Saturday, April 12, 2008

Μοναξιά


Εδώ και πολύ καιρό, γράφω σε φίλους σε μορφή σχολίου, τμήματα από το συγκεκριμένο ποίημα, νομίζω όμως οτι ήρθε η ώρα να το παραθέσω ολόκληρο, πριν αλλάξω και πάλι γνώμη...


Μοναξιά


Γυρνάς μόνος

μέσα στη γκρίζα πόλη που σφύζει και ασφυκτιά

μέσα στον θόρυβο,

τον ήχο των κινητών και των κορναρισμάτων.

Κι αν περιφέρεις τη ματιά σου

θα δεις το ίδιο αυτό απεγνωσμένο βλέμμα

και στα μάτια των άλλων

που προσπερνούν,

όπως εσύ.

Κι έλεγες

«θα ‘ρθει η άνοιξη,

και θα φανεί το χελιδόνι

κι αιμάτινα ίχνη θ’ αφήνουν οι παπαρούνες

εκεί που πριν, το χιόνι σκέπαζε»,

μα ξημέρωσε μια μέρα Κυριακή η Άνοιξη

και ο πάγος παρέμεινε να καίει

αυτό που εντός σου, κάποτε,

θα έπαιρνε ζωή από το φως.

Η γκρίζα πόλη έμεινε άχρωμη

τί κι αν τα σφενδάμια άνθισαν στις πολύβουες λεωφόρους

τί κι αν φωτίζονται περισσότερο από τις ηλιαχτίδες

οι χαραμάδες των έρημων αισθήσεων

σαν για εξιλέωση,

ενώ τίποτε δεν έχει αλλάξει,

νομίζεις.



Κι όμως κάπου μέσα απ’ το χαμό

αχνοφαίνεται η αντίπερα ακτή,

ειρηνική και αξεπέραστα υπανάπτυκτη

όπως τα πρωτογενή συναισθήματα,

το πάθος,

κάποτε αυτοσκοπός,

τώρα ηθελημένη απομόνωση,

και απουσία επαφής.

Μα ακόμα κι αν η σκέψη

ταξιδέψει στους μακρινούς ορίζοντες,

εκεί που ο ουρανός και η θάλασσα ενώνουν τις πνοές τους

και σε παρασύρουν σε μιαν άλλη τρικυμία αγγιγμάτων,

οικείων, παρελθοντικών και ιδιαζόντων,

αυτό το απέραντο μπλε,

απόλυτα διαβρωτικό,

θα θρυμματίσει όπως πάντα

τα πάντα,

θα κατακλύσει πόρους,

και στεγανά

αυτή η ακατάλυτη διαφάνειά του

που θα εξαντλήσει,

το απαραβίαστο της ερμητικής μνήμης,

της μοναξιάς σου.

55 comments:

Hfaistiwnas said...

artanis μου! Είναι αυτό που λέμε, ότι καμιά φορά η μοναξιά ακόμη και αν υπάρχει πολύς κόσμος γύρω μας, συνεχίζει να υπάρχει... καμιά φορά είναι πιο αβάσταχτη... και περιμένουμε κάτι που θα αχνοφαίνεται...
Φιλιά! Καλό ΣΚ!

Madame de la Luna said...

"...και ο πάγος παρέμεινε να καίει
αυτό που εντός σου, κάποτε,
θα έπαιρνε ζωή από το φως..." Πάντα ξεχωρίζω κάτι στους στίχους. Καλημέρα μοβ Artanis...

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Εγώ θα επιλέξω τον πιο αισιόδοξο στίχο: "Κι όμως κάπου μέσα απ’ το χαμό αχνοφαίνεται η αντίπερα ακτή..."

Ένα χαρούμενο Σ/Κ να έχεις artanis μου :)

eva said...

Απέραντο μπλε να ακυρώνει στεγανά και να διαβρώνει μνήμες... δυνατοί οι στίχοι σου, artanis, με ταξίδεψες στο μοναχικό σου ταξίδι για την απέναντι ακτή! :)

Madame de la Luna said...

A, να μην το ξεχάσω. Έχεις πρόσκληση! Κι επιτέλους ανταποκρίθηκα κι εγώ στη δική σου...

Artanis said...

@Ηφαιστίωνά μου καλησπέρα...Όταν γράφτηκε αρχικά αυτό το κομμάτι, ήταν σαφώς πιο καταθλιπτικό και σκοτεινό, όμως ούτε και μένα μου πήγαινε η καρδιά να το αφήσω έτσι, σαν η εικόνα του να μην ήταν ολοκληρωμένη, σαν μην έλεγε όλα όσα ήθελε να πεί...Το κρατούσα επίτηδες ημιτελές και ανέκδοτο, εξαιτίας αυτής της αίσθησης που απέπνεε...Ολοκληρώθηκε μόλις χθες, παρέα με ακόμα ένα, που θα ανεβεί τον άλλο μήνα..., λόγω τίτλου...
Σε φιλώ, καλέ μου, καλό σου απόγευμα...

Artanis said...

@Κυρά του Φεγγαριού, καλησπέρα...Σίγουρα είμαι μωβ, μάλιστα είμαι σκούρο μωβ, αυτό που οι Αρχαίοι ονόμαζαν ιώδες, μενεξεδί...Το αγαπάω πολύ αυτό το χρώμα, μαζί με κροκί φτιάχνουν την τέλεια αντίθεση, δεν βρίσκεις;
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο, σου στέλνω φιλιά πολλά, μωβ και κροκιά...

Artanis said...

Καλή μου @Αμάλθεια, αυτός είναι πραγματικά ο πιο αισιοδοξος στίχος, μαζί με το συνωμοτικό "νομίζεις", του αμέσως προηγούμενου...Η αντίπερα ακτή, είναι πραγματική, αναφέρεται στην ακτή απέναντι από το λιμάνι της πόλης, μια περιοχή που είναι προστατευόμενη λόγω της ύπαρξης 1 νεολιθικής μαγούλας, 2 αρχαίων πόλεων και ενος αρχαίου νεκροταφείου, και για αυτό το λόγο, ανεκμετάλλευτη..., και πανέμορφη...
Απλώς θέλει να υποδείξει οτι η λύση του προβλήματος δεν είναι πιο μακριά, από ακριβώς απέναντι...
Χαίρομαι που βρήκες αισιόδοξα μηνύματα, εδώ και πολύ καιρό, πάλευα ανάμεσα στη διάθεση να το ανεβάσω ή όχι...
Καλό σου απόγευμα...

Artanis said...

@Ευαγγελία μου, το βλέμμα μου και μόνο να στρέψω προς την απέναντι ακτή που είναι πραγματική, ηρεμώ, κυρίως επειδή ξέρω οτι είναι εκεί, και αυτό δεν θα αλλάξει...Υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή και δεν είναι δυνατόν να κατοικηθέι ή έστω να "αξιοποιηθεί"..., και να καταστραφεί...Μόνον αρχαιολογικές ανασκαφές επιτρέπονται...
Και η θάλασσα...Ισχυρή δύναμη, ακατάλυτη, μεγάλη αγάπη...
Χαίρομαι που σου άρεσε το κομμάτι, να είσαι καλά...
Καλό Σαββατοκύριακο...

Artanis said...

@Κυρά του Φεγγαριού, πέρασα ήδη και άφησα σχόλιο..., επίσης αποδέχομαι την πρόσκληση για τις εμμονές, με μεγάλη χαρά...Και σ' ευχαριστώ που μου την πρότεινες...

Sophia Kollia said...

Πολύ μου άρεσε το ποίημα σου. Γιατί καλέ να μην το γράψεις? ΄Πολύ ωραίο και έχει και μια αισιόδοξη νότα.
Καλή Κυριακή

Equilibrium said...

"κι αιμάτινα ίχνη θ’ αφήνουν οι παπαρούνες.."

τρέμουμε τα σύννεφα, κι όμως ξεχνούμε ότι αύριο θα ξεπηδήσουν και πάλι φωτεινές κατάξανθες ηλιαχτίδες...

εύγε!

σου'στειλα μέηλ για το καφεδάκι φιλάκια!

Porfyrogennitos said...

Τα πιο ωραία και απλά είναι τα καθημερινά ακόμα κια αν είναι σχόλια!!!
Ωραίο ποίημα.
:-)

Artanis said...

Καλή μου @Σοφία, είναι όντως αισιόδοξο κομμάτι, στο βάθος...Ελπίζω να είναι εύκολα κατανοητό και στους υπόλοιπους...
Χαίρομαι που σου άρεσε, κι εμένα μ' άρεσε, χα,χα,χα,χα!
Καλό Σαββατοκύριακο, σου εύχομαι, στην ωραία Εύβοια...

Artanis said...

Φίλε @Άγγελέ μου, δεν τρέμω τη βροχή, αντίθετα μ' αρέσει η βροχή, μ' αρέσει ο ήχος της και η μυρωδιά της...Αλλά μ' αρέσει και ο ήλιος, αν και δεν μπορώ να καθήσω για πολύ ώρα, επειδή παθαίνω εγκαύματα...
Θα σου στείλω και 'γω μέιλ, όταν καταφέρω να τα πάρω, έχω πρόβλημα με τους σέρβερ...
Προς το παρόν, πολλά φιλιά...

Artanis said...

Καλησπέρα @Πορφυρέ, καλωσόρισες...Χαίρομαι που σου άρεσε το κομμάτι και βλέπω οτι διάβασες και τα σχόλια..., ευτυχώς δεν έχω πολλά, λίγοι φίλοι είμαστε που ανταλάσσουμε επισκέψεις ο ένας στον άλλο, και αφήνουμε τα σχόλιά μας...
Θα περάσω να σε επισκεφτώ, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο...

faraona said...

Πολυ ωραιο Artanis σαν πινακας ζωγραφικης με μαβια χρωματα που λιγο στoν οριζοντα σπανε με αποχρωσεις χρυσαφιες.
Μπραβο!Σου παει η ποιηση.

καλο βραδυ

Artanis said...

Καλή μου @Φαραώνα, καλησπέρα...Χρόνια πολλά και πάλι στον άντρα σου, χιλιόχρονος...Χαίρομαι που σου άρεσε το κομμάτι, είναι αλήθεια οτι μ' αρέσουν οι περιγραφές, οι λέξεις μ'αρέσουν, αν και οι εικόνες είναι σαφώς πιο ισχυρές...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, νά 'σαι καλά...Καλό σου βράδυ...

ceralex said...

πανέμορφη η μοναξιά σου... όπως και όλων μας η μοναξιά...

Καλό σου βράδυ!

P. Kapodistrias said...

Κάθε που ανοίγει ποιητικά μια ψυχή,
υποκλίνομαι!!!

τo τέρας της «αμάθειας» said...

"...η λύση του προβλήματος δεν είναι πιο μακριά, από ακριβώς απέναντι..."

Τις περισσότερες φορές, για να μην πω πάντα, η λύση είναι ακριβώς απέναντι, μπροστά στα μάτια μας σχεδόν! Η δική μας "φόρτιση" είναι που θολώνει το βλέμμα και δεν μας αφήνει να τη δούμε!

Χαρούμενη Κυριακή να έχεις artanis μου και χαρούμενη εβδομάδα :)

ολα θα πανε καλα... said...

H ποίηση σού πάει πολύ.
Καλημέρα!
Η μοναξιά της μεγαλούπολης...Σκέπτομαι ότι για να γράφεις όμως το ποίημα υπάρχει κάποια χαραμάδα ανοιχτή,μια ηλιαχτίδα που αφωνίζεται να τρυπώσει κάπου και να ζεστάνει και τους άλλους.

Artanis said...

Καλημέρα @Ceralex, η μοναξιά θα έλεγα εγώ, είναι ο ιδιωτικός χώρος του καθενός, ο χώρος κι ο χρόνος που αφορά αυτόν τον ίδιο, και κανέναν άλλο...Το θέμα είναι κατά πόσο οι άλλοι διεκδικούν αυτόν τον χώρο και αν τον σέβονται...Μέσα μας όμως, μπορούμε πάντα να βρίσκουμε τη μοναξιά μας, ακόμα κι αν είμαστε περιτριγυρισμένοι με πλήθος...
Καλή Κυριακή και σε σένα, καλή μου, και καλή βδομάδα...

Artanis said...

Αγαπητέ @π.κ, καλημέρα...Ευχαριστώ για το σχόλιο...Καλή Κυριακή σας εύχομαι...

Artanis said...

Καλημέρα @Αμάλθεια από την ωραία Κρήτη...Ναι, μόλις απέναντι βρίσκεται, δεν είναι δα και μεγάλη η απόσταση...Πολλές φορές χρειάζεται μόνο να απλώσουμε το χέρι, και να τη φτάσουμε...
Καλή βδομάδα και σε σένα, και πολλά φιλιά...

Artanis said...

Καλημέρα, @Όλα θα πάνε καλά...Η μοναξιά του καθενός, οπουδήποτε, είτε είναι μεγαλούπολη, είτε είναι ερημιά...
Το θέμα είναι να θες εσύ να ανοιχτείς, να δεχτείς τις ηλιαχτίδες, την παρέα και την κατανόηση των άλλων...Πρέπει να προσπαθήσεις, να μην κλειστείς περισσότερο, να μην εγκαταλείψεις...
Φιλιά πολλά, καλή μου...Νά 'σαι καλά, καλή βδομάδα...

patsiouri said...

Α πα πα πα, ψυχοπλακώθηκα, παώ για καφέ!!! Καλό απόγευμα!!

Artanis said...

Καλησπέρα @Πατσιούρι μου...Καλά να περάσεις στο καφεδάκι σου, κι εγώ μόλις γύρισα από παραλία...Καλή βδομάδα αύριο...

cinderella said...

Όχι απλά μου άρεσε αλλά με άγγιξε και πάρα πολύ. Μοναδικό χάρισμα να μπορείτε να μιλάτε με τον πιο εσωτερικό μας κομμάτι. Σας ευχαριστώ πολύ που απόψε αγγίξατε εντός μου, Αρτάνις μου.
Και χαίρομαι που η μπλογκόσφαιρα μας έφερε κοντά...
Να σαι πάντα καλά γιατί αξίζεις πολλά. Και η γραφή σου και η καλοσύνη σου.
Καλησπέρες και καλή εβδομάδα από αυριο.
Πολλά φιλιά!!

Artanis said...

Καλησπέρα @Σταχτοπούτα...Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, να είσαι καλά...Πέρασα νωρίτερα από το φιλόξενο καναπεδάκι σου, να δω τα όμορφά σου...Καλό υπόλοιπο βράδυ Κυριακής, και καλή βδομάδα αύριο...Φιλιά...

Equilibrium said...

σε προσκάλεσα σε παιχνίδι δικιας μου έμπνευσης είμαι σίγουρος θα διαπρέψεις πάλι! πέρνα! thanx!

Anonymous said...

Καλημέρα λέμε κι ας έχουμε μπροστά ακόμα το βράδυ...

Μες τα μάτια του αν βλέπεις μοναξιά... παντού υπάρχει...

κι όλοι τρέχουμε και προσπερνάμε ναι... με το κεφάλι σκυφτό, σε έναν δρόμο που δν έχει άλλα μάτια να βλέπουμε, μόνο σπρώξιμο να προλάβουμε,

τι άραγε;

Artanis said...

Φίλε μου @Εquilibrium, καλημέρα και καλή βδομάδα! Δέχομαι, δέχομαι, δέχομαι!!!Αλλά πολλή δουλειά βρε παιδάκι μου, απαιτεί αυτό το παιχνιδάκι...Τέλος πάντων, θα το παλέψω στο εργαστήριο και θα το ανεβάσω μάλλον στις αρχές της άλλης βδομάδας, προηγείται η πρόσκληση της Φεγγαροκυράς, έχω δώσει το λόγο μου...Σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα παίξω εν καιρώ...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

Καλημέρα @Freedula...Όπως τα λες, τα λέει κι ένα τραγούδι του Παπάζογλου, κάπως παλιό βέβαια: Τί νόημα έχουν όλα αυτά/ τί τρέχω να προλάβω...
Στα μάτια όλων τη βλέπω τη μοναξιά αυτή, αλλά νομίζω οτι οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο...Δεν ξέρω αν συμφωνείς μ' αυτό, εγώ όμως πιστέυω οτι ισχύει...
Σου στέλνω τα φιλιά μου...Καλημέρα και καλή βδομάδα...

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Αρτάνη, χαίρομαι πραγματικά που τελικά αποφάσισες να το μοιραστείς μαζί μας! :))
"...αχνοφαίνεται η αντίπερα ακτή..."
"...αυτό το απέραντο μπλε, απόλυτα διαβρωτικό, θα θρυμματίσει όπως πάντα τα πάντα, θα κατακλύσει πόρους, και στεγανά αυτή η ακατάλυτη διαφάνειά του που θα εξαντλήσει..."
Εγώ αυτά βαστάω, καλή μου Μωβ, Αρτάνη. :)) Καθώς η φωτιά του ήλιου βαθιά κόκκινη ψηλότερα θα ανέβει, και θα χωρίσει από το μπλε της θάλασσας, το μωβ, κουκούλι μεταξένιο, ένδυμα που ξεπέρασες στα πόδια σου ριγμένο θα γίνει... Ζεστός ο Ήλιος, κρόκους της άμμου, η ψυχή σου θα ζητήσει να μαζέψει, στο γαλάζιο δίπλα!
Καλή εβδομάδα να έχεις! :))

------ said...

Ωραίο!!!!!!βρε συ γράφεις πολύ καλά το ξερεις;;;;

roadartist said...

ότι κ αν γινει η "αντίπερα ακτή" θα υπάρχει να μας περιμένει .. να αγαλλιάσει το πνεύμα μας..και το σώμα..

ειρηνη said...

τι ωραίο ποιήμα! υπέροχο!
και ποοοοοοοσοοο αληθινό!

Artanis said...

Φίλε @Νίκο/ανεμοσκορπίσματα, είναι ένα σκοτεινό ποίημα, που ωστόσο αφήνει να διαφανεί μία ακτίδα αισιοδοξίας...Το επόμενο που θα ανεβάσω, θα είναι ένα ακόμα πιο σκοτεινό κομμάτι, αλλά μετά θα ανεβάσω ένα μπλογκοπαίχνιδο, στο οποίο με προσκάλεσε η επίσης Μωβ Φεγγαροκυρά, και θα φωτίζει -πιστεύω- πολλές παραμέτρους της προσωπικότητάς μου...
Χαίρομαι που κεντήθηκε και πάλι ο ποιητικός σου οίστρος, ελπίζω να συλλέγεις τα ποιητικά σπαράγματα των σχολίων που αφήνεις γύρω σου, στους κάθετους και οριζόντιους παράλληλους της Μπλογκόσφαιρας, επειδή αυτές οι φράσεις, αξίζουν πολλά...
Σου στέλνω πολλά θαλασσινά, γαλάζια, κόκκινα και ιώδη χαιρετίσματα...

Artanis said...

Καλησπέρα @Νανά...Χαίρομαι που σου άρεσετο κομμάτι αυτό...Πέρασα κι εγώ από τα μέρη σου, μόλις είδα οτι επιτέλους αφίχθεις στη μπλογκόσφαιρα...

Artanis said...

Καλησπέρα @Καλλιτέχνιδα...Απέναντι, απέναντι...Κι όσο πλησιάζει η ώρα του ταξιδιού, αυτό το απέναντι δεν το χορταίνω...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

Αχ βρε @Ειρηνάκι, με τα χρωματιστά πανσεδάκια στο προφίλ σου, πάντα καλά λόγια λες, κοριτσάκι μου...
Νά 'σαι καλά, μικρό μου...Φιλιά πολλά σου στέλνω...

Artanis said...

@Ειρηνάκι συγγνώμη, έκανα λάθος...Ίριδες έιναι τα λουλουδάκια του προφίλ...Τόσες φορές τις έχω δει, κι έκανα λάθος...Κόλλησα οτι είναι πανσέδες, ήμουνα έτοιμη να σου γράψω και σχόλιο για τη σημασία που έχουν για τους Γιαπωνέζους...Τέτοιο κόλλημα...Ά, ρε Αλτσχάϊμερ...

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Αρτάνη, σε ευχαριστώ για όλη αυτή την
ενθάρρυνση! :) Αν θες, θα μου τείλεις λεπτομέρειες του διαγωνισμού; στείλε στο μειλ μου. nikos_kiato@hotmail.com
Σε ευχαριστώ!

Μαργαρίτα said...

Υπέροχο καλή μου φίλη!!
Πολύ δυνατό...!!!
"Κι όμως κάπου μέσα απ’ το χαμό αχνοφαίνεται η αντίπερα ακτή"
Θέλει μάτια καθαρά και θέληση
μεγάλη...για να την διακρίνεις!!
Αρκεί που υπάρχει :))

Καληνύχτα γλυκιά μου***

Artanis said...

Φίλε @Νίκο/ανεμοσκορπίσματα, σου στέλνω αμέσως τα μέιλ και τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις...
Ρίξε μια ματιά, και αν νομίζεις ότι σε ικανοποιούν οι όροι τους, παίρνεις μέρος...

Artanis said...

Καλησπέρα @Νεραϊδόνι...Πέρασες και άφησες το στίγμα σου, με τα όμορφα λογάκια σου, σ' ευχαριστώ...Υπάρχει, υπάρχει η απέναντι ακτή...
Φιλιά πολλά σου στέλνω, και μια καληνύχτα...

ILIAS said...

Υπέροχο και πλύ επίκαιρο! απορώ γιατί είχες αναστολές να το ανεβάσεις.
Εδώ δυστυχώς όταν βγώ στο μπαλκόνι μου, η αντίπερα ακτή είναι μια ακόμα τσιμεντένια πολυκατοικία...

"Κι αν περιφέρεις τη ματιά σου
θα δεις το ίδιο αυτό απεγνωσμένο βλέμμα"

Ναι, μα στην Αθήνα θα δεις πολλά τέτοια βλέμματα,μα κυρίως θα δείς άγρια γεμάτα κακία βλέμματα ανθρωποειδών πιθήκων έτοιμων να σφαχτούν για μια θέση parking, δυστυχώς!
Πρέπει να την κάνω και θα την την κάνω καλή μου Artanis!

Καλή εβδομάδα

Artanis said...

Καλημέρα σου @Ektoras!Υπέροχο το μήνυμα, γέλασα πάρα πολύ... Χα,χα,χα,χα,χα!
Καλέ μου, το δυσκολότερο στην όλη υπόθεση, είναι το εργασιακό. Δεν ξέρω τί δουλειά κάνεις, αλλά η επαρχία μαστίζεται από ανεργία, πριν κάνεις οτιδήποτε, πρέπει να σκεφτείς τις προοπτικές σου σ' αυτό το ζήτημα...
Η ζωή είναι βέβαια σαφώς πιο ποιοτική, και πιο ήσυχη, μπορώ να σου πω, και πάρκινγκ βρίσκεις σχετικά εύκολα, ακόμα..., αν και τα αμάξια αυξάνονται...Οι αποστάσεις βέβαια που διανύονται είναι μικρότερες, καμιά σχέση με την Αθήνα...
Το ποίημα αυτό είναι ένα σκοτεινό ποιημα, δεν συγκρίνεται όμως με το επόμενο που πρόκειται να αναρτηθεί σύντομα...Γενικά γράφω σκληρά κομμάτια, είναι το στυλ μου αυτό, και άκρως πεσιμιστικά...Γι' αυτό και οι αναστολές...
Καλημέρα σου...

Υπερμίκης said...

Πολύ ωραίο Artanis.Αντιπροσωπεύει και τη δικιά μου μοναξιά.Δεν σχολιάζω περαιτέρω γιατί δεν είμαι επιτήδειος να κρίνω ποιήματα.Μάλλον είμαι της πρόζας....
Πάντως δίνεις την εντύπωση ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής σε ενοχλεί πολύ.Και δεν έχεις άδικο!Δεν έμεινε σχεδόν τίποτα όρθιο...ή μάλλον ορθώνονται διαρκώς τερατουργήματα!

Artanis said...

Καλησπέρα @Υπερμίκη..., με καθυστέρηση μιας μέρας, πήρα το μέιλ και το παρον σχόλιο, συγγνώμη, είχα πολλή δουλειά στο εργαστήριο...
Την μοναξιά την έμαθα από νωρίς, και δεν μπόρεσα ποτέ να την αποχωριστώ, υπάρχουν στιγμές -όπως τώρα που λείπουν όλοι-, που τις απολαμβάνω, επειδή έχω το χρόνο να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, πχ να σου γράψω αυτό το σχόλιο...
Τα ποιήματα που γράφω, είναι σαν πεζά, τα περισσότερα μπορείς να βάλεις στη σειρά τους στίχους τους, και να φτιάξεις παραγράφους...
Έχεις δίκιο για τα τέρατα, είναι άκρως ενοχλητικά, τελικά νομίζω όμως, οτι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κι εμείς τέρατα είμαστε για κάποιους τρίτους, εφόσον δεν πληρούμε τις προδιαγραφές τους...Το ζήτημα έιναι όμως οτι με ενοχλούν πολλά -πολλά ζητήματα, και για όλα αυτά τα ζητήματα γράφω, οι λέξεις και οι στίχοι μου δίνουν τις λύσεις...Για να αισθανθώ εγώ καλύτερα, για να νοιώθω οτι προσπαθώ..., κι όπου μπορώ, επεμβαίνω κιόλας...
Καλό σου βράδυ Υπερμίκη...

Υπερμίκης said...

Συνέχισε να γράφεις Artanis.Εκφράζεται υπέροχα,τόσο με τα ωραία σου ποιήματά όσο και με τις γεμάτες σοφία και φρόνηση απαντήσεις που δίνεις!Μας ξυπνάς..Και επιτέλους κάποιοι πρέπει να αντιδρούν και να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα!

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη, το θέμα είναι το αν με ακούει κανείς, και αν και εκείνος κάνει κάτι...Πες με απαισιόδοξη ή πεσιμίστρια αν θέλεις, αλλά δεν βλέπω βελτίωση γενικώς...Εγώ εντάξει, βάζω το χέρι μου και προσπαθώ να διορθώσω διάφορα, πχ στο σταθμό προστασίας, αλλά δεν γίνεται τίποτα όταν είσαι μόνον, ολομόναχος...
Δεν είμαι (κυριολεκτικά)μόνη μου στον κόσμο αυτό, αν ήμουν, να είσαι σίγουρος οτι θα ήταν καλύτερος...Ζώ όμως μαζί με άλλα 6 δισ. ανθρώπους, πρέπει κι αυτοί να προσπαθήσουν...
Σοφή, δεν το δέχομαι οτι είμαι, ψάχνομαι, αναζητώ λύσεις, δέχομαι προτάσεις...Δεν είμαι σε κανένα κόμμα, σε δημόσια αρχή, είμαι αριστερή, οικολόγος και άστεγη πολιτικά, επειδή κανείς δεν με ικανοποιεί...
Τί άλλο να κάνω και 'γω...30 άτομα μπαίνουν όλα κι όλα στο μπλογκ, οι μισοί από αυτούς ίσως συμφωνούν, οι υπόλοιποι δεν το νομίζω...Ούτε και θέλω να χειραγωγώ τους ανθρώπους, απλώς λέω τη γνώμη μου, και εμμένω σ' αυτήν...
Αυτό μόνον, φίλε μου, και σ' ευχαριστώ που επανέρχεσαι και το συζητάμε...Σχεδόν μόνον με σένα, μιλάω, για οτιδήποτε...
Σε φιλώ...

Υπερμίκης said...

Όντως δεν περιμένω να αλλάξουν και πολλά Artanis.O καθένας τραβάει την κουβέρτα προς το μέρος του ,αρκεί να βολευτεί.Είναι τα υλικά αγαθά που προέχουν.Δεν βλέπεις τι γίνετε στις πρώην χώρες της Ανατολικής Ευρώπης;Κάνουν τα πάντα για το χρήμα.Για τα άφθονα ,πολλές φορές ανώφελα αγαθά!
Ακόμα και τα συναισθήματα γίνονται καταναλωτικά..
Αριστερές τάσεις λοιπόν..στις σκέψεις βέβαια.Αν θυμαμαι καλά στη δεκαετία του 50-60 σχεδόν όλοι ήταν αριστεροί στην περιοχή σας..Πως άλλαξε το φρόνημα των παιδιών τους;
Κι εγώ το ίδιο.Αν βρισκόμουν στην Ελλάδα δεν θα΄ξερα ποιο κόμμα να ψηφήσω.Λυπηρό να βλέπει κανείς νέους πολιτικούς να προτείνουν τις ίδιες κακές συνταγές του παρελθόντος...Κανένας δεν σκέφτεται να κάνει κάτι για να αλλάξει η νοοτροπία και να πάει η χώρα μπροστά.Όπως έλεγε η Μελίνα σε ένα τραγούδι του Μαρκόπουλου,Περάστε κόσμε στο καφενείο η Ελλάς!Φτηνά τα νούμερα φτηνά...

Καλό σου απόγευμα,αγαπητή Artanis
και να εξακολουθείς να διαλογίζεσαι.Με την επαφή σου γινόμαστε και μεις καλύτεροι..Το ελπίζω τουλάχιστον.

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη καλησπέρα και πάλι...Και να δεις πώς έχει αποβιομηχανοποιηθεί η περιοχή, και ο τόπος μαστίζεται από την ανεργία, αλλά παρ' όλα αυτά, αριστερίζουν ακόμα οι κάτοικοι, θα μου πεις, το ΠΑΣΟΚ, είναι αριστερά; Τί να σου απαντήσω σ' αυτό, δεν ξέρω τί νομίζουν εκείνοι οτι είναι, εγώ πάντως τους βρίσκω ελαφρώς δεξιόστροφους, χα,χα,χα,χα!
Αχ, Μελίνα, Μελίνα, ευτυχώς εσύ, έφυγες νωρίς..., και οι υπόλοιποι που τότε είχαν τα ίδια όνειρα με σένα, λακίζουν κι εκείνοι, σιγά-σιγά, και σε ξεπουλάνε...
Φίλε Υπερμίκη, εδώ θα σου πω ένα μυστικό...Τον έχω γνωρίσει τον Μίκη..., ξέρω και την κόρη του, και τη γυναίκα του...Γνωρίζω πολλά, κι ας μή μου φαίνεται, λεπτομέρειες, φήμες, κουτσομπολιά...Μέχρι και κουτιά από τα διάσημα πούρα του (πριν κόψει το κάπνισμα για λόγους υγείας) κατέχω...Τα έχω κάνει κοσμηματοθήκες...Εχω μεταφέρει στον κόρφο μου παλιά του έργα, έχω εισπράξει για λογαριασμό του (ως εκπρόσωπος του Εκδοτικού του οίκου) τα πνευματικά του δικαιώματα για να του παραδοθούν..., αλλά το κυριότερο, έχω σφίξει το χέρι του..., φίλε Υπερμίκη..., έχω ατενίσει το βλέμμα του...Εκείνος -είμαι σίγουρη-, δεν θα με θυμάται, μια πιτσιρίκα 23 ετών ήμουνα τότε, πριν από 14 χρόνια, αλλά εγώ τον θυμάμαι καλά...
Με τη θύμησή του σε αφήνω, φίλε μου καλέ, που τον θαυμάζεις κι εσύ, τόσο πολύ...Καληνύχτα, και πολλά μελωδικά όνειρα, σου εύχομαι...Νά 'σαι καλά...