ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Πέρυσι την Πρωτομαγιά, έτυχε πάλι να είμαι μόνη μου στον Σταθμό: 2 από τους περιθάλπτες έλειπαν εκτός πόλης ήδη από το Σάββατο, η Δέσποινα είχε και τα 4 παιδιά της στο σπίτι, μαζί με ξένους φίλους τους, που έπρεπε να φροντιστούν, να ταϊστούν και να φιλοξενηθούν, κι εγώ ανέλαβα τις 2 βάρδιες της μέρας…Αυτή τη μέρα λοιπόν που δεν κυκλοφορεί σχεδόν τίποτα, κατέβηκα από το σπίτι στο σταθμό, περπατώντας μια απόσταση περίπου 4 χλμ. (ένεκα και η σιλουέτα…). Φτάνοντας βρήκα μήνυμα στον τηλεφωνητή για μια χελώνα, πήρα τηλέφωνο τον Άνθρωπο, η διεύθυνση που μου έδωσε ήταν σχετικά κοντά, πήγα με τα πόδια…

Μου έφερε τη χελώνα σε ένα κουτί, λέγοντάς μου και το ιστορικό: Το προηγούμενο απόγευμα, σε δρόμο έξω από την πόλη, είδε το αυτοκίνητο που πήγαινε μπροστά από εκείνον να λοξοδρομεί επίτηδες, και να πατάει μια χελώνα που σερνόταν στην άκρη του δρόμου και θα έμπαινε κιόλας στα χορτάρια…Την χτύπησε λοιπόν το ΚΑΘΑΡΜΑ και συνέχισε, ενώ εκείνος σταμάτησε και την μάζεψε αμέσως. Εντωμεταξύ άνοιξε το κουτί για να την δω και έπαθα…Το πάνω μέρος του καβουκιού είχε χαθεί, θραύσματα ήταν πεσμένα στο κενό που ήταν γεμάτο αίμα και υγρά και εγώ ρίχνοντας απανωτά μπινελίκια στον παλιάνθρωπο που τη χτύπησε, ετοιμάστηκα να την πάρω και να φύγω…Ήμουν όμως με τα πόδια, αλλά ο Άνθρωπος προσφέρθηκε να με μεταφέρει στο Σταθμό, και με βοήθησε να την καθαρίσω και να την επιδέσω. Ευτυχώς, η χελώνα ήταν μεγάλη σε ηλικία και μέγεθος, τουλάχιστον 30 χρονών, και τα θραύσματα δεν είχαν τρυπήσει εσωτερικά όργανα, ενώ και η σπονδυλική της στήλη ήταν ανέπαφη…Την τύλιξα με γάζες και επιδέσμους και βάσει της κοιλότητας στο κάτω μέρος του καβουκιού, έδωσα στον Άνθρωπο, φύλο και είδος: Αρσενική, Ελληνική χερσοχελώνα…Ρώτησα και τον Vulpes που είναι βιολόγος και υπεύθυνος περίθαλψης, και αυτός αφού την έλεγξε, συμφώνησε μαζί μου…

Μια βδομάδα μετά τον πήρα τηλέφωνο στη δουλειά: «Να βράσω τα πτυχία σου! Τι φύλο μου είπες ότι έχει η χελώνα;», «Αρσενική είναι» απάντησε αυτός, ανυποψίαστος «γιατί;» «Δεκαεφτά αυγά έχει γεννήσει μέχρι τώρα βρε! Δίνουν και σε χελώνες το εκατομμύριο;»

Αποδείχτηκε με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο… Τα αυγά της τα φυτέψαμε αλλά δεν επωάστηκαν ποτέ, πιθανότατα το σοκ τους τραύματος να ήταν τέτοιο που ήδη να είχε σκοτώσει τα έμβρυα, ή ακόμα, να μην κάναμε εμείς σωστά τη διαδικασία, το γεγονός όμως παραμένει: Το ζωντανό, παρά την ταλαιπωρία του και τον πόνο του, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της φύσης, και γέννησε τα αυγά της…, και πήρε το όνομα «Μάνα Κουράγιο»…Η χελώνα πέρασε από πολλά κλουβιά, και τον χειμώνα έπεσε σε νάρκη σκεπασμένη με ψαλιδόχαρτο…Προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή μέσω διαδικτύου και με ένα Γάλλο που διατηρεί φάρμα με χελώνες με παρόμοια προβλήματα, αλλά οι προσπάθειές μας αποδείχτηκαν άκαρπες. Αυτός είχε μια φάρμα στην Μασσαλία και είχαμε δει σε ένα ντοκιμαντέρ, ένα μεγάλο αρσενικό που του είχε προσαρμόσει πρόσθετο καβούκι από πλεξιγκλάς σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο (Δεν είχα ξαναδεί χελώνα αστροναύτη, αλλά και η δική μας κάπως έτσι μοιάζει με τον αδιάβροχο επίδεσμο που την έχουμε καλύψει). Η πλήρης αποκατάσταση θα επιτυγχανόταν σε 6 χρόνια. Η Μάνα Κουράγιο έχει ήδη δημιουργήσει σκληρή κρούστα πάνω από τη βλάβη, αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της…

Πριν από 3 μήνες περίπου, ένα πρωί που είχα βάρδια στο σταθμό, την είδα που ξύπνησε από τη νάρκη. Μίλησα με το Vulpes και συμφώνησε να την πάρω στο σπίτι. Ακριβώς απέναντι έχουμε ένα δικό μας οικόπεδο περιφραγμένο, με δέντρα και ψηλό χορτάρι, την έβαλα εκεί, και κάπου- κάπου στέλνω τα παιδιά να την ελέγξουν…Θα μείνει εκεί μέχρι τον Οκτώβριο και μετά θα ελέγξουμε την κατάστασή της και θα αποφασίσουμε αν θα απελευθερωθεί, διαφορετικά πιθανόν να φύγει οριστικά, την επόμενη άνοιξη…