Friday, November 28, 2008

Μια αληθινή ιστορία

Νεντ και Κατίνα, μια ιστορία έρωτα και πολέμου
Ο Νεντ και η Κατίνα σε χορό

Στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ο Νεντ Νέιθαν (Edward -Ned- Nathan), ήταν μεταξύ των 600 περίπου ανδρών του 28ου Τάγματος των Μαορί, και των 7.700 συνολικά Νεοζηλανδών, που έφτασαν στην Ευρώπη για να βοηθήσουν στον αγώνα εναντίον των Ναζί…
Οι Νεοζηλανδοί του τάγματός του, προωθήθηκαν στην Κρήτη, όπου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στους Κρητικούς, καθώς ήταν ευγενικοί, ήσυχοι και το κυριότερο, σέβονταν τις γυναίκες…Στην 12ήμερη μάχη του Μάλεμε, κατά την υποχώρηση των συμμάχων, οι Μαορί έμειναν να κρατούν την οπισθοφυλακή, ενώ οι υπόλοιποι υποχωρούσαν και αποχωρούσαν πολεμώντας, αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς…Κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, τελείωσαν τα πολεμοφόδιά τους…
Τότε μαζεύτηκαν όλοι όσοι είχαν απομείνει, χόρεψαν τον τελετουργικό χορό χάκα, και έπεσαν στην μάχη με γυμνά χέρια: σκότωναν τον πρώτο Γερμανό που έβρισκαν μπροστά τους, του έκλεβαν το όπλο και συνέχιζαν έτσι μέχρι τον επόμενο, και από ‘κει, στον επόμενο… Στην μάχη αυτή, ο Νεντ τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και στο σώμα, και λόγω της εικόνας που παρουσίαζε, θεωρήθηκε νεκρός και εγκαταλείφθηκε στο πεδίο της μάχης…Από τους συνολικά 619 άνδρες του Τάγματός του, οι 244 σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι…
Ο Νεντ συνήλθε ανάμεσα σε πτώματα, και ευτυχώς εντοπίστηκε από Κρητικούς μαχητές, που τον απομάκρυναν  από το σημείο και τον φρόντισαν, και με την πρώτη ευκαιρία, τον έβαλαν μέσα σε ένα καΐκι για την Αίγυπτο…Το καΐκι όμως χτυπήθηκε από τη βόμβα Γερμανικού βομβαρδιστικού αλλά εκείνος πρόλαβε και έπεσε στο νερό, μαζί με άλλους συμπολεμιστές του και γλύτωσε… Τραυματισμένος, άρρωστος και αφυδατωμένος, βγήκε στην ακτή, και από ‘κει αναίσθητος μεταφέρθηκε κρυφά στο σπίτι της οικογένειας Τοράκη στην Σκλαβοπούλα, και ο γιατρός Τοράκης μαζί με την ανιψιά του, την Κατίνα (Κατερίνα Τοράκη) τον φρόντισαν…
O Νεντ ερωτεύτηκε τρελά την Κατίνα αλλά από σεβασμό, δεν της είπε τίποτα για τα αισθήματά του, ενώ σύντομα έμαθε Ελληνικά, ανέβηκε στα βουνά και πολέμησε στο πλευρό των Κρητών ανταρτών…Ύστερα από 18 μήνες στο νησί, συνελήφθη από τους Γερμανούς…Βασανίστηκε επανειλλημένα, επειδή οι Γερμανοί ανακάλυψαν πως ήταν σύμμαχος και ζητούσαν να μάθουν το όνομα των ανθρώπων που τον βοήθησαν, αλλά καθώς δεν ομολογούσε, στάλθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων, στα σύνορα Πολωνίας-Γερμανίας…
Απελευθερώθηκε μετά από 3 χρόνια αλλά ήταν τόσο καταβεβλημένος ώστε οι Σύμμαχοι τον έστειλαν κατευθείαν στην Αγγλία για νοσηλεία…
η επιστροφή των τραυματισμένων πολεμιστών στην Ν.Ζηλανδία

Από τον πόλεμο και τους βασανισμούς που υπέστη, είχε χάσει την όραση από το ένα μάτι, είχε σπασμένο σαγόνι και κουβαλούσε και κάμποσα τραύματα από οπλοπολυβόλο… Όμως, από το νοσοκομείο που βρισκόταν, έστειλε ένα γράμμα στην Κατίνα που της εξηγούσε τα αισθήματά του για 'κείνη, και τις σοβαρές του προθέσεις...Αλλά δεν έμεινε μόνον στο γράμμα.: μόλις συνήλθε αρκετά, με το πρώτο καράβι που έμαθε οτι θα πήγαινε στη Μεσόγειο,  γύρισε στην Κρήτη, βρήκε την Κατίνα, της μίλησε ο ίδιος για την αγάπη που της είχε, την πήρε μαζί του και φύγανε στη Ν.Ζηλανδία…Εκεί, στο δάσος Waipua, στο Βόρειο Νησί, η Κατίνα έγινε αμέσως μέλος της κοινότητας των Μαορί, και με τον άντρα της απόχτησαν τους γιους τους, Άλεξ, Μάνο και Έβαν…Και οι τρεις μιλούνε άπταιστα την Ελληνική γλώσσα, με έντονη Κρητική προφορά…Ο Άλεξ ειδικά, είναι μέλος του συμβουλίου της φυλής Te Roroa, που διεκδικεί για τα μέλη της, τη γη των προγόνων τους …
Ο Νεντ πέθανε το ’87, και η Κατίνα το ’96…Κάθε χρόνο, από το 1957, επισκέπτονταν οικογενειακώς την Σκλαβοπούλα, αλλά από τότε που πέθανε ο άντρας της η Κατίνα δεν ξαναταξίδεψε στη Κρήτη, επειδή φοβόταν πως θα πέθαινε μακριά από τον τόπο που βρισκόταν το πνεύμα του…Ποτέ δεν ξέχασε τα Ελληνικά έθιμα και πάντα έβαφε κόκκινα αυγά το Πάσχα και τα μοίραζε σε όλη τη φυλή, και μαγείρευε με ελαιόλαδο, μια εποχή που στη Ν. Ζηλανδία μπορούσε να αγοραστεί μόνον από τα φαρμακεία …
Ο Νεντ (με τη στολή) και η Κατίνα (με τον άσπρο μπερέ) ανάμεσα σε φίλους τους, κατά την άφιξή τους στη Ν.Ζηλανδία

Για τις πληροφορίες,
(δείτε αυτό )
Περιοδικό Πρόσωπα, τεύχος 125, 28 Ιουλίου 2001, έρευνα της Αθηνάς Λαμπρινίδου.
Καθώς επίσης και στο βιβλίο του G.C. Kyriakopoulos:
The Nazi Occupation of Crete, 1941-1945 (ειδική αναφορά )

-Update, 23/3/2010: Τον περασμένο Σεπτέμβριο εκδόθηκε το μυθιστόρημα  με τίτλο
"Ned and Katina, A true love story", από τη ΝΖηλανδή συγγραφέα Patricia Grace, 2009, 1st edition. Penguin, Auckland (βιβλίο-λινκ)

76 comments:

Anonymous said...

καταπληκτική ιστορία μιας όμορφης αγάπης. τα αισθήματα του για κείνη πιστεύω ότι τον κράτησαν στις μάχες. μπορεί να ακούγεται αφελές, αλλά το πιστεύω!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Αυτες είναι ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣ!!!
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ!!!

Φιλί και Γλαρένιες ακαλιές

Hfaistiwnas said...

Καλησπέρα!!!!!
Αρτάνις μου! Έχει καμία σχέση με σένα η ιστορία ή απλά σου άρεσε και την ανέβασες;

Giorgos Varvakis said...

Συγκλονιστική ιστορία από αυτές που ηχούν σαν παραμύθια ή βλέπουμε στο cinema!!

Καλό βράδυ Artanis μου :)

Artanis said...

@Θείε Σκρουτζ καλησπέρα...
Είναι πολύ ωραία ιστορία, και αυτό που λες το πιστεύω κι εγώ...Ο Κυριακόπουλος λέει στο βιβλίο του πως ο Νεντ υπέμεινε τους βασανισμούς χωρίς να ομολογήσει, επειδή σε αντίθετη περίπτωση θα κινδύνευε η γυναίκα που αγαπούσε και η οικογένειά της που τον βοήθησε...Όπότε η σκέψη σου είναι σωστή και την υποστηρίζω κι εγώ...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, σε φιλά...
Καλό Σ/Κ...

Artanis said...

@Γλαρένια μου, είναι μια πανέμορφη ιστορία αγάπης και σίγουρα δεν ειναι η μοναδική...Υπήρξαν κι άλλοι στρατιώτες που βοηθήθηκαν από Κρητικές οικογένειες εκείνον τον καιρό, και παντρεύτηκαν τις κοπέλες που τους περίθαλψαν...Εγώ ξέρω τουλάχιστον άλλες δύο περιπτώσεις, αν και όχι με τόσες λεπτομέρειες...Ο Κυριακόπουλος πάντως αναφέρει κι άλλους...
Να είσαι καλά, φιλιά πολλά στο γλαροσόι...
Καλό Σ/Κ να έχετε...

Artanis said...

@Ηφαιστιωνάκι μου, γειά σου...
Την ιστορία την γνωρίζω από το 2001, όταν διάβασα το αφιέρωμα "Ελληνες Μαορί" στο περιοδικό Πρόσωπα...Το κράτησα, έκανα και μια σχετική έρευνα για άλλες πηγές και αφού βρήκα τις φωτό, ανέβασα το ποστ...
Είναι 100% αληθινή και γι' αυτό τον λόγο και συγκινητική...Ε, θα πάω και στην Ν.Ζηλανδία σε λίγον καιρό, έχω και μια συμπάθεια στους Μαορί, είπα να την βγαλω λίγο "παραέξω" την ιστορία του Νεντ και της Κατίνας...
Ελπίζω να σου άρεσε πάντως...
Καλό σου βράδυ, σε φιλώ...

Artanis said...

Φίλε @gvarvakis, είναι όντως συγκλονιστική ιστορία, αλλά δεν έγινε ποτέ ταινία, απ' ό,τι ξέρω...Έχω την εντύπωση όμως πως γράφτηκε σε βιβλίο, πέρα από την αναφορά του Κυριακόπουλου, αν και δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω τον τίτλο...Οι πηγές όμως που παραθέτω την επιβεβαιώνουν...

Να έχεις ένα όμορφο βράδυ...
Καλό Σ/Κ...

VAD said...

Εχω υπόψη μου ,αλλά όχι με λεπτομέρειες παρόμοια ιστορία Νεοζηλανδού στρατιώτη που τον έκρυβαν σε σπίτι μεγαλοαστικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη,εκεί ο Νεοζηλανδός ερωτεύτηκε την υπηρέτρια της οικογένειας,μια κοπελίτσα απ'το χωριό μου και μετά τον πόλεμο γύρισε και την πήρε μαζί του στην πατρίδα του.

Ο πόλεμος χωρίζει τους ανθρώπους,αλλά καμια φορά τους δένει μέσα από τις κοινές ταλαιπωρίες!

Artanis said...

@Vad μου, πολύ ωραία ιστορία και η δική σου...Και δεν είναι οι μόνες...
Έτσι είναι όπως τα λες...Ο έρωτας ενώνει ακόμα και σε ...ανθυγειϊνά περιβάλλοντα...Έχει τον τρόπο του να το κανει...
Πως τα περνάτε στο Χαρτούμ; Εμείς εδώ έχουμε επέλαση του χειμώνα...Μέχρι χιόνια θα ρίξει, λέει η ΕΜΥ...Φτασαμε στον Δεκέμβρη...
Καλό Σ/Κ, και καληνύχτα...

. said...

Μια αληθινή και ρομαντική ιστορία που μας τη μετέφερες με την αγάπη και το σεβασμό που της αξίζει.
Η μάχη δε, που έδωσε ο Νεντ για να επιβιώσει μου έφερε στο νου μια στροφή από ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι.
«Στρατιώτη αν θες τη μάχη να κερδίσεις,
μια κοπελίτσα κοίτα ν' αγαπήσεις.
Όποιος το γυρισμό του όρκο δεν κάνει,
στρατιώτη μου, τον πόλεμο το χάνει»
('Εκτορας και Ανδρομάχη,στίχοι Ι.Καμπανέλη)

Artanis said...

@Ανασαιμιά μου γειά σου...Προσπάθησα να δώσω όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσα, όσο το δυνατόν πιο περιληπτικά...Οι πράξεις πάντως και των δυο, δείχνουν μεγάλο ηρωισμό...Ήταν γραφτό να κρατήσει τόσο η αγάπη τους...Την έθρεψε ο κοινός αγώνας και τα βάσανα...
Το τραγούδι που μου παραθέτεις, δεν είμαι σιγουρη πως το θυμάμαι, θα το κοιτάξω πάντως...
Καλό Σ/Κ, φιλιά...Καληνύχτα...

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ said...

Δυνατή ιστορία που τη "γεννά" κι ο πόλεμος.

Που έχεις την ανάγκη την ύπαρξη του άλλου.

Που δεν τον κοροϊδεύις...

Που τον περιμένεις...

Που , που...

'Αντε, στις μέρες μας και σε τρία χρόνια, να σε περιμένει κανείς...

Σώπα καλέ...

Συγκινητική ιστορία, ομολογουμένως.

Την (ξενυχτισμένη) καλημέρα μου.

vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

Hfaistiwnas said...

Μου άρεσε! Να σαι καλά! Τhanks και για το σχόλιο ;)

Σταλαγματιά said...

Πιστεύω πως σε μερικούς ανθρώπους είναι γραμμένο να βρούνε την απόλυτη αγάπη ακόμη κι όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες και ο έρωτας βρίσκει δύσκολα θέση μέσα σε έναν πόλεμο.
Πραγματικά τους ζηλεύω που είχαν αυτήν την τύχη να μοιραστούν την ζωή τους με έναν άνθρωπο που είναι το απόλυτο άλλο μισό τους.

Sophia Kollia said...

Απίατευτη ιστορία! Τι πέρασε ο άνθρωπος και όμως και έζησε και την αγάπη βρήκε.
Δίνει θάρρος και κουράγιο η ιστορία Αρτάνις και ελπίζω να τους δεις όταν πας εκεί στα ξένα.
Καλημέρα

Maria Tzirita said...

Γι αυτό λένε ότι η ζωή ξεπερνά την τέχνη κι η τέχνη απλά εμπνέεται από τη ζωή... Ποιός θα μπορούσε να γράψει καλύτερο μυθιστόρημα, παρά η ίδια η μοίρα; Τι όμορφο βιβλίο θα γινόταν αυτή η ιστορία, από τα αγαπημένα μου... Φιλάκια φίλη μου, καλό σου σαβ/κο!

ο δυσλεξικός δάσκαλος said...

Γεια σου , Artanis! Το ξέρω ότι εχω εξαφανιστεί ,αλλα ελπίζω από Δεκέμβρη να επιστρέψω...
Πολύ ομορφη η ιστορία. Θα μπορούσε να είχε γίνει ταινία!

animavox said...

Πολύ συγκινητική ιστορία, απίστευτη δύναμη αγάπης ..Αrtanis ,ώραια αφήγηση, ρεαλιστική χωρίς φιοριτούρες που αφήνει τα συναισθήματα της ιστορίας να αναπνεύσουν από μόνα τους στον αναγνώστη..Όλα γυρίζουν γύρω από την Νεα Ζηλανδία..Καλό σαββατοκύριακο Artanis κάτι μου λέει ότι η αγάπη του Νεντ και της Κατίνας θα συνεχιστεί με την ιστορία του Ιωνα και της Αrtanis,..Σε φιλώ..

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος said...

Εχω μεινει αναυδος! Τι δυναμη μπορει να κρυβει ο ανθρωπος! Εχω μεινει αναυδος!

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ said...

Όμορφη και συγκινητική η αληθινή ιστορία αυτή.Καλό Σ/Κ να έχεις.

Artanis said...

@Κώστα Βλουτή μου, σίγουρα οι εποχές ήταν διαφορετικές, αλλά ο αληθινός έρωτας διαρκεί, όσο κι αν κρατήσει η απουσία...Απλά ο Νεντ, έπεσε στην περίπτωση: Από το νοσοκομείο στην Αγγλία, έστειλε γράμματα στην Κατίνα που τις εξηγούσε τα πάντα και μετά μόλις μπόρεσε, μπήκε στο πρώτο καράβι για Ελλάδα και πήγε να την βρεί...
Είμαι σίγουρη πως είχαν αγαπηθεί ήδη από την στιγμή που ειδωθήκανε για πρώτη φορά, αλλά αυτός δεν μίλησε από σεβασμό κι εκείνη από κοριτσίστικη ντροπαλοσύνη...
Ο αγώνας των Κρητικών έγινε και δικός του αγώνας, και για να βρίσκεται κοντά της, έγινε αντάρτης στα βουνά...Για να μπορεί να την βλέπει κάπου-κάπου, καθώς όπως βλέπεις δεν έχει χαρακτηρηστικά Μαορί: η μητέρα του ήταν Πορτογαλέζα μετανάστρια...Περνούσε άνετα για Έλληνας, με την βαριά Κρητική προφορά του...
Όπως και νά 'χει, είναι μια υπέροχη ιστορία...
Καλό Σ/Κ να έχεις, φιλιά...

Artanis said...

@Ηφαιστιωνάκι μου, χαίρομαι πολύ...
Να είσαι πάντα καλά, σε φιλώ...

Artanis said...

@Αναστασία μου καλημέρα...Το πιστεύω κι εγώ αυτό που λες...Είναι στην τύχη ορισμένων ανθρώπων, ν' αγαπηθούν τόσο πολύ και για πάντα...Παρά τις όποιες δυσκολίες, τα προβλήματα, τις καταστάσεις...
Και τα καταφέρνουν επειδή έχουν ο ένας τον άλλον...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, καλό υπόλοιπο Σ/Κ...
Φιλιά...

Artanis said...

@Σοφία μου δεν ξέρω αν θα πετύχω κανέναν από τους γιους...Απ' ό,τι ξέρω μένουν στο Βόρειο νησί, ο Άλεξ είναι χρυσοχόος και ο Μάνος καθηγητης Ιστορίας της Τέχνης...Ο Έβαν δεν ξέρω τί κάνει...
Ο Νεντ πάντως είναι θρύλος στην Ν.Ζηλανδία, θεωρείται ένας γνήσιος ήρωας, με πολλές αναφορές στα ΜΜΕ και στο νετ..
Στο Ναυτικό μουσείο των Χανίων έχουν αφιερώσει στους Μαορί, μια ολόκληρη αίθουσα...Το καλοκαίρι του 2007 που ήμουν εκεί, γνωρίζοντας και την ιστορία αυτή, συγκινήθηκα πάρα πολύ...Ξέρεις ήρθε επίσημη αντιπροσωπεία από την Ν.Ζηλανδία και ζήτησαν να πάρουν μαζί τους λίγο χώμα από την γη που είχαν ποτίσει με το αίμα τους....
Και οι 3 γιοι του Νεντ και της Κατίνας ήταν παρόντες...
Καλό μεσημέρι, σε φιλώ...

Artanis said...

@Μαρία Τζιρίτα μου, απ' ότι ξερω, έχει γίνει βιβλίο αυτή η ιστορία, αλλά δεν έχω καταφερει ακόμα να εντοπίσω τον τίτλο...Ίσως όταν πάω, να είναι πιο εύκολο να τον βρω...
Πάντως είναι πραγματικά υπέροχη ιστορία...
Καλό υπόλοιπο Σ/Κ, φιλιά...

Artanis said...

@Δάσκαλε γειά σου!!!Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε...Ελπίζω να είσαι καλά, και να περνας ακόμα καλύτερα και γι' αυτό και λείπεις τόσον καιρό από το νετ...
Η ιστορία έιναι πραγματικά καταπληκτική...Δεν ξέρω αν έχει δραματοποιηθεί από κανέναν, νομίζω όμως πως έχει ήδη γραφτεί ένα βιβλίο (πέρα από το βιβλίο του Κυριακόπουλου που την περιλαμβανει ανάμεσα σε αλλες)...
Να είσαι καλά, σε φιλώ...

Artanis said...

Φίλε @Animavox, προσπάθησα να δώσω τις πληροφορίες περηληπτικά αλλά και περιεκτικά...Και νομίζω πως έκανα καλή δουλειά...(Κι εμένα μ' άρεσε, και 'γω ξέρεις ειμαι πολύ ιδιότροπη, ακόμα και με δικά μου πράγματα...Δύσκολα μου αρέσει κάτι...)
Για τα υπόλοιπα όμορφα σχόλια, θα σου πω μόνο πως σ' ευχαριστώ πολύ...Νά 'σαι καλά...
Καλό υπόλοιπο Σ/Κ, σε φιλώ...

Artanis said...

Καλέ μου @exoaptonkyklo, είναι πολύ ωραία ιστορία...Είναι απίστευτη η δύναμη που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του, ειδικά όταν αγαπάει...Μπορεί να κάνει τα πάντα...
Κι ο Νεντ έκανε τα πάντα, για την Κατίνα του...Όπως κι εκείνη για εκείνον...Δεν είναι μικρό το ρίσκο να προσφέρεις βοήθεια σε έναν άθρρωπο που αναζητείται, με τέτοιες συνθήκες...Αλλά πήρε τις αποφάσεις της, όπως κι εκείνος πήρε τις δικές τους...Γι' αυτούς ήταν αυτονόητο να το κάνουν...
Καλό απόγευμα να έχεις και καλή Κυριακή...Φιλιά πολλά...

Artanis said...

@Σκορπιέ μου καλημέρα...Είναι πολύ συγκινητική ιστορία...Έχω παραθέσει και 2 από τις πάρα πολλες πηγές που βρήκα στο νετ, χωρίς να υπολογίζω το περιοδικό από το προσωπικό αρχείο μου...
Να είστε όλοι καλά, σας φιλώ...
Καλό υπόλοιπο Σ/Κ...

magdalini36 said...

...αληθινά μυθιστορηματική ζωή!... απίστευτη συγκίνηση γιά τη δύναμη της ψυχής και της θέλησης...Τελικά η ίδια η ζωή ξεπερνά ακόμα και τον "Λοχαγό Κορέλλι"...άσε που η συγκεκριμένη έχει και κάτι από "Μαθήματα Πιάνου" με την Ν.Ζηλανδία και τους Μαορί...
χα,χα...Καταπληκτική ανάρτηση γλυκιά μου Artanis...ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και φιλάκια πολλά:))

Νικόλαος Παπουτσής said...

Πόσο πολύ μπορεί να δέσει η αγάπη δυο
διαφορετικούς ανθρώπους, κάτω απο τοσο σκληρές και απάνθρωπες συνθικες ....κι όμως...οταν η αγάπη σφυρηλατηθεί σε τέτοια"θερμοκρασία" δεν σπάει ποτέ
Πολυ συγκινητική ιστορία πράγματι

καλό Σαββατοκύριακο καλη μου Artanis

κοτσυφοφιλώ σε

τσίου!!!

Aspa said...

Πόσο μου άρεσε… Καταπληκτική ιστορία… Μπορεί να μάθεις κι άλλα στοιχεία όταν θα βρεθείς εκεί – ελπίζω να μας τα μεταφέρεις!

Artanis said...

@Μαγδαληνή μου καλησπέρα...
Είναι πραγματική ιστορία, και πιθανόν θα μπορούσε να γίνει και μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία...
Βέβαια οι πηγές είναι συγκεχυμένες, αλλά προσπάθησα να τις συνδιάσω, κάνοντας συρραφή πληροφοριών...Για παράδειγμα η Αθηνά Λαμπρινίδου που έκανε την έρευνα για το περιοδικό, μιλάει για την ανάμειξη ενός βοσκού που πήρε τον Νεντ στην στάνη του, ο Κυριακόπουλος για τραύματα από πυροβόλο στο μάτι και τον μηρό, και οι Ν.Ζηλανδοί επίσημοι, για σοβαρά αδιευκρίνιστα τραύματα, τόσο από την μάχη όσο και από τα βασανιστήρια...
Από την μεριά τους, οι Ν.Ζηλανδοί, νομίζω έχουν γράψει κάποιο σχετικό βιβλίο, που δεν έχω εντοπίσει ακόμα τον τίτλο του...
Να είστε καλά κι εσείς, καλό βράδυ και καλή Κυριακή...
Φιλιά...

Artanis said...

@Κοτσύφι μου καλησπέρα...
Έχεις δίκιο, συμφωνώ και 'γω...
Οι περιστάσεις τα έφεραν έτσι που αυτοί οι δυο, ήταν αναπόφευκτο να αγαπηθούν τόσο πολύ και τόσο δυνατά...
Είναι υπέροχη ιστορία...
Να είσαι καλά, φίλε μου, φιλιά κι από μένα...

Artanis said...

@Ασπα μου καλησπέρα...
Στο Christchurch που πηγαίνουμε, έχω εντοπίσει ένα σχετικό αρχείο στην βιβλιοθήκη της πόλης, που δεν μπόρεσα να το ανασύρω μέσω νετ...Θα προσπαθήσω να το βρω εκεί, καθώς και το βιβλίο που έχει γραφτεί σχετικά...
Θα τα ξαναπούμε λοιπόν, σίγουρα...
Είμαι γνωστή βιβλιοδίφης...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, και να μου φιλήσεις τις κουκλίτσες σου...
Καλή Κυριακή να έχετε...

Hfaistiwnas said...

Καλημερούδια! Εύχομαι μια όμοεφη Κυριακή και μια πανέμορφη εβδομάδα!!!

Artanis said...

@Ηφαιστιωνάκι μου, δεν πήγες ακόμα για ύπνο;
Ούτε κι εγώ!!!
Χα,χα,χα,χα,χα,χα,χα,χα!!!
Κι εσύ να έχεις μια υπέροχη Κυριακή και μια ακόμα πιο καταπληκτική εβδομάδα...Φιλιά πολλά...

patsiouri said...

Τουλάχιστον καταφεραν να ζήσουν μαζί...
Πόσοι άραγε δε θα τα κατάφεραν εκείνα τα χρόνια, εξαιτίας του πολέμου, της πουτάνας της ζωής, του τίποτα τελικά...

Artanis said...

@Πατσιούρι μου γειά σου...
Αυτοί τα κατάφεραν επειδή άντεξαν, με πολύ μεγάλες προσωπικές θυσίες, αλλά άντεξαν και κατάφεραν να αποχτήσουν ο ένας τον άλλο...
Πολλοί άλλοι δεν τα κατάφεραν, αλλά εκείνοι που μπόρεσαν ν' ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες, έγιναν παράδειγμα για τους υπόλοιπους...
Ηρωοποιήθηκαν, κι ας μην αισθάνθηκαν ποτέ έτσι εκείνοι...
Καλό σου βράδυ, και να έχεις μια όμορφη Κυριακή...Σε φιλώ...

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Δεν θα μπορούσες να "συνδέσεις" πιο όμορφα την πατρίδα που "αφήνεις" με τη χώρα που, για τα επόμενα χρόνια, θα μείνεις...!

Φιλιά γλυκά :))

habilis said...

Δυνατή ιστορία !

Artanis said...

@Αμάλθειά μου καλημέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση αυτή...
Την σκεφτόμουν από πολύ καιρό να την ανεβάσω...Έτυχε να έχει σχέση με την συγκεκριμένη χώρα, που πάμε κιόλας, τί καλύτερο από αυτό...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, φιλιά πολλά στην όμορφη Κρήτη μας...

Artanis said...

Φίλε @Habilis, καλημέρα καλωσόρισες...
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία αυτή, είναι αληθινή...
Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή βδομάδα αύριο...

Παλμος said...

Καλησπερα ARTANIS μου.

Πολύ όμορφη η ιστορία!!!

Και ξέρω ότι σε κάθε χώρα που γίνεται ενας πόλεμος, πάντα η αγάπη του δίχνει οτι είναι άδικος.


Να είσαι καλα!!!!

Artanis said...

@Παλμέ μου καλησπέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, σε φιλώ...
Καλή βδομάδα αύριο...

VAD said...

Kαλησπέρα,Αρτάνις,η ιστορία που σου αφηγήθηκα,παρόμοια με τη δική σου,εχει γραφτεί επίσης σε βιβλίο, σχετικο ρεπορτάζ ειχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα θΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια,αν βρω κι άλλα στοιχεια θα σου τα στείλω,το ζευγάρι ζει σίγουρα ακόμα στη Ν.Ζηλανδία.
-Εδώ έχει δροσίσει αρκετά,μέρα με τη μέρα για το βραδάκι θα χρειαζόμαστε ελαφρό μπουφάν
Καλό σου απόγεμα...

nikiplos said...

καλησπέρα... πολύ συγκινητική ιστορία.... τόσο όμορφη...
ιδιαίτερα με την αγάπη αυτών των ανθρώπων η οποία αν μη τι άλλο, τι εμπόδια κι αν δεν συνάντησε... Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία του κινηματογράφου, τόσο ρομαντική και όμορφη... Κι όμως να που καμιά φορά η ζωή ξεπερνάει την τέχνη...

Να είσαι καλά artanis... φιλιά!

Βασιλική Ν. said...

Είναι τόσο απλό και την ίδια στιγμή μεγάλο, πως η αγάπη όλα τα μπορεί. Κι εμείς όλα τα μπορούμε πλέοντας άφοβα και τολμηρά στα χωρικά της ύδατα.
Καλή βδομάδα!

Artanis said...

Αγαπητέ @VaD, Θα με ενδιέφερε να μάθω λεπτομέρειες της συγκεκριμένης ιστορίας...Αν βρεις κάποιο στοιχείο, ένα όνομα ή ένα παλιό δημοσίευμα, πες μου να το κοιτάξω κι εγώ...
Εμέις εδώ σήμερα, είχαμε μια πολύ όμορφη και λαμπερή μέρα...Σαν άνοιξη ήταν...Έβγαλα απίστευτες φωτό, αλλά μου βγήκε ξινό το βράδυ...
Να περνάς καλά και να προσέχεις...
Καλή βδομάδα αύριο...

Artanis said...

@Νικιπλέ μου καλησπέρα...
Είναι όντως πολύ ωραία και πολύ συγκινητική...Και πέρα για πέρα αληθινή...
Απ' ότι ξέρω, έχει γραφτεί σχετικό βοβλίο, πέρα από τα κάθε λογής δημοσιεύματα/εκδόσεις που την περιλαμβάνουν επίσης...Δεν έχω καταφέρει όμως να αντοπίσω τον τίτλο...Στο Christchurch όμως, στην βιβλιοθήκη, υπάρχει αρχείο που περιλαμβάνει φωτό (η τελευταία της ανάρτησης)και δημοσιεύματα, και θα κοιτάξω να το βρω...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, να περνάς καλά, να ντύνεσαι ζεστά και να προσέχεις...Καλύ βδομάδα αύριο...

Artanis said...

@Βασιλική μου καλησπέρα...
Πρέπει να έιναι πολύ δυνατή αυτή η αάπη για να αντέξει, και αυτοί οι δυο, ο Νεντ και η Κατίνα, ήταν κι αυτοί πολύ δυνατοί, ωστε να την συντηρήσουν και να συντηρηθούν, και να ξανασυναντηθούν, μετά από τόσα χρόνια ακούσιου χωρισμού, εξαιτίας του πολέμου...
Κι αυτοί πολέμησαν και νίκησαν, ενάντια στους κατακτητές, τον χρόνο και τις κακουχίες...Υπέφεραν αλλά δεν λύγισαν...Και κέρδισαν ο ένας τον άλλο...
Να είσαι καλά, να περνάς ακόμα καλύτερα και να γράφεις αριστουργήματα...
Σε φιλώ, καλό βράδυ...

kostaslogh said...

ΑΠΊΣΤΕΥΤΟ
φαίνεται ότι πηγαίνεις σε ένα τόπο όπου
μάλλον δεν θα αισθάνεσαι ξένη!
Τεράστια δύναμη ψυχής,!
Υπέροχο το θέμα σου Δέσποινα!
Καλή σου μέρα

Artanis said...

Φίλε @Kostaslogh, γενικά έιμαι αισιόδοξη για αυτό το ταξίδι... Διαβάζω για τους Μαορί από πολύ μικρή, ειλικρινά αν κάτι αξίζει σ΄αυτήν την χώρα εκτός από την εκπληκτική φύση, είναι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι...Αδημονώ να τους συναντήσω, θέλω ακόμα να μάθω και την γλώσσα τους...Η οποία, εκτός από κάποιους ελάχιστους συνδιασμούς συμφώνων και τα τονισμένα φωνήεντα, διαβάζεται όπως την βλέπεις, πχ. οι λέξεις "ake ake kaha e" (άκε άκε κάχα έ) στον θυρεό του τάγματος, σημαίνουν: "Πάντα και για πάντα να είσαι δυνατός..."
Φυσικά θα αναρτώ και γλωσσάρι, όταν με το καλό εγκατασταθούμε...
Να είσαι καλά, καλό βράδυ...
Φιλιά...

venceremos said...

kαλημερα. ξαφνικα η νεα ζηλανδια μου εγινε αγαπητη και κοντινη..
Αραγε υπαρχουν τοσο δυνατες αγαπες στον καιρο μας??
φιλια καρυστινα

LAMBROS said...

Πραγματικά συγκινητική ιστορία ... Συγχαρητήρια για την ανάρτηση ...

ILive2LoveMe said...

Καλώς σε βρήκα κι εγώ λοιπόν στο δικό σου σπίτι:)
Πολύ όμορφη ανάρτηση. Λατρεύω στην κυριολεξία τέτοιου είδους ιστορίες. Βέβαια γεγονός είναι πως δεν είχαν όλες χάπι εντ, αλλά... Κάτι αληθινό ίσως είναι πικρό ή γλυκό , είναι όμως σχεδόν πάντα όμορφο. Τουλάχιστον στο δικό μου ρομαντικό μυαλό.
Καλό βράδυ , φιλιά.

Artanis said...

Καλή μου @Venceremos, υπάρχουν και σήμερα δυνατές αγάπες, αλλά δεν δοκιμάζονται με αυτόν τον τρόπο, αλλά με πιο καθημερινά και κοινότυπα προβλήματα...Το ζήτημα είναι να μην αναλώνονται κιόλας...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, σε φιλώ...

Artanis said...

@Λάμπρο καλησπέρα...
Είναι πραγματικά πολύ ωραία ιστορία και συγκινητική...
Να είσαι καλά, καλό σου βράδυ...

Artanis said...

Αγαπητή @Ilive2loveMe, καλωσόρισες στο μπλογκάκι αυτό...
Και 'γω είμαι ρομαντικό άτομο, καλή μου, και γι' αυτό έκανα και την συγκεκριμένη ανάρτηση...Κι επειδή αυτή η ιστορία είναι αληθινή, και η τύχη τα έφερε έτσι ωστε αυτοί οι δυο άνθρωποι να τα καταφέρουν κόντρα σε όλες τις δοκιμασίες, η συγκίνηση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη...
Να είσαι καλά και να περνάς ακόμα καλύτερα...
Σε φιλώ κι εγώ...

δεσποιναριον said...

Κι εγω αναρωτηθηκα διαβαζοντας την αν ειναι αληθινη, αλλα πηρα την απαντηση στα σχολια. Ειναι τοσο ομορφο που μελετας τον τοπο που θα σε φιλοξενησει Αρτανις! Φιλια!

Artanis said...

@Δεσποινάριό μου καλησπέρα...
Είναι 100% αληθινή καλή μου, η ιστορία...Γι' αυτό έχω βάλει και τις πηγές στο τέλος της σελίδας, για να τις ελέγξει όποιος ενδιαφέρεται να δει κι άλλες λεπτομέρειες...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, σε φιλώ...

Κατερίνα Τοράκη said...

Καταπληκτική η ιστορία τους και με συγκίνησε η συνωνυμία! Κατάγομαι από τον Αποκόρωνα, από άλλους Τοράκηδες.
Κατερίνα Τοράκη

Artanis said...

Αγαπητή @Κατερίνα, μόλις τώρα εντόπισα το σχόλιό σου, με συγχωρείς γι αυτό...
Καταπληκτική όντως η ιστορία τους, και πολύ ενδιαφέρον που μέσω του νετ, συναντώ μια συνονόματη της ηρωΐδας αυτού του ποστ...
Καλά να περνάς, σου άφησα σχόλιο στο μπλογκ σου και ελπίζω να το βρεις...
Φιλιά...

Maria Verivaki said...

H istoria einai entelos alithini - kai eimai tiheri pou gnorisa tin kiria katina - gnorizome me tous sigkeneis tis sto WELLLINGTON: o gios tis egrapse mousiki gia tous olimpiakous agones tou 2004, kai me ton anipsio tis (tis aderfis tis to gio), grapsame ena vivlio:
http://www.wcl.govt.nz/easyfind/accessible.asp?showdetail=89746724&query=ikons&page=5

Artanis said...

Αγαπητή @Mediterranean kiwi, ήξερα για τον Ελληνικής καταγωγής συνθέτη του κομματιού για τους Ολυμπιακούς, αλλά δεν γνώριζα τη σχέση του με την Κατίνα και τον Νεντ...Την ιστορία τους την έμαθα από ένα ένθετο περιοδικό, τα υπόλοιπα τα βρήκα στο νετ...Είναι υπέροχη ιστορία, πολύ συγκινητική...
Το βιβλίο θα ψάξω να το βρώ...Με ενδιαφέρει...Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες, το εκτιμώ ιδιαιτέρως...

Maria Verivaki said...

oops, sorry, i forgot to tell you that there were two greek-nz artists involved in the 2004 olympics: one was john psathas (i went to university -vicotira, wellington - at the same time as he did, and the other was manos, the son of ned nathan - i cant remember exactly how he contributed to the olympics, but i know he had a part in it

the petone settlers museum in wellington is still selling the book i mentioned (written by me and john petritakis): http://www.huttcity.govt.nz/Council-Facilities/Museums--Galleries/Petone-Settlers-Museum/Local-History-Publications-/

Artanis said...

@Mediterranean kiwi, το βιβλίο θα το παραγγείλω αύριο, τον john psathas ξέρω οτι οι ΝΖηλανδοί ήταν πολύ περήφανοι που έγραψε το μουσικό κομμάτι που λέμε, και του αφιέρωσαν και τηλεοπτικά προγράμματα, δημοσιεύσεις κλπ...
Για τον mano nathan ξέρω μόνον οτι είναι καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης...
Καλό βράδυ στην όμορφη Κρήτη μας , φιλιά απο ΝΖ...

Maria Verivaki said...

then manos must have done some artwork for the olympics (sorry for misleading you) - i now clearly remember reading about his work at the TE PAPA museum in Wellington (you will love that place once you get a chance to visit it)

Artanis said...

Φίλη @Mediterranean kiwi, ελπίζω να καταφέρουμε να πάμε στο Wellington, το καλοκαίρι, στις διακοπές...Αν μπορέσουμε, θα το επίσκεφτούμε σίγουρα το μουσείο αυτό...
Καλό απόγευμα από ΝΖ...

Anonymous said...

Ετυχε να γνωρισω απο κοντα και την Κατινα και τον Τεντ, οταν επισκευτοταν συχνα-πυκνα το χωριο της Κατινας. 100% αληθινη ιστορια.
Ετσι για την ιστορια: Και η γυναικα του γιατρου Τορακη (θειου της Κατινας) "κλεφτηκε" με ενα Νεοζηλανδο, και μετα τον πολεμο εγκατασταθηκε μονιμα στη Νεα Ζηλανδια.

Artanis said...

Φίλε @Ανώνυμε, δεν ξέρω κατα πόσο ισχύει αυτή η πληροφορία, αλλά δεν είναι και κάτι που με ενδιαφέρει (για να είμαι ειλικρινής)...
Αν μπόρεσε να ευτυχήσει πάντως, μπράβο της, το '44, '45, ήταν πολύ δύσκολο να αποφασίσει κάτι τέτοιο μια γυναίκα, σίγουρα είχε πολλά κότσια...
Μετά από τόσα χρόνια πάντως, καλό είναι να ξεχνιούνται πια, κάποια πράγματα...

Dim said...

Καταπληκτική ιστορία...

Artanis said...

Φίλε @nomos, είναι όντως συγκλονιστική...

Marios said...

Καταπληκτική ιστορία.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η άρνηση της Κατίνας να ταξιδέψει στην Κρήτη για να μην πεθάνει μακριά από το πνεύμα του άντρα της.

Οι Μαορί έχουν πολλούς θρύλους σχετικά με τα πνεύματα των προγόνων και των αγαπημένων προσώπων. Τα hei-matau κοσμήματα τους λένε ότι "κουβαλούν" το πνεύμα όσων τα έχουν φορέσει!

Η κατίνα παρ΄ όλο που κράτησε τα δικά μας έθιμα δείχνει να είναι επηρεασμένη από την Μαορί αντίληψη περι... πνευμάτων.

Artanis said...

Αγαπητέ @Μάριε, η θρησκεία των Μαορί είναι προγονολατρική και κανείς δεν ξέρει πού τελειώνει ο μύθος και πού αρχίζει η πραγματικότητα...
Αν με ρωτήσεις αποκλειστικά για την τεχνική του συγκεκριμένου φυλαχτού-Ταόνγκα, θα σου έλεγα οτι παλιά κατασκευαζόταν μόνον από κόκαλο φάλαινας, και μάλιστα από το σαγόνι της, καθώς στον μύθο ο ήρωας Μάουι (σημαίνει Νότος) ψαρεύει το Βόρειο Νησί, χρησιμοποιώντας ένα αγκίστρι φτιαγμένο από το κόκαλο από το σαγόνι της μητέρας του...Εφόσον λοιπόν η ιδιοκτησία του ταόγκα ακολουθεί την γραμμή του αίματος και πλέον δεν επιτρέπεται το κυνήγι της φάλαινας -άρα κάποια κομμάτια είναι πολύ παλιά-, είναι λογικό να θεωρείται πώς κουβαλά πάνω του τις ιστορίες όλων των προηγούμενων ιδιοκτητών του...
Όσο για την απόφαση της Κατίνας να μην ξαναπάει Κρήτη, την καταλαβαίνω: η ζωή της πλέον ήταν στη ΝΖ όπου ζούσαν τα 3 παιδιά της(και ξέρεις πώς είναι οι Ελληνίδες μάνες), η κατάσταση της υγείας της μας είναι άγνωστη και εκτός αυτού, η Μαορί κουλτούρα είναι πολύ ισχυρή, και οπωσδήποτε θα την επηρέασε...
Τώρα ψάχνω να βρω άλλη μια ιστορία που μου την είπαν εδώ, και ελπίζω εν καιρώ να ανακαλύψω λεπτομέρειες που θα αναρτηθούν σε επόμενο ποστ...
Καλο Σ/Κ να έχεις, ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο...