποίημα είναι πόνημα του άντρα μου, κατά κόσμον antifash ή Ίων ο μικρός

Στην ουσία απαίτησα να μου επιτρέψει να το ανεβάσω στη σημερινή ανάρτηση, όπως εξάλλου έχει κάνει και αυτός, με δικά μου κομμάτια...



Ανάσταση

… κι ήρθε η ώρα εκείνη

που με προσμονή περιμέναμε

ν’ αναστηθούμε

να βγούμε απ’ το τέλμα της χρόνιας αδράνειας

τις δυσκολίες του χτες να προσπεράσουμε

ν’ ανοίξουμε νέους δρόμους

με ελπίδες κι όνειρα στρωμένους.

Μα εσύ κρατιόσουν απ’ τον ίσκιο σου

γαλήνια αφημένος στην ευδαιμονία

του ανοιξιάτικου μεσημεριανού ύπνου

Μήτε εκείνα τα σπαθάτα χελιδόνια

δεν μπόρεσαν να σχίσουν τη σιωπή

που βάρυνε την ώρα.

Μετέωρος ο χρόνος στάθηκε

στην άκρη της καινούριας μέρας

π’ αχνοφώτιζε.

Κι ο ήλιος τίναξε τα φρεσκοπλυμένα του μαλλιά

πριν πάρει τον ανήφορο.

Κι ενώθηκαν οι φωνές των οργισμένων νέων

με τις δικές μας, τις απόμαχες,

σε ιαχές…

Θα κάνουμε θαρρώ φέτος ανάσταση

δίχως εσένα

μα θα φροντίσουμε να ανάψουμε λαμπάδα

να θυμίζει τα παλιά

τα τιμημένα…