Επέτειος

Κανονικά, μόλις 3 μέρες μετά την προηγούμενη ανάρτηση και με δεδομένα τα προβλήματα της σύνδεσης στο σπίτι (ακόμα τα ίδια, φίλοι μου...), δεν θα ανέβαζα νέο ποστ...Όμως σαν σήμερα, πριν από 13 χρόνια, παντρευτήκαμε με τον Antifash, και έχουμε την επέτειό μας...Για το λόγο αυτό, αποφάσισα να του ξανα-αφιερώσω ένα από τα πρώτα μου ερωτικά ποιήματα, που είχα γράψει πριν από 17 χρόνια, όταν πρωτογνωριστήκαμε...


Ενα flash-back, θα είναι λοιπόν αυτό, από την εποχή που ερχόταν έξω από τον Σκοπευτικό σύλλογο, να με πάρει για βόλτα με τη μηχανή, μετά την προπόνηση... Αυτός ήταν και ο πρωτότυπος τίτλος του ποιήματος, αν και στην πορεία τον άλλαξα στον σημερινό...

Μεγάλο ερωτικό
Καθώς περιμένεις να 'ρθει η ώρα
κάτω απο τα βαριά πεύκα
που η ανάσα τους θαμπωνει τα δακρυσμενα συννεφα,
μπροστά στο φως απ' το χαμόγελό σου,
η μέρα μου στέκεται,
και σου ζητά να μ' αγαπήσεις.

Ακόμα κι αν πονάς
εγώ, θα έρθω,
θα διαπεράσω σαν βέλος το σκοτάδι
τη σιωπή, πριν απ' την καταιγίδα,
πριν τα σύννεφα να κλάψουν.
Όμως, μεσ' απ' τη μοναξιά του σωματός σου,
του λεπτού κορμιού σου που βλέπω
να διαγράφεται στο ταραγμένο νερό,
καταλαβαίνω,
πως ακόμα κι αν σε καλύψω απόλυτα
όπως οι κόκκοι της άμμου την παραλία,
εντός σου
πάλι μόνος θα είσαι, ερμητικός
και τα χείλια σου
δε θα ψιθυρίσουν τ' ονομά μου
με τον ήχο που θέλω,
ούτε ο κορμός σου θα λυγίσει αρκετά,
ώστε να πάρω πνοή απ' την πνοή σου.

Πέρα απ' τη μνήμη,
η αγάπη πονάει περισσότερο
και η βροχή,
δεν πέφτει σαν το βάλσαμο στη στεγνή γη
μα σαν το χτύπο του χρόνου που περνά αμετάκλητα,
τρυπάει τη σάρκα και κατακαίγει την πληγή,
το οξύ,
του έρωτα._