Την Δευτέρα που μας πέρασε, -όπως ίσως θα μάθατε-, είχαμε πάλι πολύ ισχυρούς μετασεισμούς…Τουλάχιστον η σεισμογραφική υπηρεσία της ΝΖ, τους αναφέρει ως τέτοιους, αν και προέρχονταν από διαφορετικό επίκεντρο –και ρήγμα…
Στον πρώτο σεισμό, στις 1.10 το μεσημέρι, βρισκόμουν στη δουλειά: ταρακουνηθήκαμε πολύ, αλλά παραμείναμε ψύχραιμοι, δεν κόπηκε το ρεύμα ή το νερό, και θεωρήσαμε πώς ήταν μια απλή δόνηση, μεγέθους 5.5 ρίχτερ –όπως είπε το ραδιόφωνο…Τηλεφώνησα στο σπίτι προληπτικά και δεν ήταν κανείς, ο Ίωνας είχε πάει να πάρει τα παιδιά από το σχολείο τους (σχολάνε στις 1), τηλεφώνησα λοιπόν στο κινητό της μιας μου κόρης και μου απάντησε αγχωμένη ότι φεύγανε για το σπίτι…
Στις 2 το μεσημέρι, σχόλασα κανονικά, και ο Ίωνας με την μία μου κόρη, ήρθαν να με πάρουν με το αμάξι, η άλλη είχε μείνει σπίτι…Είκοσι λεπτά μετά, και σχεδόν μισό χιλιόμετρο παρακάτω από τη δουλειά, έγινε η δεύτερη και μεγαλύτερη δόνηση της ημέρας: η αρχική μέτρηση ήταν 6 ρίχτερ…Στην αρχή δεν κατάλαβα αν συνέβαινε κάτι: Ο δρόμος έχει στο σημείο εκείνο 3 λωρίδες, και ενώ κινούμασταν στην μεσαία λωρίδα, νόμιζα ότι ο Ίωνας έβγαλε φλας για να πιάσει την δεξιά λωρίδα, για να στρίψουμε, δεν έστριβε όμως το τιμόνι, αλλά ο δρόμος έφευγε κάτω από το αυτοκίνητο, όπως τινάζουμε ένα σεντόνι και το ξαναστρώνουμε! Και ταυτόχρονα, βλέπαμε τα κτίρια και τους στύλους του ρεύματος να τραντάζονται, και τους οδηγούς των γύρω αυτοκινήτων αλαφιασμένους, να ακινητοποιούν τα αμάξια τους όπου μπορούσαν, μέχρι να σταματήσει η δόνηση, και μετά να φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και κάνοντας επιτόπου αναστροφή…
Εμείς στρίψαμε στον πρώτο δρόμο δεξιά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στο σπίτι, που δεν απαντούσε…Η μία μου η κόρη στο πίσω κάθισμα φώναζε και έκλαιγε επειδή η άλλη ήταν μόνη της, και καταφέρνοντας να την πετύχει στο κινητό, την άκουγε επίσης να κλαίει και να φωνάζει, από την άλλη άκρη της γραμμής…Με τα πολλά, και έχοντας ήδη φτάσει στο ύψος του Arts Gallery, κι ενώ ο δρόμος είχε πήξει μέσα σε μόλις 10 λεπτά, κατάφερα να ηρεμήσω τη μικρή και να την πείσω να βγει στην αυλή μας, ενώ από τη μεριά του κέντρου σηκώνονταν και πάλι, σύννεφα σκόνης, από τα ήδη ερειπωμένα κτίρια που κατέρρεαν…20 λεπτά μετά, καταφέραμε να φτάσουμε στο σπίτι, βρήκαμε την μικρή –ανήσυχη αλλά σώα και αβλαβή…Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν είχαμε διακοπή ρεύματος στην περιοχή μας, είχαμε προμήθειες και νερό σε μπουκάλια, ενώ αρχίσαμε να βράζουμε αμέσως, και εξακολουθούμε να βράζουμε το νερό προς κατανάλωση…
ΟΙ ζημιές είναι και πάλι πολλές, αλλά τουλάχιστον για το ήδη αποκλεισμένο κέντρο, όπου 800 κτίρια έχουν πάρει σειρά κατεδάφισης, δεν γίνεται λόγος, εκτός από τον καθεδρικό, που δυστυχώς έχασε την κεντρική ροζέτα πάνω από την κεντρική είσοδο, ενώ και οι υπόλοιπες ζημιές στο εναπομείναν κτίριο στο οποίο είχαν ήδη αρχίσει οι εργασίες καθαρισμού των συντριμμιών και αντιστήριξης, είναι επίσης τεράστιες…Το ίδιο συνέβη και με τον Καθολικό καθεδρικό, που μάλλον πάει για μερική κατεδάφιση, ενώ και το ήδη γερμένο κτίριο του ξενοδοχείου Grand Chancellor, πήρε ακόμα μεγαλύτερη κλίση, καθιστώντας το ακόμα πιο επικίνδυνο…Τα παραποτάμια, παραλιακά και ανατολικά προάστια παρουσίασαν και πάλι φαινόμενα ρευστοποίησης υπεδάφους και οι πλαγιές των Port Hills, Redcliffs, Sumner και το λιμάνι του Lyttelton, παρουσίασαν νέες κατολισθήσεις, σπίτια εκκενώθηκαν και η κυκλοφορία σε πολλούς ορεινούς δρόμους διακόπηκε…
Φυσικά οι μετασεισμοί συνεχίζονται –εξάλλου έχει περάσει μόλις μια βδομάδα από τους νέους σεισμούς-, και τα νεύρα των κατοίκων είναι τεντωμένα και είτε εγκαταλείπουν την πόλη –ήδη έχουν φύγει 70.000 κάτοικοι, είτε καταφεύγουν στους γιατρούς για χορήγηση αγχολυτικών και άλλων φαρμάκων, ή στη χρήση ακόμα περισσότερου αλκοόλ…Οι δουλειές λιγοστεύουν και πολλοί απολύονται καθώς πολλές επιχειρήσεις ήδη μετά τον σεισμό του Φεβρουαρίου φυτοζωούσαν, και η ενδοοικογενειακή βία έχει εκτιναχτεί στα ύψη…
Εν τω μεταξύ την πλήρη άγνοια σχετικά με τα πιθανά σεισμογενή ρήγματα της περιοχής την έχει αντικαταστήσει η ανακάλυψη μυριάδων, που διασχίζουν ολόκληρη την πεδιάδα του Canterbury καθώς και το ίδιο το υπέδαφος της πόλης, και οι σεισμολόγοι διαψεύδονται σε κάθε θεωρία και εκτίμηση, καθημερινά…Την αρχική εκτίμηση ότι η πόλη θα χρειαστεί περίπου μια δεκαετία να ανοικοδομηθεί, έχει αντικαταστήσει η νέα εκτίμηση περι 20ετίας, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει ακόμα κάποιο ξεκάθαρο πλάνο, το σεισμικό φαινόμενο συνεχίζεται εδώ και 9 μήνες, και ολόκληρα προάστια ενδέχεται να εκκενωθούν και να εγκαταλειφθούν ή να «μεταφερθούν», προς βόρειες και δυτικές περιοχές της πόλης…
Όλες οι φωτό είναι δικές μου, από τον Ιανουάριο του 2009 ώς τον τραγικό περασμένο Φλεβάρη, και κανένα από αυτά τα κτίρια ή μέρη δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όχι ολόκληρο...Οι περισσότερες αφορούν τον καθεδρικό της πόλης, οι υπόλοιπες απεικονίζουν κεντρικούς δρόμους και αρχιτεκτονικά στοιχεία κτιρίων, το Arts center, το Sumner και τους βράχους των RedCliffs...Τα λινκ ακολουθούν παρακάτω...
http://nz.news.yahoo.com/a/-/top-stories/9633900/christchurch-wakes-again-to-quake-damage/
12 comments:
Αρτάνης μου! Είναι απίστευτο αυτό που γίνεται, είστε σίγουρα ασφαλείς εκεί; Τρομάζω με τα νούμερα των ρίχτερ και με τα νέα δεδομένα της ζωής εκεί..
Οι φωτό όλες καταπληκτικές, είναι συγκινητικό να βλέπεις κτήρια που δεν υπάρχουν και δεν θα υπαρξουν..
Καταλαβαίνω πως ζείτε εκεί με τους σχεδόν καθημερινούς σεισμούς.
Οπουδήποτε και να συμβαίνουν σκέφτομαι τον κόσμο, όλους όσους επιρρεάζονται.
Εύχομαι μέσα μου πάντα να μην είναι κάτι περισσότερο από το ταρακούνημα της γής.
Νάστε πάντα ασφαλείς όλοι σας.
Εμείς εδώ, απ' ότι θα μαθαίνετε.. έχομε άλλους σεισμούς, διαφορετικούς κάθε φορά.. που μας επιρεάζουν και μας τρομοκρατούν.
Άνθρωποι τους προκαλούν, ακριβώς για να τρομοκρατήσουν.
Νάστε καλά.
Κωστής
Διάβασα για τον σεισμό και σίγουρα σας σκέφτηκα. Δεν περιμενα να εχει τόση έκταση, τόσες ζημιές και απ οτι λες εχει επηρεάσει όλων τις ζωές εκεί.
Αυτη την εμπειρία με τον δρόμο να φεύγει δεθα ήθελα να τη ζήσω, πρέπει να ηταν εφιαλτική.
Ευχομαι να πάνε ολα καλά και να είστε ασφαλείς.
Δεν μαθαίνεται ο σεισμός, όσες εμπειρίες κι αν αποκτήσεις..
Κουράγιο αρτανάκι μου, τουλάχιστον είσαστε όλοι καλά κι αυτό μετράει!
Πολλά φιλιά συμπαράστασης..
Σας σκέφτομαι συνέχεια ακούγοντας τα τελευταία νέα ,η κούραση και ο εκνευρισμός άπ'τις συνεχιζόμενες δονήσεις έστω και μικρές είναι το συναίσθημα που θυμάμαι πολύ έντονα απ'τους δικούς μας σεισμούς ,ακόμα και για εμένα που ήμουν... τέρας ψυχραιμίας !!
Καλή δύναμη σε όλους σας
(κάτι έχει αλλάξει στην σελίδα σου και κάνει δύσκολο να αφήσω σχόλια εμένα την ψιλοάσχετη ...)
Η σκέψη μου κοντά σας .
Οταν έγινε ο φοβερός για μας σεισμός του 81 στην αθήνα, το ίδιο καλοκαίρι ταξιδέψαμε με τον πατέρα και του το περιγράφαμε έντρομες!
Η ψύχραιμη απάντηση του καπετάνιου ήταν "στη θάλασσα χειρότερα".
Εγώ λέω πως "δεν παλεύονται" τα στοιχειά της φύσης!
Υπομονή, να λιγοστέψει ο καιρός, να έρθετε. Κουράγιο και ψυχραιμία γιατί καλά εμείς οι μεγάλοι. τα παιδιά?
φιλιά πολλά σ΄ολους !
Είσαστε πιο ασφαλείς απ' ό,τι στην Ελλάδα, είτε σεισμικά το δεις είτε οικονομικά/κοινωνικά. Keep calm and carry on.
Στέλνω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου,με την ευχή να μην δοκιμαστεί άλλο η γη και οι κάτοικοί της...
Να είστε καλά!
Καλή μου Artanis, αυτό το φαινόμενο που περιγράφεις το είδα σε βιντεάκι που μου έστειλε φίλος για την περίπτωση της Ιαπωνίας. Ομολογώ ότι είναι τρομακτικό μόνο να το σκέπτεσαι, πόσο μάλλον να το ζεις.
Εύχομαι το καλύτερο σε εσένα και την οικογένειά σου και να ελπίζω να απαλλαγείτε από αυτό τον εφιάλτη.
Απ΄ότι έχω υποψιαστεί επικοινωνείς με τους φίλους σου με το facebook. Εγώ δεν το έχω συμπαθήσει και δεν το χρησιμοποιώ. Να είσαι καλά gskastro
Αρτάνη
Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που δεν τα ζει να αντιληφθεί το μέγεθος των συναισθημάτων που προκαλούν.
Να προσέχετε λοιπόν είναι το μόνο που μπορώ να πω.
Φέτος δυστυχώς έχει χτυπηθεί άσχημα η περιοχή σας. Κουράγιο.
Είστε καλα;
Post a Comment