Άνθρωποι...

Όταν συμπλήρωσα την αίτηση εθελοντή για τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς του 2004, είχα σκοπό να δουλέψω μόνον στην Παραολυμπιάδα, και όχι στην άλλη διοργάνωση…Τελικά, στην πρώτη επίσημη ενημέρωση τον Απρίλιο του 2004, με ρώτησαν αν θα ήθελα να συμμετέχω και στους Ολυμπιακούς, λόγω του ότι υπήρχε έλλειψη ατόμων που να έχουν οικειότητα με το άθλημα (τοξοβολία) του οποίου ήμουν για 15 χρόνια αθλήτρια. Τελικά πήγα και στις δυο διοργανώσεις όμως είναι γεγονός ότι πέρασα σαφώς καλύτερα, στους Παραολυμπιακούς…

Η ποιότητα των ανθρώπων ήταν διαφορετική, καλύτερη από των επαγγελματιών αθλητών των Ολυμπιακών. Ήταν άνθρωποι που μπορεί να γεννήθηκαν με βαριές ή ελαφριές αναπηρίες, ή είχαν υποστεί ακρωτηριασμούς, τυφλώσεις, εγκεφαλικές βλάβες, και πολλά άλλα…Ήταν όμως άγγελοι επί γης, άνθρωποι που μπορεί να τους έλειπε το μισό σώμα τους, αλλά είχαν ολόκληρες ψυχές, άνθρωποι με το «Α» κεφαλαίο…Αγωνίζονταν, κάθε μέρα, όλη μέρα, με χαμογελαστά πρόσωπα, δεν υπήρχε χαιρεκακία, ή ανταγωνισμός, την άμιλλα που μας μαθαίνανε στο σχολείο, την είδα σ’ εκείνους, για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Στους αγώνες αυτούς, δούλευα σχεδόν αποκλειστικά πρωί, οι άλλοι εθελοντές, είχαν τις δουλειές τους και προτιμούσαν την απογευματινή βάρδια που άρχιζε στις 4…Το πρωί λοιπόν, εθελοντές και αθλητές, συνοδοί και θεατές, γινόμασταν ένα πολύχρωμο κουβάρι στις κερκίδες, χορεύαμε, φωνάζαμε, τραγουδούσαμε και χειροκροτούσαμε. Και ορισμένοι γνωριζόμασταν με τα μικρά μας ονόματα…Το απόγευμα πήγαινα και παρακολουθούσα άλλα αγωνίσματα, ποδόσφαιρο τυφλών, μπάσκετ, βόλεϊ καθιστών, ράγκμπι με αμαξίδια, κολύμβηση, τένις με αμαξίδια και στίβο…, ή επισκεπτόμουν μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους…Αλλά κυρίως παρακολουθούσα αγωνίσματα…
Ένα απόγευμα ήμουν στο Μαρούσι, για να παρακολουθήσω τις Ελληνικές συμμετοχές στον στίβο, την Εθν. ομάδα στο μπάσκετ και στην κολύμβηση, όταν αντιλήφθηκα ότι πολλοί εθελοντές τρέχανε προς ένα συγκεκριμένο σημείο, που χρησιμοποιούνταν σαν σκουπιδότοπος…Ακολούθησα το πλήθος, πέρασα πάνω από κιγκλιδώματα και πήδηξα τοίχους, για να προλάβω να κόψω ένα κλαδί από τον Πλάτανο της φιλίας, της τελετής έναρξης, που τον είχαν βγάλει κομματιασμένο να τον πετάξουν…, φυσικά δεν έμεινε ούτε φύλλο, τον σηκώσαμε και φύγαμε…
Αυτό αποδείχτηκε πως ήταν κάπως παράνομο, μας κυνήγησε η ασφάλεια των εγκαταστάσεων, κρυβόμασταν σε τουαλέτες και γωνιές, αλλά τελικά εγώ κατάφερα να πάρω το μετρό (μαζί με πολλούς άλλους) και να φύγω, αφού πρώτα μοίρασα αρκετά κλαδιά σε θεατές, παιδιά και εθελοντές που δεν είχαν καταφέρει να πάρουν κι εκείνοι…Είχε πλάκα, στην αρχή ένα ολόκληρο τρένο, ήταν γεμάτο με κλαδιά και φύλλα, μετά σιγά -σιγά άδειαζε, για να φτάσω σχεδόν μόνη μέσα στο βαγόνι, να κουβαλάω ένα κλαδί 3 μέτρων μαζί μου, στην Ομόνοια…

Και τότε με πλησίασε ένα αγόρι…Ήταν ένας μελαχρινός κούκλος, με μαύρα υγρά μάτια, μου είπε ότι ήταν Ισπανός και ότι η αδελφή του είχε αγωνιστεί στα 200 μέτρα κολύμπι αλλά είχε βγει 4η…Μου την έδειξε, ήταν ένα καστανό κορίτσι που της "έλειπε" το αριστερό χέρι από τον καρπό, και έκλαιγε, μόλις είχε βγει στην αποβάθρα…Μου ζήτησε να του δώσω ένα κομμάτι από τον πλάτανο, μήπως αυτό της έφτιαχνε το κέφι (ο 4ος είναι ο απόλυτα χαμένος), του έδωσα το κλαδί που ήθελε, με φίλησε σταυρωτά στα μάγουλα, τους ευχήθηκα και τους δυο καλή τύχη, και βγήκε. Καθώς έφευγε το τρένο, τον είδα που της το έδινε…2 μέρες μετά, κατάφερε να κερδίσει 2 χάλκινα μετάλλια, στα 50 ελέυθερο και στα 100 μέτρα ύπτιο...
Το επόμενο καλοκαίρι παρακολουθούσα τούς Μεσογειακούς της Αλμερία, στην Ισπανία και είδα ένα καστανό κορίτσι να ανεβαίνει στο βάθρο και να παίρνει το χρυσό στα 200 μέτρα κολύμπι…Την έλεγαν Έστερ Μοράλες, και είχε γεννηθεί με ατελές αριστερό χέρι…Και έλεγε ο σχολιαστής ότι στην Αθήνα είχε βγει 3η και 4η στα αγώνισματά της…Ήταν το ίδιο κορίτσι που είχε πάρει και τον πλάτανό μου…
Φυσικά, ήμουν από τους πρώτους που συμπλήρωσαν αίτηση συμμετοχής στους Μεσογειακούς του 2013…