Μια αληθινή ιστορία

Νεντ και Κατίνα, μια ιστορία έρωτα και πολέμου

Ο Νεντ και η Κατίνα σε χορό

Στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ο Νεντ Νέιθαν (Edward -Ned- Nathan), ήταν μεταξύ των 600 περίπου ανδρών του 28ου Τάγματος των Μαορί, και των 7.700 συνολικά Νεοζηλανδών, που έφτασαν στην Ευρώπη για να βοηθήσουν στον αγώνα εναντίον των Ναζί…
Οι Νεοζηλανδοί του τάγματός του, προωθήθηκαν στην Κρήτη, όπου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στους Κρητικούς, καθώς ήταν ευγενικοί, ήσυχοι και το κυριότερο, σέβονταν τις γυναίκες…Στην 12ήμερη μάχη του Μάλεμε, κατά την υποχώρηση των συμμάχων, οι Μαορί έμειναν να κρατούν την οπισθοφυλακή, ενώ οι υπόλοιποι υποχωρούσαν και αποχωρούσαν πολεμώντας, αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς…Κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, τελείωσαν τα πολεμοφόδιά τους…

Τότε μαζεύτηκαν όλοι όσοι είχαν απομείνει, χόρεψαν τον τελετουργικό χορό χάκα, και έπεσαν στην μάχη με γυμνά χέρια: σκότωναν τον πρώτο Γερμανό που έβρισκαν μπροστά τους, του έκλεβαν το όπλο και συνέχιζαν έτσι μέχρι τον επόμενο, και από ‘κει, στον επόμενο… Στην μάχη αυτή, ο Νεντ τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και στο σώμα, και λόγω της εικόνας που παρουσίαζε, θεωρήθηκε νεκρός και εγκαταλείφθηκε στο πεδίο της μάχης…Από τους συνολικά 619 άνδρες του Τάγματός του, οι 244 σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι…

Ο Νεντ συνήλθε ανάμεσα σε πτώματα, και ευτυχώς εντοπίστηκε από Κρητικούς μαχητές, που τον απομάκρυναν  από το σημείο και τον φρόντισαν, και με την πρώτη ευκαιρία, τον έβαλαν μέσα σε ένα καΐκι για την Αίγυπτο…Το καΐκι όμως χτυπήθηκε από τη βόμβα Γερμανικού βομβαρδιστικού αλλά εκείνος πρόλαβε και έπεσε στο νερό, μαζί με άλλους συμπολεμιστές του και γλύτωσε… Τραυματισμένος, άρρωστος και αφυδατωμένος, βγήκε στην ακτή, και από ‘κει αναίσθητος μεταφέρθηκε κρυφά στο σπίτι της οικογένειας Τοράκη στην Σκλαβοπούλα, και ο γιατρός Τοράκης μαζί με την ανιψιά του, την Κατίνα (Κατερίνα Τοράκη) τον φρόντισαν…
O Νεντ ερωτεύτηκε τρελά την Κατίνα αλλά από σεβασμό, δεν της είπε τίποτα για τα αισθήματά του, ενώ σύντομα έμαθε Ελληνικά, ανέβηκε στα βουνά και πολέμησε στο πλευρό των Κρητών ανταρτών…Ύστερα από 18 μήνες στο νησί, συνελήφθη από τους Γερμανούς…Βασανίστηκε επανειλλημένα, επειδή οι Γερμανοί ανακάλυψαν πως ήταν σύμμαχος και ζητούσαν να μάθουν το όνομα των ανθρώπων που τον βοήθησαν, αλλά καθώς δεν ομολογούσε, στάλθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων, στα σύνορα Πολωνίας-Γερμανίας…
Απελευθερώθηκε μετά από 3 χρόνια αλλά ήταν τόσο καταβεβλημένος ώστε οι Σύμμαχοι τον έστειλαν κατευθείαν στην Αγγλία για νοσηλεία…

η επιστροφή των τραυματισμένων πολεμιστών στην Ν.Ζηλανδία

Από τον πόλεμο και τους βασανισμούς που υπέστη, είχε χάσει την όραση από το ένα μάτι, είχε σπασμένο σαγόνι και κουβαλούσε και κάμποσα τραύματα από οπλοπολυβόλο… Όμως, από το νοσοκομείο που βρισκόταν, έστειλε ένα γράμμα στην Κατίνα που της εξηγούσε τα αισθήματά του για 'κείνη, και τις σοβαρές του προθέσεις...Αλλά δεν έμεινε μόνον στο γράμμα.: μόλις συνήλθε αρκετά, με το πρώτο καράβι που έμαθε οτι θα πήγαινε στη Μεσόγειο,  γύρισε στην Κρήτη, βρήκε την Κατίνα, της μίλησε ο ίδιος για την αγάπη που της είχε, την πήρε μαζί του και φύγανε στη Ν.Ζηλανδία…Εκεί, στο δάσος Waipua, στο Βόρειο Νησί, η Κατίνα έγινε αμέσως μέλος της κοινότητας των Μαορί, και με τον άντρα της απόχτησαν τους γιους τους, Άλεξ, Μάνο και Έβαν…Και οι τρεις μιλούνε άπταιστα την Ελληνική γλώσσα, με έντονη Κρητική προφορά…Ο Άλεξ ειδικά, είναι μέλος του συμβουλίου της φυλής Te Roroa, που διεκδικεί για τα μέλη της, τη γη των προγόνων τους …
Ο Νεντ πέθανε το ’87, και η Κατίνα το ’96…Κάθε χρόνο, από το 1957, επισκέπτονταν οικογενειακώς την Σκλαβοπούλα, αλλά από τότε που πέθανε ο άντρας της η Κατίνα δεν ξαναταξίδεψε στη Κρήτη, επειδή φοβόταν πως θα πέθαινε μακριά από τον τόπο που βρισκόταν το πνεύμα του…Ποτέ δεν ξέχασε τα Ελληνικά έθιμα και πάντα έβαφε κόκκινα αυγά το Πάσχα και τα μοίραζε σε όλη τη φυλή, και μαγείρευε με ελαιόλαδο, μια εποχή που στη Ν. Ζηλανδία μπορούσε να αγοραστεί μόνον από τα φαρμακεία …

Ο Νεντ (με τη στολή) και η Κατίνα (με τον άσπρο μπερέ) ανάμεσα σε φίλους τους, κατά την άφιξή τους στη Ν.Ζηλανδία

Για τις πληροφορίες,
(δείτε αυτό )

Περιοδικό Πρόσωπα, τεύχος 125, 28 Ιουλίου 2001, έρευνα της Αθηνάς Λαμπρινίδου.
Καθώς επίσης και στο βιβλίο του G.C. Kyriakopoulos:
The Nazi Occupation of Crete, 1941-1945 (ειδική αναφορά )

-Update, 23/3/2010: Τον περασμένο Σεπτέμβριο εκδόθηκε το μυθιστόρημα  με τίτλο

"Ned and Katina, A true love story", από τη ΝΖηλανδή συγγραφέα Patricia Grace, 2009, 1st edition. Penguin, Auckland (βιβλίο-λινκ)

Read More

Εικόνες της πόλης και της εξοχής

Σήμερα είναι μια μέρα που ξημέρωσε με πολλή ομίχλη...Όλη η τελευταία βδομάδα σχεδόν, ήταν βροχερή και κρύα...Οι φωτό που ακολουθούν είναι απότην πόλη, καθώς και από μια βόλτα που κάναμε στο Πηγάδι, το επίνειο του Πτελεού, την περασμένη Κυριακή...

Σε κανονικές συνθήκες, θα φαινόταν καθαρά το Ήρωο, το κορδόνι, και πίσω στο βάθος το λιμάνι και οι λόφοι στα Δυτικά... Τώρα φαίνεται μόλις και μετα βίας το γεφυράκι του κυμματοθραύστη, να αναδύεται μέσα από την ομίχλη...

Ο οικισμός Πηγάδι του δήμου Πτελεού...Εκεί πήγαμε με παρέα για βόλτα και φαγητό την περασμένη Κυριακή, και με την ευκαιρία, ανάμεσα στους κρασομεζέδες και την ρετσίνα, πατήσαμε και έναν (μικρό) καυγά για την επιστροφή ή όχι των Ελληνικών αρχαιοτήτων, από τα μεγάλα μουσεία του εξωτερικού...

Ο ήρωας Πρωτεσίλαος, ο πρώτος νεκρός των Ελλήνων, κατά τον Τρωικό πόλεμο...Υποτίθεται οτι από εδώ ξεκίνησε για την πολιορκία του Ίλιου...Είναι όμως πρωταγωνιστής και σε μια από τις ωραιότερες ερωτικές ιστορίες της μυθολογίας...
Κατά την διάρκεια της βόλτας, μετά τον καυγά: Ένα άτυχο νεκρό καρχαριοειδές, μήκους 45-50 εκ., βγαλμένο από το κύμα στην παραλία, προφανώς ξεψαρωμένο από τα δίχτυα κάποιας τράτας...Ο φίλος Ιρλανδός (http://irlandos.blogspot.com/), μου έδωσε τα απαραίτητα στοιχεία ωστε να καταλήξω στο είδος: Είναι το Scyliorhinus canicula, ένας μικρός καρχαρίας, που φτάνει μόλις το ένα μέτρο σε μήκος, ζυγίζει κάτι παραπάνω από κιλό, ζεί σε βάθη 50-60 μέτρων, και τρέφεται με μαλάκια...
Ιρλανδέ μου σ' ευχαριστώ πολύ...

Ένα βούκινο, βγαλμένο κι αυτό στην παραλία...Είχα την ελπίδα πως είναι ακόμα ζωντανό, δυστυχώς όμως το μαλάκιο ήταν νεκρό από μέρες...Το έβγαλα και τώρα το έχω σπίτι...

Δύο κύκνοι, του είδους Cygnus olor (βουβόκυκνοι) στην παραλία του Πηγαδιού... Αδιευκρίνιστο παραμένει το αν πρόκειται περί "δικών μας" παιδιών ( δηλ. του Σταθμού), ή τα έχει φέρει ο δήμαρχος...Ελπίζω να μην μείνω με την απορία...Πάντως εκτός από πανέμορφοι, είναι άγριοι και ακατάδεκτοι...

Ανάμεσα από τα λουλούδια των αγαυών, άποψη του Αχιλλείου, ενός χωριού στον διπλανό προστατευμένο μυχό...Αν είχε και ήλιο...

Ένα μικρό γραφικό γεφυράκι, ξεχασμένο στα πλαϊνά του δρόμου, απομεινάρι ενός πολύ παλιού περάσματος που έχει αχρηστευτεί και λησμονηθεί...Και που το είδαμε και σταματήσαμε να το φωτογραφήσουμε, κατόρθωμα είναι...

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 18

Όσα θα είχε να πει η σκιά μου…

Βασικά, αυτό είναι ακόμα ένα μπλογκοπαίχνιδο, στο οποίο με κάλεσε η φίλη Evaggelia p. ( http://evaggelia-p.blogspot.com/ )…Το σκεφτόμουν για μέρες, να το παίξω ή όχι, αλλά τελικά υπέκυψα στον πειρασμό να ανεβάσω το παρακάτω ποίημα, γραμμένο εδώ και χρόνια…Αν και δεν ανταποκρίνεται πλήρως στο θέμα του παιχνιδιού, αυτή είναι η συμμετοχή μου…Ευαγγελία μου σ’ ευχαριστώ…

Ο Σκοτεινός Εαυτός μου…

Ασήκωτο βάρος μου φαίνεται η μέρα,
το σκληρό φως,
στο σκοτάδι όπου όλα θολώνουν,
καταφέρνω να κρύβω τη λύπη, τη θλίψη,
την απογοήτευση που μου προκαλούν οι άνθρωποι
την άγρια πραγματικότητα,
μα όταν νυχτώνει, όταν σβήνει ο ανελέητος ήλιος
αφήνω το βρυχηθμό μου, που κόχλαζε, να ακουστεί,
κι ας μείνει μέσα στον λαιμό μου,
κι ας τον ακούσω μόνο εγώ
που ξέρω από πού προέρχεται…
Απ’ το σκοτάδι μέσα μου…


Όταν οι άλλοι με βλέπουν,
μου μιλούν χωρίς να τον υπολογίζουν, γελάμε,
βγαίνουμε έξω να πιούμε καφέ, να δούμε στις βιτρίνες τα «καινούρια μας»,
νομίζουν πως μόνο εγώ είμαι εδώ
-τον έχω μεταμφιέσει, γι’ αυτό δεν τον αναγνωρίζουν,
αγνοούν την ύπαρξή του-
αλλά είναι εκεί, εγώ τον ξέρω…
Τον θυμάμαι πάντα, κι ας καμώνομαι πως τον ξεχνώ
τον άλλο εαυτό, τον σκιώδη, που νομίζει πως τρέχει πριν από μένα,
και πως θα φτάσει κάπου πρώτος:
ξέρω πως δεν θα πάει μόνος πουθενά,
από πάνω μου κρεμιέται, τον σέρνω,
στους δρόμους, στα λεωφορεία, παντού και πάντα
φοράω γυαλιά σκούρα μαύρα , να τον κάνω ένα με τις άλλες σκιές
να μην τον νοιώθω πως με μπερδεύει στο βήμα,
τον τσαλαπατάω, που θέλει να σηκωθεί να επαναστατήσει
να φωνάξει ποιος είναι αληθινά αυτός , και ποια είμαι εγώ…
Την νύχτα γινόμαστε πάλι ένα, μέσα στη σιωπή,
όταν όλοι κοιμούνται, ήσυχοι μέσα στην άγνοιά τους,
σκεφτόμαστε παρέα,
κάνουμε τον απολογισμό,
αλληλοστηριζόμαστε στα δύσκολα…
Τις υπόλοιπες ώρες,
ξαναρχίζει το κυνηγητό,
όμως η αλήθεια είναι, πως τρέχω μόνη
μα βγαίνω δεύτερη, στο νήμα
προπορεύεται εκείνος,
φιμωμένος…

Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Μάλερ ( http://mahler76.blogspot.com/ ) για την ευγενική παραχώρηση της 3ης φωτογραφίας…
Φυσικά όλοι έχετε πρόσκληση να παίξετε…Σας φιλώ…

Read More

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους.

Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας.

Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Read More

Δια χειρός ...Αρτάνις

Όταν ξεκινάς μια νέα πορεία στη ζωή σου, όπως ένα ταξίδι σαν το δικό μας, αναπόφευκτα πρέπει να περάσεις από διάφορα στάδια προετοιμασίας…Κάθε επιτυχής διεκπεραίωση είναι ένα νεκρό σημείο, χωρίς δυνατότητα πισωγυρίσματος : οι ιατρικές εξετάσεις, η αποστολή των εγγράφων για έκδοση βίζας, τα εισιτήρια, το κλείσιμο του εργαστηρίου…

Την Παρασκευή που μας πέρασε, μάζεψα όλα τα κοσμήματα και μεταφέραμε τα περισσότερα πράγματα με το αμάξι, στο σπίτι... Εντός των ημερών, θα μεταφέρουμε και τον βαρύ εξοπλισμό…Αν και φορολογικά/ασφαλιστικά έχω κλείσει ήδη από τον Ιούλιο, η μεταφορά του εξοπλισμού, ήταν για μένα ένα ακόμα νεκρό σημείο, το βήμα που μου στοίχισε περισσότερο απ’ όλα μέχρι τώρα…

Είμαι καλή στη δουλειά μου, αυτό μου το αναγνωρίζω…Ξέρω πως τα κομμάτια μου δεν θα χαλάσουν, δεν θα φύγουν οι πέτρες, δεν θα ανοίξουν οι κρίκοι, δεν θα ξεκολλήσουν τα κουμπώματα/ενώσεις/κολλήσεις/μπόκολες/γάμπες/καστόνια κλπ…

Επειδή μου το χρωστάω να τα ξαναδώ και να τα δείξω, το ποστ αυτό, θα είναι γεμάτο με αγαπημένα μου κομμάτια, από την δουλειά μου…

Η ασημένια ταμπακιέρα με το απολίθωμα αμμωνίτη, δώρο στον Ίωνα...
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου μονόπετρα...Δεν είναι σμαράγδι, αλλά πράσινος όνυχας...
Ακόμα ένα αγαπημένο σχέδιο...Δαχτυλίδι καπνίας Χαλαζίας από το Αραβικό σετ...
Το δαχτυλίδι φθορίτης...
Το υπόλοιπο σετ φθορίτη...Δεν βρήκα 4η καλή πέτρα, για να κατασκευάσω και ένα μενταγιόν...
Το δαχτυλίδι αντίγραφο από αρχαίο Ρωμαϊκό σχέδιο...Κόκκινος γρανάτης...
Το μενταγιον ανθούριο, με τεχνική mokume...
Το σετ με φύλλο χρυσού και αμέθυστο και τα 2 δαχτυλίδια που το συνοδεύουν...
Το σετ με λευκούς λαμπραδορίτες και μαργαριτάρια θαλάσσης...
Και για να μην ξεχνάμε το ψώνιο μας: Δεν έιναι τέλειο, αλλά αμφιβάλλω να ζυγίζει το γνήσιο σε μέταλλο, όσο ζυγίζει το δικό μου αντίγραφο...Ίσα -ίσα φτιάχτηκε, για να κοσμήσει την φαρέτρα μου...

Αν κάνετε -κλικ- πάνω στις φωτό. θα μπορέσετε να τις δέιτε και σε μεγαλύτερη ανάλυση...Ευxαριστώ πολύ τον φίλο gskastro που εντόπισε την έλλειψη αυτή και με ειδοποίησε να το συμπληρώσω...

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 17

13 ερωτήσεις

Η φίλη Venceremos http://kibouko.blogspot.com/, με κάλεσε να παίξω αυτό το παιχνιδάκι, μιας και δεν το είχα παίξει μέχρι τώρα…Καλή μου, σ’ ευχαριστώ πολύ…

1) Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;
Για τη ζωή στους άλλους πλανήτες…

2) Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά;
Τον Ίωνα, μόνο.

3) Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομά σου. Τι όνομα θα διάλεγες;
Σαν το δικό μου, κανένα…Από τότε που έμαθα την σημασία του και την προέλευσή του, το λάτρεψα…

4) Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου;
Καμία ταφόπλακα δεν θέλω…Αποτέφρωση!!!
5) Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει απόλυτα!
Το ουρί της ερημιάς

6) Διάλεξε καινούργιους γονείς!
Δεν θα ήμουν εγώ, αν τους άλλαζα...Με ό, τι κι αν σημαίνει αυτό...

(Σε ώρα προπόνησης...)

7) Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου!
Από τώρα; Ας φτάσω στο τέλος μου πρώτα, και θα βρω εγώ…

8) Αν ήσουν συγγραφέας ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος;
Πατροκλιάς, φυσικά...

L. David: Patroclus

9) Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν;
Υβριδικό, για να μην πω, 100 % ηλεκτρικό…

10) Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν;
Δελφίνι (αλλά τα αγαπώ όλα)

11) Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Για τίποτα…Μόνον που δεν υποστήριξα τον εαυτό μου όσο έπρεπε στο παρελθόν…

12) Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται.
Για μένα

13) Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον;
Για ‘κείνους που αγαπώ, χωρίς δεύτερη σκέψη…

Και φυσικά, έχετε ανοιχτή πρόσκληση να το παίξετε κι εσείς…

Read More

Η χελώνα Μάνα Κουράγιο πάει για ύπνο...

Την Πρωτομαγιά του 2007, έφτασε στον σταθμό, η χελώνα Μάνα κουράγιο...Σχετικά με το όνομά της και την ιστορία της, κοιτάξτε http://artanis71.blogspot.com/2008/04/blog-post_23.html
Μετά από όλον αυτόν τον καιρό λοιπόν της αναγκαστικής αιχμαλωσίας της, ήρθε η ώρα να απελευθερωθεί σε ελεγχόμενο χώρο, προκειμένου να πέσει σε χειμέρια νάρκη σε φυσικό περιβάλλον και να ξυπνήσει την ερχόμενη 'Ανοιξη...Η απελευθέρωση έγινε την περασμένη Τετάρτη, σε παραθαλάσιο κτημα της Ν.Αγχιάλου, που ανήκει στη φίλη μου και μέλος του σταθμού, Δέσποινα, η οποία θα αναλάβει από τούδε και στο εξής, την παρακολούθησή της...Οι φωτό που ακολουθούν, παρουσιάζουν βήμα προς βήμα την προσπάθεια προετοιμασίας της χελώνας, για την απελευθέρωση...

1η φάση: Αλλαγή επιδέσμων και καθαρισμός. Το βάθος και η εικόνα του τραύματος τρομάζουν, αλλά είναι μόνον η πρώτη εντύπωση. Πριν από 2 χρόνια ολόκληρη αυτή η κοιλότητα ήταν γεμάτη αίμα και υγρά. Τώρα είναι στεγνή, καθαρή και κάτω από τα θραυσματα έχει δημιουργηθεί σκληρή λευκή κερατίνη , που ήδη καλύπτει μεγάλο μέρος του κενού και ανεβαίνει προς την επιφάνεια...
Λίγος καθαρισμός ακόμα, πριν να μπουν οι νέοι επίδεσμοι που θα καλύψουν πάλι την κοιλότητα του τραύματος. Απομακρύνονται μικρά θραύσματα που αποκολλώνται από μόνα τους, καθώς αναδημιουργείται η κερατίνη...
Έτοιμη για την american tape...Μας έσωσε κυριολεκτικά...
Και αφού στερεώσαμε τους επιδέσμους, θα φροντίσουμε την στεγανότητα του τραύματος...
2 φάση: η μέρα της απελευθέρωσης...
Επιστρατεύτηκε μέρος κόκκινου πλαστικού, το σκληρότερο αλλά και λεπτότερο που βρέθηκε στο σπίτι...Θα στεγανοποιήσει το τραύμα, κρατώντας τους επιδέσμους ανέπαφους...
Αφού στερεώθηκε στα πλαϊνά, καλύπτεται ολόκληρο το πάνω μέρος του καβουκιού...
Η πρώτη χελώνα -αστροναύτης, έτοιμη για απελευθέρωση στο φυσικό της περιβάλλον...
Μετά από τόση ενόχληση, έσπευσε να εξαφανιστεί...Ελπίζουμε όλα να πάνε καλά, και να περάσει τον χειμώνα χωρίς πρόβλημα...
Και μια νότα αισιοδοξίας, από την αγριοτριανταφυλλιά της φίλης Δέσποινας...

Read More

Μια συνταγή από τα Άγραφα

Και μια μικρή εισαγωγική ιστορία:
Το καλοκαίρι του 1994, ξεκινήσαμε με τον Ίωνα και την καινούρια μηχανή του τότε, μια DR650, να ανέβουμε στα βουνά, εκεί που πρωτοτοποθετήθηκε σαν δάσκαλος...
Περάσαμε συνολικά από 3 χωριά στα ορεινά των Τρικάλων, γνωρίσαμε τους ντόπιους που μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά, τα κεράσματα περίσσευαν παντού, τα καλωσορίσματα, η εγκαρδιότητα...
Στο τελευταίο χωριό που πήγαμε, επέμεναν να μας φιλοξενήσουν κιόλας, μιας και νύχτωνε, και δεν μας άφηναν να πάμε παρακάτω...Τον καιρό του Ίωνα, το σχολείο λειτουργούσε με τα παιδιά 2-3 οικογενειών μόνο, 6 παιδιά η μία, 3 παιδιά η άλλη, 5 παιδιά η τρίτη...
Όλα τα μάζευε στο σχολείο ο Ίωνας, όλα μαζί τους έκανε μάθημα γύρω από μια στρογγυλή ξυλόσομπα, χουχουλίζοντας τον χειμώνα, ή στον περίβολο από το εκκλησάκι της Αγ. Κυριακής την άνοιξη , που συνέπεσε μια Κυριακή, χρόνια πριν, και "έσωσε" τους κατοίκους του χωριού, καθώς όλοι ανεξαιρέτως μαζεμένοι για την θεία λειτουργία, γλύτωσαν, όταν σεισμοί τρομεροί χτύπησαν την περιοχή, το βουνό κατέβηκε, και μαζί πήρε και τα σπίτια τους, αλλά όχι αυτούς...
Στο φιλόξενο σπίτι λοιπόν αυτών των καλών ανθρώπων, πρώτα μας έστρωσαν να φάμε και να πιούμε, μετά να κοιμηθούμε, και το πρωί πια, κατεβήκαμε στην κεντρική αυλή για τις συστάσεις...
"Κάθε φορά που σε βλέπουμε Δάσκαλε, με άλλη μηχανή, και με άλλη γυναίκα μας έρχεσαι..." είπε η οδοντάχρονη μάνα του ιδιοκτήτη, και άφησε κάγκελο τον Ίωνα, κι όλοι αρχίσαμε να γελάμε, εκτός από τον Ίωνα φυσικά, καθώς λίγα χρόνια νωρίτερα, θυμήθηκε πως τους είχε πάει με την προηγούμενη μηχανή που είχε, την -πρώην-αρραβωνιαστικιά του...
Μια χαρά τα πήγα με τους ανθρώπους... Γελούσαμε πολύ, βοήθησα στις δουλειές, και χτύπησα και γιδοπρόβειο βούτυρο στο μπουτινέλο... Και μου έμαθαν και συνταγές, όπως το Αγραφιώτικο μπριάνι και το κέικ καρότο... Και μιας και πρόσφατα πήγα στα Τζουμέρκα, έφερα πίσω και υλικά, για γνήσιο παραδοσιακό μπριάνι...

ΑΓΡΑΦΙΩΤΙΚΟ ΜΠΡΙΑΝΙ

Η συνταγή είναι απλή και εύκολη: 1,5 κλ κολοκύθα καθαρισμένη και πολτοποιημένη, 300 γρ τυρί φέτα, λιωμένο με το πηρούνι, 300 γρ βούτυρο φρέσκο, 3 αυγά, 2 κούπες τραχανά γλυκό και λίγο αλάτι...

Αφού τα έχουμε πολτοποιήσει και ανακατέψει όλα, προσθέτουμε τον τραχανά και αφήνουμε για λίγη ώρα να ποτίσει και να τραβήξει τα υγρά της κολοκύθας και των αυγών...

Τα στρώνουμε όλα σε λαδωμένο ταψί (εγώ προτιμώ στρωμένο λαδόχαρτο)και τα ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν...

Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον τραχανά με σιμιγδάλι χοντρό και το βούτυρο με μαργαρίνη...Βγαίνει το ίδιο νόστιμο (το έχω φτιάξει), και σίγουρα είναι και ελαφρύτερο...

Άντε και καλή σας όρεξη...
Σας φιλώ...

Read More

Τέχνη και μετανάστευση

Η πρώτη εκδήλωση του Συλλόγου Πρωτοβάθμιας για αυτήν τη σχολική χρονιά, είναι αφιερωμένη στους Μετανάστες... Ταυτόχρονα θα είναι και η τελευταία εκδήλωση στην διοργάνωση της οποίας θα συμμετέχουμε, ο Ίων ο Μικρός κι εγώ. Η ιδέα ανήκει εξ ολοκλήρου στον Ίωνα, ο οποίος την πρότεινε στην πολιτιστική ομάδα του Συλλόγου, η οποία και την έστησε με τη ενεργό συμμετοχή του ιδίου, που σχεδίασε επίσης την αφίσα, τις προσκλήσεις και το πρόγραμμα...Με κλικ πάνω στην αφίσα , θα μπορέσετε να πάρετε μια ευκρινέστερη άποψη για το περιεχόμενό της...

Read More

Τύφλα να 'χει ο Νικοπολίδης...

Που είναι από την Άρτα, και τον συμπαθώ κιόλας...

Βασικά, ακόμα κι όταν έπαιζα ποδόσφαιρο αν και κορίτσι (στο δημ. σχολείο, πριν από 20τόσα χρόνια δηλαδή), κρατούσα θέση στην επίθεση, όχι στην άμυνα!!! Πόσο μάλλον στα γκολποστ...
Αλλά έπρεπε να με δείτε σήμερα από μια μεριά, που έκανα τη διάσωση του αιώνα, μέσα στο Σταθμό, και με διπλό πλονζον μάλιστα!!! Έ ρε κάτι ποδοσφαιρικά ταλέντα που έχει χάσει η Ελλάδα (και δεν το ήξεραν ούτε και τα ίδια...)
Για να είμαι και πιο σαφής:

Είχα την πρωινή βάρδια στο σταθμό - κλασσικά- και ήταν η μέρα των περιστεροειδών να αλλαχτούν, ν' αλλάξουν οι γλάροι, να πλυθεί ο σταθμός κλπ... Πάω να καθαρίσω τις δεκαοχτούρες (3 μαζί, σε ένα μεγάλο κλουβί, ο φόβος και τρόμος των περιθαλπτών) , και πριν προλάβω να το ασφαλίσω ξανά, μου την έκανε η μία και βρέθηκε στο πάτωμα...Και όχι μόνο μου ξέφυγε, αλλά πήγαινε και προς το δωματιο των αρπακτικών, όπου σε μεγάλα κλουβιά , έχουμε τις γερακίνες... Μια τους ειδικά, πυροβολημένη και ανάπηρη, συχνά -πυκνά, απλώνει τα καλονυχωμένα -πλήν καλλίγραμμα- πόδια της έξω από το πλέγμα, και γραπώνει όποιον περνάει...
"Θα μου την φάει" λέω και 'γω, και μπουκάρησα μέσα, και με διπλή βουτιά, κατάφερα τελικά την διάσωση του χαζοπουλιού, που κάθε άλλο παρά ευγνώμων ήταν... Εντω μεταξύ, δεν είχα προλάβει και να καθαρίσω/σφουγγαρίσω, οπότε έγινα... Με το hibitane την έβγαλα, και το τζιν που φορούσα, μπήκε κατευθείαν στο πλυντήριο, με το που γύρισα σπίτι...

Και μιας και μιλάμε για γήπεδα, τερματοφύλακες και γκολποστ, αυτό εδώ, είναι το γήπεδο του χωριού στα Τζουμέρκα... Από κάτω είναι όχτος 3 μέτρων... Βέβαια θα άξιζε να απορήσω πώς παίζουν ποδόσφαιρο, αν όντως έπαιζαν κάπου-κάπου... Όλοι οι άντρες όμως, τέτοια εποχή, ασχολούνται με το κυνήγι... Δεν ξέρουν όμως με ποιον έχουνε μπλέξει... Με λένε Αρτάνις εμένα...

Ο καιρός στις Γκρόπες, στο νομό Τρικάλων, καθώς πηγαιναμε προς Μεσοχώρα κι από 'κει στην Άρτα...Σύννεφα και μουντάδα από τη μία, και ήλιος και καλοκαιρία, από την άλλη έξοδο των σηραγγών, στα Κάψαλα/Αθαμάνιο...

Παρασκευή πρωί, σε δασικό δρόμο, πάνω από το χωριό... Στο βάθος οι κορυφές των βουνών...
Μέσα σε ένα από τα ρεματάκια, που κατεβαίνουν προς την Γκούρα...

Οι γαλοπούλες και οι κότες της παπαδιάς... Επί ένα 5λεπτο τις κυνηγούσα να τις απαθανατίσω... Νομίζανε πώς μέσα στο κοτέτσι θα ήταν ασφαλείς... Αμ δε...

Σήμερα δεν έχει συνταγή...Θα βγει πολύ μεγάλο το ποστ...Την άλλη Κυριακή, όμως, έκπληξη από τα Άγραφα...

Read More